Rol stiefouder

Zoals jij

Een beetje zoals jij. Ik bemoei me niet met de opvoeding, maar ik geef wel aan welke regels in mijn huis gelden en ik zeg het ook als er iemand over mijn grenzen gaat. Verder probeer ik er vooral te zijn voor de gezelligheid. Ik ga ook niet mee naar het oudercontact of de dokter, dat is (wat ons betreft) voor de echte ouders. Ik word achteraf wel bijgepraat. Ik ga wel mee naar het jaarlijkse schoolfeest.

zelfde

ben zelf dan wel geen stiefouder, maar dochter heeft er natuurlijk wel een. En die doet hetzelfde.
En dat bevalt wederzijds heel goed.

Natuurlijk is er afstemming nodig binnen hun gezin, dat zou toch niet anders kunnen, anders zou je de stiefkinderen anders moeten behandelen als de andere kinderen, dat is toch niet werkbaar. Dat er verschillen zijn tussen de ene woonplek en de andere dat is uit te leggen, maar verschillen binnen een gezin alleen omdat het om een stiefkind gaat, nee, verschillen omdat er andere behoeften zijn, leeftijd etc, ja natuurlijk, dat is in elk gezin.

lastig

Mijn vriend is de stiefouder in dit verhaal. We wonen nu net een jaar samen met mijn kinderen en hoewel de kinderen dol op hem zijn en hij heus weleens meegaat naar een optreden van school of iets dergelijks zal hij niet zelf in gesprek gaan bij de school. Als er iets is op school dat besproken moet worden zal ik altijd zelf gaan of vragen aan mijn ex om mee te gaan/het zelf even aan te kaarten op de school.

Als mijn ex langskomt om de kinderen op te halen bemoeit mijn vriend zich NOOIT met wat ik en mijn ex bespreken over de kinderen. Alle communicatie verloopt via mij met mijn ex en niet via mijn vriend. Ik zou het ook totaal niet kunnen pikken van mijn vriend als hij zich ineens gaat bemoeien met mij en mijn ex. Ik ben erg blij dat hij daarin afstand bewaart en neemt.

Nu klinkt het net alsof mijn vriend niet praat met mijn ex maar gelukkig gebeurt dat wel gewoon. En het komt natuurlijk ook weleens voor dat ikzelf niet thuis ben en mijn vriend de kinderen overdraagt aan mijn ex. Ze praten dan gewoon over koetjes en kalfjes voor zoverre ik weet.

Afhankelijk van hoelang iemand al een stiefouder is vind ik het normaal dat de taken als stiefouder misschien langzaam toenemen richting de kinderen toe. En daarmee ook de communicatie tussen de ex en stiefouder zullen vergroten. Alleen opvoedadvies van de stiefouder zal ik echt van gruwelen.

Paddington

hangt denk ik van de situatie af, mijn dochter heeft een goede band met haar stiefmoeder en wij (vader en ik) geven ook aan dat ze haar als extra vertouwenspersoon kan gebruiken. Dus als mijn dochter zou vragen of stiefmoedere mee gaat omdat ze iets niet met mij of haar vader wil bespreken dan zal er overleg komen tussen ons drie en waarschijnlijk zal ze dan wel mee gaan.

Als dochter daar is en vader aan het werk en dochter moet even langs de ha (gebeurt wel eens ivm longonstekingen waar ze nogal gevoelig voor is) dan gaat zij gewoon.

In alle gevallen in overleg en dat is het grote verschil hoe het bij jou gaat, ze wordt niet naar voren geschoven door vader, dringt zich niet op en er is een goede onderlinge band met mijn dochter.

Als dochter aan zou geven het niet te willen gebeurt het ook niet.

Mooi

..om te lezen hoe jullie het doen. Ook prettig om te lezen dat er voor gestreden moet worden (eigenlijk niet natuurlijk... maar het is voor mij wel herkenning). @Linde, bijzonder dat het eerst zo ingewikkeld was allemaal maar dat jullie op een gegeven moment een verstandelijke, volwassen beslissing hebben genomen om verder te komen. Super!

Hoe is jullie rol als één van de stiefkinderen dwars is (misschien tegen jou, tegen jouw kind of tegen de situatie in het algemeen)? Bemoei je je daar dan mee? Laat je dat aan de vader over?

En met 'jullie'

...bedoel ik iedereen die deze post leest

Bij ons

laat ik het 'lastige' van de kinderen aan hun vader over. Als mijn dochter dwars is, dan pak ik het op.

Onze kinderen zijn allemaal 12 jaar en ouder, dus het gebeurt regelmatig dat er wordt uitgeprobeerd. Vooral de middelste van mijn vriend heeft erg veel moeite met autoriteit.

Moeilijk

Ik ben sinds 1,5 jaar bonusmoeder, stiefmoeder klinkt zo naar, van twee puber jongens van 13 en 15 jaar. Ze zijn om de week bij ons. Zelf heb ik helaas geen kinderen.
Samen met mijn vriend hebben we besproken dat ik mede opvoeder ben en dit hebben we ook naar de kinderen gecommuniceerd en wat ze daarin kunnen verwachten en dat is positief ontvangen door heb. Gelukkig is het contact tussen mij en de jongens goed en daar ben ik blij om.
Toch loop ik tegen praktische dingen aan. In de week dat ze bij hun moeder zijn lopen ze geregeld binnen wat op zich geen probleem is, ze komen voornamelijk om te gamen...daar zijn het jongens voor. Maar soms baal ik daar ook van, omdat ik behoefte heb aan even tijd voor mezelf thuis, waarin geen gamende pubers zijn. Ik voel me op zon'n moment voel ik me " beroofd" van mijn privacy.
Ik heb dit gevoel ook met mijn vriend besproken, die mij wel begrijpt, maar niet zo goed weet wat hij er mee moet. Hij wil niet tegen zijn kinderen zeggen dat ze niet mogen komen, wat ik ook wel begrijp wat ik heb dat zelfde dubbele gevoel, maar heb ook behoefte aan mijn privacy zonder dat de kinderen er zijn.
Hoe ga ik hiermee om? Ik probeer me er al op in te stellen dat ze er altijd zijn en als ze er een keer niet zijn is dat fijn, maar dat duurt even voordat je zo'n omslag gemaakt hebt.

Plekje voor jezelf

Kun je dat misschien maken in huis?

Ik begrijp jouw gevoel volkomen. Ik snap dat jij af en toe gewoon even alleen wilt zijn. Vandaar misschien gewoon een plekje voor jou zelf.

Ik vind Stiefmoeder trouwens een prima benaming, persoonlijk vind ik bonusmoeder zo raar...

Plekje creëren

Gaan we nu ook doen na er over gesproken te hebben. Dat leek ons ook de beste oplossing, maar daarmee is mijn gevoel nog niet ineens weg. Hoe langer je in een gezin meedraait hoe meer je tegen dagelijkse dingetjes aanloopt en je afvraagt hoe ga ik hiermee om? Dat is sons lastig en daar ben ik zoekende in. Dan is het fijn om het er met iemand over te hebben die in zo'n gelijksoortige situatie zit.

@Linde

Hi Linde,

Ik ben sinds 1,5 jaar een stiefmoeder (32) en heb zelf (nog) geen kids. Toen ik mijn vriend S.ontmoette was zijn zoontje G. 2 jaar en een paar maandjes. G.is om de week bij zijn vader (mijn vriend). Ik weet nog heel goed de eerste ontmoeting; die kleine wilde niet naar huis want hij voelde heel goed aan dat ik ook mee zou komen. Ik had een klein kadootje bij mij (ok, sommige noemen het omkopen, maar het brak wel het ijs) en hij keek wel de hele tijd heel nieuwsgierig naar die intertoys tas. Vanaf dat moment ben ik bijna ieder papa-weekend er ook bij geweest. Niet het volledige weekend, maar altijd wel een paar uurtjes of een hele dag.
In het begin was ik er ook voornamelijk voor de gezelligheid, al verschoonde ik wel een vieze poepluier, hielp mee met aankleden etc. Mijn vriend gaf ook aan dat hij het fijn vond dat ik hem daarin hielp. Best snel is dit gegroeid naar echt helpen met de opvoeding. Ik vond mijn vriend in het begin best streng en heb hem daar op een gegeven moment ook op gewezen. Ik herkende bij die kleine gedrag, dat mijn nichtje een aantal jaar geleden ook had toen haar ouders gingen scheiden en zij was toen ook 2 jaar. Ik heb toen wat informatie erover opgezocht en dit aan mijn vriend laten lezen.

Nu wonen wij sinds een paar maandjes soort van samen in mijn huis en heb ik mijn logeerkamer omgetoverd tot een cars kamertje voor die kleine met een cars dekbed, klokje, dekentje, rugtasje enzo. Dit is uiteraard weer een verandering voor die kleine, maar hij lijkt zich in mijn huis heel goed te voelen. Vermaakt zich prima en slaapt ook heel goed. Ik lees hier dat sommige het als 'bemoeien' zien, maar mijn vriend vindt het erg fijn dat ik hem help met zijn zoontje en ook met de opvoeding staan wij op 1 lijn. We zouden samen namelijk ook nog kinderen willen krijgen en zijn van mening dat je alle kids hetzelfde moet behandelen en 1 lijn moet trekken.

De kleine had tijdje terug zijn eerste rapportbespreking en hier waren wij met z'n 4tjes; zij met haar nieuwe vriend, en wij met z'n 2'n. Hier hoorde wij ook het grote verschil in gedrag van G.op school/bij zijn moeder en bij ons. Op school en bij zijn moeder toonde hij blijkbaar geen initiatief om te knutselen/dingen te doen en bij ons wel. Ze geloofde ons niet echt, omdat ze zoiets hadden van 'ja doe maar alsof het bij jullie zo perfect gaat', maar wij zeiden ook het gaat hier om die kleine dus daar gaan wij echt niet om liegen.

Ik heb de afgelopen maanden echt veel over het gedrag van peuters gelezen bij gescheiden ouders en hierin ook mijn vriend betrokken. Ik denk dat ik dit ben gaan doen, omdat ik dus zijn gedrag herkende en dus wist dat wij hier op een andere manier mee moesten omgaan.

Wellicht heb je deze fases ook wel doorstaan met je stiefzoontje; verlatingsangst; wel bij jou willen blijven zolang papa in de buurt is maar niet alleen met jou / 't is mijn papa en niet van jou! / als hij met z'n papa weg ging en ik bleef alleen dan zei hij; 'blijf jij alleen? dan ga je lekker huilen, he'/ als we met z'n drietjes op straat liepen, wel papa hand willen vasthouden maar niet die van mij. Zo klein als hij was (nog is) kon hij zulke gemene uitspraken doen richting mij, maar ik moet zeggen dat mijn vriend hierin wel is opgetreden door aan te geven dat wij allebei lief moeten zijn voor elkaar en dat papa dus van ons alletwee houdt etc.

Ik ben op deze forum gaan schrijven omdat ik met het volgende zat; die kleine als hij een weekend bij ons is, zegt hij bij bijna alles; "die heeft mijn mama ook" / "dat doet mijn mama ook". Wij vroegen ons af wát wij zo verkeerd deden dat hij het gevoel had dat hij zijn moeder zo moet verdedigen. Want wij praten in zijn bijzijn nooit slecht over zijn moeder of haar nieuwe vriend of diens dochtertje (hij heeft een stiefzusje dus, dochter van zijn stiefvader). Als hij bij ons is, dan gaat het heeeel vaak over zijn moeder/stiefvader/stiefzusje wat hij allemaal heeft beleeft enzo en wat ze zeggen dat hij wel mag/niet mag. Laatst merkte ik dat hij bij een nieuw pak hagelslag die ik voor hem heb gekocht, zei; "die heb ik ook bij mama" maar hij kende het helemaal niet bleek uit zijn gedrag. Uit de reacties hier hebben wij nu geleerd, dat wij zijn reactie over zijn moeder dus blijkbaar moeten negeren en gewoon verder moeten gaan over de hagelslag of over iets anders positiefs. Blijkbaar is het zijn "wens-gedachte". Daarnaast gaf iemand anders ook aan, dat het feit dat hij zo openlijk communiceert bij ons is alleen maar omdat hij zich dus bij ons veilig voelt en ook het gevoel heeft dat hij bij ons daarover mag praten. Dat vind ik zelf ook heel mooi!

Mooi dat het contact bij jullie met de bio-mam wel goed is. Helaas bij ons nog steeds niet, maar ik blijf goede hoop houden. Ook de communicatie met de bio-mam is soms erg zwaar en moeilijk omdat het vaak vol verwijten is en nooit is er wat goed, maar als ze ineens opvang nodig heeft dan staan wij wel meteen klaar. Maar dit doen wij voor die kleine. Lastig en moeilijk vind ik het ook hoor, ook naar mijn eigen omgeving toe. Ik heb vriendinnen die single zijn, de meeste hebben wel een vriendje en er is er 1tje die een vriend heeft met 2 kids maar zij is daar totaal niet mee bezig. "dat is zijn hoofdpijn zegt ze dan , niet de mijne". Ik ga hier dus heel anders mee om, en ik denk dat mijn omgeving totaal geen idee heeft hoe het is om stiefmoeder te zijn, hoe zwaar het soms is. Volgens sommige van mijn vriendinnen ben ik hen vergeten, maar ik probeer ze dan uit te leggen, dat ik 2 weekenden p/mnd heb met mijn vriend om wat te doen maar daarnaast ook allerlei andere fam.verplichtingen heb. Soms lastig om daarin een balans te vinden. Gelukkig wordt de band tussen mij en G.steeds sterker en de liefde die ik hem al onvoorwaardelijk geef, wordt nu steeds meer beantwoordt en dat vind ik mooi en geniet ik ook erg van.

Nou een heeel verhaal Linde, wellicht heb je er iets aan Ik vind het ook erg fijn om ervaringen te delen. Mijn vriend doet erg zijn best om mij te begrijpen, hoor, maar het is voor hem toch anders.

Janeesha

Je schrijft "Ook de communicatie met de bio-mam is soms erg zwaar en moeilijk omdat het vaak vol verwijten is en nooit is er wat goed, maar ..."

Ben je je ervan bewust dat jou schrijfsel, en dus misschien ook wel je houding naar de moeder toe, vol staat met verwijten aan haar adres? Sommige hardop uitgesproken, andere heel duidelijk tussen de regels door geschreven. En over hoe goed jij en je vriend het zelf doen? Dat lijkt me voor de moeder (moeder, niet bio-mam) heel vervelend en bedreigend.

Bovendien is het jongetje een weekend per twee weken bij jullie, en de rest van de tijd bij z'n moeder, dus het is heel logisch dat hij zich daar anders gedraagt. En dat toont niet aan dat jullie het beter doen. Omdat hij maar een korte tijd bij jullie is heb je ook meer tijd en energie om hem in die dagen heel veel aandacht te geven.

Eens met Tijgeroog

Je legde elders uit dat er geen stief-titels zijn in de benamingen en vervolgens noem je haar bio-mam. Waarom noem je de moeder bio-mam? Er is toch maar één moeder? En dat is zij. Is deze titel aan inflatie onderhevig, wat jou betreft? Vind jij dat iemand anders die titel zonder bio- verdient? Dit komt ook ongetwijfeld door in alles wat je met dit kind doet en hoe het thuis komt. Ik, als moeder, zou zoiets pijnlijk vinden en zou daar flink giftig om worden. Dat het kindje van je man en zijn ex, de vriend van ex, pappa noemt, lijkt mij net zo pijnlijk. Net zo. Laat je vriend een gesprek aangaan met zijn ex (desnoods per brief) met de vraag of zij hem als vader in ere wil houden en andersom dus ook.

Dat betekent dat jij (en vriend van de moeder) daar ook iets in moet. En dat zal meer inhouden dan alleen het woord bio-mam uit het vocabulaire laten vallen, krijg ik de indruk. Jouw vriend vindt het prettig om na anderhalf jaar relatie (wat wel een beetje snel is) samen zijn kind op te voeden. Daarmee plaatst hij jou op een voetstuk. Kennelijk ben jij erg belangrijk voor hem en dat is fijn als fundament voor een goede relatie. Hij heeft je nodig, hij vindt het lastig in zijn eentje. [Of je dan nog een kindje moet krijgen, vraag ik mij af, maar dat zou toch zeker meetellen in mijn afweging.]

Dat jij belangrijk voor hem bent, wil niet zeggen dat je daarom ook belangrijk bent in het leven van zijn kindje en diens moeder. En terecht, lijkt mij.

Je schrijft dat je houding veranderd is, door het karakter van deze vrouw zelf. How cares? Je hebt een relatie met je vriend, niet met zijn ex. Tenzij je valt op mannen die zo'n leuke ex (lijken te) hebben? Dan zit je met recht in een driehoeksrelatie. Laten we eerlijk zijn, in een ontmoeting met de ex van je vriend, speelt heel wat meer dan een ontmoeting met een onbekende vrouw in de kroeg. De kans dat jullie iets van elkaar vinden, is nogal groot. Dat het niet alleen positief is, ook. Dingen worden op een gevoelig weegschaaltje gelegd.

Jij hoeft haar niet leuk of fijn of prettig of lief of goed te vinden. Het enige dat je hoeft te doen is haar te respecteren. Ja, ook als jij haar niet mag. Dat doe je niet voor haar maar voor G, jezelf en je vriend en de situatie op het moment en in de toekomst. [En misschien kan je op een dag zelfs dankbaar zijn: als het niet fout was gegaan tussen hen, had ik niet zo'n leuk vriend. Maar ook dat hoeft niet. (Hoewel zoiets heel bevrijdend kan werken).].

In zo'n situatie, vind ik hoor, moet je terugtreden want zo'n houding dreunt door in alles: lichaamshouding, toon waarop je iets zegt, hoe je het zegt, wanneer je het zegt. En daarmee stuur je, zelfs ongewild, de onderlinge sfeer en relatie een bepaalde kant op. Er wordt een hele hypotheek op de situatie gelegd. Een gezellig 10 minuten gesprek op school? Er zijn ouders die niet gaan en jullie zitten daar met z'n vieren, voor 10 minuten, met die bio-mam? Je kan op meer manieren je 10 minuten prettig doorbrengen en het is niet alsof het een ramp wordt met dit kind als jij er niet bij bent (en haar vriend). Dat is niet bevorderlijk voor dit kindje, waar jullie zo betrokken bij zijn.

Dat je het moeilijk vindt, dat jij haar nu een naar mens vindt, weinig van haar begrijpt, fijn mee kan praten met je vriend dat zij vooral met reden een ex is (en dat ook blijft) dat mag allemaal.. als je het niet meebrengt in de situatie. Als dat ongewild toch gebeurt (en het gebeurt dus) sla een rapport vergadering dan over. Scheelt bakken met energie, vooral voor jezelf.

Respect

Ik ben van mening dat respect van 2 kanten komt en niet alleen omdat zij de biologische moeder is. Respect krijg je wanneer je met liefde met je kind omgaat,die niet als machtsmiddel inzet of opstookt tegen de vader. Wanneer je je kind voorop kan zetten. Er zijn genoeg moeders die geen biologische band hebben met hun kind zoals stiefmoeder maar ook pleegmoeder of adoptiemoeder..

Daarnaast lijkt het hier nu dat ik ten allen tijde respect voor zijn moeder moet hebben maar dat ik met liefde voor haar zoon zorg mag voor lief worden genomen en verdient geen respect?

Daarnaast kan ik heel goed verschillende situaties onderscheiden. Zoals je bijvoorbeeld je werk niet mee naar huis neemt, neem ik t gevoel wat ik hier uit niet mee wanneer die kleine er is. Altijd positief over zijn moeder want t laatste wat ik wil is dat hij bang is om zich te uiten... tot nu blijkt dat hij zich gelukkig heel vrij voelt om te uiten...

Respect

Ik krijg altijd zo'n raar beeld bij het woordje respect. Doet mij denken aan opgeschoten pubertjes die respect af willen dwingen, en dat er dan ook bij noemen 'rrrespect'. Je moet de ander behandelen zoals je zelf behandeld wilt worden, en als die ander naar doet tegen jou heb je het recht om weg te lopen uit de situatie.
Voor wat betreft het stiefouderschap. Kinderen hebben twee ouders en die hebben het voor het zeggen. Stiefouders mogen naast hun partner staan, maar hebben geen doorslaggevende stem. Het spreekt voor zich dat alle (stief-) ouders niet kwaadspreken over de exen waar de kinderen bij zijn, en ook niet op andere manieren laten blijken lak te hebben aan wat de andere ouder wil of zegt. Dat is soms best lastig, weet ik uit ervaring. Ik zal nooit zeggen dat mijn ex een **kel is, maar we kunnen het zo hartgrondig oneens zijn over zaken dat me soms een onaardige gedachte bekruipt. Andersom is dat zeker niet anders.

spiegel

Janeesha, dat jij haar de biologische moeder noemt is een teken van een enorm gebrek aan respect. En een gebrek aan inlevingsvermogen, aan wijsheid , aan gevoel voor verhoudingen.
Het lijkt wel of er meer aan de hand is: jaloezie.

Wat je zegt over respect is onzin: zo zou jij het graag willen maar dat betekent niet dat het ook zo werkt. Over respect, van twee kanten en pas als zij het toont: jij bent ongevraagd in het leven van haar kind gekomen. Zij heeft jou niet gevraagd om voor haar kind te zorgen. Misschien wil ze dat helemaal niet. Dat doe je op verzoek van de vader. De vader, jouw vriend, liet je toch weten dat hij je nodig had?

Als je (liefdevol) voor hun kind zorgt, praat je niet over adoptie (je slaat hier de plank mis) en zeker niet over de biomoeder. Ik krijg de indruk dat jij graag zou willen dat zij uitgegumd werd en dat zijn kind jou mamma noemt.

Weet je wat zo makkelijk is aan jouw situatie, als 'vriendin van'? Dan doe je het toch allemaal niet? Het is een keuze. En gezien hoe jij er kennelijk in staat, lijkt het beter dat je zo snel mogelijk ophoudt met zorgen voor zijn kind want uiteindelijk zal je dat ook doen. En dan heeft dit kind geïnvesteerd in iemand die niet oprecht van hem hield, zijn moeder niet kan respecteren, en dankbaar moet zijn, die belangrijk gevonden moet worden. Voor elke glas melk die jij inschenkt, elke seconde van een 10 minutengesprek, zal nooit genoeg dankbaarheid van wie dan ook komen, wil het voor jou vol te houden zijn. Bovendien prikken kinderen door het toneelstukje dat je opvoert: kinderen voelen aan wat er werkelijk bij een ander speelt.

Of zij het kind opstookt of niet, of jij dat met een heldere blik ziet is maar de vraag. Een neutrale positie in nemen kan je al niet. Het lijkt er eerder op als of jij, in dit geval, elk woordje van dit kind aan het toeschrijven bent op het conto van zijn ex of niet.

Dit lijkt dus alsof je in regelrechte concurrentie met haar zit.

@Janeesha Van wie weet jij

wat de moeder zegt over jou?

Daarnaast vind ik het ook erg disrecpectvol overkomen dat jij de moeder biologische moeder noemt. Waar haal jij het lef vandaan om jezelf beter te vinden dan de moeder van de zoon van je vriend?

Ik ben stiefouder en mijn dochter heeft ook een stiefmoeder. Ik heb dus twee kanten op ervaring. De vriendin van mijn ex heeft er ook zo'n handje van om zichzelf beter voor te doen dan ik ben. Ik kan jou wel vertellen dat het verschrikkelijk moeilijk is om daar goed mee om te gaan.
Zelf houd ik daarom gepaste afstand. Ik zal bijvoorbeeld nooit mee gaan naar school, zonder uitdrukkelijke toestemming van de moeder van mijn stiefkinderen. Daarnaast ben ik mij bewust dat ik wel opvoeder ben, maar niet hun moeder. Zij hebben een moeder, ongeacht wat ik van haar vind. Mijn vriend vond haar op dat moment goed genoeg om de moeder van zijn kinderen te worden. Wie ben ik om daar over te oordelen? Dat oordelen doe jij nu wel.

Bonus

Welke rol je als stiefouder speelt is afhankelijk van je situatie, neem ik aan.

Ik ben als vanaf mijn bonusdochter haar 2de levensjaar een onderdeel. Ik heb mij in het begin afzijdig gehouden, door een verstoorde situatie tussen vader en moeder heb ik bemiddeld en waardoor moeder mij is gaan vertrouwen en mij een rol heeft toegewezen. Zij vond het prima als ik haar van BSO, school etc, etc ophaalde.

Mijn bonusdochter weet ook niet beter als dat ik er ben. Ik zorg samen met haar vader 35-40% van de tijd voor haar. En dan zijn Papa & ik gelijk, als welke andere moeder-vader situatie. Ze is inmiddels 8 en weet niet beter. We zijn getrouwd toen zij 6 was en zij was het meest trotse bruidsmeisje!
Ze heeft inmiddels, 2 "stiefvaders" gehad. Mocht er een derde komen, dan heeft die een andere rol.
Die stapt op een hele andere manier haar leventje binnen. Ze heeft herinneringen aan hoe het anders was en ook de vrijblijvendheid van de relatie tot moeder zal uitmaken.

Ik besef me, dat ik een hele actieve rol heb. Maar dat kan omdat we daar zo zijn ingegroeid, ik ga nu ook op verzoek van moeder met haar naar de tandarts, wang moeder is zelf te bang. Dus ik neem dat over, voor het welzijn van de kleine meid.
Ik onderneem ook elk jaar iets samen met haar 1 op 1, een gezellige dag samen, dat noemen we de bonusdag!
Papa doet dat op zijn Papadag, heerlijk momentje met zijn 2, zonder mij erbij.

Moeder zit in de knoop met haarzelf, dat is spijtig voor die kleine meid, maar dat staat los van ons.

Ik merk wel dat veel anderen willen vertellen wat ik (bonusouder) wel of niet zou moeten doen/kunnen/laten etc.

Niemand kan daarover oordelen, wij leven ons leven zo en vanochtend om 7:00 hoorde ik de enige mening die telt voor mij! Mijn moppie zei nadat ik haar tanden had nagepoetst! "Jij bent de beste Bonusouder van de hele wereld en Papa de beste vader!"
Dan ben ik trots en zeg ik haar altijd, heel lief, maar ze hoeft nooit te kiezen. Ze mag van Mama, Papa, mij en opa's & oma's allemaal houden! Houden van is geen wedstrijd!
En ik hou heel heel veel van haar!
En niemand heeft te veel aan liefde..... Eerder te weinig!

@Liefk

Wat fijn dat het zo kan bij jullie. Wat ik wel bespeur is dat jij jezelf niet in die rol hebt gezet die jij nu hebt. De moeder van jouw stiefdochter heeft jou die rol gegeven (zoals het naar de tandarts gaan met haar). Ik denk dat daar een groot verschil in zit.

Ik ben het met je eens dat het vooral belangrijk is dat er liefde is. Ik houd ook van mijn stiefzoons, enorm veel. Als hun moeder mij bepaalde dingen zou vragen om te doen, zou ik deze zeer waarschijnlijk met alle liefde doen (ligt er een beetje aan wat, want als ik dezelfde angst heb, kan ze het beter aan iemand anders vragen).
Hun moeder vraagt het niet aan mij, zijn heeft moeite met het feit dat ik een rol heb in het leven van haar kinderen. Dat merk ik aan heel veel zaken en daarom houd ik mij afzijdig bij zaken die niet direct te maken hebben met de regels die mijn vriend en ik hanteren.

Aan de andere kant heb ik te maken met mijn ex die een vriendin heeft die totaal geen respect heeft voor het feit dat moeder zijn nu eenmaal anders is dan stiefmoeder zijn. Zonder overleg met mij, eigent zij mijn rol toe in de tijd dat mijn dochter bij mijn ex is. Ik merk aan mezelf dat ik daar heel veel moeite mee heb. Voor mij is er een duidelijke grens, dit heb ik meerdere malen aangegeven, maar deze wordt niet gerespecteerd.

Opmerkelijk

Ik vind het toch zo opmerkelijk dat het bij exen en stiefloeders altijd aan de ander ligt, ongeacht de rol die de 'verteller' vervult in zo'n situatie. Dat is misschien ook inherent aan een forum, je hoort het verhaal maar van een kant, maar kom op... Jullie zijn toch ook wel eens onredelijk of principieel of onredelijk principieel?
Het gaat er bij mij niet in dat die moeders allemaal labiel en grenzeloos zijn, ze hebben wellicht een andere kijk op zaken, of zo.

Mijn rol

is niet zonder fouten, dat is zondermeer zo. Iedereen maakt fouten, dat is voor mij ook geen probleem.
Het wordt een probleem op het moment dat er duidelijk is gezegd dat ik iets niet wil en het toch blijft gebeuren. Dus niet een eenmalige foutje.

Als je aan mijn ex vraagt hoe ik ben dan zal hij waarschijnlijk zeggen dat ik onredelijk ben en nog vol wrok zit. Dat ik niet het fatsoen kan opbrengen om 'normaal' te doen tegen zijn vriendin. Dat ik dankbaar moet zij dat mijn dochter mij gedag mag zeggen, terwijl zij met zijn vriendin en haar kinderen aan het winkelen is en ze mij tegenkomen.

Ik ben daar echt niet blind voor. Ik snap wat je zegt Vesper Lynd en ik ben het mij bewust. Zeker daarom probeer ik zoveel mogelijk buiten de situatie te blijven bij mijn vriend. Hij zal het moeten oplossen met zijn ex en daar er al genoeg speelt tussen hen, probeer ik te voorkomen dat ik ook een reden wordt om ruzie te maken. Helaas is dat niet gelukt.

Ik weet dat ik het liefste zou zien dat de vriendin van mijn ex datzelfde doet. Zij doet dat niet, dat irriteert mij, vandaar dat ik hier gevraagd heb hoe jullie het zien. Dit doe ik omdat ik mij bewust ben dat ik mijn kijk op de zaak heb, vanuit mijn emoties.

Als ik dan naar de reacties kijk, dan valt het wel mee met mijn beeld. Ga ik enorme heisa over trappen: nee. Ik ga wel weer proberen in gesprek te gaan met mijn ex om afspraken te maken over de rol die zijn vriendin in mijn ogen speelt. Dat is geen vervanger van mij, maar wel een mede opvoeder en haar verantwoordelijkheden die daarbij horen. Geen gesprekken bij artsen en scholen als ik daar geen toestemming voor heb gegeven.

Vesper Lynd

Hoe moet ik het dan zien dat de ex van mijn vriend tegen haar kinderen zegt dat ik een k**wijf ben en dat ik helemaal niet aardig ben. Ze kènt me niet eens. Dat ze mijn vriend bij de kinderen afschildert als onverantwoordelijk en ongeïnteresseerd. Dat zij hier aan de voordeur staat te gillen als een bezetene met haar kinderen aan haar hand, dat mijn vriend in en in slecht is en dat 'iedereen' zich schaamt voor hem en verdere bewoordingen zal ik maar achterwege laten. Ze is een intelligente en zelfstandige vrouw maar toch behoorlijk onredelijk in mijn optiek. Terwijl ze al jaren van hem af wilde zoals ze hem zelf verteld heeft.

De vriendin van mijn ex is aardig en goed voor mijn kinderen. Ook al zijn er dingen waar ik het niet mee eens ben.... het is hun leven... zij richten die in zoals zij dat willen. mijn ex en ik hebben een goed nahuwelijk hierdoor. Ook omdat mijn ex accepteert hoe ik mijn leven met mijn vriend en de opvoeding invul. Daar is hij het ook zeker niet altijd mee eens...dat weet ik zeker! Maar hij laat het, stelt er soms eens een vraag over maar we respecteren elkaars manieren.

Paddington

is het met jouw ex te bespreken? slaat hij niet meteen op tilt als je het met hem over de rol van zijn vriendin gaat praten? Is het mogelijk om met haar zelf te praten hierover?

@Kandelaar

Weet ik niet, ik blijf het in ieder geval proberen. Niet geschoten is altijd mis.

Gesprek met beiden

Ga je dan in gesprek met allebei Paddington? Lijkt me wel moeizaam zo'n gesprek. Ik vind het wel heel goed dat je in gesprek probeert te blijven, ik dnek nl ook dat dat eigenlijk de enige optie is. Ik ga het ook nog proberen met lief zijn ex. Maar ik denk dat dat als ik het voorstel, ze me keihard afwijst. Dat zou ik oprecht jammer vinden want de sfeer is nu zo vijandig (van haar richting mn lief en andersom). Daar wordt eigenlijk niiemand beter van

Vriend niet in gesprek

Het is een beetje off-topic maar ik haak een klein beetje in op Paddington en het hele verhaal rondom communicatie... ik heb net weer een gesprek met mijn lief gevoerd over de moeizame communicatie tussen hem en zijn ex. Ik probeer (en ik merk dat hem dat irriteert) zijn beeld over zijn ex wat neutraler te maken. Hij vult een hoop dingen in over hoe zij denkt en doet. Aan de andere kant heeft hij ook in een hoop dingen gelijk voor wat betreft haar gedrag,. Maar ik blijf hameren op het feit dat echt beter zou zijn voor zijn kinderen, dat de communicatie tussen hem en zijn ex beter, soepeler, ontspannener zou verlopen. Maar hij blijft gewoon keihard zeggen dat hij geen communicatie met haar wil. Dat hij het liefst zou willen dat ze van de aardbodem zou verdwijnen.

Herkent iemand dit? Of snapt iemand dit? Hoe zouden jullie hier mee omgaan?