Verder na ontrouw - deel 8

Flanagan schreef op 30-12-2021 om 10:23:

Laten we vooral stoppen met onze partners zo op een podium te plaatsen. Door hen op een verhoging te zetten, zet je jezelf op een lager voetstuk.
Misschien zijn we door de leeftijd uiterlijk minder strak in de vel of hebben we door de zorgen sneller last van donkere kringen onder de ogen, maar we zijn door die levenservaringen wel een stuk wijzer en kunnen zodoende meer waarde hechten aan hetgeen wat belangrijk is (kinderen); een kwaliteit waar die truzen niet aan kunnen tippen. Het biedt ons tijd om na te denken ipv impulsieve acties zoals de partners in het leven staan.
Onze partners hebben bewezen niet bepaald feilloos in het leven te staan. Daarnaast zou degene die mijn man als de kip met gouden eieren zou zien, snel genezen zijn want hij snurkt en nog een paar kwaaltjes. Nee, mijn man mag in zijn handen knijpen dat we niet gebroken zijn.
Laten we in 2022 de rollen eens omdraaien; wij zijn zo mooi en sterk dat onze partners blij mogen zijn dat wij ze niet op straat zetten.

Waarom ik voor mijn gezin gegaan bent? Ik ken door de vele goede jaren ervoor dat die dwalingen van die laatste jaren, dwalingen waren van iemand die gemanipuleerd werd. Nu die manipulatie voorbij is, hebben we meer gesprekken over respect en eerlijkheid en hoe belangrijk het is met jezelf in reine te leven. We praten over tekortkomingen aan inzichten bij anderen en bij ons. Zo komen we in gelijkwaardigheid dichter bij elkaar en ontstaat er een balans, waarin ieder een eigen mening mag vormen. Ik denk dat dat laatste ook een belangrijk speerpunt is; je eigen mening vormen ongeacht de mening van je partner. Het maakt dat je jezelf minder snel wegcijfert. Het maakt je zelfbewust van wie je bent.

Dankjewel Flanagan! That's the spirit! Daar wil ik mezelf graag op richten in 2022.

En Eleanorah, Pinokkio, Miss en Anna Cara jullie ook dankjewel voor jullie woorden. Helemaal mee eens. En ik weet ook wel dat het is zoals jullie schrijven, maar soms is het gewoon even een moeilijk en lastig monster wat dan even opduikt wat weer even bevochten moet worden. Wat weer energie kost. Daar baal ik dan even van. Want die energie had ik liever niet hieraan moeten besteden. Maar het is nu eenmaal niet anders.

Dus niet langer de eigenwaarde onderuit halen, maar onszelf weer meer gaan waarderen. We zijn niet minder waard dan al die truzen!

Flanagan schreef op 30-12-2021 om 10:23:

Nee, mijn man mag in zijn handen knijpen dat we niet gebroken zijn.
Laten we in 2022 de rollen eens omdraaien; wij zijn zo mooi en sterk dat onze partners blij mogen zijn dat wij ze niet op straat zetten.

Mooi geschreven Flanagan! Mijn man zegt dit ook regelmatig, die is zich er heel bewust van dat het niet ‘gewoon’ is dat ik bij hem ben en hij in zijn handen mag knijpen met mij. Toch is iets weten, anders dan het ook daadwerkelijk zo voelen.

Ik weet dat hij zijn Truus niet persé mooier vond. Dat heeft hij gezegd. Hij heeft echter ook gezegd dat hij zijn Truus een mooie vrouw vond, ze leek een beetje op mij zei hij,  en dat ze een klik hadden. Hij schaamde zich wel een beetje naar zijn vrienden toe, want wat zouden zij zeggen als ze haar zouden ontmoeten? Wat zouden ze denken over dat hij mij voor haar had ingeruild terwijl ik mooier ben? Toen hij dit zei, heb ik alleen maar mijn schouders opgehaald. Ik zag ook wel dat ze niet zozeer mooier was dan ik, ook niet slanker en ze is net zo oud als ik. Het deed er echter niet toe, al zouden alle mannen hun hoofd omdraaien als ik voorbij loop, híj́ had niet genoeg aan míj́. Ik was niet (goed) genoeg voor hem. 

Het waren ook niet zozeer zijn woorden, dat hij haar een mooie vrouw vond, die mijn zelfbeeld vernietigden, maar het feit dat hij een andere vrouw boven mij had verkozen. Gewoon zomaar, zonder aarzeling. Ik heb dat nog weleens, vaak juist net nadat we heel fijn intiem zijn geweest (waar ik nog steeds regelmatig moeite mee heb, ontspannen en ervan genieten is dan lastig). Ik kan echt overvallen worden door een verdrietig gevoel en het enige dat ik me dan afvraag is hoe heb je dit nou met een ander kunnen doen? Hoe dan? Waarom? Wat had zij dat ik niet heb? 

Mijn man heeft een tijdje er net zo ingestaan als de mannen van Pennenstreek en LaBelladonna. Gaandeweg is dat veranderd. Er is wel ruimte voor mijn verdriet, maar niet voor vragen. Liefst mag wat er gebeurd is ook niet meer benoemd worden. Het frustreert hem en maakt hem boos. Alsof het nu wel lang genoeg geduurd heeft. Dat is mijn aanname, ik weet dat hij er niet echt zo over denkt en dat mijn verdriet hem vooral enorm raakt waardoor hij vol zit met frustratie en boosheid naar zichzelf toe. Dat maakt het moeilijk om het te bespreken. Aan de andere kant vraag ik mezelf ook af, is het nog nodig om het te bespreken? De antwoorden worden niet anders. Kan ik het niet beter gewoon laten rusten? Helpt het mij nog verder? Ik denk het eigenlijk niet. 

LaBelladonna, ik herken je angst. Hoe ga ik hem ooit weer vertrouwen? Sinds de uitkomst van zijn affaire is hij zelden naar werk geweest. Met sporten is hij gestopt en vrienden komen meestal hier heen. Het sporten wil hij weer gaan oppakken zei hij laatst (het liefst met mij samen alleen zal dat niet altijd gaan ivm de kinderen). Dan slaat de angst om mijn hart. Hoe ga ik hem steeds weer een beetje meer loslaten? Hoe zorg ik ervoor dat het niet teveel is en wanneer zijn mijn alarmsignalen reëel en niet gewoon uit angst voor…? Wanneer gaat hij zich weer vervelen of wanneer heeft hij toch weer de aandacht van andere vrouwen nodig om zich beter te voelen?

Ik vraag me af of ik ooit anders zal gaan denken. Ik denk dat dit uit zelfbescherming is. Ik mag me nooit meer zo in de maling laten nemen en zo gekwetsts worden. Ik zou zo graag willen dat ik dat een beetje los kon laten, maar zover ben ik nog lang niet ben ik bang.

Fijne jaarwisseling voor jullie allemaal en een dikke knuffel voor degenen die dat even heel hard nodig hebben! 

Mamame schreef op 29-12-2021 om 23:12:

[..]

Kun je ook de schuld bij je vrouw leggen in plaats van alles bij die ander? Want zij was er ook gewoon bij. Tuurlijk lag ze daar niet als een dood vogeltje haar tijd uit te liggen. Geloof je dat echt? Het is heel fijn voor je dat alles goed gaat nu tussen jullie. Maar als jij echt geloofd dat zij slachtoffer is, is er nog geen reeel beeld bij je denk ik.

Zo ontzettend met Mamame eens! Als je echt gelooft dat hem enkel schuld treft dan vraag ik me af hoe ‘goed’ (dus slecht eigenlijk) jullie relatie is nu.

Op de valreep van 2021 een kutavond. Werd even lekker met Truus 1 geconfronteerd. Nu zat ik al niet lekker in mijn vel en twijfel al weken of ik de juiste keuze heb gemaakt om niet hard weg te rennen toen het kon. Moet ik haar weer zien op TV. Lig nu met knallende koppijn op bed, kan het even niet opbrengen leuk te doen.

Truus op tv? Nou, die is fijnzeg. Is ze BNer ofzo? Ruk hè, zo'n confrontatie...

Puinhoop schreef op 01-01-2022 om 16:24:

Truus op tv? Nou, die is fijnzeg. Is ze BNer ofzo? Ruk hè, zo'n confrontatie...

Ja, dat vroeg ik mezelf ook af, toen ik het las...

Maar hoe dan ook, ik voel wat je bedoeld, Mamame. Ook vind ik het rot voor je dat je niet lekker in je vel zit en een tijdje al zo'n twijfels hebt over of je wel de juiste keuze hebt gemaakt. Dat maakt het er allemaal niet gemakkelijker op, helaas. 

Veel sterkte, dikke knuffel!

Puinhoop schreef op 01-01-2022 om 16:24:

Truus op tv? Nou, die is fijnzeg. Is ze BNer ofzo? Ruk hè, zo'n confrontatie...

Nee hoor was het maar zo. Vorig jaar deed ze mee met Say Yes to the dress met haar vriendin/aanstaande. Dat programma wordt uiteraard tot in de treuren herhaald. En iedereen had het er toen ook over natuurlijk zonder te weten wat voor shit zij in ons gezin had veroorzaakt samen met manlief. 

Maar nu kwam ons hondenpension bij Hart van Nederland en wie kwam de hond brengen????? Tuurlijk Truus met haar zoontje. Ik wist niet eens dat ze een hond hadden. Laat staan dat ik haar dus al maanden tegen het lijf had kunnen lopen daar. 

Het heeft in ieder geval weer een flinke bak ellende veroorzaakt. Ik word dan echt boos op mijn man. Zei hem dat ie gewoon een snol uit verwegistan had moeten **** in plaats van vrouwen welke ik de rest van mijn leven tegen zal komen. De sfeer is vandaag ook nog niet al te best hier. 

Puinhoop schreef op 31-12-2021 om 20:23:

Het blijft heel verdrietig als er zoiets naar gebeurt in een relatie. Ik ben er nog altijd treurig om dat de liefde zoals ik die ooit voelde voor hem nooit meer helemaal terug is gekomen. Was het alleen een nachtje seks geweest, dan was er minder kapot gegaan dan met het jarenlange liegen, over hoe hij zich voelde, wat hij precies had gedaan met die Miep, dan weer stiekum achter mijn rug om de belastingaangifte doen en daarover liegen...
Dat ik de laatste dagen af en toe weer eens verliefde gevoelens heb, lucht me op. En een zekere gehechtheid en vertrouwdheid is er ook nog, dat kun je houden van noemen. Maar die onvoorwaardelijke liefde en vertrouwen, dat is voorgoed verdwenen, dat komt nooit meer terug.
Nu ik sinds een paar maanden weet dat hij een zgn. verborgen narcist is, alle kenmerken heeft, heb ik ook meer afstand genomen. De enige winst die je zou kunnen noemen, is dat ik me niet meer zo laat raken als vroeger. Eelt op mijn hart.
Ik heb altijd nog spijt dat ik me zo heb laten piepelen, dat hij het zo draaide dat ik me in alle bochten wrong om hem te behagen. Dat hij fout was, maar de fout bij mij probeerde neer te leggen. Terwijl ik jarenlang probeerde het gesprek te openen. Altijd alles prima. Maar dan ineens buiten de pot piesen en dan nog eens al mijn gebreken op straat leggen. Heel fout.

En jouw pijn voel ik ook, Puinhoop. Heb steeds zo met jou te doen, vreselijk wat jij door moe(s)t maken met een verborgen narcist als wederehelft. Kippenvel, de rillingen, krijg ik er van. Een heel naar onderbuikgevoel. Hoe hou je het vol? En dan schrijf je dat je toch de laatste dagen af en toe weer verliefde gevoelens hebt...voor wie, voor de illusie van hoe je altijd  gehoopt had dat je man zou zijn, voor de man zoals hij zich aan jou presenteerde voordat je wist wat je nu inmiddels weet/je hem nu hebt leren kennen? Lieve Puinhoop toch, is dat niet tegen beter weten in? Ik gun je uiteraard die fijne gevoelens, maar meer nog gun ik je dat die gevoelens oprecht wederkerig zijn vanuit de persoon waar je je leven mee deelt.

Eens met wat Anna Cara schrijft. 
En Mamame, misschien kan het lezen van het volgende artikel je een beetje vooruit helpen: https://www.relatietherapie-nijmegen.nl/blog/je-partner-vergeven-na-verraad/

Hierin staat niet zozeer opgedragen dat je je partner moet vergeven, maar meer hoe je met situaties zoals nu bij jou spelen, om zou kunnen gaan.

Sterkte!

Vandaag is al weer beter als gisteren, dank jullie dames voor de fijne woorden/tips. Ik kan het ook inderdaad niet ongedaan maken, hij ook niet. 

Komende maand ga ik zelf nog een keer langs bij de relatietherapeut. Even weer een nuchtere kijk op de zaak kan geen kwaad . 

Mamame, ik voel je verdriet en boosheid. Ik herken je gedachten over een huisje voor jezelf. Die heb ik ook nog regelmatig. Dan snak ik naar rust en wil ik alleen maar dat mijn hersenen stoppen met denken. Hopelijk kan de therapeut je een beetje op weg helpen hierin. Zonder die van mij zou ik het in ieder geval niet redden. 

Bij het opruimen van de kerstspullen dacht ik terug aan twee jaar geleden. Wat toen nog zo vanzelfsprekend leek, het vertrouwen, de verbinding, het geborgen gevoel, mijn veilige thuis, is nu allemaal zo wankel en niet meer vanzelfsprekend. Ineens besefte ik mij dat. Ik kan er niet van op aan dat alles hetzelfde blijft. Dat vertrouwen, zal het ooit terugkomen? In hem, in onze toekomst? Waarom ermee doorgaan als ik denk dat hij het nog een x zal doen? Niet dat ik dat ècht denk, maar het is ineens iets waar ik rekening mee houd. Waakzaam en op mijn hoede voor ben. Daarnaast nog het eeuwige verdriet van zijn bedrog en verraad. De pijn om het feit dat onze authenticiteit aan diggelen is. Als ik naar anderen kijk, gelukkig en ook al zolang bij elkaar, dan vraag ik me weleens af hoe oprecht dat is. Wij lijken ook een geweldig gezin, maar waar ik dat voorheen echt voelde en daar zo ontzettend trots op was, voel ik nu alleen maar verdriet. Want er is een gat in geslagen, er is iets zo gruwelijk mis gegaan…  Ook kijk ik naar degenen die uit elkaar gegaan zijn na zo’n lange tijd omdat er een ander is en dan vraag ik me af wat makkelijker is. Opgeven of doorvechten?

Dan zit ik naast hem in de auto en kijk ik van opzij naar hem en voel ik zoveel liefde. Doorvechten dus. We zijn er nog, we zijn nog samen ondanks dat gat en ondanks mijn wankele vertrouwen. Daar mag ik ook trots op zijn. Ik voel het alleen nog niet. Hopelijk komt dat ooit weer. Hoe ervaren jullie dat? 

Anna Cara schreef op 04-01-2022 om 11:23:

Mamame, lijkt mij goed om te doen. Ik vond het waardevol. Zowiezo, om je verhaal met verdriet en boosheid te delen met iemand die er nuchter naar kijkt, is fijn. Toch?

De 9 blogs van Marike (waarvan BellaDonna hierboven eentje post) hebben mij enorm geholpen na het uitkomen.

Aanrader voor iedereen die met vreemdgaan en emoties te maken krijgt.

Die negen blogs inderdaad! Hebben mij ook enorm geholpen. En nog, af en toe.

Hier gisteren weer eens een megatrigger gehad, gatverdamme. Moest iets doen op de laptop, popte er een e-mail adressenlijst van account van man op (want ik moest een bijlage bij een mail versturen en zat op zijn account die mail op te stellen, verder niet stiekem of om te controleren, kan en mag gewoon ten alle tijden op zijn account dit soort dingen doen nu) met in die lijst het adres van '[email protected]', een site om dagkamers in een hotel te boeken. Was ik toendertijd ook na doorzoeken van zijn telefoon tegengekomen, diverse mails daarvan met bevestigingen van geboekte dagkamers op diverse data, tweewekelijks of maandelijks...vandaar dat dit mij zo triggerde. Maar ik laat me verder niet gek maken met gedachtes over dat hij daar nu misschien toch nog stiekem actief mee bezig is. Werd er gewoon even flink door teruggeworpen in mijn gevoel van  toen, want hij is nu niet meer met dit soort dingen bezig.

Zou me anders wel heel vies tegenvallen van hem.

Dat dit oppopte heeft meer te maken met het algoritme van computer dan dat mijn man nog altijd een dubbelleven zou leiden. Hij zou me uiteraard helemaal op het verkeerde been kunnen zetten, nu nóg beter zijn best doen om alles te verbergen nu hij  beter weet waar hij op moet letten, maar toch vertrouw ik er op dat niets van dit alles op dit moment aan de orde is.

Loslaten dus, deze gedachten en trigger, en weer doorrrr!