Doe ik het wel goed?
Dag iedereen, daar ben ik weer eens. Voorjaarsvakantie is gaande hier in huize Bir. Net een aanvaring met mijn jongste dochter. Nog niet uitgepraat, maar ik vind dat ik niet had moeten reageren zoals ik deed. Ik zit er al een poosje over te verzinnen en het was opgebouwde frustratie en verdriet en afwijzing waarmee ik van 0 tot 100 ging en eruit gooide.
Veel kennen mij al een beetje en weten de situatie hier.
Enkele weken geleden vroeg ik de kinderen of ze een weekje of weekendje weg wilden deze vakantie. Ze wilden niet met hun vader en familie op wintersport. Ikzelf zag nu een wintersport nog niet zitten. Oudste bleef heel lang stil, dan weet ik het al. Die verzint redenen om nee te zeggen zonder te kwetsen. En zo was het. Antwoord van de jongste: meh..
Nou, dan probeer ik me daar bij neer te leggen. Ik probeer het vakantiegevoel thuis te krijgen. Dat lukt me niet zo, want ik zie altijd werk liggen en verder voel ik geen energie/zin/motivatie/drive om iets leuks of aan ‘selfcare’ te doen. Ben ook een dag aan de slag gegaan om spullen van mijn ex verder in te pakken. Ik vond post vanaf 2010. 😵💫 Sommige niet opengemaakt, aanmaningen, vervolgens wel betaald, alles door elkaar, enz. Oké zijstraat.
De oudste slaapt uit, leeft vooral voor zichzelf, haar paard en haar vriendje. De jongste slaapt ook uit en hangt vooral op sociaal media op haar kamer. Met haar ben ik wel afgelopen zaterdag samen naar de stad geweest. Dat was leuk. Voor de vakantie had ik nog voorgesteld een dagje of dagjes uit te gaan, maar nu puntje bij paaltje is weer alles: meh.. Ik heb geprobeerd me niet uit het veld te laten slaan en ben 3 van de 4 dagen ‘s middags iets buiten de deur gaan doen voor mezelf. Word ik er gelukkiger van? Nee, het is tijd vullen. Vanmiddag ben ik naar de IKEA geweest en had van die worstjes en broodjes meegenomen, omdat ik dacht dat ze die lekker zou vinden. Ze had ook vandaag weer nergens zin in om te doen.
Dit is niet haar normaal. Voorheen had ze altijd wel zin om het een of ander te doen. Even mee, een uitje, een spelletje.
Nou kwam ze daarstraks uit haar kamer en zei: gaan we nu eten koken? Dus ik begon over die worstjes, denkend een leuke traktatie meegenomen te hebben. Zij: meh.. oké.. Ik wil gewoon nu eten. Maakt me niet uit wat. Dus ik schoot uit m’n slof dat het echt niet leuk is zo en dat ik ook mijn best doe. En ik heb het in elkaar geflanst en gegeven met een: hier heb je eten, dan kun je daarna weer in je kamer gaan zitten.
Helemaal niet goed. Hoe kom ik toch op zo’n punt dat het me zo van me schiet? Ik had me zo voorgenomen om mijn emoties niet op een ander af te vuren. Zeker niet op de kinderen. Eerst pas op de plaats, eerst nadenken. Maar het lukt me helemaal niet. Hoe moet ik die kinderen leren om goed met hun emoties om te gaan als ik het zelf niet eens kan.
Het lukt maar niet om het gezellig te hebben. Ze zijn niet eens in dezelfde ruimte als ik. Er komt bijna geen gesprek van de grond. (Ja, als ik mensen over de vloer heb, dan wel. Alsof er niks aan de hand is.) We zijn zomaar 3 mensen in een huis die maar wat langs elkaar heen draaien, maar niks sámen. Geen verbinding. Het vliegt me elke keer weer zo aan. Het haalt me zó neer, de sfeer in huis en ik krijg het maar niet gedraaid.
Kan iemand me weer even op weg helpen?
Mijn oudste met adhd is een ongeleid projectiel. Die wenst geen hulp of handvaten om daar mee om te gaan. Maar als ze zichzelf heeft vastgelopen qua tijd, lost ze het altijd zelf op op haar manier. Ze heeft alleen niet door dat dat ook doorwerkt op de rest van het gezin. Dat wij meebewegen met haar steeds veranderende plannen waarbij ze geen idee heeft van tijd.
Als ik dan op zijn minst wil dat ze rekening houdt met de tijd om te avondeten, krijg ik de reactie dat ik niet moeilijk moet doen. Hallo, roeren in een open wond.
Haar kamer loopt over van spullen óveral. Geen stukje leeg van haar bureau of van de vloer. Haar kamer is net Tsjernobyl, sorry dat ik het zeg. Schoonmaken kan zo echt niet. Niks kan weggegooid of opgeruimd ín kasten of op zolder. Iedere week strijd over haar bed afhalen en opmaken. Steeds weer vragen om haar was, omdat het gewoon niet blijft plakken dat dat moet.
Ik weet dat het haar kamer is en dat ik me daar niet mee moet bemoeien, maar inmiddels heeft ze ook een hoekje op de overloop volgezet. Dat ik wil dat ze dat opruimt, is ook moeilijk doen. Dat gaat ze wel een keer doen zegt ze, maar dat gebeurt niet want ze heeft er geen intrinsieke motivatie voor.
Als je al het moeten weglaat en al je gedachten, zoals:
-ik moet voor verbinding zorgen in mijn gezin, ik moet zorgen voor uitjes en initiatieven,
-mijn kinderen zijn beschadigd
-als mijn kinderen nergens zin in hebben is er geen verbinding, komt dat omdat ze beschadigd zijn, schiet ik tekort.
Als je dit loslaat dan blijft er een leegte over.
in die leegte kan je je afvragen: Waar heb ik zin in (en dan specifiek mijn lichaam die helemaal alleen voor jouw welzijn is, ego-is-tisch mag/moet zijn) als je gedoucht hebt en je tanden gepoetst, de hoognodige klusjes gedaan? Misschien wil dat lichaam even niets doen, of wil het bewegen, of iets eten. Als je daarnaar luister wil dat niet zeggen dat je dan meteen geluk ervaart. M.a.w. als je je niet gelukkig voelt, wil dat niet zeggen dat wat je doet, niet 'goed' is. Nu zaak om eerst te vullen en als er emoties naar boven komen die te voelen.
Dit werk (dit luisteren) komt jou en je hele omgeving ten goede. Heel paradoxaal misschien, omdat de aandacht helemaal niet meer allereerst bij die omgeving ligt. En toch is het zo.
Dit: "Ik weet dat het haar kamer is en dat ik me daar niet mee moet bemoeien, maar inmiddels heeft ze ook een hoekje op de overloop volgezet. Dat ik wil dat ze dat opruimt, is ook moeilijk doen. Dat gaat ze wel een keer doen zegt ze, maar dat gebeurt niet want ze heeft er geen intrinsieke motivatie voor." Dit gebeurde hier ook. Naast enorme troep op kamer. Ik accepteerde nul buiten de kamer. Dus hup en jas het haar kamer in. Ik gaf verder structuur door elke 14 dagen bed verschonen op vaste dag. Geen enkel excuus mogelijk. En ik plande in overleg een dagdeel in het weekend waarop we samen de kamer aanpakten. Ook daar was geen wegloop voor mogelijk. Structuur brengt duidelijkheid en rust. En jou ook minder frust.
Waai niet meer met alle winden mee. Visualiseer het. Print een a4tje met een maand schema met paar vaste momenten van schoonmaken. Of wassen doen. Hou je daar zelf aan. Houdt je kinderen eraan.
Zou dit kunnen helpen voor jou?
Xxx
Weet je wat je heel goed kan? Opschrijven wat er allemaal in je omgaat! Ik vind het echt knap hoe je dat doet mét de nodige zelfreflectie.
En goed dat jongste begonnen is bij ggz en jullie daar ook samen gesprekken zullen hebben. Het heeft allemaal tijd nodig denk ik.
Ik hoop dat het je lukt om de tips van Ana Cara op te pakken.
En als ik nou zeg dat je het niet goed doet, Bir, wat dan? Goed of niet goed doet er toch helemaal niet zo toe. Jullie leven het leven en dat geeft af en toe strijd en soms doet zij iets fout en soms jij en dat hoort erbij. Je steeds afvragen of je wel een voldoende scoort geeft veel stress, en dan ga je wellicht dingen te lang op hun beloop laten tot de bom barst en dan barst je veel te hard uit en heb je veel spijt en dan ben je weer terug bij af. Laat los of je “het wel goed doet”. Er staat geen jury langs de kant. Je merkt zelf heus wel of iets goed uitpakt of niet, maar steeds als een helicopter boven jezelf vliegen met een eindoordeel is ontzettend stressend en totaal niet zinvol.
Jij doet het zoals jij het op dat moment goed vindt en zoals het jou uitkomt en dan is het soms goed en soms niet en soms ben je lui en laat je iets lopen en een andere keer ben je te streng en dat is dan maar zo…
Maak je niet te druk over of je het goed doet. Je hoeft geen goede moeder te zijn, je bent moeder en dat is goed genoeg.
Ik zou die rommel op zijn beloop laten of het zelf opruimen, een ander pakt het weer anders aan, jij kiest het beste een manier die bij jou past. Ben je consequent en zie je het zitten om je poot stijf te houden dan doe je dat, heb je daar geen puf voor dan laat je het lopen of je doet het zelf, maar als je nu al weet dat je daar dan irritatie bij opbouwt is dat weer niet de goede weg. Wij zijn steeds luier gaan opvoeden naarmate de kinderen ouder werden, en dat bevalt best goed, we kijken dus vooral naar waar we zelf zin in hebben als opvoeders. Want eigenlijk zijn ze al best wel af, al hebben ze je nog wel veel nodig. Het gaat dus meestal meer om hoe je met elkaar omgaat dan om opvoeden perse. En soms botst het, en dat hoort er dan ook gewoon bij.
Anna Cara schreef op 23-02-2024 om 13:31:
Dit: "Ik weet dat het haar kamer is en dat ik me daar niet mee moet bemoeien, maar inmiddels heeft ze ook een hoekje op de overloop volgezet. Dat ik wil dat ze dat opruimt, is ook moeilijk doen. Dat gaat ze wel een keer doen zegt ze, maar dat gebeurt niet want ze heeft er geen intrinsieke motivatie voor." Dit gebeurde hier ook. Naast enorme troep op kamer. Ik accepteerde nul buiten de kamer. Dus hup en jas het haar kamer in. Ik gaf verder structuur door elke 14 dagen bed verschonen op vaste dag. Geen enkel excuus mogelijk. En ik plande in overleg een dagdeel in het weekend waarop we samen de kamer aanpakten. Ook daar was geen wegloop voor mogelijk. Structuur brengt duidelijkheid en rust. En jou ook minder frust.
Waai niet meer met alle winden mee. Visualiseer het. Print een a4tje met een maand schema met paar vaste momenten van schoonmaken. Of wassen doen. Hou je daar zelf aan. Houdt je kinderen eraan.
Zou dit kunnen helpen voor jou?
Xxx
Ik las dit vanmiddag en al mijn haren gingen er van overeind staan. 😵💫
Dat vind ik dus eigenlijk heel vreemd want ik ben dol op structuur en routines, maar de gedachte dat ik dit zo zou moeten gaan uitvoeren kreeg ik dus echt een rilling van over mijn ruggengraat. Mezelf daar zo op vastleggen dat zou ik absoluut kunnen, als dit mijn eigen planning of routine zou zijn.
Wat er na een poosje denken over wat me dan zo tegenstaat in me opkwam is dat ik graag in een routine leun, maar daar juist ook van wil kunnen afwijken. Omdat dat kan. Omdat de routine er is. Dan kan ik afwijken, omdat ik hem daarna weer oppak. Klinkt dat logisch?
De kinderen schieten constant uit routine en pakken hem nooit weer terug op.
Als ik me zo vastleg met een schema aan de kinderen, dan kan ik niet afwijken. En zij dan ook niet. Er zijn wel ‘vaste punten’ in de week, maar niet zo ontzettend vast. Wel: zondag bed, zondagochtend even een (half) uurtje met z’n allen handen uit de mouwen voor wat kleine klusjes, 2 x in de week je kleren naar de wasmand zodat ik weet wat er ligt en daarop kan besluiten wat ik wanneer was (en niet dus na 6 weken een enorme berg) en ik wil graag samen avondeten (dat kan niet altijd, maar ik doe daar mijn best voor). Dat is het wel. Klinkt dat als veel? Of onduidelijk? Voor mij niet, maar misschien zie ik het verkeerd.
De rest van de reacties ga ik nog even laten bezinken.
Ik denk dat je een denkfout maakt. Jij denkt dat als jij het anders organiseert of anders aanpakt, dat je kinderen het dan anders doen. Het zijn pubers. Je leeft hen voor en zij doen net alsof ze het helemaal achterlijk vinden en als jij later bij hen thuis komt zie je dat ze toch wel wat hebben opgepikt.
Ik ben best een makkelijke moeder. Ik roep altijd even om de deur, heb je nog was? En het beddegoed wassen doe ik als ze het afhalen. Ik denk er verder ook niet aan, dus erger me niet als het niet gebeurt. 1 zoon doet het nooit, dus soms doe ik het en draai even een extra hete was 
Slaapkamers opruimen doe ik niet. Ik zeur er ook niet over. Ik bied wel eens aan in de vakantie om samen even de slaapkamer goed op te ruimen. Soms willen ze dat, meestal niet. Dan niet. Dingen die op de gang worden gezet zou ik wel terugzetten op hun kamer.
Jouw kinderen zijn niet beschadigd. Ze hebben het wel moelijk. Confronterend dat hun vakantie er nu ook zo anders uitziet. Maar jij kan dat niet voor ze oplossen. Je vraagt teveel van hen en al helemaal van jezelf. Waarom heb je eigenlijk vrij? Ik deed dat niet meer met pubers. En dan vroeg ik 1 op 1 of een van hen wilde koken de volgende dag. En na het eten even samen opruimen. Dat is op die leeftijd al snel gezellig genoeg. Zorg dat je op die momenten even ontspannen de aandacht voor hen hebt. Dat is voor nu wel voldoende.
Bak een keer wat lekkers of zo, houd het klein en verwacht niet zoveel.
Ha Pief,
dat is denk ik mijn makke, ja. Dat ik ‘dingen’ wil doen om problemen op te lossen. Als je niks doet, gebeurt er niks..
Ik had vakantie omdat ik erachter kwam dat ik nog 2 weken had staan die anders zouden vervallen op 1 juli. Dus ik heb er 1 opgenomen in deze vakantie en 1 in de meivakantie. We gingen altijd op vakantie of deden wat uitjes. Dat is de reden.
Mijn verwachting voor deze vakantie was dus verkeerd, begrijp ik. Nou ja, ik begrijp dat je dat zegt, maar toch begríjp ik het niet echt.
Je mag helemaal geen verwachtingen hebben van pubers? Dat snap ik niet. Een beetje gezelligheid, een poging tot het uitvoeren wat ik van ze vraag. Zij hebben toch ook verwachtingen van mij? Schone kleren, eten, een dak boven hun hoofd, dat ik voor ze klaarsta om ze te helpen indien nodig, liefde. Mag ik dan alleen geven, omdat het pubers zijn en ze blijkbaar in een fase zitten? Zoals iemand laatst omschreef alleen meubilair zijn. Ik loop daar op leeg.
Iedereen heeft in relatie met elkaar verwachtingen van de ander. Mag je dan van niemand verwachtingen hebben? Van mijn ex niet dat hij eerlijk was tegen me? Van een vriendin, niks? Van mijn broers en zussen? Al die mensen hebben ook verwachtingen van mij. Moet je dan alles doen wat iemand van je wil? Nee, dat niet. Maar er is toch de verwachting van een bepaalde wederkerigheid? Soms gaat het even scheef, zoals de laatste tijd dat ik echt op anderen leunde omdat het niet meer ging en dat mag ook. Maar met de tijd draait het bij en mogen mensen ook weer verwachten van mij iets terug krijgen.
Het lijkt mij zo’n ontzettend eenzaam en leeg bestaan als dat allemaal niet bestaat. Als er alleen maar om jezelf denken is, halen bij een ander wat je wilt en verder niks.
AnnaPollewop schreef op 23-02-2024 om 18:41:
En als ik nou zeg dat je het niet goed doet, Bir, wat dan? Goed of niet goed doet er toch helemaal niet zo toe. Jullie leven het leven en dat geeft af en toe strijd en soms doet zij iets fout en soms jij en dat hoort erbij. Je steeds afvragen of je wel een voldoende scoort geeft veel stress, en dan ga je wellicht dingen te lang op hun beloop laten tot de bom barst en dan barst je veel te hard uit en heb je veel spijt en dan ben je weer terug bij af. Laat los of je “het wel goed doet”. Er staat geen jury langs de kant. Je merkt zelf heus wel of iets goed uitpakt of niet, maar steeds als een helicopter boven jezelf vliegen met een eindoordeel is ontzettend stressend en totaal niet zinvol.
Jij doet het zoals jij het op dat moment goed vindt en zoals het jou uitkomt en dan is het soms goed en soms niet en soms ben je lui en laat je iets lopen en een andere keer ben je te streng en dat is dan maar zo…
Maak je niet te druk over of je het goed doet. Je hoeft geen goede moeder te zijn, je bent moeder en dat is goed genoeg.Ik zou die rommel op zijn beloop laten of het zelf opruimen, een ander pakt het weer anders aan, jij kiest het beste een manier die bij jou past. Ben je consequent en zie je het zitten om je poot stijf te houden dan doe je dat, heb je daar geen puf voor dan laat je het lopen of je doet het zelf, maar als je nu al weet dat je daar dan irritatie bij opbouwt is dat weer niet de goede weg. Wij zijn steeds luier gaan opvoeden naarmate de kinderen ouder werden, en dat bevalt best goed, we kijken dus vooral naar waar we zelf zin in hebben als opvoeders. Want eigenlijk zijn ze al best wel af, al hebben ze je nog wel veel nodig. Het gaat dus meestal meer om hoe je met elkaar omgaat dan om opvoeden perse. En soms botst het, en dat hoort er dan ook gewoon bij.
Het je een tip om die helikopter boven mijzelf weg te krijgen? Want je hebt gelijk dat die daar altijd vliegt. Er zitten altijd meerdere personen op mijn schouder te oordelen.
Jeetje BirF, wat maak je het allemaal moeilijk. Zit je erg in je hoofd? Heb je hulp voor jezelf? Doe je sport, wandel je, heb je hobbies? Ik zou je adviseren om uit je hoofd te gaan. Pak de fiets, trek erop uit, kijk om je heen.
Wat ik deed in de lastigste periode (heb dit meegemaakt) was: sporten, mindfullness, wandelen en dingen doen waar ik zelf blij van werd. En zorgen dat ik af en toe alleen was zodat ik even lekker kon janken. Vaak moest ik daarvoor de deur uit, zonnebril op en gaan. En voor mijn kinderen liet ik zien dat ik stevig stond en dat ze op mij kunnen leunen. En dat betekent ook dat ik de boksbal was, want bij papa konden ze hun verdriet en woede niet kwijt. Dat hoort erbij als ouder. Met grenzen natuurlijk, maar als veilige haven kun je dat verwachten.
Ik ben ook vrij snel met ze weg gegaan. Leuke stad in de zon. Aanhang mee. Paar dagen, niet te lang. In overleg, natuurlijk. Zij hebben de bestemming uitgezocht.
Ik moet ineens aan iets denken. Misschien een rare opmerking, maar wist je dat je psychische klachten kunt krijgen van de overgang? En ernstig ook. Misschien iets om op jouw leeftijd aan te denken. Gebeurt al vanaf 40.
Bir_F schreef op 24-02-2024 om 10:06:
[..]
Het je een tip om die helikopter boven mijzelf weg te krijgen? Want je hebt gelijk dat die daar altijd vliegt. Er zitten altijd meerdere personen op mijn schouder te oordelen.
Ik kan de Omdenken podcasts aanraden, waarin iedereen wel met iets tobt en dat ook de rode draad is eigenlijk, dat we over onszelf denken. De gespreksleider is bij tijden irritant, en feilbaar, en ook dat vind ik leerzaam. Moet je wel perfect zijn om anderen te helpen, om naar buiten te treden, om podcasts te maken?
Of doen we allemaal maar gewoon ons best om er wat van te maken, en mogen we wel wat milder zijn over onszelf…
En daarnaast heb je misschien iets aan deze richting:
Pief schreef op 24-02-2024 om 10:25:
Ik moet ineens aan iets denken. Misschien een rare opmerking, maar wist je dat je psychische klachten kunt krijgen van de overgang? En ernstig ook. Misschien iets om op jouw leeftijd aan te denken. Gebeurt al vanaf 40.
En daarnaast: ook altijd goed op je Vitamine D letten. Een zwaar onderschat fenomeen, terwijl je daar behoorlijk somber van kan worden. Geen totaal oplossing voor alles natuurlijk, maar wel belangrijk.
(Zoals een psychiater zei: ik check bij opname ook altijd vitamine D en B12, en vaak zijn die te laag.)
Pief schreef op 24-02-2024 om 10:13:
Jeetje BirF, wat maak je het allemaal moeilijk. Zit je erg in je hoofd? Heb je hulp voor jezelf? Doe je sport, wandel je, heb je hobbies? Ik zou je adviseren om uit je hoofd te gaan. Pak de fiets, trek erop uit, kijk om je heen.
Wat ik deed in de lastigste periode (heb dit meegemaakt) was: sporten, mindfullness, wandelen en dingen doen waar ik zelf blij van werd. En zorgen dat ik af en toe alleen was zodat ik even lekker kon janken. Vaak moest ik daarvoor de deur uit, zonnebril op en gaan. En voor mijn kinderen liet ik zien dat ik stevig stond en dat ze op mij kunnen leunen. En dat betekent ook dat ik de boksbal was, want bij papa konden ze hun verdriet en woede niet kwijt. Dat hoort erbij als ouder. Met grenzen natuurlijk, maar als veilige haven kun je dat verwachten.
Ik ben ook vrij snel met ze weg gegaan. Leuke stad in de zon. Aanhang mee. Paar dagen, niet te lang. In overleg, natuurlijk. Zij hebben de bestemming uitgezocht.
Ja, ik zit erg in mijn hoofd. Vroeger niet, denk ik. Toen de kinderen klein waren dacht ik er allemaal niet zo bewust over na. Dingen gingen gewoon hun gangetje. Ze werden verzorgt, het huishouden gedaan, ik probeerde ze elke dag wat groente en fruit te laten eten en wat manieren bij te brengen, ze gingen naar school, zwemles, een sport, ze speelden uit school met vriendjes of vriendinnetjes, ik werkte een aantal uur, we deden dingen samen, we deden dingen met een vriendengroep, familie, vakanties met het gezin, enz.
Ik heb zo’n knauw gekregen van alles wat er gebeurt en gezegd is. Ik begrijp niet waar het dan allemaal mis is gegaan en wat precies en wanneer en wat dan mijn aandeel is. En ik zal er nooit eerlijk antwoord op krijgen, ik ben de enige die überhaupt naar zichzelf wil kijken.
Ik weet gewoon niet meer hoe het moet, het hele leven. Hoe dan, waarheen, welk doel? En dan begin ik maar weer ergens, je moet toch ergens beginnen.. Maar niks voelt goed.
Maar in ieder geval moet ik nu beter doen, want de kinderen zijn bij mij. Dus ik moet íets doen, ik wil begrijpen wát.