Echtscheiding en erna Echtscheiding en erna

Echtscheiding en erna

Radeloos


Anoniempje, ik zat in een enigszins vergelijkbare situatie toen ik ging scheiden. Mijn ex logeerde eerst bij familie en had daarna een klein appartementje. Hij zat helemaal niet goed in zijn vel op dat moment (al zeker 5 jaar niet) en hij was doodsbang dat ik de kinderen bij hem zou weghouden. Dat is nooit mijn bedoeling geweest, integendeel, ik ben er heilig van overtuigd dat kinderen hun beide ouders in hun leven moeten hebben.
Mijn ex reageerde ook furieus wanneer ik het over verblijfsregelingen wilde hebben, zonder met oplossingen te komen. Dat was dus uit angst. Ik heb steeds herhaald dat we het contact tussen hem en de kinderen zouden opbouwen met als doel 50-50 verblijf. Het begon met 1 middag per week na school de kinderen ophalen en bij hem laten eten. Toen dat goed ging, werden het 2 middagen + eten. Meer kon hij toen eigenlijk ook niet aan. Een tijd later plakten we 1 nacht aan zo'n middag vast. Het ging heel langzaam.

Het beste besluit was dat we afspraken dat we pas na een halfjaar de scheiding in gang zouden zetten. Toen had mijn ex al gezien dat ik de kinderen niet bij hem weghield of andere vreselijke dingen deed. De emoties waren gezakt en we waren er in een paar sessies mediation al uit. In onze echtscheidingsovereenkomst stond dat we geleidelijk zouden toewerken naar gelijk verblijf. Er stond geen tempo bij. Dat was voor ons allebei prima. Mocht het echt te traag gaan, kon hij weer naar de rechter stappen, had de mediator gezegd. Maar eigenlijk wilde hij de eerste jaren helemaal geen 50-50. 
Uiteindelijk is mijn ex (weliswaar met horten en stoten) opgekrabbeld en zijn we daadwerkelijk tot een 50-50-regeling gekomen. Dat was voor mij ook heel fijn, daardoor had ik meer tijd om uit te blazen en dingen voor mezelf te doen. Toen waren de kinderen ook oud genoeg om mij te bellen wanneer het mis ging. De kinderen zijn nu jongvolwassen en hebben een losse band met hun vader. Ze zien hem veel minder vaak dan dat ze mij zien, maar het contact is er wel.
Hopelijk heb je wat aan mijn ervaringen, veel sterkte.

MRI

MRI

09-02-2024 om 09:48

IMI-x2 schreef op 09-02-2024 om 09:08:

Anoniempje, ik zat in een enigszins vergelijkbare situatie toen ik ging scheiden. Mijn ex logeerde eerst bij familie en had daarna een klein appartementje. Hij zat helemaal niet goed in zijn vel op dat moment (al zeker 5 jaar niet) en hij was doodsbang dat ik de kinderen bij hem zou weghouden. Dat is nooit mijn bedoeling geweest, integendeel, ik ben er heilig van overtuigd dat kinderen hun beide ouders in hun leven moeten hebben.
Mijn ex reageerde ook furieus wanneer ik het over verblijfsregelingen wilde hebben, zonder met oplossingen te komen. Dat was dus uit angst. Ik heb steeds herhaald dat we het contact tussen hem en de kinderen zouden opbouwen met als doel 50-50 verblijf. Het begon met 1 middag per week na school de kinderen ophalen en bij hem laten eten. Toen dat goed ging, werden het 2 middagen + eten. Meer kon hij toen eigenlijk ook niet aan. Een tijd later plakten we 1 nacht aan zo'n middag vast. Het ging heel langzaam.

Het beste besluit was dat we afspraken dat we pas na een halfjaar de scheiding in gang zouden zetten. Toen had mijn ex al gezien dat ik de kinderen niet bij hem weghield of andere vreselijke dingen deed. De emoties waren gezakt en we waren er in een paar sessies mediation al uit. In onze echtscheidingsovereenkomst stond dat we geleidelijk zouden toewerken naar gelijk verblijf. Er stond geen tempo bij. Dat was voor ons allebei prima. Mocht het echt te traag gaan, kon hij weer naar de rechter stappen, had de mediator gezegd. Maar eigenlijk wilde hij de eerste jaren helemaal geen 50-50.
Uiteindelijk is mijn ex (weliswaar met horten en stoten) opgekrabbeld en zijn we daadwerkelijk tot een 50-50-regeling gekomen. Dat was voor mij ook heel fijn, daardoor had ik meer tijd om uit te blazen en dingen voor mezelf te doen. Toen waren de kinderen ook oud genoeg om mij te bellen wanneer het mis ging. De kinderen zijn nu jongvolwassen en hebben een losse band met hun vader. Ze zien hem veel minder vaak dan dat ze mij zien, maar het contact is er wel.
Hopelijk heb je wat aan mijn ervaringen, veel sterkte.

Wat knap gedaan van jou!

Wat ik nog vergeten was te vertellen: in het eerste halfjaar kwam hij in het weekend een dag bij mij thuis om de kinderen te zien en mee te draaien in het gezin. Op die dagen ging hij zich helaas na verloop van tijd weer gedragen zoals tijdens ons huwelijk, daarom heb ik daar toen een punt achter moeten zetten.

Jonagold schreef op 08-02-2024 om 20:07:

[..]

Zoals bij jou bedoel je?

Wat bedoel je met die sneer, Jonagold? 

Het leest alsof zijn ouders hem 'gedogen' in hun huis, maar niet per se enthousiast worden van langdurig daar wonen met een kind en de zorg die daarbij komt kijken. 
Je schrijft dat maatschappelijk werk naar huisvesting zoekt. Is dat dan maatschappelijke opvang? Kan en mag jullie dochter daar verblijven? Als ik kijk naar de maatschappelijke opvang hier in de buurt dan is dat geen plek die ik geschikt vind voor kinderen; veel mensen die dakloos waren, verslaafden, complexe problematiek.

Het plan van IMI-X2 vind ik goed. Misschien lukt het hem daardoor om steeds meer zorgtaken op te pakken. Of hij loopt juist tegen zijn eigen beperkingen aan en ziet in dat wat hij zegt te willen in ieder geval op dat moment nog een stap te ver is. 

Reageer op dit bericht

Op dit topic is al langer dan 4 weken niet gereageerd, daarom is het reageerveld verborgen. Je kan ook een nieuw topic starten.