Doe ik het wel goed?
Dag iedereen, daar ben ik weer eens. Voorjaarsvakantie is gaande hier in huize Bir. Net een aanvaring met mijn jongste dochter. Nog niet uitgepraat, maar ik vind dat ik niet had moeten reageren zoals ik deed. Ik zit er al een poosje over te verzinnen en het was opgebouwde frustratie en verdriet en afwijzing waarmee ik van 0 tot 100 ging en eruit gooide.
Veel kennen mij al een beetje en weten de situatie hier.
Enkele weken geleden vroeg ik de kinderen of ze een weekje of weekendje weg wilden deze vakantie. Ze wilden niet met hun vader en familie op wintersport. Ikzelf zag nu een wintersport nog niet zitten. Oudste bleef heel lang stil, dan weet ik het al. Die verzint redenen om nee te zeggen zonder te kwetsen. En zo was het. Antwoord van de jongste: meh..
Nou, dan probeer ik me daar bij neer te leggen. Ik probeer het vakantiegevoel thuis te krijgen. Dat lukt me niet zo, want ik zie altijd werk liggen en verder voel ik geen energie/zin/motivatie/drive om iets leuks of aan ‘selfcare’ te doen. Ben ook een dag aan de slag gegaan om spullen van mijn ex verder in te pakken. Ik vond post vanaf 2010. 😵💫 Sommige niet opengemaakt, aanmaningen, vervolgens wel betaald, alles door elkaar, enz. Oké zijstraat.
De oudste slaapt uit, leeft vooral voor zichzelf, haar paard en haar vriendje. De jongste slaapt ook uit en hangt vooral op sociaal media op haar kamer. Met haar ben ik wel afgelopen zaterdag samen naar de stad geweest. Dat was leuk. Voor de vakantie had ik nog voorgesteld een dagje of dagjes uit te gaan, maar nu puntje bij paaltje is weer alles: meh.. Ik heb geprobeerd me niet uit het veld te laten slaan en ben 3 van de 4 dagen ‘s middags iets buiten de deur gaan doen voor mezelf. Word ik er gelukkiger van? Nee, het is tijd vullen. Vanmiddag ben ik naar de IKEA geweest en had van die worstjes en broodjes meegenomen, omdat ik dacht dat ze die lekker zou vinden. Ze had ook vandaag weer nergens zin in om te doen.
Dit is niet haar normaal. Voorheen had ze altijd wel zin om het een of ander te doen. Even mee, een uitje, een spelletje.
Nou kwam ze daarstraks uit haar kamer en zei: gaan we nu eten koken? Dus ik begon over die worstjes, denkend een leuke traktatie meegenomen te hebben. Zij: meh.. oké.. Ik wil gewoon nu eten. Maakt me niet uit wat. Dus ik schoot uit m’n slof dat het echt niet leuk is zo en dat ik ook mijn best doe. En ik heb het in elkaar geflanst en gegeven met een: hier heb je eten, dan kun je daarna weer in je kamer gaan zitten.
Helemaal niet goed. Hoe kom ik toch op zo’n punt dat het me zo van me schiet? Ik had me zo voorgenomen om mijn emoties niet op een ander af te vuren. Zeker niet op de kinderen. Eerst pas op de plaats, eerst nadenken. Maar het lukt me helemaal niet. Hoe moet ik die kinderen leren om goed met hun emoties om te gaan als ik het zelf niet eens kan.
Het lukt maar niet om het gezellig te hebben. Ze zijn niet eens in dezelfde ruimte als ik. Er komt bijna geen gesprek van de grond. (Ja, als ik mensen over de vloer heb, dan wel. Alsof er niks aan de hand is.) We zijn zomaar 3 mensen in een huis die maar wat langs elkaar heen draaien, maar niks sámen. Geen verbinding. Het vliegt me elke keer weer zo aan. Het haalt me zó neer, de sfeer in huis en ik krijg het maar niet gedraaid.
Kan iemand me weer even op weg helpen?
Bir_F schreef op 24-02-2024 om 09:59:dat is denk ik mijn makke, ja. Dat ik ‘dingen’ wil doen om problemen op te lossen. Als je niks doet, gebeurt er niks..
Dit klinkt heel logisch, maar is in heel veel gevallen niet waar. Soms moet je juist niks doen, en dan verandert het vanzelf. Het vraag wel geduld. Sterker nog: soms is het zo dat als jij heel veel gaat doen, het juist langer duurt voordat er iets gebeurt. Omdat pubers/mensen in de tegenstand gaan, of gaan leunen, zelf geen fouten kunnen maken waar ze van leren.
Het kan goed zijn om je eigen gedachten op dit vlak uit te dagen. En je te verdiepen in de cirkels van invloed. Het is maar beperkt waar je echt invloed op hebt.
Je hebt te hoge verwachtingen. Je moet geen verwachtingen hebben. Je mag gerust iets verwachten.
Schuif de zooi van de overloop terug in haar kamer en laat haar het zelf doen. Wees makkelijk en doe het even als het je irriteert. Of als dat je irriteert, doe het niet. Plan een moment om het samen te doen.
Heb begrip voor adhd. Bied structuur. Soms gaat het anders, ook goed. Doe niet moeilijk.
Zorg dat je zelf gelukkig bent. Doe wat je zelf zou willen. Ga sporten. Ga wandelen. Je hoeft niet te wandelen. Spreek af met vrienden. Maak het gezellig. Maar heb geen verwachtingen. Stel niet te veel vragen. Blijf in gesprek. Oordeel niet. Laat je mening niet doorklinken. Je mag best een mening hebben. Ze komen vanzelf naar jou als ze willen. Kinderen hebben hun vader en moeder nodig. Stimuleer dat. Je hoeft het niet te stimuleren. Laat ze het zelf beslissen, ze zijn oud genoeg. Kinderen kunnen de gevolgen niet overzien. Help ze ermee. Belast ze niet met jouw emoties. Je mag gerust laten merken als je je even niet goed voelt. Ga ergens anders een potje janken. Je mag gerust vragen of iemand iets voor je doet. Maar heb geen verwachtingen. Praat met vrienden of familie over je problemen. Die willen er voor je zijn. Maar niet te veel, want niemand zit langdurig te wachten op iemand die alleen zijn shit komt brengen. Doe je huishouden om 5 uur ‘s morgens als je toch niet kunt slapen. Leg de lat veel lager. Zorg dat het prettig is in je huis. Je hoeft geen routine te hebben. Routine is fijn. Je moet wel eten. Doe wat goed voelt. Doe dingen die je energie geven. Ik weet niet welke dat zijn? Dan doe je niks tot je het weet. Je moet wel iets doen. Bij de pakken neerzitten is niemand mee geholpen. Als je maar gaat proberen voel je je vanzelf beter. Kijk waardoor je je gewaardeerd voelt. Maar niet te veel geven. Denk om je grenzen. Je moet grenzen hebben. Je blijft altijd samen vader en moeder. Je moet toch communiceren. Als het jou zo neerhaalt, hoef je geen contact te hebben. Je kunt niet net doen alsof hij niet bestaat.
Een greep uit de adviezen. Er zullen er vast straks nog meer te binnen schieten.
En overal zit mijn ex op mijn schouder te oordelen. Jij doet moeilijk. Je moet leuke dingen doen, maar niet dat wat je nu bedenkt. Je moet de kinderen losser laten. Het is goed dat je streng bent, want ik kan het niet. Anders zou oudste echt helemaal ontsporen. Wat vervelend dat je zo zeurt over regels. De situatie is niet gezond, jij bent niet gezond.
Wat ik bedoel, denk ik: ik slorp alles op wat iedereen zegt, maar ik weet niet meer wat bij mij past. Door die poppetjes op mijn schouder. Mijn ex, mijn eigen innerlijke criticus, de psycholoog die van alles zei maar niet begreep wat ik nou eigenlijk bedoelde.
Ach BirF, wat heb je het moeilijk. Ik hoop wel dat je hulp hebt of zoekt. En misschien ook medicatie. Want de manier waarop jij cirkeltjes draait in je hoofd, daar word je echt gek van. Maar je kan het niet stoppen. Je hebt hulp nodig om dat te kunnen stoppen en vanaf daar kun je je basis weer opbouwen.
Ik kan wel zeggen dat jouw man degene is die er een puinhoop van maakt en het niet goed doet met je kinderen. Niet jij.
Bir_F schreef op 24-02-2024 om 13:13:
Je hebt te hoge verwachtingen. Je moet geen verwachtingen hebben. Je mag gerust iets verwachten.
Schuif de zooi van de overloop terug in haar kamer en laat haar het zelf doen. Wees makkelijk en doe het even als het je irriteert. Of als dat je irriteert, doe het niet. Plan een moment om het samen te doen.
Heb begrip voor adhd. Bied structuur. Soms gaat het anders, ook goed. Doe niet moeilijk.
Zorg dat je zelf gelukkig bent. Doe wat je zelf zou willen. Ga sporten. Ga wandelen. Je hoeft niet te wandelen. Spreek af met vrienden. Maak het gezellig. Maar heb geen verwachtingen. Stel niet te veel vragen. Blijf in gesprek. Oordeel niet. Laat je mening niet doorklinken. Je mag best een mening hebben. Ze komen vanzelf naar jou als ze willen. Kinderen hebben hun vader en moeder nodig. Stimuleer dat. Je hoeft het niet te stimuleren. Laat ze het zelf beslissen, ze zijn oud genoeg. Kinderen kunnen de gevolgen niet overzien. Help ze ermee. Belast ze niet met jouw emoties. Je mag gerust laten merken als je je even niet goed voelt. Ga ergens anders een potje janken. Je mag gerust vragen of iemand iets voor je doet. Maar heb geen verwachtingen. Praat met vrienden of familie over je problemen. Die willen er voor je zijn. Maar niet te veel, want niemand zit langdurig te wachten op iemand die alleen zijn shit komt brengen. Doe je huishouden om 5 uur ‘s morgens als je toch niet kunt slapen. Leg de lat veel lager. Zorg dat het prettig is in je huis. Je hoeft geen routine te hebben. Routine is fijn. Je moet wel eten. Doe wat goed voelt. Doe dingen die je energie geven. Ik weet niet welke dat zijn? Dan doe je niks tot je het weet. Je moet wel iets doen. Bij de pakken neerzitten is niemand mee geholpen. Als je maar gaat proberen voel je je vanzelf beter. Kijk waardoor je je gewaardeerd voelt. Maar niet te veel geven. Denk om je grenzen. Je moet grenzen hebben. Je blijft altijd samen vader en moeder. Je moet toch communiceren. Als het jou zo neerhaalt, hoef je geen contact te hebben. Je kunt niet net doen alsof hij niet bestaat.
Een greep uit de adviezen. Er zullen er vast straks nog meer te binnen schieten.
En overal zit mijn ex op mijn schouder te oordelen. Jij doet moeilijk. Je moet leuke dingen doen, maar niet dat wat je nu bedenkt. Je moet de kinderen losser laten. Het is goed dat je streng bent, want ik kan het niet. Anders zou oudste echt helemaal ontsporen. Wat vervelend dat je zo zeurt over regels. De situatie is niet gezond, jij bent niet gezond.
Laat ik het eens samenvatten: het doet er eigenlijk helemaal niet toe wat je doet. We doen allemaal maar wat, en het doet er allemaal niet toe.
Alles is goed. Niets is ook goed.
Dat geeft inderdaad weinig kaders en weinig richting, dus je kan jezelf wat richting geven door te beginnen met wat (twee of drie kleine) dingen op een todo lijst te zetten voor vandaag, en de rest van de tijd doe je niks, of iets, waar je maar zin in hebt. Is het dan goed? Geen idee. Doet dat ertoe?
Stel je loopt met je been in het gips. Doet het er dan wat toe hoe je die acht weken doorkomt? Eigenlijk niet. Of je nou leest of puzzelt, of elke dag naar je werk gaat in een rolstoel, of jou lacht of klaagt of moppert. Die acht weken moet je door en dan is het daarna weer wat beter.
Mits je geen extra brokken maakt, en zo wel, dan zie je wel weer.
Gun jezelf tijd om te herstellen, en til niet te zwaar aan het leven. En wees ook daarover dan weer niet te kritisch op jezelf. Probeer er alsjeblieft ook om te lachen. Al is het met een traan. Zoals de arts tegen Herman Finkers zei: kalm aan en rap een beetje.
(Doe ik het zelf dan zo goed? Nee, ik worstel me suf. Ik bedel overal om goedkeuring en tegelijk wil ik geen oordeel. Ik wil vrijheid maar ook richting, iets doen maar eigenlijk niks, meer bewegen maar geen puf, een goede moeder zijn maar liefst op mijn eentje gaan wonen. Is het de overgang, ben ik een sukkel of ligt er ergens een therapie te wachten die alles oplost en zie ik die over het hoofd? Is alle afzien en tobben eigenlijk niet nodig? Ik weet het niet. Misschien is dit wel gewoon het leven. Misschien moet je er gewoon niet teveel over nadenken, en daar ook weer niet teveel over nadenken. Wie zal het zeggen, en wil ik daar dan wel naar luisteren…).
Konden we allemaal maar wat milder zijn over onszelf en elkaar.
Je ‘moet’ ook bedenken dat jij en de kinderen nog tijd nodig hebben om uit te vinden hoe de verhoudingen nu voelen zonder jouw ex. Dat uitvinden (en kan best zijn dat jouw jongste jou daarin ook wat uitprobeert) dat kan niet anders dan een wat onzekere tijd zijn. Je ‘moet’ het dan echt doen op de kracht van jouw vertrouwen (hopelijk lukt dat) in de verwachting dat het beter wordt. Dat het duidelijker zal worden wat jullie aan eljaar hebben. En hoe jullie elkaar lief kunnen hebben. Dat hebben jullie al, maar hoe dat er uit zal zien. Ik spreek uit ervaring (al zal elke situatie natuurlijk net weer anders zijn). Je rol als moeder alleen in plaats van als ouders samen is gewoon nieuw en je hebt je daar ook niet op voor kunnen bereiden. Die wordt beetje bij beetje gewoner en je kunt jezelf daarin ook verrassen. Maar die is er niet ineens en ook niet af te dwingen. En het kan zijn dat je misschien wel van je kinderen verlangt dat ze jou in die rol bevestigen. En dat gebeurt vast wel eens, maar dat is niet iets afdwingbaars. Heb vertrouwen!
Bir_F schreef op 24-02-2024 om 12:35:
[..]
Ja, ik zit erg in mijn hoofd. Vroeger niet, denk ik. Toen de kinderen klein waren dacht ik er allemaal niet zo bewust over na. Dingen gingen gewoon hun gangetje. Ze werden verzorgt, het huishouden gedaan, ik probeerde ze elke dag wat groente en fruit te laten eten en wat manieren bij te brengen, ze gingen naar school, zwemles, een sport, ze speelden uit school met vriendjes of vriendinnetjes, ik werkte een aantal uur, we deden dingen samen, we deden dingen met een vriendengroep, familie, vakanties met het gezin, enz.
Ik heb zo’n knauw gekregen van alles wat er gebeurt en gezegd is. Ik begrijp niet waar het dan allemaal mis is gegaan en wat precies en wanneer en wat dan mijn aandeel is. En ik zal er nooit eerlijk antwoord op krijgen, ik ben de enige die überhaupt naar zichzelf wil kijken.
Ik weet gewoon niet meer hoe het moet, het hele leven. Hoe dan, waarheen, welk doel? En dan begin ik maar weer ergens, je moet toch ergens beginnen.. Maar niks voelt goed.
Maar in ieder geval moet ik nu beter doen, want de kinderen zijn bij mij. Dus ik moet íets doen, ik wil begrijpen wát.
Ach Bir, als ik dit lees, zie ik iemand die alle zelfvertrouwen kwijt is en alleen maar haar best doet het goed voor anderen te doen.
Mijn advies is: probeer dat voorlopig even los te laten. Wees vooral lief voor jezelf. Probeer eerst meer te kijken waar jij blij van wordt. Liefst dingen waar je anderen niet voor nodig hebt, zodat je niet van anderen afhankelijk bent en niet door jouw te hoge verwachtingen teleurgesteld kunt raken. En ga dus vooral doen waar jij behoefte aan hebt en die jou energie geven.
Zorg dus eerst heel goed voor jezelf, rust uit, krijg (daardoor) ook meer zelfvertrouwen, dan komt de rest daarna wel. Sterkte en dikke knuffel.
ArianneH schreef op 24-02-2024 om 15:54:
[..]
Ach Bir, als ik dit lees, zie ik iemand die alle zelfvertrouwen kwijt is en alleen maar haar best doet het goed voor anderen te doen.
Mijn advies is: probeer dat voorlopig even los te laten. Wees vooral lief voor jezelf. Probeer eerst meer te kijken waar jij blij van wordt. Liefst dingen waar je anderen niet voor nodig hebt, zodat je niet van anderen afhankelijk bent en niet door jouw te hoge verwachtingen teleurgesteld kunt raken. En ga dus vooral doen waar jij behoefte aan hebt en die jou energie geven.
Zorg dus eerst heel goed voor jezelf, rust uit, krijg (daardoor) ook meer zelfvertrouwen, dan komt de rest daarna wel. Sterkte en dikke knuffel.
Als ik de posts van Bir lees, heeft ze vooral behoefte aan gezamenlijkheid, verbondenheid en erkenning. Laat dat nou heel moeilijk te verkrijgen zijn zonder anderen.
Bir_F schreef op 24-02-2024 om 13:13:
Je hebt te hoge verwachtingen. Je moet geen verwachtingen hebben. Je mag gerust iets verwachten.
Schuif de zooi van de overloop terug in haar kamer en laat haar het zelf doen. Wees makkelijk en doe het even als het je irriteert. Of als dat je irriteert, doe het niet. Plan een moment om het samen te doen.
Heb begrip voor adhd. Bied structuur. Soms gaat het anders, ook goed. Doe niet moeilijk.
Zorg dat je zelf gelukkig bent. Doe wat je zelf zou willen. Ga sporten. Ga wandelen. Je hoeft niet te wandelen. Spreek af met vrienden. Maak het gezellig. Maar heb geen verwachtingen. Stel niet te veel vragen. Blijf in gesprek. Oordeel niet. Laat je mening niet doorklinken. Je mag best een mening hebben. Ze komen vanzelf naar jou als ze willen. Kinderen hebben hun vader en moeder nodig. Stimuleer dat. Je hoeft het niet te stimuleren. Laat ze het zelf beslissen, ze zijn oud genoeg. Kinderen kunnen de gevolgen niet overzien. Help ze ermee. Belast ze niet met jouw emoties. Je mag gerust laten merken als je je even niet goed voelt. Ga ergens anders een potje janken. Je mag gerust vragen of iemand iets voor je doet. Maar heb geen verwachtingen. Praat met vrienden of familie over je problemen. Die willen er voor je zijn. Maar niet te veel, want niemand zit langdurig te wachten op iemand die alleen zijn shit komt brengen. Doe je huishouden om 5 uur ‘s morgens als je toch niet kunt slapen. Leg de lat veel lager. Zorg dat het prettig is in je huis. Je hoeft geen routine te hebben. Routine is fijn. Je moet wel eten. Doe wat goed voelt. Doe dingen die je energie geven. Ik weet niet welke dat zijn? Dan doe je niks tot je het weet. Je moet wel iets doen. Bij de pakken neerzitten is niemand mee geholpen. Als je maar gaat proberen voel je je vanzelf beter. Kijk waardoor je je gewaardeerd voelt. Maar niet te veel geven. Denk om je grenzen. Je moet grenzen hebben. Je blijft altijd samen vader en moeder. Je moet toch communiceren. Als het jou zo neerhaalt, hoef je geen contact te hebben. Je kunt niet net doen alsof hij niet bestaat.
Een greep uit de adviezen. Er zullen er vast straks nog meer te binnen schieten.
En overal zit mijn ex op mijn schouder te oordelen. Jij doet moeilijk. Je moet leuke dingen doen, maar niet dat wat je nu bedenkt. Je moet de kinderen losser laten. Het is goed dat je streng bent, want ik kan het niet. Anders zou oudste echt helemaal ontsporen. Wat vervelend dat je zo zeurt over regels. De situatie is niet gezond, jij bent niet gezond.
Wat je ook zal doen of niet doen, het zal nooit goed zijn. Vanwege die oordelende stemmetjes in je hoofd. Daar hebben meer mensen last van. Als heel jong kind kan je al door een sterke afwijzing 'je best gaan doen, om het goed te doen'. En goed ga je het nooit doen, of dat gevoel van goed is er maar even en dan weer verdwenen. Bij mij is door een gebeurtenis, die van alles naarboven triggerde die stem ontmaskert en opgelost.
Omdat ik het gevoel had dat jij (en dat geldt voor ons allemaal) er in je hoofd ooit uitgaat komen, was mijn suggestie om alleen naar je lichaam te luisteren. En al die gedachten en adviezen zoals je hierboven doet, lekker laten praten. (En verder alles wat er gebeurt laten gebeuren, maar er geen meta-oordeel meer over te vellen en als je dat wel velt, dat merk je dat weer op, zoals je hierboven prachtig doet.)
'Maak van jouw verwachting niet mijn verplichting'
Uit de oudejaaarsconferance van Guido Weijers.
Ik vind het een fijne uitspraak. En hij werkt natuurlijk 2 kanten op.
Hieronder gaat iemand er wat verder op in.
https://www.desteven.nl/persoonlijke-ontwikkeling/communicatie/verwachtingen-uitspreken/verwachting-verplichting#:~:text=Botsing%20van%20waarden&text=En%20dus%20zei%20Annelies%20tegen,gun%20mij%20die%20vrijheid%20ook'.
elledoris schreef op 24-02-2024 om 18:29:
[..]
Als ik de posts van Bir lees, heeft ze vooral behoefte aan gezamenlijkheid, verbondenheid en erkenning. Laat dat nou heel moeilijk te verkrijgen zijn zonder anderen.
Ja, zo lijkt het inderdaad. Maar de vraag is of TO, als ze de rust pakt, ook andere behoeftes heeft of dingen kan bedenken waar ze ook blij van wordt, zoals: een boek lezen, een bad nemen, wandelen, breien, Netflixen of naar de bioscoop gaan, hardlopen etc., waar je niet volledig van anderen bent.
En wellicht kan ze haar, logische, behoefte aan verbinding niet volledig projecteren op haar pubers, maar het ook uit vriendschappen, familie, collega’s en buren halen, zodat die behoefte van haar niet zo zwaar op die pubers rust.
Gistermiddag ben ik bij een vriendin geweest. Was echt heel gezellig, dus dat was fijn. ❤️ Ik had besloten mijn verwachtingen op nul te zetten, niks te vragen, haar gewoon te laten. Die vriendin appte, dus ik dacht dat past binnen die gedachtengang en ik ga daar op in.
Maar.. dan kom ik thuis en dan vind ik daar mijn jongste dochter in het donker in haar bed. Die heeft niet ‘bewogen’ daar vandaan, hoogstens om wat te snacken te scoren uit de voorraadkast. En dan voel ik me zó schuldig. Dat kind.. ☹️ Wat moet die allemaal wel niet gedacht hebben. Mijn moeder laat me ook alleen. Die vind mij ook niet leuk genoeg. Ik ben net als mijn ex-man die thuis niet kon landen en altijd buiten de deur leuks moest zoeken. Ze voelt zich vast enorm in de steek gelaten.
Allemaal projectie, dat weet ik. Als ik thuis gebleven was, had ze ongetwijfeld in diezelfde positie doorgebracht en had er niks anders geweest. Maar toch..
Ze kwam later nog even uit bed om wat te eten te zoeken en dat gebeurt in stilte. Als ik probeer een beetje luchtig te kletsen, gaat het zo moeizaam. Ja, nee, oh, best. Pfff, wat vind ik dat moeilijk.
Heb je nagevraagd of ze zo dacht? Misschien vond ze het wel heerlijk om lekker met rust gelaten te worden?
"Allemaal projectie'. Als je dat weet, dan kan je je gedachten tussen haakjes zetten (want dat zijn aannames) en ook je (schuld)gevoelens die daaruit voortkomen. Ik vul als moeder veel meer in dan mijn man en dat remt het invullen, jij zal dat meer zelf moeten doen of je invullingen bespreken met anderen, zoals je hier doet.
Je hebt als volwassen andere volwassenen nodig. Om te landen, zodat je thuis daarna ook weer beter landt. Dat is geen luxe, maar dat is nodig om gezond te blijven. Hier heeft ook je dochter baat bij.
Pubers houden van snacken. Hier halen we zo nu en dan in huis waarvan we weten dat ze dat lekker vinden. Iets wat ze hebben aangegeven ooit. Ook een manier van communiceren die werkt bij minder spraakzame pubers.
Labyrinth schreef op 25-02-2024 om 11:47:
"Allemaal projectie'. Als je dat weet, dan kan je je gedachten tussen haakjes zetten (want dat zijn aannames) en ook je (schuld)gevoelens die daaruit voortkomen. Ik vul als moeder veel meer in dan mijn man en dat remt het invullen, jij zal dat meer zelf moeten doen of je invullingen bespreken met anderen, zoals je hier doet.
Je hebt als volwassen andere volwassenen nodig. Om te landen, zodat je thuis daarna ook weer beter landt. Dat is geen luxe, maar dat is nodig om gezond te blijven. Hier heeft ook je dochter baat bij.
Pubers houden van snacken. Hier halen we zo nu en dan in huis waarvan we weten dat ze dat lekker vinden. Iets wat ze hebben aangegeven ooit. Ook een manier van communiceren die werkt bij minder spraakzame pubers.
Dat had TO gedaan met de worstenbroodjes en werkte niet. Blijft lastig. Ik heb zelf een kind waarbij "dat vind ik lekker/vies" omslaat zonder dat ik het weet. Had ik speciaal iets in huis gehaald, vond ie 't "allang" niet lekker meer.