Doe ik het wel goed?
Dag iedereen, daar ben ik weer eens. Voorjaarsvakantie is gaande hier in huize Bir. Net een aanvaring met mijn jongste dochter. Nog niet uitgepraat, maar ik vind dat ik niet had moeten reageren zoals ik deed. Ik zit er al een poosje over te verzinnen en het was opgebouwde frustratie en verdriet en afwijzing waarmee ik van 0 tot 100 ging en eruit gooide.
Veel kennen mij al een beetje en weten de situatie hier.
Enkele weken geleden vroeg ik de kinderen of ze een weekje of weekendje weg wilden deze vakantie. Ze wilden niet met hun vader en familie op wintersport. Ikzelf zag nu een wintersport nog niet zitten. Oudste bleef heel lang stil, dan weet ik het al. Die verzint redenen om nee te zeggen zonder te kwetsen. En zo was het. Antwoord van de jongste: meh..
Nou, dan probeer ik me daar bij neer te leggen. Ik probeer het vakantiegevoel thuis te krijgen. Dat lukt me niet zo, want ik zie altijd werk liggen en verder voel ik geen energie/zin/motivatie/drive om iets leuks of aan ‘selfcare’ te doen. Ben ook een dag aan de slag gegaan om spullen van mijn ex verder in te pakken. Ik vond post vanaf 2010. 😵💫 Sommige niet opengemaakt, aanmaningen, vervolgens wel betaald, alles door elkaar, enz. Oké zijstraat.
De oudste slaapt uit, leeft vooral voor zichzelf, haar paard en haar vriendje. De jongste slaapt ook uit en hangt vooral op sociaal media op haar kamer. Met haar ben ik wel afgelopen zaterdag samen naar de stad geweest. Dat was leuk. Voor de vakantie had ik nog voorgesteld een dagje of dagjes uit te gaan, maar nu puntje bij paaltje is weer alles: meh.. Ik heb geprobeerd me niet uit het veld te laten slaan en ben 3 van de 4 dagen ‘s middags iets buiten de deur gaan doen voor mezelf. Word ik er gelukkiger van? Nee, het is tijd vullen. Vanmiddag ben ik naar de IKEA geweest en had van die worstjes en broodjes meegenomen, omdat ik dacht dat ze die lekker zou vinden. Ze had ook vandaag weer nergens zin in om te doen.
Dit is niet haar normaal. Voorheen had ze altijd wel zin om het een of ander te doen. Even mee, een uitje, een spelletje.
Nou kwam ze daarstraks uit haar kamer en zei: gaan we nu eten koken? Dus ik begon over die worstjes, denkend een leuke traktatie meegenomen te hebben. Zij: meh.. oké.. Ik wil gewoon nu eten. Maakt me niet uit wat. Dus ik schoot uit m’n slof dat het echt niet leuk is zo en dat ik ook mijn best doe. En ik heb het in elkaar geflanst en gegeven met een: hier heb je eten, dan kun je daarna weer in je kamer gaan zitten.
Helemaal niet goed. Hoe kom ik toch op zo’n punt dat het me zo van me schiet? Ik had me zo voorgenomen om mijn emoties niet op een ander af te vuren. Zeker niet op de kinderen. Eerst pas op de plaats, eerst nadenken. Maar het lukt me helemaal niet. Hoe moet ik die kinderen leren om goed met hun emoties om te gaan als ik het zelf niet eens kan.
Het lukt maar niet om het gezellig te hebben. Ze zijn niet eens in dezelfde ruimte als ik. Er komt bijna geen gesprek van de grond. (Ja, als ik mensen over de vloer heb, dan wel. Alsof er niks aan de hand is.) We zijn zomaar 3 mensen in een huis die maar wat langs elkaar heen draaien, maar niks sámen. Geen verbinding. Het vliegt me elke keer weer zo aan. Het haalt me zó neer, de sfeer in huis en ik krijg het maar niet gedraaid.
Kan iemand me weer even op weg helpen?
En het verhaal gaat weer verder. Het lijkt wel een slechte film waar ik in zit.
Ik werd gisteren gebeld door de school van mijn oudste dochter. (18, vavo dit jaar in de hoop haar diploma zo te halen, 4 vakken nog) Hij vroeg waar ze was. Eh.. dat weet ik nu niet, want ik ben op mijn werk. Blijkt dat ze al weken ongeoorloofd afwezig is en dat hij uit een soort wanhoop mij maar belde omdat het niet lukt met haar in contact te komen. Dat was een kort gesprekje, ik heb haar gebeld en aangegeven wat ik hoorde en dat ze school moest bellen. ‘s middags thuis heb ik school teruggebeld om te vragen of ze gebeld had en kreeg ik meer te horen hoewel dat natuurlijk eigenlijk niet echt mag ivm de wet op privacy.
Sinds december amper op school geweest. Toetsen gemist. Profielwerkstuk niet ingeleverd. En als klap op de vuurpijl blijkt ze gezegd te hebben dat ze van haar paard is gevallen en hoofdletsel heeft. 😵💫
Dit is echt het kantelpunt. Hij had grote twijfel of ze het überhaupt zou gaan halen nog, zelfs met een grote gedragsverandering.
Ze moet morgen op het matje komen. Als zij zelf toestemming geeft ben ik van school van harte welkom, maar zo niet sta ik aan de kantlijn.
Misschien vragen jullie je af hoe ik niet door kan hebben dat ze niet op school was. Ik heb geen inzicht in een rooster, niet in cijfers, niks, want ze is 18. Ik kan alleen afgaan op wat zij me vertelt. Voor 4 vakken heb je maar anderhalf of soms 3 uur les per dag. Ze zei dingen als ‘leraar ziek’, ‘uitval’, ‘niet verplicht aanwezig’, ‘thuis werken mag ook’. Andere dagen was ik op mijn werk en zie ik niet of zij die uurtjes op school is geweest. Ik vond het soms wel wat vreemd, maar wat kun je anders dan het maar voor waar aannemen. Terugkijkend zie ik het wel.
Dit "doe" jij niet Bir, dit doet je dochter. Al ging je op je kop staan, dan had je er nog niks aan kunnen veranderen.
Andere vraag: zouden je kinderen niet wat psychologische begeleiding kunnen gebruiken?
Ik heb al eerder omschreven hoe ze is. ADHD. Op haar 17e gediagnosticeerd. Neemt niet consequent haar medicatie in, want ze vindt zichzelf saai als ze zich op 1 ding kan concentreren. Het lijkt steeds erger te worden. Ik denk omdat mijn leiding niet meer centraal staat. Ze is een ongeleid projectiel over de dag genomen, geen gevoel voor tijd, niet in staat zich routines aan te wennen of ze vol te houden, totaal geen overzicht.
In een ander topic las ik over ouders die hun kind hielpen routines aan te wennen. Het leek daar alsof dat in stapjes lukte. Hier helemaal niet. Sowieso de hele basisschoolleeftijd ben ik daar ook altijd mee bezig geweest, zonder dat ik toen door had dat dit niet ‘normaal’ was. Ik dacht dat iedere ouder dit deed bij haar kind. Als ik niet iedere dag op de achtergrond (of voorgrond structuur) aangaf stond ze met alleen een trui en 1 sok aan in de badkamer haar haar te borstelen en ze vergat haar tanden te poetsen of zo. Ik gaf altijd aan wat we/ze die dag wanneer kon doen.
Een uitzondering is voortaan altijd daar recht op hebben en voer voor discussie. Een verandering op een dag is ze helemaal van het padje, ze komt niet meer in het spoor terug. Geeft zelf geen blijk van daar problemen mee te hebben. Ze staat altijd open voor veranderingen die haar uitkomen/die zij zelf leuk vindt. Veranderingen of sturing van mij die niet in haar straatje past crasht ze op.
Ik wil haar helpen, maar ze wil geen hulp, ze ziet zelf niet haar chaos in en dat ze het in haar eentje niet voor elkaar krijgt.
Ze knikt wat ja en humt een beetje en doet niks met wat ik zeg.
Of zegt: ik kan het zelf, ik ben 18. Ik doe het heus wel. Ik regel het wel. Enz.
Maar dat gebeurt niet. En dat is op alle vlakken van haar leven, hè. Van persoonlijke verzorging, een klusje in huis, sociale contacten tot school en huiswerk.
IMI-x2 schreef op 29-02-2024 om 15:34:
Dit "doe" jij niet Bir, dit doet je dochter. Al ging je op je kop staan, dan had je er nog niks aan kunnen veranderen.
Andere vraag: zouden je kinderen niet wat psychologische begeleiding kunnen gebruiken?
Oudste blieft dus geen hulp, waar vandaan dan ook. Volgens mij wilde ze wel de diagnose en de medicatie voor als het haar uitkwam, maar niet de begeleiding en de handvaten om dingen beter voor elkaar te hebben.
Jongste is in behandeling.
Bir_F schreef op 29-02-2024 om 15:47:
Ik heb al eerder omschreven hoe ze is. ADHD. Op haar 17e gediagnosticeerd. Neemt niet consequent haar medicatie in, want ze vindt zichzelf saai als ze zich op 1 ding kan concentreren. Het lijkt steeds erger te worden. Ik denk omdat mijn leiding niet meer centraal staat. Ze is een ongeleid projectiel over de dag genomen, geen gevoel voor tijd, niet in staat zich routines aan te wennen of ze vol te houden, totaal geen overzicht.
In een ander topic las ik over ouders die hun kind hielpen routines aan te wennen. Het leek daar alsof dat in stapjes lukte. Hier helemaal niet. Sowieso de hele basisschoolleeftijd ben ik daar ook altijd mee bezig geweest, zonder dat ik toen door had dat dit niet ‘normaal’ was. Ik dacht dat iedere ouder dit deed bij haar kind. Als ik niet iedere dag op de achtergrond (of voorgrond structuur) aangaf stond ze met alleen een trui en 1 sok aan in de badkamer haar haar te borstelen en ze vergat haar tanden te poetsen of zo. Ik gaf altijd aan wat we/ze die dag wanneer kon doen.
Een uitzondering is voortaan altijd daar recht op hebben en voer voor discussie. Een verandering op een dag is ze helemaal van het padje, ze komt niet meer in het spoor terug. Geeft zelf geen blijk van daar problemen mee te hebben. Ze staat altijd open voor veranderingen die haar uitkomen/die zij zelf leuk vindt. Veranderingen of sturing van mij die niet in haar straatje past crasht ze op.
Ik wil haar helpen, maar ze wil geen hulp, ze ziet zelf niet haar chaos in en dat ze het in haar eentje niet voor elkaar krijgt.
Ze knikt wat ja en humt een beetje en doet niks met wat ik zeg.Of zegt: ik kan het zelf, ik ben 18. Ik doe het heus wel. Ik regel het wel. Enz.
Maar dat gebeurt niet. En dat is op alle vlakken van haar leven, hè. Van persoonlijke verzorging, een klusje in huis, sociale contacten tot school en huiswerk.
Heel herkenbaar, Bir_F! Alsof je mijn zoon op die leeftijd van 18 jaar beschrijft. Bij hem sluimerde daarnaast een depressie, die zijn ADD symptomen heftig deed verergeren. Ook gestopt met school.
Geen sturing of hulp willen. Komt goed, mam, was het standaard antwoord. Uiteindelijk is hij inderdaad zonder professionele hulp uit de diepte gekomen. Wel met wat hulp van betrokken vrienden van ons die zich om hem bekommerde, maar het was echt op zijn voorwaarden. Ik heb echt moeten leren om op mijn tong te bijten en mijn handen te zitten. Hem zelf tegen dingen aan te laten lopen, zodat hij zelf ging ervaren waar hij tegenaan liep. Uiteraard wel voor hem klaar staan als hij hulp vroeg, maar geen hulp meer bieden of geven zonder dat hij er zelf om vroeg.
Ik heb heel veel aan Verbindend gezag/Geweldloos verzet/Nieuwe autoriteit gehad. Zie het draadje dat ik daarover gestart ben pas geleden.
Ik snap dat scholen niet meer zomaar alles mogen als iemand 18 is, maar ik vind het toch wel zorgelijk dat ze pas na drie maanden bij jou aan de bel trekken.
Als ik niet meer op mijn werk verschijn, verwacht ik dat mijn baas echt al wel eerder de calamiteitencontactpersoon (mijn man en eerder mijn ouders) heeft gebeld.
Het is wel lastig dat ze niks wil. Wat doet ze overdag? Ligt ze in bed? Heeft ze een baantje? Foute vrienden?
De vraag is inderdaad of ze het nog gaat halen dit jaar. Met zoveel gemiste lessen en PTA's wordt het lastig denk ik. Maar dan is de vraag; hoe nu verder? Wat wil ze zelf? En wat heeft ze daarbij nodig aan ondersteuning? Ik begrijp het geen hulp willen en alles zelf willen doen best, maar ze laat nu heel duidelijk zien dat ze dat nog niet kan. Dat het niet lukt. En door deze actie heeft ze bepaald geen betrouwbaarheid getoond. Dus voorlopig zal school en waarschijnlijk ook jij haar niet meer op haar blauwe ogen geloven. Plus deze actie heeft natuurlijk consequenties en die zijn voor haar. Als je als ouder constant alles opvangt waar je kind het zelf niet kan, dan gaat ze niet écht op haar bek. Geen verwijt, ik snap die neiging wel hoor. En als je kind zegt 'het lukt me nog niet zelf, kun je me helpen' dan is dat ook prima. Het is eigenlijk net als bij een dokter; als je niet eerlijk bent over waar je last van hebt, dan kan een dokter je niet goed helpen.
De open dagen van de MBO komen er aan. Mogelijk dat je dochter haar toekomst ziet in een bbl-opleiding; 4 dagen werken en 1 dag school voor bv niveau 3. Zo’n open dag is ook een eye-opener voor je dochter; in welke sector zou ze graag willen werken..
Verder is de vavo minder klassikaal in vergelijking met reguliere VO; niemand mist je want het is geen school waar je vanaf je 12e al naar toe gaat. Ik hoop wel dat ze alsnog haar diploma weet te behalen, maar bbl is voor sommige lln meer passend.
Dit had mijn kind kunnen zijn. Probeer in gesprek te komen, kijken hoe je haar kan helpen. Kleine stapjes, misschien kan ze wel voor 2 vakken examen doen? Of wil school haar wel helpen, gezien de situatie? Met overzicht en uitstel? Op de vavo wordt heel veel zelfstandigheid verwacht waar iemand van 18 met adhd nog niet klaar voor is.
Weet dat er ook nog zoiets is als het zomerdiploma. Voor vakken waarvoor je schoolexamen doet kun je dan in augustus nog je diploma halen. Dat geldt ook voor het profielwerkstuk.
Geen verwijten, geen boosheid. Ook voor haar is dit allemaal heel moeilijk.
Ik heb heel veel aan Verbindend gezag/Geweldloos verzet/Nieuwe autoriteit gehad. Zie het draadje dat ik daarover gestart ben pas geleden.
Volgens mij heb ik daar wel wat meegelezen. Ik zal het eens googlen. 💡
Ze ligt (lag) ‘s morgens dus tot laat in bed en kan ‘s avonds niet goed in slaap komen.
Ze heeft een vriendje en die stuur ik sinds enkele weken iedere doordeweekse avond om 23u weg. Ik had het eerst een poosje aangekeken, maar het werd steeds later ipv dat ze er zelf achter kwam dat ze haar nachtrust nodig heeft. Die ga ik niet ineens verbieden, dan ben ik haar sowieso kwijt. Ik was alleen al wel begonnen met wat begrenzen qua tijd. Geen slechte jongen, maar hij heeft nu een tussenjaar en voert weinig uit. Hij werkt wat.
Verder natuurlijk smoesjes over thuis werken en zieke leraren. Elke dag naar haar paard. Vriendje gaat dan mee. Daar heeft ze geen hele vaste tijden voor, wel veel wensen. 1 avond werken en zaterdagochtend. Als ze thuis is, is ze op haar kamer. Ik zie niet echt wat ze daar doet. Het had ook schoolwerk kunnen zijn. 🤪
Dat zou allemaal best kunnen op een dag, als ze dus een normale tijd opstaat en niet alleen maar hangt op haar bed ‘s middags. Ik heb inmiddels haar rooster gekregen. Dat is 2 x 9-10:30, 2 x 9-12 en 1 x 13-14:30. Als ze iedere middag (en 1 x een ochtend) aan school zou werken, kan ze ‘s avonds vrij hebben. Of andersom.
Maar goed, dan moet ze dat dus wel willen en ook dóen. Dat ook dóen zit het grootste probleem in.
Tot nu toe heb ik haar ook gelaten, hè. Omdat ze dat wil, omdat ze 18 is, omdat ze zegt dat het allemaal wel lukt (hoewel ik daar mijn twijfels al bij had) en omdat dat beter is voor de verstandhouding. (daar kwam ik in de eerste al achter🫣)
Ik zit er echt niet bovenop. Dat lijkt misschien zo, omdat ik het wel zie gebeuren en ik zelf juist een echte planner en vooruitdenker ben.
Ze ziet zelf nog echt niet in hoe groot het probleem nu is en mijn idee is dat ze denkt dat ze zich er nog uit kan lullen en dat het wel overwaait.
Ik heb haar gezegd dat ze beter nu eerlijk kan zijn morgen bij dat gesprek en niet nog meer smoesjes ophangen. Ik heb ook gezegd dat ik boos en teleurgesteld ben om de leugens en dat ze zich enorm in de nesten heeft gewerkt. Dan staat ze me wat glazig aan te kijken, alsof ze compleet ergens anders is in haar hoofd en zegt daarna dat ze het begrijpt. De leugens en smoesjes vindt ze zelf niet zo’n probleem, geloof ik. 😵💫 Ik heb gevraagd aan haar hoe ze het denkt op te gaan lossen. Dat wist ze nog niet en vandaag gaat ze me uit de weg. Nu zit het vriendje er weer, dus nog een gesprek werkt dan niet. Ik mag niet mee van haar.
Ze hoeft niet eens voor alle 4 de vakken een voldoende te halen. Nederlands, Engels en duits heeft ze al gehaald en ook nog compensatie punten. Maar zo maakt ze het zichzelf bijna onmogelijk natuurlijk. Echt zonde! 😓 Ze zijn daar heel streng op aanwezigheid, dat is aan het begin heel duidelijk gecommuniceerd. Ze begon heel enthousiast, maar het lukt niet om het vol te houden.
Het probleem zit hem vooral in afwezigheid (zonder reden) en het missen van PTA's. Voor deelname aan het centraal examen moet het PTA compleet zijn. Vaak is dat al ergens half april, daarna voorbereiding op de eindexamens.
Ik snap dat ze zich schaamt voor haar gedrag. Zaak is nu dat ze inziet dat ze op deze manier niet verder gaat komen in het leven. Er is meer dan een vriendje en een paard.
Gaat het vriendje volgend jaar wel een opleiding volgen? Dat zou hoopgevend zijn omdat hij dan niet meer overdag beschikbaar is om te chillen.
Bir_F schreef op 29-02-2024 om 15:27:
Misschien vragen jullie je af hoe ik niet door kan hebben dat ze niet op school was. Ik heb geen inzicht in een rooster, niet in cijfers, niks, want ze is 18. Ik kan alleen afgaan op wat zij me vertelt. Voor 4 vakken heb je maar anderhalf of soms 3 uur les per dag. Ze zei dingen als ‘leraar ziek’, ‘uitval’, ‘niet verplicht aanwezig’, ‘thuis werken mag ook’. Andere dagen was ik op mijn werk en zie ik niet of zij die uurtjes op school is geweest. Ik vond het soms wel wat vreemd, maar wat kun je anders dan het maar voor waar aannemen. Terugkijkend zie ik het wel.
Nee, ik vraag me dat helemaal niet af. Het is haar verantwoordelijkheid en niet de jouwe. Als ze jouw hulp nodig heeft kan ze die vragen, als ze in de shit zit door eigen schuld kan ze verwachten dat je daar iets over zegt, maar haar opleiding doen is haar verantwoordelijkheid en niet de jouwe, en zij gaat het gesprek aan met school, niet jij.
Je kunt haar niet dwingen om te leren, en ook niet om gelukkig te zijn en al helemaal niet om wat van haar leven te maken. Je bent er om de butsen en de builen van het leven een beetje weg te poetsen en af te zoenen, en verder moet ze zelf haar weg vinden en struikelen en opstaan.
Het is zeker niet jouw verantwoordelijkheid om haar te behoeden om een rommeltje van haar leven te maken. Je kunt hooguit eens wat roepen vanaf de zijlijn en duidelijk maken dat je naar haar wil luisteren en altijd een kommetje soep klaar hebt staan. De rest is aan haar.
Daar ben ik weer eens met een update. Een positieve, deze keer.
Het is in huize Bir een beetje lichter allemaal, gewoon wat gezelliger. Daar ben ik echt heel blij mee! Kleine momentjes met wat geklets doen me echt goed. 🥰
De gezinsbehandelaar waar ik mee praat, geeft me wel goede tips en handvaten en inzichten. Het zijn fijne gesprekken.
Mijn kinderen zijn beide echt heel verschillend en hebben dus ook een hele andere aanpak nodig. De oudste heeft duidelijke grenzen nodig, maar niet nu ineens alles tegelijk natuurlijk. Ik heb met haar gepraat over de regel (want het is geen afspraak, het is mijn regel) dat ik wil dat haar vriendje op een schooldag om 23u de deur achter zich dicht trekt hier. En ook dat ik dat niet elke dag wil moeten zeggen. Nou wil zij niet dat ik dat elke dag kom zeggen, dus haar zelf verantwoordelijk gemaakt ervoor. Dat gaat nu een weekje goed. Ik hou er nog wel een oogje op, misschien moet ik haar binnenkort weer eens opfrissen. 🫣 School en wat daarvoor nodig is houdt ze voor me achter, maar ik zie wel dat ze nu weer op het goede spoor zit.
De jongste hoef ik niet zo duidelijk grenzen voor aan te geven. Zij was van kleins af aan een braaf ‘mag ik?’-kind. Uitzonderingen kunnen een uitzondering blijven zonder gedoe. Vandaag vroeg ze of ze vanavond nog even mocht afspreken met iemand en dan kan ik tegen haar zeggen: ‘ja, hoor. Als je schoolwerk in orde is.’ En daar zorgt ze dan voor. Fijn dat ze contacten heeft, daar vrolijkt ze van op.
Ik weet niet precies hoe het zo gelopen is, maar sinds deze week spreken we een tijd af rond avondeten en dan rommelen we met z’n drietjes aan het eten/vaatwasser/tafel dekken/eten en afruimen. Ik vind dat zo fijn! Niet omdat ik die taken niet alleen kan, maar om sámen dingen te doen en een beetje te kletsen erbij. Dan heb je een momentje op een dag waarop je even tijd hebt met elkaar en komt een gesprekje nog eens op gang. Soms over niks, soms komt er wel eens iets serieuzers uit. Eerlijkheid gebied me te zeggen dat ik me hierdoor ook wat minder de huissloof voel en dus minder op allerlei slakken zout leg. Gezelligheid ipv dat ik ze alleen tegenkwam in het voorbijgaan en het dan nodig vond om iets van ze te willen. Ze verdwijnen daarna weer richting hun kamer en hun eigen dingen, maar dat is dan oké.
Niet meer zoveel samen zoals ik voor alle gedoe gewend was, maar fijne stappen.
Het gesprek wat ze op school heeft gehad, heeft ze me heel weinig over vertelt. Het kwam er op neer dat die meneer gezegd had dat hij haar heel taalvaardig vindt. Zij hoort een compliment, ik hoor er in dat ze weer smoesjes op heeft zitten hangen. 😓
Op mijn vraag ‘wat nu, wat is nu je plan?’ krijg ik als antwoord ‘gewoon examen doen en slagen’.
Ik: ‘dat is geen plan, dat is je gewenste uitkomst.’
Zij: ‘ja, dat is wel een plan’.
En dan uitgepraat, loopt weg.
Ik laat het er maar even bij. Omdat ik zie dat ze weer naar school gaat en bezig is met huiswerk. Omdat dit blijkbaar haar manier is. 🤷🏽♀️
Fijn om te horen Bir! Hopelijk blijft het zo gaan, in kleine stapjes vooruit.