Hoe help je een puber die niet geholpen wil worden...
Zoon zit in 4 VWO (gymnasium) en is tot nu toe iedere keer weer overgegaan. Eerste klas met gemiddeld een acht, tweede klas met gemiddeld een 7, derde klas met gemiddeld een 6. Met een NIO van 142 van de basisschool afgekomen. Zijn cijfers dalen nu naar vieren en lage vijven.
Ik zit met mijn handen in het haar. Boeken gelezen over hoogbegaafd, onderpresteren, leren leren , zoals Bright Minds, Poor Grades, en de boeken van Tijl Koenderink van Novilo. Methodes komen neer op; onder de zes is verplicht bijspijkeren van de kennis onder begeleiding van pa, ma of bijles, goede cijfers belonen.
We proberen niet boos te worden, redelijk te blijven, hij is altijd gevoelig geweest maar laat dat nu niet meer merken. Hij wilde ook een tijdje zijn cijfers niet meer vertellen omdat ik anders meteen gestressed was, volgens hem. Ik ben volgens mij niet gestressed, maar ik vraag dan altijd wel (en nee, niet meteen als hij ermee komt, maar na een tijdje, rustig en bedaard) ; hoe komt dat en hoe ga je het nu de volgende keer aanpakken, wat ga je nu doen om de volgende keer wel een voldoende te halen ? Het zijn namelijk geen lucky of unlucky shots, maar je inspanningen hebben invloed op het resultaat. In de jaren dat hij zich nog wel liet helpen haalde hij met overhoren/oefenen meestal een 8, 9 of 10, en zo niet dan maximaal een zes en te vaak tussen de 1 en 4. Mar dat kost meer tijd en daar heeft hij dan geen zin in. Hij blijft uitproberen of hij met zo min mogelijk tijd en "ik weet het wel" toch een voldoende kan halen.
In de praktijk komt het erop neer dat hij zich nu niet meer laat helpen. Hij wil het niet. Het levert alleen maar verzet op. Hij steekt zijn hoofd in het zand, wil het niet weten, is verdrietig van slechte cijfers maar vlucht. Gaat leuke dingen doen, gamen, met vrienden op pad, sporten, werken. Alles behalve het studieprobleem analyseren en er wat aan doen.
Ik ben inmiddels op een punt gekomen dat ik denk, loslaten dan maar, en dan maar misschien geen VWO diploma, zonder dat kun je ook gelukkig worden (dat zie ik wel aan mijn man). Maar ik vind het ergens ook zo zonde. Hoe doe je dat, loslaten ? Hoe laat ik los dat hij misschien ook wel teleurgesteld in zichzelf raakt? Of moet ik juist blijven volhouden, met als gevolg gespannen sfeer tussen ons ? We zijn op een punt gekomen als ik ook maar iets zeg over school of huiswerk, dat hij onmiddellijk al zijn stekels opzet en in de verdediging schiet. Ik zie ook hoe hij het zelf heel vervelend vindt, en ik vermoed ook dat hij het heel erg vindt om mij teleur te stellen. Terwijl ik dat echt probeer niet te uiten, maar hij voelt het of denkt het, en is ook teleurgesteld in zichzelf, denk ik. Hij kan het aan, maar gebruikt niet de goede methodes om te leren en te oefenen, en steekt er veel te weinig tijd in. Die methodes kosten namelijk tijd. In het weekend doet hij nog geen uur huiswerk per dag, en door de weeks nooit thuis. Hij zegt dat hij op school wat doet, in zijn tussenuren. Mondjesmaat dus.
Laatst ook weer een vier voor zijn lievelingsvak van vorig jaar, natuurkunde. Maar oefenen doet hij niet. Hij leest de stof nog eens door en denkt dan, ja ik snap alles. Totdat zij het zelf moet toepassen. Wiskunde dito. En hij wil een technische studie gaan doen.
Wat moet je daar nou mee.....
Het is ook een fijne jongen, en als we het niet over school hebben, gaat het hartstikke lekker in huis. Hij doet leuk mee in huis (doet het als we wat vragen; hond uitlaten, vaatwasser inruimen, afruimen), sport regelmatig , vertelt graag over zijn muziek en zijn games, kan over alles praten, behalve over schoolresultaten en wat je daarvoor moet doen. Beaamt (soms met wat weerstand maar meestal erkent hij wel dat er een probleem is) wat wij aangeven, maar doet er vervolgens niet mee wat nodig is.
Sociaal gezien gaat het op school goed, hij heeft fijne vrienden en een leuke klas. In zijn woorden; school is leuk, behalve de lessen, proefwerken en het huiswerk.
Jaina
Jij pakt dan een PS af van een 16-jarige, en die doet dan gewoon wat jij zegt?
Tja, ik blijf het bijzonder vinden 
Katniss
Ja, natuurlijk. De situatie zou toch niet meer leefbaar zijn als dat niet zo is? Natuurlijk doen ze regelmatig dingen die niet mogen of houden ze zich niet aan afspraken maar aan het eind van de dag zijn de verhoudingen hopelijk wel duidelijk. Ik heb helemaal geen zin om een playstation af te nemen maar als het moet doe ik het wel. En als ze het dan nog niet doen dan volgen meer maatregelen. Zoals zo'n huiswerkinstituut. Want dat is ook prima. Dan hoeven ze niet meer naar mij te luisteren maar alleen naar de mensen daar. Ik kan me het niet veroorloven het niet te doen. Uiteindelijk ben ik verantwoordelijk voor hun scholing. Ik ga hun toekomst niet verkwanselen alleen omdat het makkelijker is om ze het zelf te laten beslissen. Wat natuurlijk inderdaad veel makkelijker is.
Wat als?
Dus als door het afnemen van die PS hij niet aan zijn huiswerk gaat, moet hij naar dat instituut? En als hij er daar met de pet naar gooit? Dan naar familie in het buitenland?
Ik denk dat die ultieme straf het misschien wel doet, want van een weekje geen PS of wel/niet/spijbelend naar het huiswerkinstituut wordt een fiks dwarse puber natuurlijk niet bang.
Katniss
Ik weet niet wat ik zou doen als het echt zo ver zou komen dat je zo tegenover elkaar staat en een kind echt niet meer zou gehoorzamen. Maar ik denk wel dat als een 16 jarige zich echt niks meer zou aantrekken van wat wij als ouders zeggen dat het dan misschien inderdaad voor alle partijen beter is om het kind een poosje elders te laten wonen. Bij familie bijvoorbeeld of in een internaat. Ik ken wel gezinnen die dat gedaan hebben. Mijn eigen vader zat ook op een kostschool omdat hij een moeilijke jongen was. Hij heeft hierdoor wel zijn school gehaald (en hij had het daar ook verder best naar zijn zin). Vaak helpt zoiets wel. Die letterlijke afstand kan soms goed zijn. Als je thuis alleen maar ruzie hebt dan kom je ook niet verder. En het helemaal los laten vind ik geen goed voorbeeld voor de andere kinderen. Bovendien uiteindelijk hebben ze daar zichzelf mee en ik vind ze te jong om die verantwoordelijkheid alleen te dragen.
Polly
Je gaat constant voorbij aan wat Jippox bedoelt. Je zei: "Totdat ze helemaal afgestudeerd zijn of het zelf niet meer willen. Dan laat ik los."
Maar het blijkt dat ze niets zelf te willen hebben want daar ga jij niet mee akkoord. Waarom tikte je dat dan wel?
Verder: het is net als alles leren eten. Mijn zonen waren heel makkelijk en die aten alles maar ik weet heel goed dat dat niet aan mij lag en mijn geweldige opvoeding maar aan hun karakter en meegaandheid. De kinderen van mijn vriendin werden precies zo opgevoed en aten 10% van de verschillende soorten voedingsmiddelen die mijn kinderen probleemloos naar binnen schepten.
Zo gaat het ook met huiswerk: ik heb oudste geholpen in de brugklas tot bleek dat hij het prima zelf kon en daarna alleen nog maar de lastige (voor hem) vakken overhoord. Nog steeds doen we samen biologie (examenklas) maar dat is omdat dat vak mij makkelijk af gaat, hij ziet dat hij er met mij veel minder voor hoeft te doen en omdat ik het gewoon goed en helder uitleg. Met jongste pas ik dezelfde techniek toe als jij en dat gaat gelukkig ook prima nu maar ik weet ook hier dat het niet aan mij ligt maar aan hun wat meegaande karakter en ik zie ook dat het meer moeite kost met jongste dan met oudste.
Er zijn zat kinderen bij wie jouw methode niet werkt dus propagandeer hier niet dat dat de enige juiste is en dat je als ouders slecht bezig bent als je dat niet doet.
Haha
Ik vind hem leuk, de playstation of computer verbieden.
Een ding weet ik zeker, daar gaat zoon helemaal niets van leren. Nee joh, het zal bij een ander kind misschien wel werken hoor, maar bij eigenzinnige types als mijn zoon niet.
Het zou wel oorlog en verstoorde verhoudingen opleverrn dat wel.
Nou, in tegenstelling tot sommigen hier, vind ik een opleiding helemaal niet zooo belangrijk. Liefde, levensgeluk, die zijn belangrijker.
Ik ken heel veel gelukkige mensen, met een zeer gebrekkige opleidingsgeschiedenis.
Het vervelende van leren is, dat het alleen lukt alsvje je hersens open zet. Ruzie,dwang en autoritair gedrag van ons, doen bij zoon de luiken dicht. Daar moeten we dus niet terecht komen,
Hbo
Ik werk in het hbo en ik zie soms studenten onderuit gaan. Ze hebben "liefdevolle" ouders die hun leven hebben opgeofferd voor de opleiding van hun kinderen. Maar die kinderen hebben nooit geleerd iets zelf te willen. Je kunt je niet voorstellen hoe verstikkend dat is. Er op je 22e achter komen dat je alleen maar iets leert omdat anders je ps wordt afgepakt of omdat je anders naar een internaat moet. Moord en brand als die kinderen eindelijk eens op eigen benen gaan staan en keuzes maken die de ouders niet zo bevallen. En dan heb ik het alleen maar over degenen die daar überhaupt achter komen.
Heel begrijpelijk dat ouders ingrijpen als het allemaal niet zo loopt op de middelbare school. We willen allemaal dat onze kinderen goed terecht komen. Maar soms komt er een moment dat je beter naar je kind kan kijken dan naar de playstation.
Playstation
Natuurlijk helpt het afnemen van een playstation niet altijd. Bij mijn zoon hielp het niet dus vandaar een huiswerkinstituut. Dat hielp wel. En als dat niet geholpen had dan waren we nog verder gaan zoeken. Het gaat niet alleen omdat huiswerk maar het gaat er ook om dat ze uiteindelijk ons gezag moeten accepteren. Het zou ook een heel slecht voorbeeld zijn voor de andere kinderen als er hier iemand rond zou lopen die altijd zijn eigen gang zou gaan en zich niks van ons zou aantrekken. Dat zou ik vooral zorgelijk vinden. Niet zo zeer dat wel of geen huiswerk maken maar het feit dat wij geen enkele invloed meer zouden hebben. Dat iemand geen zin heeft om zijn huiswerk te maken snap ik goed. Echter als ze zo tegendraads zouden zijn dat ze helemaal niet meer naar ons luisteren als wij rechtstreeks zeggen dat ze iets moeten doen dan zou ik dat een zorgelijke situatie vinden. Dan ben je immers alle grip kwijt.
Verder moet je natuurlijk wel naar het kind kijken. Ze moeten het wel kunnen. Twee van mijn zoons zijn moeilijk op dit gebied. Niet omdat ze het niet kunnen maar omdat ze gewoon vaak geen zin hebben en lui zijn. Die ene hebben we dus met een huiswerkinstituut, veel beloningen en veel dreigementen de school doorgekregen. De tweede is mijn jongste zoon en hij is lief maar ook enorm chaotisch, snel afgeleid en lui. Dus daar zit ik inderdaad vaak naast. Mijn jongste dochter is weer een heel ander verhaal. Die heeft gewoon oprecht soms moeite met de leerstof. Tegen haar ben ik helemaal niet streng. Ik zie namelijk dat ze het wel probeert. Voor haar hebben we ook ondersteuning (bijles) maar ik moedig haar op een hele andere manier aan. Maar sommige kinderen zijn gewoon lui en hebben geen zin terwijl ze het best kunnen en dan moet je dat wat harder aanpakken.
Ik denk overigens wel degelijk dat een goede opleiding kan bijdragen aan levensgeluk. Met een opleiding heb je namelijk veel meer mogelijkheden tot studies en tot waar je gaat werken. Je hebt meer keuzes en dus ook meer kans dat je ergens gaat werken waar je echt blij van wordt. De kans is ook groter dat je meer zal verdienen en daarmee een stabieler leven kan opbouwen.
Ik wel mensen zonder opleiding die het gered hebben. Mijn man bijvoorbeeld. Maar hij heeft best frustraties. Hij had namelijk meer kunnen doen en andere dingen kunnen doen maar door gebrek aan kansen is dat niet gelukt. Dat is jammer. Ik zie dat ook bij hem. Ik ken inderdaad ook wel een paar self-made mensen die nu een fantastisch eigen bedrijf hebben en alleen maar basisschool hebben. Heel goed. Het zijn echter wel de uitzonderingen. De meeste mensen zonder noemenswaardige opleiding werken in precaire baantjes, verdienen weinig en hebben weinig bestaanszekerheid.
Gelukkig achter de rug
Hier ook zo een. Oudste startte in een gymnasiumbrugklas en het liep uit op een grondige havo-opleiding van 7 jaar. In de eerste drie jaar liet hij zich nog wel wat begeleiding aanleunen, later werd steeds moeilijker.Veel ruzie, veel spanningen en veel gedoe. Toen hij in vwo 5 zat hebben we de verantwoordelijkheid bij hem gelaten en gezegd dat doubleren in vwo5 geen optie zou zijn. Bij de start van zijn hbo-opleiding hebben we aangegeven dat dit de laatste kans was en de volgende stop de kassa van de appie zou zijn. Eind deze maand is de propedeuseuitreiking 
De studie gaat hem zo vlot af dat een docent een overstap naar de universiteit suggereeerde. Mwaoh.
Laatst vroeg ik hem waarom hij zo'n potje van zijn middelbare school had gemaakt. Hij zei dat hij het niet kon opbrengen zich in te spannen voor vakken die hem geen klap interesseerden. Er waren maar weinig vakken waar hij het nut van inzag. Ik stelde me ineens zo voor dat ik zes jaar lang naar een instituut zou moeten waar ik dagelijks twee voetbalwedstrijden en een aktiefilm voorgeschoteld zou krijgen en daarover ondervraagd zou worden.
Huiswerkbegeleiding hebben we nooit overwogen. Te kostbaar, en eerlijk gezegd als je dat structureel inzet koop je imho een diploma. Zoon van een neef van me is er grotendeels mee door het vwo gesleurd, behaalde uiteindelijk op het luzac een diploma, en stortte op de uni alsnog compleet in.
Kijk naar je hele kind. Cognitieve intelligentie is maar een klein onderdeel, inzet, motivatie en het vermogen om je werk te organiseren zijn veel belangrijker.
ook zo'n zoon
Mijn zoon gaat naar een huiswerkinstituut, maar is niet te motiveren dat vaker dan 2x in de week te doen. Hij haalt meestal 5.8en. Mocht hij ddit jaar zakken voor zijn examen Havo, kan ik zeggen dat ik hem begeleid heb in het zelfstandig op z'n bek gaan. Beter nu dan bij zijn vervolgopleiding waarbij ik van harte hoop dat daar zijn hart wel ligt. De Havo is te theoretisch om te boeien.
playstation en computer afpakken helpt niet
Dit hebben wij ook al geprobeerd. Helaas heb je dan nog steeds geen invloed op de mentale inspanning die zoon moet leveren om de stof voldoende in zijn hoofd te krijgen. Maakwerk heeft hij eigenlijk nooit, doet hij in de klas. Dat is gemakkelijker om te controleren. Als ik zijn computer etc afpak, en ik hem dwing om zijn studieboeken te pakken, levert dat nog niets op. Hij moet dan nog steeds gaan studeren, bewust en alert met de stof bezig zijn. Naar een boek kijken levert dan nog steeds niet het resultaat wat nodig is. Helaas valt dat kwartje bij hem dan niet, want hij vind zelf dat hij dan toch goed is bezig geweest, hij had toch de stof doorgenomen? Wij hebben weleens gezegd, je zet het bandje wel aan maar je vergeet het opnameknopje in te drukken.
Daarbij denk ik inderdaad ook, over drie jaar als hij naar hbo of uni zou gaan, en dat wordt uit huis gezien zijn interesses, kan ik hem ook niet meer door zijn studie heen slepen/trekken. Dus hij zal toch eens zelf een keer aan de bak moeten. Ik ben bang dat als ik nu blijf trekken en sleuren, hij helemaal zijn zelfstandigheid hierin verliest.
Daarnaast wil ik gewoon ook die rotsfeer niet in huis. Als hij zich afsluit, als je het contact verliest, als het thuis echt niet leuk meer is, straks wil hij niets meer met ons te maken hebben. Dat is het me ook niet waard.
Kenfan
Hee, het klinkt alsof je het over mij hebt. 
De Bovenbouw
Dochter heeft het ook helemaal gehad met school. Net als bij zoon maat ze ineens een soort sociale ontwikkeling door en daardoor kan ze haar hoofd moeilijk naar schoolwerk zetten en heeft ze de eerste onvoldoendes alweer te pakken.
We gaan een MBO opleiding zoeken. Jammer dat we die stap vorig jaar niet al genomen hebben maar toen vond dochter het teveel een afgang en nu is ze meer aan het idee gewend en is het toch wel prima eigenlijk.
Zoon heeft het uiteindelijk wel gehaald hoewel ik hem ook de MBO route had aangeboden maar dat motiveerde hem juist om door te zetten en die zit dan nu ook op het HBO. Gaat prima.
Kan best dat dochter het later weer eens hogerop zoekt, het mankeert haar niet aan het niveau, maar voorlopig is het prima om een praktische opleiding te zoeken. Het liefste waar ze een paar dagen aan de slag kan en een dag naar school.
Hulp
Natuurlijk heb ik mijn kinderen altijd geholpen en dat is dan nu ook niet de vraag. Maar ik zit er naast en ik zie dat dat hoofd het niet wil, het kan er gewoon niet meer bij. Ook al doen we allebei ons best.
Mooi
Heel mooi gezegd AnneJ, zo heb ik het hier bij mijn dochter precies zien gebeuren, ondanks een voldoende IQ. Zelf ben ik als kind afgestroomd van 2 gymnasium (na blijven zitten) naar 3 havo. Op dezelfde manier, het kon er gewoon niet meer in allemaal. Mijn ouders zaten er echt heel erg mee. Ze waren bang dat ik ze zou gaan verwijten dat ze mij niet genoeg achter mijn vodden hadden gezeten. Maar ik voelde me prettiger en ik heb altijd mijn keuzes kunnen maken. En nu, veel later, toch weer bijgeschoold op masterniveau. Had er niets van willen missen.
En ik plaag mijn ouders nog steeds hoor: "Ik mocht niet op het Gymnasium blijven van jullie"
Emma
Ik ben het met je eens. Maar..hoe zie jij het dan, als een kind gewoon *niet* gemotiveerd is? Een kind moet gewoon naar school, graag of niet.
Bij dochter in brugklas doe ik erg mijn best haar motivatie niet *af* te nemen. Bij haar doe ik dat door teveel bemoeienis, mn de regie overnemen. Bij vragen van haar help ik altijd wel, maar ik probeer op mijn handen te zitten zolang er geen vraag komt.
Maar..dochter *is* gewoon gemotiveerd. Niet gemotiveerd in de zin die ik graag zou zien, maar dat is mi nauwelijks mogelijk binnen het huidige schoolsysteem. (Echt intrinsiek gemotiveerd, de stof echt willen leren) dat wordt te weinig gestimuleerd en teveel afgestraft.
Maar dochter heeft iig, weliswaar vage, toekomstplannen. Ze weet wat ze wil; deze opleiding op een goede manier doorlopen, ze is gemotiveerd om goede cijfers te halen.
Ik hoef (voorlopig) alleen maar op te passen dat ik haar motivatie niet verpest, maar hoe doe je dat bij kinderen die al geen motivatie hebben?
(Ik denk dat ieder kind gemotiveerd is om te leren, maar dat is nog iets anders als naar school gaan en die motivatie is vaak al vroeg op bs om zeep geholpen)
Playstation afpakken
Hier is dus de playstation ook regelmatig afgepakt in 3 en 4 vwo (zoon zit inmiddels in 6 vwo), soms wel eens een paar maanden. Maar dat is niet zoals sommigen hier het opvatten als straf, maar omdat hij de verleiding niet kan weerstaan. Ik ben van mening dat dat gewoon te lastig is soms voor pubers om die verleiding te weerstaan, zeker als ze online spelen en anderen hebben in andere weken toetsen etc (omdat ze op een ander niveau of andere school zitten)en die lopen te vragen, wanneer kom je nou weer mee spelen? Dan is het veel makkelijker om te zeggen: "ik kan niet meer spelen, want mijn moeder heeft hem afgepakt" dan: "nu even niet, want ik moet leren". En inderdaad mijn zoon vond het niet erg. Dan zei ik na een reeks slechte cijfers: "zal ik de playstation maar weer opbergen? Want het gaat niet goed zo" En dan zei ja hij: "ja dat is misschien wel beter, doe maar".
Hij had wel een intrinsieke motivatie om het vwo te halen, dat scheelt. Ik heb het wel eens gevraagd toen hij er weer heel slecht voor stond, of hij anders over wilde stappen naar havo en de studie die hij in gedachten had op hbo-niveau te gaan doen. Maar dat was niet bespreekbaar, hij moet en zal naar de universiteit. Hij kon echt alleen de verleiding blijkbaar niet weerstaan van de beeldschermen. In de 5e ging het beter, niet 1 keer hoeven opbergen.
afpakken versus opbergen
Ik vind dat wel een groot verschil. In wederzijds overleg een playstation wegnemen schaar ik onder helpen. En dan zal het van kind tot kind (en wellicht van fase tot fase) verschillen hoe groot het aandeel v kind is in dat overleg. Wat mij betreft liefst zo groot mogelijk.
Bij dochter hier is telefoon een moeilijke trigger. Vooralsnog, verbazingwekkend genoeg, bij huiswerk nog helemaal niet.
Maar bij álle momenten daarbuiten om wel
Er is niet met haar te communiceren, bij het eten moet het tig keer gezegd, bij de eindtijd in avond...(heb gedreigd m in te nemen maar ze wilde graag zelf eerst een oplossing zoeken)
Ik kan me voorstellen dat dat ook gaat spelen bij huiswerk. Dan hoop ik dat ik me inhoud en in gesprek tot afspraken kan komen, ipv directief te zijn. Ik wil toch dat dochter voor haarzelf leert en niet voor ons.
Echt de strijd aangaan met een kind over huiswerk schiet zijn doel volledig voorbij mi. (En wie verdient dan het diploma?)
grappig
Grappig dat ik helemaal genegeerd word hier alsof ik onzichtbaar ben maar blijkbaar wéét moedeloos zeker dat haar kind mag blijven zitten en niet van dit niveau af moet hoe laag de cijfers ook worden. Dan is het wat mij betreft prima maar hoe weet je of het volgend jaar of in de vijfde niet weer mis gaat? Twee keer zittenblijven mag al helemaal niet in de bovenbouw en dan kun je naar een MBO4 opleiding!
of natuurlijk
naar de Vavo.
Jamie
Overgangsregelementen staan in elke schoolgids, die zal TO wel doorgenomen hebben. Op het lyceum van mijn zonen mag je 1 x doubleren in de onder- en 1x in de bovenbouw, maar niet twee keer dezelfde klas of twee opeenvolgende jaren. Dat oudste hier van vwo5 naar havo5 afzakte was op ons aandringen, van school had hij het over mogen doen.
Nu al reppen van overstappen naar de havo lijkt me vrij voorbarig in het begin van het schooljaar. Middelste kwam vorig jaar ook niet met de meest florissante rapporten thuis, maar heeft alsnog zo'n eindspurt gemaakt dat hij zonder een onvoldoende probleemloos overging. Waar hij tegenaanliep in de bovenbouw was dat hij basiskennis miste, omdat de stof hem in de onderbouw zo makkelijk afging dat hij te vluchtig geleerd had en daardoor een grondige basis miste. Misschien dat dat bij TO's zoon ook speelt.
Kenfan
Zoals ik al zei: bij de meeste scholen mág je niet naar havo5 overstappen en dat zou betekenen dat als het mis gaat de zoon van TS dus volgend jaar naar havo4 moet.
Ik heb niet gezegd dat die jongen nu naar havo4 moet maar als TS het echt niet meer ziet zitten kán dat een oplossing zijn of in ieder geval een 'stok achter de deur'.
TS heeft nu van alles geprobeerd en ik wilde alleen maar waarschuwen dat bij een bepaald niveau aan cijfers een school het ook niet hoeft toe te staan dan een leerling blijft zitten. Ik zou dus zeker, met zoon, nu een gesprek aanvragen over de mogelijkheden zodat je, en vooral zoon, ziet waar het op uit kan draaien. Geen kop in het zand nu alsjeblieft en 'komt wel goed schatje'.
dus
Hier staat dat dus ook in de schoolgids (1x doubleren) maar dat betekent niet dat je daar recht op hebt, zie het geschetste voorbeeld van een jongen die van school af moest óf naar havo4 moest ipv blijven zitten in vwo4. Het moet je wel gegund worden.
blijven zitten mag
Ik weet (uit de schoolgids inderdaad) dat hij mag blijven zitten, maar natuurlijk, als het rapport dikke onvoldoendes laat zien of heel veel onvoldoendes, is de automatische vraag of je niet beter kan overstappen naar Havo. Dan moet hij naar een andere school (dit is alleen een gymnasium), dat wil hij ook niet. Daarnaast heeft hij zijn zinnen gezet op de TU, dus overstappen naar Havo wil hij niet. Dan zou hij eerder willen doubleren. Maar het is inderdaad nog erg vroeg in het schooljaar om daar nu al wat over te zeggen.
Wat Kenfan aangeeft heb ik ook al gesignaleerd: in de bovenbouw komt hij erachter dat hij basiskennis mist omdat hij in de onderbouw te vluchtig heeft geleerd (en altijd net voldoende voor een voldoende op zijn eindrapport. Hij zwijnt er elke keer weer tussendoor, zonder onvoldoendes over). In de derde kon hij al bepaalde vakken al niet meer bijbenen omdat hij in de tweede niet voldoende geleerd/geoefend had. In het begin waren dat met name de vakken die hij liet vallen, niet erg dus, maar dat patroon zie ik nu ook bij wis en na. In die zin is het misschien niet slecht als hij het overdoet. De vraag is of hij het dan, de tweede keer, wel echt gaat doen. Daar heb ik ook mijn twijfels over, maar van sommigen hoor ik dat blijven zitten een wakeup-call was.
Ik heb er nog niet over nagedacht wat de opties zijn als hij het na een keer doubleren nog steeds niet haalt. Dan kan hij toch wel naar de Havo ? Dat wordt dan wel met 17 in Havo 4, maar goed, er zijn ergere dingen. Je kan nog lang genoeg werken denk ik dan.
Karmijn en AnneJ
Grappig, onze kinderen lijken erg op elkaar Ik doe ook wat ik kan qua meedenken, motiveren, hulp aanbieden maar straffen of trekken aan een dood paard levert hier alleen een slechte sfeer en uitgeputte moeder op.
Inmiddels denk ik dat mijn havo-5 kind misschien ook wel beter af zou zijn op een mbo-opleiding. Niet omdat het iq niet hoog is (integendeel, wat dat betreft zit het op vwo+ niveau). Maar omdat het hele kind moeilijk functioneert op school.
Gelukkig gaat het voor de rest wel goed: een baantje, vrienden, hobby. Thuis meestal prima te hebben, soms zelfs ronduit gezellig en behulpzaam. Ik denk wel dat het een volwassene wordt waar ik blij mee ben. Ik probeer erop te vertrouwen dat ieder zijn of haar eigen weg gaat in het leven en dat dat goed is. Ook als dat anders is dan hoe ik het had gedacht of gewild.
Ondertussen wacht ik nog steeds op de gouden motivatietip 
Viola
Je vroeg hoe ik het zie als een kind "gewoon" niet gemotiveerd is. Ik wilde destijds ontzettend graag naar een bepaalde opleiding. Ik heb daar erg veel tijd ingestoken en had daardoor een ijzeren discipline. Op die manier heb ik die suffe Havo kunnen afmaken. Ik had een heel duidelijk doel.
Uiteindelijk ben ik weer heel ergens anders terechtgekomen, maar dat geeft niet. Ik was erg gedreven en dat ben ik nog steeds, maar dan op een ander vlak.
Ik heb zelf lesgegeven in Havo en Vwo en ik werd treurig van de doelloosheid van veel leerlingen. Je overal tegen afzetten, dat is prima en dat hoort bij de leeftijd. Maar dat bepaalde leerlingen dan niks hebben voor zichzelf om voor te gaan vond ik als docent moeilijk om mee om te gaan. Nu werk ik op een beroepsopleiding. Daar is veel meer gedrevenheid en dat is prettig.
Maar ookal had ik dan zo'n duidelijk doel voor ogen: intrinsiek gemotiveerd raken op de Havo is mij nooit gelukt. En een heleboel andere mensen ook niet denk ik.
Normaal
Ik vind het niet zo bijzonder eigenlijk dat tieners weinig gemotiveerd zijn. Dat was ik zelf vroeger ook niet en 80% van mijn klasgenoten ook niet. Het is gewoon niet zo'n gemotiveerde leeftijd gemiddeld gezien.
Je hebt natuurlijk kinderen die een instrinsieke motivatie hebben en school oprecht leuk vinden maar deze parels zijn er maar weinig. De meesten hobbelen wel wat mee en doen wat ze moeten doen omdat ze ergens het vage idee hebben dat ze daarna iets willen studeren of doen. Of gewoon omdat het minder gezeur oplevert om toch af en toe iets van inzet te tonen en zo de ouders tevreden te houden.
De meesten zijn gewoon niet intrinsiek gemotiveerd. Ik vind het daarom ook jammer dat blijven zitten nu zo moeilijk wordt gemaakt. Dan hangt er meteen zo veel af van een jaartje rondhangen. Ik heb er geen enkel probleem mee als mijn kinderen door luiheid eens een keer een jaar over moeten doen. Misschien is die les wel veel beter dan alles wat ik kan zeggen. In mijn tijd was dat ook gewoon mogelijk. In VWO6 zaten altijd wel meerdere 20 jarigen. Was misschien ook weer wat extreem maar het kon wel.
In elk geval ga ik niet op die intrinsieke motivatie wachten. Ik verwacht gewoon dat ze voldoendes halen. Natuurlijk is het een ander verhaal als iemand niet kan omdat het niveau te hoog is, er psychische problemen zijn of er sprake is van andere problematiek. Bij de gemiddelde gewone en luie tiener werkt het soms het beste om een externe motivatie te leveren in de vorm van straf en beloning.
Mijn ervaring is dat die intrinsieke motivatie uiteindelijk wel komt maar bij sommigen pas als ze al studeren. Ik zie daarin zelfs al een enorm verschil tussen 1 e en 3e jaars studenten. De eerste groep is gemiddeld een stuk ongemotiveerder maar tegen de tijd dat ze in het derde jaar zijn aanbeland zijn ze heel anders: gemotiveerd, oplettend, gefocust. Ze weten veel beter wat ze doen en waarom ze het doen.
Diploma kopen
Het bestaan van huiswerk instituten en bijles zorgt voor tweedeling in het onderwijs. Ouders die deze dingen kunnen betalen zijn gemiddeld zelf ook nog eens hoger opgeleid en kunnen dus zelf ook nog meer begeleiding bieden. Die tweedeling is er zeker. Dat is heel jammer. Ik vind het zonde van die kinderen die met iets meer begeleiding en hulp het wel hadden kunnen halen. Het is geen wenselijke ontwikkeling. Er komt ook steeds meer professionele begeleiding heb ik het idee in de vorm van huiswerkinstuten en bijbanen.
En als je echt geld hebt dan laat je het kind een prive opleiding volgen zoals Luzac. Grote kans dat ze het dan wel halen.
Koop je dan het diploma? in zekere zin. Het kind zou het misschien/waarschijnlijk zonder die hulp niet hebben gehaald. (Al moeten ze het eindexamen nog altijd helemaal alleen doen)
Doet dat er toe? Moreel gezien misschien wel. In de praktijk niet echt. Want niemand vraagt je ooit meer hoe je dat diploma hebt behaald. Je hebt het en daarmee open je de deuren van allerlei vervolgopleidingen die het helemaal niet interesseert hoe je aan dat diploma bent gekomen zolang je het maar hebt.
Hoewel ik het geen fijne gedachte vindt dat ik aan die tweedeling meewerk is de toekomst van mijn kinderen belangrijk voor mij dus ik betaal wel. Mijn dochter krijgt vrij veel ondersteuning en begeleiding. Zonder die begeleiding die ze gewoon nodig heeft omdat veel dingen te snel gaan in de les en ze veel herhaling nodig heeft zou ze het niet halen.
En straks op de vervolgopleiding? Dan moeten ze het inderdaad alleen doen. In het geval van luie scholieren met gebrek aan motivatie maakt dat vaak niet zo veel uit. Op de vervolgopleiding vinden ze vaak die motivatie vanzelf want die opleiding willen ze echt doen. En anders vallen ze na het 1e jaar wel uit. Op de universiteit hebben we elk jaar vrij veel afvallers in het 1e jaar. Veel van die jongeren hebben daarnaa wel een beter idee wat ze willen en vinden uiteindelijk hun plekje wel.
En kinderen zoals mijn dochter? Die wel willen maar niet heel goed kunnen? Die zijn dan ook weer een paar jaar ouder en wat volwassener. Hersenen blijven in beweging. Ik weet nu ook meer dan toen ik 18 was. Ik begrijp zaken ook makkelijker en eerder. Mijn dochter met 18 zal anders zijn dan met 15. Bovendien leren ze ook veel leerstrategieen en dergelijke via de studie begeleiding. Die komen later uitstekend van pas.
En op de universiteit waar ik werk zijn er ook studenten die bijles hebben in sommige vakken. Wel veel beperkter dan op de middelbare school maar ik ken wel degelijk studenten die extra begeleiding inkopen, zeker in het 1e jaar.
Ik ben het er helemaal mee eens dat die tweedeling in het onderwijs zorgwekkend is maar net als vele andere ouders werk ik er inderdaad aan mee omdat de toekomst van mijn kinderen me dus blijkbaar boven die principes gaat.
Jaina
Ja, als je kinderen gemotiveerd zijn, al of niet intrinsiek, waarom niet? Gewoon doorgaan tot er wel ergens een sprankje motivatie komt. Pubers hebben veel aan hun hoofd......
Die tweedeling is zorgelijk. Het succes van je kind hangt inderdaad niet af van de kwaliteit van het onderwijs, maar van de middelen die de ouders hebben om aan te vullen. Dat is niet goed. Klinkt als jaren '50.
Wat goed is in deze tijd is dat kinderen die laat opbloeien wel kunnen stapelen en uiteindelijk op hun niveau uitkomen. De laatse tijd zie je wel dat daar steeds meer doorzettingsvermogen voor nodig is. Wel zorgelijk, vind ik.
Stapelen inderdaad
Zo royaal is de arbeidsmarkt toch niet dus als je het je kunt veroorloven laat je je kinderen zo goed mogelijk scholen, al duurt het langer, je geeft ze de kans. Ook kinderen kunnen doorzetters blijken te zijn, als je ze maar de ruimte geeft en niet blijft proberen een vierkantje in een rondje te persen. En ieder kent daarin zijn kind het beste denk ik. En je laat je niet gek maken.
