Hoe help je een puber die niet geholpen wil worden...
Zoon zit in 4 VWO (gymnasium) en is tot nu toe iedere keer weer overgegaan. Eerste klas met gemiddeld een acht, tweede klas met gemiddeld een 7, derde klas met gemiddeld een 6. Met een NIO van 142 van de basisschool afgekomen. Zijn cijfers dalen nu naar vieren en lage vijven.
Ik zit met mijn handen in het haar. Boeken gelezen over hoogbegaafd, onderpresteren, leren leren , zoals Bright Minds, Poor Grades, en de boeken van Tijl Koenderink van Novilo. Methodes komen neer op; onder de zes is verplicht bijspijkeren van de kennis onder begeleiding van pa, ma of bijles, goede cijfers belonen.
We proberen niet boos te worden, redelijk te blijven, hij is altijd gevoelig geweest maar laat dat nu niet meer merken. Hij wilde ook een tijdje zijn cijfers niet meer vertellen omdat ik anders meteen gestressed was, volgens hem. Ik ben volgens mij niet gestressed, maar ik vraag dan altijd wel (en nee, niet meteen als hij ermee komt, maar na een tijdje, rustig en bedaard) ; hoe komt dat en hoe ga je het nu de volgende keer aanpakken, wat ga je nu doen om de volgende keer wel een voldoende te halen ? Het zijn namelijk geen lucky of unlucky shots, maar je inspanningen hebben invloed op het resultaat. In de jaren dat hij zich nog wel liet helpen haalde hij met overhoren/oefenen meestal een 8, 9 of 10, en zo niet dan maximaal een zes en te vaak tussen de 1 en 4. Mar dat kost meer tijd en daar heeft hij dan geen zin in. Hij blijft uitproberen of hij met zo min mogelijk tijd en "ik weet het wel" toch een voldoende kan halen.
In de praktijk komt het erop neer dat hij zich nu niet meer laat helpen. Hij wil het niet. Het levert alleen maar verzet op. Hij steekt zijn hoofd in het zand, wil het niet weten, is verdrietig van slechte cijfers maar vlucht. Gaat leuke dingen doen, gamen, met vrienden op pad, sporten, werken. Alles behalve het studieprobleem analyseren en er wat aan doen.
Ik ben inmiddels op een punt gekomen dat ik denk, loslaten dan maar, en dan maar misschien geen VWO diploma, zonder dat kun je ook gelukkig worden (dat zie ik wel aan mijn man). Maar ik vind het ergens ook zo zonde. Hoe doe je dat, loslaten ? Hoe laat ik los dat hij misschien ook wel teleurgesteld in zichzelf raakt? Of moet ik juist blijven volhouden, met als gevolg gespannen sfeer tussen ons ? We zijn op een punt gekomen als ik ook maar iets zeg over school of huiswerk, dat hij onmiddellijk al zijn stekels opzet en in de verdediging schiet. Ik zie ook hoe hij het zelf heel vervelend vindt, en ik vermoed ook dat hij het heel erg vindt om mij teleur te stellen. Terwijl ik dat echt probeer niet te uiten, maar hij voelt het of denkt het, en is ook teleurgesteld in zichzelf, denk ik. Hij kan het aan, maar gebruikt niet de goede methodes om te leren en te oefenen, en steekt er veel te weinig tijd in. Die methodes kosten namelijk tijd. In het weekend doet hij nog geen uur huiswerk per dag, en door de weeks nooit thuis. Hij zegt dat hij op school wat doet, in zijn tussenuren. Mondjesmaat dus.
Laatst ook weer een vier voor zijn lievelingsvak van vorig jaar, natuurkunde. Maar oefenen doet hij niet. Hij leest de stof nog eens door en denkt dan, ja ik snap alles. Totdat zij het zelf moet toepassen. Wiskunde dito. En hij wil een technische studie gaan doen.
Wat moet je daar nou mee.....
Het is ook een fijne jongen, en als we het niet over school hebben, gaat het hartstikke lekker in huis. Hij doet leuk mee in huis (doet het als we wat vragen; hond uitlaten, vaatwasser inruimen, afruimen), sport regelmatig , vertelt graag over zijn muziek en zijn games, kan over alles praten, behalve over schoolresultaten en wat je daarvoor moet doen. Beaamt (soms met wat weerstand maar meestal erkent hij wel dat er een probleem is) wat wij aangeven, maar doet er vervolgens niet mee wat nodig is.
Sociaal gezien gaat het op school goed, hij heeft fijne vrienden en een leuke klas. In zijn woorden; school is leuk, behalve de lessen, proefwerken en het huiswerk.
hier ook een
Hier ook eentje die niet werkt, maar dan is hij 13 en in de 2e.
Gisteren heb ik hem "beloofd" dat hij naar de huiswerkbegeleiding op school mag. Dit nadat de leraar Duits me belde over zoons "inspanningen" zowel in de les als in zijn huiswerkschrift.
Reuze leuk en gezellig vindt hij het op school, alleen die leraren zijn erg lastig met hun gezeur over opletten en huiswerk maken/leren. Met als gevolg dat als hij wél iets doet, hij een 9 haalt en helaas de andere keren een 3 of een 4. Kortom wel werken is nodig. Onze school biedt dus meerdere dagen in de week gratis (!) huiswerkklas aan, waarin het huiswerk wordt geleerd, gemaakt en gecontroleerd en vragen gesteld kunnen worden.
Ik ga dit niet loslaten/aan hem zelf overlaten, m.i. mist hij nog het inzicht om te zien dat hij zijn eigen glazen ingooit als hij op deze weg verder gaat.
huiswerkbegeleiding?
Wij hebben hier de stelregel: zolang je voldoendes haalt, bemoeien wij ons niet met school. Haal je slechte cijfers, dan gaan wij ons er wel mee bemoeien. Of je nu wil of niet. Zeker bij de jongste (klas 2) bemoeien wij ons er zwaar tegenaan, want het ontbreekt hem volledig aan studievaardigheden. Hij gaat iedere middag naar huiswerkbegeleiding, zou dat voor jullie ook wat zijn? En dan niet een huiswerk-klas op school (dat stelt hier tenminste niets voor), maar echte huiswerkbegeleiding. Met aandacht voor plannen, voor extra instructie, voor het leren leren en waar uitgebreid wordt overhoord. Daar hangt wel een prijskaartje aan, maar het zou hem wel het zetje kunnen geven dat hij nodig heeft. Hij lijkt in een soort neerwaartse spiraal te zijn beland en het is moeilijk om daar zelfstandig uit te komen.
Wellicht kun je met hem een soort ultimatum (klinkt negatief, zo bedoel ik het niet) kunnen afspreken. Aangeven dat je je zorgen maakt en dat het je ouderlijke plicht is om in te grijpen en hem te helpen, ook al wil hij dat niet. En je snapt dat hij niet zit te wachten op huiswerkbegeleiding, maar dat je geen andere oplossing ziet. En dat je hem graag tot de kerstvakantie (ofzo) de kans geeft om het zelfstandig op te pakken, maar mocht dat niet lukken, dat je hem gaat aanmelden voor begeleiding. Zoiets.
Inderdaad, loslaten
Ik heb dan wel 2 andere 'gevallen' thuis, maar toch is denk ik de aanpak hetzelfde. Je kunt ze niet dwingen, wel steunen.
Zoon heeft ADD, en heeft daarom moeite met structuur aanbrengen. Die helpen we dus met plannen, en om aan het werk te gaan, en om aan het werk te blijven. Ondanks veel inspanning van ons, en het tweede halfjaar ook van hem, is hij afgelopen jaar blijven zitten in 3 atheneum. School vond zijn basis niet goed genoeg, al waren de cijfers uiteindelijk net aan voldoende. Tja, leuk was het niet, maar de klas waar hij nu in zit is veel gezelliger dan de vorige, hij heeft nu sociaal eindelijk aansluiting. De cijfers houden nog niet over, al heeft hij vorige week zijn eerste 10 ooit gescoord!
Dochter is een jonge leerling die met nu nog 12 jaar in 2 mavo zit. Begon vorig jaar in een havo/vwo brugklas, maar schoolwerk boeit haar niet. Waarom zou je aardrijkskunde en geschiedenis leren als je kapper wil worden?? Dus die heeft het hele jaar alleen maar wat gedaan als wij ernaast zaten. Niet genoeg om mee naar de havo te kunnen. Ook prima, als zij het op die mavo goed doet heb ik daar geen probleem mee. Omdat ze niet op haar tenen hoeft te lopen gaat het haar nu zonder veel moeite aardig af. En ze heeft vorige week warempel gezegd dat ze na de mavo toch naar de havo hoopt te gaan! De wonderen zijn de wereld nog niet uit.
Moraal van dit verhaal: je kunt ze aanbieden te helpen, bjvoorbeeld door zo'n huiswerkklas zoals Pirata beschrijft. Maar je kunt ze niet dwingen en je kunt het niet voor ze doen. En: zittenblijven is geen ramp.
Huiswerkbegeleiding
Ik hanteer de volgende strategie. Zolang alles goed gaat mogen ze het zelf allemaal weten. Dat er dan af en toe een onvoldoende valt is geen punt zolang het gemiddelde gewoon voldoende is. Gaat niet goed dan krijgen ze hulp van mij. Ik controleer het huiswerk en overhoor ze. Als dat niet voldoende is help ik nog actiever. Willen ze dat niet of gaat dat niet goed dan regel ik huiswerkbegeleiding. Die huiswerk instituten vinden mijn kinderen niet leuk want het kost veel tijd en het gaat er vrij streng aan toe. Dus dan doen ze het liever zelf of accepteren mijn hulp want dat gaat vlugger.
Verder werkt hier een materiele beloning ook vaak uitstekend: een dagje naar een pretpark, een video game of iets dergelijks voor een goed rapport. Natuurlijk is het leuker als ze het allemaal uit zichzelf doen en volop intrinsieke motivatie hebben maar een externe belonging werd prima bij luie kinderen die het wel kunnen maar gewoon geen zin hebben.
Ik geef trouwens ook gewoon straf. Onvoldoendes? Dan bijvoorbeeld de playstation een poosje achter slot en grendel. Als er dan weer goed gewerkt wordt komt dat ding weer te voorschijn.
Overigens ben ik er ook geen tegenstander van om ze gewoon het zelf te laten proberen en een keer te laten blijven zitten. Helaas worden de mogelijkheden in Nederland om te blijven zitten steeds kleiner. Maar ik heb meerdere keren gezien in mijn omgeving dat het een goede wake up call kan zijn.
Klinkt als faalangst en een fixed mindset
Een heel goede tekst is deze: http://www.eduratio.be/dweck.pdf
Je kunt hem deze ook laten lezen
Een hb-gespecialiseerde hulpverlener kan mogelijk ingangen vinden om hem te bereiken. Op het hb-kindforum ( http://www.hb-kind-forum.nl/index.php ) kun je meer informatie vinden. Er zitten daar meerdere mensen met kinderen met dit probleem.
Even snel
Dat ging vorig jaar precies zo bij iemand die mijn zoon kent maar het gevolg is niet alleen 'dan maar geen VWO diploma' maar na de zomer weer in Havo4 beginnen! Wil hij dat echt? Die jongen is naar een andere school gegaan waar het blijkbaar wel mocht maar op de meeste scholen kun je in de situatie van jouw zoon niet na de zomer van Havo5 en daarna aan je technische studie beginnen.
Als je het echt niet meer ziet zitten zou ik hem NU naar een havo4 klas overzetten omdat hij anders volgend jaar dus eigenlijk twee keer blijft zitten of het moet natuurlijk wel mogelijk zijn op jouw school of je moet dus wel mogen helpen. Vind uit hoe het bij jullie zit en praat met je zoon over waar hij zichzelf ziet na de volgende zomer.
Moedeloos
Staan de cijfers en het huiswerk niet in Magister of een ander systeem?
Ik heb hier ook de huiswerkcontrole heringevoerd, voor mijn zoon nodig want een stok achter de deur. Ook controleer ik nu de manier waarop hij met zijn aantekeningen omgaat, dat dwingt hem om de zaken iets ordelijker bij te houden. Maar ja, die van mij is 13 en reageert vast anders dan een 16-jarige.
Wat gebeurt er bij jou als je zijn huiswerk wilt inzien of overhoren, gaat hij er gewoon vandoor? Wat als je hem verbiedt de deur uit te gaan voor er gestudeerd is?
huiswerkklas
Ik zou inderdaad eens overwegen of een huiswerkklas iets is.
Misschien kan je zelf dan een deel loslaten.
Mijn zoon zit in de eerste van havo heeft veel moeite met plannen dus daar helpen wij bij ten tweede mist hij op dit moment de motivatie deels.
Huiswerkbegeleiding is hier helaas uitbesteed op school aan studiekring die bedragen zijn echt enorm hoog.
Ik lees met grote interesse mee
Mijn 16jarige is niet te motiveren, niet te dwingen en is inmiddels in havo 5 beland. Zegt zelf: ik ben gewoon lui. In de 1e middelbare schooljaren heb ik alles gecontroleerd, overhoord, gepland en wat niet al. Zodra ik ook maar iets losliet, zakten de cijfers meteen. Van tienen als ik er bovenop zat naar vijven en zessen op eigen kracht. Maar hoe ouder kind wordt, hoe minder dwang en controle werkt. Ik wil niet in huis wonen met een boze bijna-man die mij haat. Bovendien was ik na die 3 jaar ook wel aan het einde van mijn krachten 
Dus ik lees met grote interesse mee...
Moeilijk
Ik vind het moeilijk.
Carole schrijft:
'Ik wil niet in huis wonen met een boze bijna-man die mij haat. Bovendien was ik na die 3 jaar ook wel aan het einde van mijn krachten '
Precies mijn gevoel.
Hier een 16 jarige met adhd, in vwo 5. Met de hakken over de sloot overgegaan.
Zijn cijferlijst is net een achtbaan. Echt van de 2.3 naar de 7.3 bijvoorbeeld. Als hij een pta herkanst, kan hij zo maar ineens vijf punten hoger scoren. Helaas mag hij maar een pta per periode herkansen. 
Duits is een drama. Hij haalt voor alle woordjes/grammatica toetsen een 1.
Vorig jaar heb ik hem nog uitgebreid overhoort, en woordjes met hem gestampt. Maar het bleven 1 en. De eerste 1 voor dit jaar is nu ook weer binnen. Omdat hij zijn luister en leestoetsen redelijk maakt voor duits, is hij met een 4 overgegaan vorig jaar.
Weet je, ik heb het nu los gelaten. Hij accepteert inmiddels helemaal geen hulp meer en ik snap het ook wel. Ben je een kerel van 1.83, zit je met je moedertje over de boeken gebogen. Dat wil hij gewoon niet meer.
Zoon zegt trouwens ook van zichzelf dat hij lui is, maar daar geloof ik niets van. Dat is gewoon een smoesje om zichzelf een houding te geven. Hij kan het wel, maar hij kan het niet opbrengen. En dat vindt hij stom van zichzelf. Terwijl wij hem helemaal niet stom vinden.
Als hij gewoon elke dag een paar uur aan zijn huiswerk zou besteden. Als hij net zoveel aandacht aan school zou besteden als aan zijn online vriendschappen en zijn prestaties met een of ander suf klikspel op internet. Als hij bijles zou willen. Als varkens konden vliegen. Dan zou hij veel hogere cijfers halen.
Maar hij kan het niet. Hij heeft het gereedschap tussen zijn oren zitten hoor, slim zat, maar kan er niet bij.
En dan denk ik: knap dat hij al zo ver is gekomen. Volgend jaar havo 5, duits laten vallen, nlt afgerond.. Dat zou moeten lukken. En dan heeft hij volgend jaar toch een diploma en kan hij naar een hbo.
Maar wie weet, misschien verrast hij ons nog dit jaar... (hahahaha)
kan het zijn dat
je de regie (eigenaarschap) teveel hebt overgenomen de afgelopen jaren? Aan hem hebt zitten trekken enorm en dat hij zich liet meeslepen? Zonder echte motivatie, want daar kwam hij wellicht niet eens aan toe. (En alle andere zaken en ontwikkelingen die daaruit vooortvloeien)
Misschien is er wel 'krisis' nu. Dat hij zich realiseert dat het wel zíjn leven is maar dat dat helemaal niet zo voelt en hij helemaal niet weet wat hij wil maar steeds beter wat hij niét wil: dat anderen zijn leven overnemen.
Dat gebeurt toch al sterk op scholen, als dat thuis dan ook gebeurt...(ik snap heel goed dát het gebeurt. Kinderen krijgen weinig kansen zélf te ontwikkelen want moeten constant presteren, en als ouder raak je daarvan ook in stress stand.
Bij een hb kind kan dit sterker aanwezig zijn omdat er vaak grote behoefte is aan betekenisverlening en autonomie.
Is er genoeg cognitieve uitdaging voor hem op school?
Herkenbaar
Ik heb zoon door 3 en 4 vwo gesleept, maar dan niet op de manier zoals jij het doet met begrip en overleg van hoe ga je het nu aanpakken. Maar gewoon: het is duidelijk dat jouw aanpak niet werkt, dus gaat nu de playstation achter slot en grendel en ga ik je overhoren.
Hij zit nu in 6 vwo en ik vraag me af of ik in het verleden niet teveel de kastanjes voor hem uit het vuur het gehaald. Hij is zo gemakzuchtig, echt te erg. De hele zomervakantie heeft hij slapend door gebracht. Wij wilden dat hij een baantje zocht, maar dat is niet gelukt (ook weinig moeite voor gedaan). Hij is ook te lui om zijn geld uit te geven, dus geld heeft hij ook niet nodig. Ik heb besloten dat hij nu de consequenties moet gaan voelen. Ik controleer dus niks meer, geen idee hoe hij ervoor staat. Vertelt hij een cijfer dan weet ik het, anders niet, ik kijk niet op magister. Als hij in de 6e strandt kan er iig niet meer afgestroomd worden, dat maakt het loslaten wel wat makkelijker, de 6e overdoen is vooral gewoon niet leuk omdat je niet met je vrienden tegelijk klaar bent, maar heeft geen vergaande consequenties. Wij betaalden zijn rijlessen, maar ook dat hebben we ingetrokken, nadat hij voor zijn theorie-examen is gezakt door zijn laksigheid, hopelijk motiveert dat om een baantje te gaan zoeken, vooralsnog lijkt hij er niet echt wakker van te liggen.
Normaal?
Volgens mij gaat het bij heel veel pubers zo. Toevallig vorige week 'n ouder/leerlingavond gehad... anderhalve week vóór de proefwerkweek. "Schoolhoofd: Jullie zouden nu toch echt al aan het leren moeten zijn"... waarop de hele zaal dus in een soort proesterig gelach uitbarstte. Yeah, right!
Mijn zoon (5v) kán niet anders dan de avond van tevoren beginnen met leren/huiswerk maken/boek lezen/etc. Eerder voelt hij -zoals hij zelf zegt- fysieke weerstand. Het lukt 'm gewoon niet, alles is dan afleidend. Z'n cijfers variëren enorm, maar wonder boven wonder waren z'n eindrapportcijfers helemaal niet zo slecht.
Morgen twee grote proefwerken, die meetellen voor z'n eindexamen, en hij is nu na het eten pas begonnen met leren. Hij heeft genoeg om gemotiveerd voor te zijn, want hij weet al precies wat hij wil gaan studeren en waar, en begint daar liever vandaag dan morgen mee. Maar goed, ergens in z'n puberhoofd is er tóch nog grote weerstand voor schoolwerk. Ik wijs hem wel op z'n huiswerk, maar echt helpen mag ik niet. Dan gaat hij in de ankers. Dus zolang z'n cijfers het toelaten laat ik het maar los...
Wat wel voor hem pleit: hij is heel actief, altijd bezig. Over z'n toekomst maak ik me eigenlijk geen zorgen, hij zit al gebakken.
fijn, herkenning
Fijn om hier zoveel herkenning te lezen. Niet dat het wat helpt bij mijn zoon, maar het helpt mij wel los te laten. Hij had zowaar spontaan bij zijn mentor aangegeven wat onze strategie is. Onder de zes verplicht opnieuw leren, en boven de 7 en 8 belonen. Dat laatste had hij niet verteld, dus de mentor gaf aan dat er wat meer beloning in moest zitten voor goede cijfers. Dus daar hebben we het ook over gehad. Ik blijf daar wat moeite mee hebben omdat ik vind dat het om intrinsieke motivatie moet gaan, maar ik snap ook wel dat de fase waarin ze nu zitten, niet meewerkt voor die lange termijnblik. Nu gaan ze nog voor "rockstar happiness", term uit het boek van Tijl Koenderink. Wat werkt dat werkt. Dus ik heb met m afgesproken dat we, hij en wij als ouders, gaan nadenken over een realistische beloning voor cijfers. Hij wil heel graag een nieuwe gamecomputer, en ik wil best erover nadenken om dan toch maar cijfers met geld te gaan belonen.
Het mooie is wel nu ik heb losgelaten, dat we meer praten. Met name over games en muziek, maar het ontspant wel. En ik heb ingecalculeerd dat hij blijft zitten. Ook geen ramp en misschien wel een wakeup call.
"als de cijfers ok zijn"
Ik lees bij enkelen dat hun puber ook zo is maar de cijfers ok zijn. " zo lang de cijfers het toelaten laat ik los". Ook al zou ik daar wel iets blijer mee zijn, in principe gaat dat denk ik ook wel om hetzelfde probleem, onderpresteren. Dus ik denk als je daar niets aan doet, je over een paar jaar wel de rode cijfers in duikt. Maar ja, ik weet dat het lastig is. Die fase hebben wij ook gehad. In leerjaar 2 en 3.
niet loslaten
Ik heb 2 kinderen op het VWO en ik laat dus echt niet los. Ik zit er al 3 jaar bovenop en ja dat is zeer vermoeiend maar ze gaan over met mooie cijfers en ze vinden de hulp fijn. Ik maak planningen, overhoor, zoek proeftoetsen..ik lijk wel een huiswerkbegeleider. En daarnaast nog 4 dagen werken en nog een kind op de basisschool. Maar loslaten, nee. Totdat ze helemaal afgestudeerd zijn of het zelf niet meer willen. Dan laat ik los. Een goede opleiding is TE belangrijk.
maar polly
Veel ouders geven aan dat hun kind geen hulp meer accepteert en dat ze het dus wel moeten loslaten. Jij schrijft: "Maar loslaten, nee. Totdat ze helemaal afgestudeerd zijn of het zelf niet meer willen. Dan laat ik los"
Dan doe je toch precies hetzelfde?
Jippox
Ik laat niet los, nee zeker niet. Als ik lees/hoor dat ouders hun kind loslaten op het VO, dan krijg ik altijd het gevoel, jammer! Een kind kan nog helemaal niet overzien wat de consequenties zijn op de lange termijn. Als het kind een schoolverlater wordt zonder diploma dan heeft dat veel consequenties die ze nog niet kunnen overzien. Ook als een kind weerstand vertoont moet je als ouder toch een weg zien te bewandelen samen met je kind om de stof toch te leren. Daar hebben ze hulp bij nodig. Als ik moe ben dan denk ik altijd aan de diploma uitreiking van mijn kinderen ooit en dan sta ik toch weer op om ernaast te gaan zitten en zo nodig alles uit te leggen. Hiernaast hebben ze hier op school verplichte huiswerkbegeleiding op school. indien de cijfers niet voldoende zijn. Dat is iets wat mijn kinderen ten allen tijden willen voorkomen.
polly
Je mist het punt: er zijn ook kinderen die geen hulp (meer) accepteren. Je schrijft zelf dat je zou stoppen met helpen al je kind het niet meer wil. Dat is dus precies waar het hier over gaat: kinderen die geen hulp meer willen (en die dus niet of nauwelijks te helpen zijn)
overigens
Hier ook eentje in gym 4 die het jaar niet zo geweldig begonnen is. Eerste toetsen allemaal vijven. Hij dacht dat hij het ook wel zonder inspanning zou kunnen en had 'geen zin' in schoolwerk.
Ik hoop nu maar dat hij er van geschrokken is. We proberen hem wel een beetje extern te motiveren, maar echt hulp accepteert hij ook niet meer.
Jippox
Nee, mijn punt is juist dat ook als ze weerstand vertonen je toch een weg moet zien te bewandelen om het huiswerk af te krijgen. Ok, ze willen niet en daar neem je als ouder genoegen mee?
Moedeloos
Nogmaals: soms mogen ze helemaal niet blijven zitten, VWO4 is bovenbouw en nu blijven zitten zonder dat school er vertrouwen in heeft dat het wel goed komt geeft een probleem: als het nog eens fout gaat moet jouw kind zonder diploma van school af. Hier was dus de enige optie: havo4 of van de scholengemeenschap af.
alternatief?
Nou, genoegen mee nemen? Maar ik vraag mij af wat je je voorstelt bij het verplicht helpen van een kind dat dat echt niet accepteert. Dat gaat dan dus echt een stuk verder dan wat weerstand doorbreken.
Jij geeft aan dat jouw kinderen het fijn vinden dat je helpt, en dan is het natuurlijk makkelijk roepen dat je daar 'geen genoegen mee zou nemen'.
geen optie
Voor mij is het gewoon geen optie om het huiswerk niet te doen. Dat is iets wat ik net zo belangrijk vind als tandenpoetsen, slapen, eten. Ik moet toch ook mijn werk doen, zij toch ook? Mochten ze niet willen dan pak ik alles af wat afleiding kan geven en ga ik er letterlijk naast zitten totdat ze het kennen.
Mee eens Jippox
En het kan natuurlijk ook omgekeerd: ouders die het niet volhouden fulltime met hun bijna volwassen kind bezig te zijn. Die weerstend is minstens zo aanwezig.
Extern
Als een kind zelf echt niks meer doet & geen hulp wil dan kun je dreigen met een huiswerkinstituut. Een van mijn zoons is daar een poosje geweest. Koste enorm veel geld maar was wel de moeite waard. Hij vond het vreselijk. We hebben natuurlijk ook expres gekozen voor het strengste en ongezelligste instituut. Dat had ik dan weer niet gedaan als het een kwestie was van niet kunnen. Dan had ik een leukere omgeving gekozen. Hij vroeg elke dag of hij er af mocht. Wij steeds maar zeggen nee. Na een paar maanden mocht het op voorwaarde dat hij elke dag thuis een uur onder begeleiding huiswerk zou maken. Daarna ging het een stuk makkelijker want hij wist wat het alternatief was. Mijn man begon altijd over een internaat in zijn geboorteland waar ook een paar neven van ons heen zijn gegaan. Daar had zoon al helemaal geen zin in. Natuurlijk ben je niet zo streng als ze echt niet kunnen maar bij niet willen is af en toe hard optreden nodig.
Bij mijn jongste kinderen op school is het heel goed geregeld. Wie onvoldoende staat moet elke dag een extra uur op school blijven om onder begeleiding huiswerk te maken. Dat heeft onze jongste zoon wel eens een periode gedaan. Niet leuk natuurlijk want de schooldagen zijn al lang genoeg. Nu doet hij dus (met moeite) zijn schoolwerk thuis. Dus ik hoef helemaal niet meer te dwingen of zo. De school doet alle moeite.
nou polly
Ik wens je succes. Maar waarom schrijf je dan eerder dat je wel stopt het helpen als je kinderen het niet meer willen?
Ik denk dat er ook kinderen zijn die je alleen maar verder 'wegjaagt' als je zo hard aan ze gaan trekken. Die doen dan gewoon echt helemaal niets meer. Je kunt ze niet dwingen he, of was je van plan ze vast te binden en een pistool tegen hun hoofd te houden, tot dat huiswerk maar af is?
Los daarvan kun je zo ook uitstekend je band met je kind om zeep helpen.
En inderdaad Emma, ook niet iedere ouder wil of kan zo'n rol vervullen, of wil op zo'n manier met zijn kind omgaan.
trouwens, hoe 'dwing' je een 16 jarige om te eten en te slapen? Dat lukt me bij een 4 jarige al niet 
(zou ik dat al willen, en dat wil ik dus helemaal niet!)
Geen keuze, hard tegen hard
"Nu gaat de PS/telefoon/laptop achter slot en grendel, en ga ik overhoren en ernaast zitten."
Ha ha.
Of zeggen de meeste kinderen dan 'boehoe daar heb ik helemaal geen zin in, wat ben jij een rotmoeder', en dan doen ze het toch? En later zijn ze je dankbaar en is het sprookje uit.
polly
Wat doe je met een 16-jarige die zijn tanden niet wil poetsen? Neem je die in de houdgreep en doe jij het onder dwang?
Katniss
Ja, zo gaat dat hier ook wel eens. Ik zeg dan nu maak je het huiswerk anders komt die playstation voorlopig niet aan. Natuurlijk worden ze daar niet blij van en wordt er gemopperd. Maar uiteindelijk doen ze het wel. Ik ben namelijk toch nog wel de baas hier in huis.
