(Stief)zoon (16) blieft bij pa geen regels, loopt weg naar ma (die ontvangt met open armen)
Hai, ik (45V) ben nieuw hier en ik zit met de handen in het haar. Een luisterend oor, tips en kritiek, allemaal heel welkom.
Ik kan een boek schrijven, maar zal proberen to the point te blijven.
Gezinssituatie: samengesteld. Ik heb 3 kinderen (tussen 15 en 17) mijn man (45) heeft 1 zoon (16). We zijn 10 jaar samen. Beide Co-ouderschap. Mijn ex heeft inmiddels ook een relatie, verhoudingen zijn prima. Ex van man heeft meerdere relaties gehad, hielden geen stand.
Ex van man was dus merendeel van de tien jaar alleen met stiefzoon. In haar huis staat gezelligheid bovenaan. Regels zijn er niet, (stief)zoon maakt daar al jaren de dienst uit, hij hoeft NIKS te doen in huis. Er is daar nooit onenigheid, ze plooit zich volledig naar hem. Als hij iets flikt (spijbelen bijv.) krijgt hij geen straf van haar. Moet hij (naar zijn zin) teveel moeite te doen voor een schoolvak? Laat dat vak maar vallen. Was een docent streng voor hem omdat hij zijn huiswerk niet had gemaakt: boze brief naar de docent… Ik denk dat jullie wel een idee hebben nu.
Bij ons zijn er wel regels (hoe laat thuis, 1x pw kamer opruimen, ieder 1 vast klusje). En er zijn consequenties als iets niet gaat zoals het hoort (even niet online, niet uit mogen).
Stiefzoon blieft die regels niet. Het is nu al 1,5 jaar strijd. Zijn moeder wil er allemaal niet van horen. Als we hem willen straffen omdat hij bijv iets heeft vernield in huis, veel te laat thuiskomt, mij uitscheldt, wordt zijn moeder kwaad op ons.
Vorige week bleek hij wederom gespijbeld te hebben (en nog een boel meer dingen). Wij vinden dat dit niet kan en wilden hem een gepaste straf geven. Stiefzoon ontplofte, is naar zijn moeder gegaan en liet weten dat hij niet meer bij ons wil wonen. Zijn moeder heeft hem met open armen ontvangen. Beide (stiefzoon en zijn moeder) weigeren nu alle contact. We hebben al ruim een week niks meer gehoord.
Mijn man is zo verdrietig en ook boos. Mijn kinderen zeggen: eindelijk rust. Ik zit er tussenin.
Ik dacht dat ex van man wel zo zou zijn dat ze (stief)zoon terug zou sturen om het uit te praten, dat ze DIT toch ook wel te ver vond gaan van haar zoon. Maar nee.
Maar wat nu te doen? Hij is 16 en mag zelf kiezen bij wie hij wil wonen, dat weten we. Hij is een puber, kiest de weg van de minste weerstand, snappen we ook. Maar hoe trekken we dit weer recht en hoe gaan we nu verder met ex van man?
vragen? Ik beantwoord ze graag.
Ik lees heel veel frustratie richting de opvoedkeuzes van de moeder. Terwijl zij de moeder is en dit lekker helemaal zelf mag weten
Ik lees ook heel veel bemoeienis vanaf jou naar je stiefzoon, terwijl je eigenlijk jezelf er gewoon helemaal buiten moet laten. Laat je man dit doen.
Tip; stop met boos zijn op zijn moeder. Bemoei je niet met haar manier van opvoeden. Veroordeel niet continu alles.
Geef je man en zijn zoon de ruimte om dit samen ZELF uit te zoeken. Maar stop met bemoeien. Als ik die stiefzoon was zou ik jou ook wel kunnen schieten en echt geen zin meer hebben in bij mijn vader langs gaan als daar zo’n vrouw naast zit te bedenken wat voor straffen ze me allemaal wil geven hoor.
Nou nou, TO en man zijn al 10 jaar samen, toen was die stiefzoon dus 6. Logisch dat hij gewoon in de opvoeding meegaat, ook al is TO niet zijn moeder.
Ik zou de boel nu even laten afkoelen. Daarna kan man contact zoeken met zijn zoon en kijken of ze er samen uit kunnen komen. Straffen helpt op deze leeftijd niet meer, tegelijk zou ik ook niet blij zijn als ik werd uitgescholden, maar ik zou eerder in staking gaan tegenover de jongen.
Moeder is misschien te toegeeflijk, maar het klinkt bij jullie te streng. En het verschil is te groot, dus logisch dat een 16 jarige dan kiest voor vaker bij moeder. Je kunt best meer verwachtingen of afspraken hebben dan bij moeder, maar het straffen zorgt voor een onprettige sfeer.
Überhaupt heb ik eigenlijk nooit straf gegeven aan mijn kinderen, en geloof me, die waren/zijn heus niet braaf. Er is ook door mijn kinderen gescholden, dingen stuk gemaakt in een boze bui, of te laat thuis gekomen. Maar ik heb echt nooit gestraft. Alleen in gesprek gegaan, over wat er gebeurde, wat er achter gedrag zit, waar ik grenzen aan stel, en vervolgens: hoe gaan we dat in het vervolg doen om te voorkomen dat het weer gebeurt. En ook dan ging het nog wel eens mis hoor, soms moeten fouten herhaaldelijk gemaakt worden....
En straffen voor spijbelen? Dat heb ik al helemaal nooit gedaan. Meestal wordt een kind al op school 'gestraft' doordat de uren ingehaald moeten worden. Dat vind ik dan een vrij natuurlijke consequentie. Daar ga ik niet bovenop straffen.
Aan de manier van opvoeden door moeder kunnen jullie niks veranderen, alleen aan de relatie die jullie met (stief)zoon hebben.
Dymo schreef op 22-04-2024 om 16:35:
Nou nou, TO en man zijn al 10 jaar samen, toen was die stiefzoon dus 6. Logisch dat hij gewoon in de opvoeding meegaat, ook al is TO niet zijn moeder.
Ik zou de boel nu even laten afkoelen. Daarna kan man contact zoeken met zijn zoon en kijken of ze er samen uit kunnen komen. Straffen helpt op deze leeftijd niet meer, tegelijk zou ik ook niet blij zijn als ik werd uitgescholden, maar ik zou eerder in staking gaan tegenover de jongen.
Eens met even laten afkoelen: smeedt het ijzer als het koud is.
Ik zou alleen nooit in staking gaan, ook dat is een manier van straffen. Kinderen die moeilijk gedrag laten zien hebben meestal meer baat bij 'liefde geven tegen de klippen op'. Daarvoor hoef je niet je eigen grenzen over te gaan, maar je kunt als ouder juist relatiegebaren doen en verbinding zoeken. Kinderen accepteren grenzen meestal beter als de verbinding sterk is.
Toch he en toch heb ik te doen met stiefzoon en zijn moeder.
Zijn moeder die alleen zoon heeft want relatie lijkt niet te lukken
Stiefzoon die zijn vader moet delen met 3 andere kinderen.
Hoe is dat voor hem ?
Voelt hij zich gezien en gehoord bij jullie ? Is er ruimte ?
of gelijk het vingertje en straf ???
Hoe was de verdeling voordat het uit de hand liep? Was dat fifty-fifty? Ik heb het idee dat er te lang bij jullie niet naar zoon geluisterd is. Hij is op een leeftijd dat wonen in twee huizen op een gegeven moment niet meer fijn is, zeker als de regels op beide plekken zo verschillen. Hebben jullie ooit de bestaande regeling met hem geëvalueerd?
Heel eerlijk...ik lees over consequenties en straffen. En ik heb niks aardigs gelezen over stiefzoon. Ik denk dat hij dit ook wel aanvoelt en zich niet thuis voelt bij jullie en laat staan dan hij zich welkom voelt en 'gezien'.
Hij laat namelijk in zijn gedrag zien (spijbelen, boos zijn enz) dat er iets is en dat hij nier lekker in zijn vel zit. Ik lees echter niks wat jullie gedaan hebben om erachter te komen wat er aan de hand is. Waarom hij spijbelt. Waarom hij zich schijnbaar niet prettig voelt op school.
Hoe hij zich voelt onder de scheiding. Hoe hij zich voelt qua wonen in twee huizen. Hoe het gaat op school qua schoolwerk. Hoe gaat het sociaal gezien. Heeft hij wat vervelends meegemaakt. Zit hij onder druk bij vrienden.
Hoe hij zich voelt in een gezin waar hij schijnbaar door jou kinderen weggekeken wordt.
Wat heeft dit kind nodig van jullie. En ga zo maar door. Wat is zijn belevingswereld.
Dus je kan die moeder met haar open armen wel vervloeken, maar dat is schijnbaar wel zijn rots in de branding en zijn veilige haven en blijft zorgen dat ze in verbinding blijft. Dat betekend niet dat bij haar alles mag, maar misschien is haar tactiek wel om te praten over dit soort dingen.....
Jij klinkt zeer als de stief van mijn zoon, dat is op zijn 16e ook geklapt, en toen kende ze 'm bijna 15 jaar en waren ze toen hij jong was 4 handen op 1 buik tegen zoon's vader.
Als moeder zijnde heb ik zoon wel altijd voorgehouden dat er verschillen zijn tussen bij mij en bij vader, omdat ze daar simpelweg met 5 personen zijn en wij maar met zijn 2.
Straffen heb ik ook nooit gedaan, wel het gesprek aangegaan als de situatie afgekoeld was. Net als Kaatjeco.
Alleen heeft zijn vader een heel moeilijke maar goede beslissing genomen. Hij is met zoon uit eten gegaan, met zijn 2 en hebben het besproken waarbij vader aangaf dat als zoon niet meer gelukkig was bij hem, of het heen en weer reizen zo zat was dat zoon dan zelf mocht kiezen wat hij wilde. Maar dat tot zoon 18 was hij samen met mij verantwoordelijk is en dat wij daarom altijd contact zouden hebben over hem.
Dat heeft de lucht geklaard en de band is beter geworden terwijl zoon daar dus minder komt. In het begin vooral als stiefmoeder er niet was, inmiddels wordt die afkeer wat minder. Hij spreekt meer 1 op 1 af met zijn vader, ze bellen meerdere keren per week even kort.
Dus geef hem even ruimte, en laat vader daarna contact opnemen, en jij als stief een behoorlijke stap achteruit ook na al die jaren.
Pubers moet je niet willen straffen. Ik heb mijn kinderen überhaupt nooit gestraft in de zin van huisarrest of afpakken van mobieltjes. Wij hanteren de aanpak van kaatjecato ook. Praten met de kinderen. Uitleggen wat wel gewenst gedrag is en waarom. Jullie polariseren de situatie veel teveel. Je kunt het niet eens zijn met de opvoeding door moeder, maar ik heb het idee dat jullie daardoor doorschieten naar de andere kant. Of andersom, moeder probeert jullie strenge opvoeding te compenseren. In ieder geval lopen jullie ideeën over opvoeden nogal uiteen en dat is erg lastig met samengestelde gezinnen.
Liefde en warmte is wat je stiefzoon zoekt, geef hem dat dan ook. Hij is 16, volop in de puberteit waarschijnlijk en redelijk op weg volwassen te worden (en zich daar vast van bewust). Hoe harder jullie je opstellen, hoe meer hij zich af zal zetten. En voor hem is dat helemaal makkelijk, want hij heeft een ander huis waar hij naar toe kan.
Maar goed, het kwaad is al geschied. Wat nu? Even laten afkoelen wordt hierboven gezegd. Jullie zijn al een week verder, ik denk dat dat al wel is gelukt. Ik zou de vader contact laten opnemen met zoon. En dan met als insteek: wij hebben het verkeerd aangepakt, sorry, we willen graag met je om de tafel om te bespreken hoe we de relatie weer vlot kunnen trekken. Niet meteen beginnen over dat je wil dat hij weer (deels) bij jullie komt wonen, maar begin met gewoon met elkaar te praten. Hij is bijna volwassen, behandel hem dan ook zo.
Ik heb bij mijn kinderen ook wel eens de plank misgeslagen, omdat ze al verder in hun ontwikkeling waren dan ik doorhad. En ik ben ook wel eens te heftig uit mijn slof geschoten. In beide gevallen bied ik dan mijn excuses aan, of zeg ik dat ik het niet goed heb aangepakt. Over het algemeen komen we dan tot een goed gesprek. En stellen we de wederzijdse verwachtingen bij. Kinderen die opgroeien vragen ook ontwikkeling van hun ouders. Tijd voor jullie om stappen te zetten.
En eens met degenen hierboven die zeggen dat jij als stiefmoeder niet zou moeten bepalen. Klinkt onaangenamer dan ik het bedoel, maar de jongen heeft al 2 ouders. Die bepalen de opvoeding. En dat zou idealiter een beetje in harmonie moeten gaan. Dat dat niet zo is maakt het lastiger. Maar zorg dat je een beetje opschuift in de richting van moeder, dan is het contrast minder groot. En echt, straffen werkt enorm averechts. Probeer erachter te komen wat hij nodig heeft om wél naar school te gaan. Moedig hem aan. Sta naast hem, in plaats van tegenover hem. En, belangrijkste van alles: projecteer niet je weerzin over zijn moeder op de jongen.
Laat hem daar wonen als hij dat wil maar zorg dat hij weet dat hij bij jullie ook altijd welkom is. Hou het contact warm.
Als hij niet meer bij jullie woont kan het contact waarschijnlijk positiever worden.
Je klinkt niet erg liefdevol.
Welke klusjes moeten de kinderen doen? Gaat dat verder dan tafel dekken, helpen met afwas? En hoezo moeten ze elke week hun kamer opruimen? Jij hoeft er toch niet te slapen?
Op zich niet vreemd dat hij op een leeftijd is dat hij veel zelf wil bepalen, en dus ook waar hij woont. Dat hij wegloopt naar waar het leven voor hem makkelijker is begrijp ik ook wel, en dankbaarheid hoef je op deze leeftijd ook echt niet te verwachten, dat komt hooguit over een paar jaar, of als hij zelf kinderen heeft, of misschien nooit. Ik zag hier de kinderen allemaal op hun 16de de jeuk krijgen van "ik weet het allemaal wel, ik kan het allemaal zelf, bemoei je niet met mij" en na een tijdje, zo richting de 18, zakte dat weer af naar de schrik van "jeetje straks ben ik 18 en wat komt er dan allemaal op mij af, mama help!". Net als de andere niet zo leuke periodes, was het een kwestie van uitzitten.
Deze jongen kan kiezen tussen twee huizen, dat is voor hem comfortabel en hij kiest nu voor zijn moeder. Dat is voor een kind van gescheiden ouders niet ongewoon, en ik zie ook niet zo goed hoe je hem daarvan zou kunnen weerhouden.
Hij zal met de opvoeding van moeder ook wel op zijn pootjes terecht komen. Of niet, maar dat is zijn leven, en jullie kunnen er altijd voor hem zijn ook als hij nu even het idee heeft dat hij het wel zelf kan. Hij krijgt bij haar de ruimte om het zelf te proberen, en eventueel ook zelf te mislukken. Dat kan heel leerzaam zijn. Ze is nu eenmaal zijn moeder en jullie kunnen hem daar op deze leeftijd niet meer weghouden. Wat jullie hem al die jaren hebben bijgebracht zal vast wel ergens achter in zijn hoofd zitten, en als het luie lekkere leventje dan toch niet alles oplevert, wie weet, komt het wel weer naar voren.
Het enige probleem waar je iets mee kan dat ik uit je post kan halen is dat je man er erg verdrietig over is, en dat is ook heel naar, maar daar staan zoon en moeder feitelijk buiten. Je kunt je man erbij steunen, maar je kunt het niet oplossen door de stiefzoon te dwingen weer thuis te komen.
Hij kan zelf contact met zijn zoon zoeken en kijken of ze een gesprek kunnen hebben, maar een 16-jarige zit waarschijnlijk niet op de emoties van zijn pa te wachten, die is vooral met zichzelf bezig. Een afspraak om wat gezelligs samen te doen en zo wat neutraal contact te houden maakt meer kans denk ik.
(Ik besef dat je zelf ook 2 kinderen in die leeftijd hebt, en die reageren ongetwijfeld anders, maar ik wil dan ook niet beweren dat elke 16- jarige exact hetzelfde is. Dat zij het wel lekker rustig vinden zo zegt overigens ook wel wat, en misschien doen jullie er wel goed aan om hen die rust ook gewoon te gunnen. Blijkbaar hebben ze toch heel wat verdragen al die tijd).
Ik vind het nogal wat voor een kind om bij zijn vader met drie stiefbrusjes te moeten wonen en een stiefmoeder die vindt dat ze straf moet uitdelen. Of is hij ook bij jullie als de andere kinderen er niet zijn? Lijkt me belangrijk dat zijn vader het contact met hem herstelt, vraagt waar zijn behoeftes liggen en hoe hij het contact tussen vader en zoon zou willen vormgeven. Kan me goed voorstellen dat de zoon bij zijn moeder wil wonen in deze situatie, en dat er naar een andere manier van contact tussen vader en zoon gekeken wordt, ook zonder dat daar een hele stieffamilie aan vast zit.
Ik zie diverse reacties dat stiefmoeder niet moet bepalen wat er gebeurt en dat stiefmoeder geen straf moet geven. Ik haal echter niet uit de OP dat stiefmoeder dit doet. MrsSmith schrijft: bij ons en wij vinden, wij willen. Dat betekent voor mij dat vader net zoveel bepaald en straf geeft.
Mamajome schreef op 22-04-2024 om 18:24:
Ik zie diverse reacties dat stiefmoeder niet moet bepalen wat er gebeurt en dat stiefmoeder geen straf moet geven. Ik haal echter niet uit de OP dat stiefmoeder dit doet. MrsSmith schrijft: bij ons en wij vinden, wij willen. Dat betekent voor mij dat vader net zoveel bepaald en straf geeft.
Klopt er staat wij en er zou moeten staan hij, als in de vader.
Overigens het gebeurt regelmatig dat mensen zeggen wij, maar in praktijk is het vooral ik.
Hoe to overkomt in de openingspost is alsof ze een hele dikke vinger in de pap heeft, als het gaat om straffen uitdelen.
Ik ben het overigens hartgrondig eens met voorgangers dat je pubers niet moet straffen, maar met ze moet praten en , soms tegen de klippen op, liefhebben. Ik vermoed dat de moeder dat inderdaad ook doet.
dat zijn stiefbroers zijn vertrek voelen als ‘eindelijk rust’ en zijn stiefmoeder dat ook een beetje, zal de jongen onbewust wel haarfijn aanvoelen. Dus in feite toont hij door te te vertrekken gewoon gewenst gedrag.
