Camping in Calviac

Groeten uit Frankrijk

Naomi Middelkoop runt samen met haar man een camping in het Franse departement Lot. Voor Ouders Online schrijft zij deze zomer elke week een column over haar belevenissen met ouders en kinderen op de camping.

Nieuwe gasten

We hebben nieuwe gasten op de camping: een jong stel met een leuk, klein jongetje. Job. Meestal zijn de kinderen na zo'n lange reis moe en zeurderig en hebben ze nergens zin in, maar deze kleine knul klom vrolijk en volledig op zijn gemak uit de auto. Zijn papa komt met uitgestoken hand naar me toe en begroet me vriendelijk. Mama is ongeveer 6 maanden zwanger en hijst zich uit de stationwagen.

Als eerste aanspreekpunt ben ik vaak de dupe van de klachten van gasten over de slingerwegen, het weer, de files, de vieze toiletten langs de autoroute en het asociale rijgedrag van de Parijzenaars. Na één blik op mama bereid ik me dan ook maar vast voor op een lange lijst van dingen die fout zijn gegaan. En ja hoor, mijn intuïtie laat me niet in de steek en ik laat de stroom van klachten met een glimlach over me heen komen.

Golden retriever
Job, een blonde krullebol van een jaar of drie komt met een versleten knuffel onder zijn arm naar me toe huppelen. Even kijkt hij naar mij, maar dan wordt zijn aandacht al snel afgeleid door Pepsi, onze 6 maanden oude Golden Retriever pup. Pepsi is gek op kinderen en hij laat zich gewillig aaien.

"Job is bang voor honden!" zegt Job's mama. Job rent schaterlachend over de oprit met de pup achter hem aan. De mama van Job ziet me verbaasd naar haar 'bange' zoontje kijken en zegt: "Hij doet net of ie het leuk vindt, maar eigenlijk is hij doodsbang!" Inmiddels ligt Pepsi op zijn rug in de modder terwijl Job gras in zijn mond stopt.
"Ziet u wel," zegt Job's mama. "Dat beest probeert mijn Jobje te bijten!"
Zowel Jobje als de hond vermaken zich uitstekend, maar om mevrouw niet tegen de haren in te strijken stuur ik Pepsi naar binnen.

Kalm blijven
Job begint spontaan te huilen. "Ontje weg?" snikt hij. Mama pakt hem op en bijt me boos toe: "Ik zei toch dat ie bang is! Nu kan hij vast de hele nacht niet slapen!"
Ik tel in mijn hoofd tot tien en bied mijn excuses aan. De mama van Job snuift en Jobs papa zegt zachtjes dat het niet uitmaakt. Het is mij wel duidelijk wie hier de broek aanheeft.

Ik breng het gezin naar hun bungalow en vertel ze dat als ze vroeg opstaan ze misschien wel herten zien lopen in de vallei tegenover hun huisje. Papa vindt het reuze interessant en hij vraagt of er nog meer dieren rondlopen in deze omgeving. Enthousiast vertel ik over de wilde zwijnen in het bos, de vossen, de eekhoorns en de mooie roofvogels. Aan het einde van mijn verhaal staat mama's gezicht op tien dagen onweer.
"Jobje is bang voor dieren!", zegt ze.

Ongelukkig
Ik probeer haar gerust te stellen dat de 'wilde dieren' banger zijn voor Job dan andersom en dat ze heus niet in zijn buurt zullen komen. Mama lijkt niet echt overtuigd en kijkt ongelukkig om zich heen.

Het kost wat moeite, maar uiteindelijk weet ik mama af te leiden door haar de inventaris van de bungalow te laten zien. Ook dit valt tegen, er is ten slotte geen magnetron en ook geen afwasmachine. Tja, mevrouw, zou ik willen zeggen, dat noemen wij kamperen! Gelukkig weet ik me in te houden.

Die avond komt de familie gezellig in het restaurant eten. Tussen de soep en de varkenshaas in komt Jobje de keuken inlopen. Eigenlijk mag dit niet, maar het is zo'n schattig ventje dat ik het niet over mijn hart kan verkrijgen hem meteen terug te sturen. Jobje begint lieftallig te brabbelen en wil weten wat we allemaal aan het doen zijn. Geduldig leg ik hem alles uit en samen met mijn man krijg ik buikpijn van het lachen om zijn kinderlogica.

Eigenwijs
Na vijf minuutjes breng ik Jobje terug naar papa en mama die hem op het eerste gezicht niet eens gemist lijken te hebben.
"Wat was jij aan het doen?" vraagt papa.
"Gewoon," zegt Jobje eigenwijs, "een praatje maken!"
Papa en ik moeten hard lachen, maar mama vind er niets lolligs aan.

Boos zegt ze dat ik Jobje niet moet aanmoedigen tegen vreemden te praten, dat is veel te gevaarlijk in deze tijd. Ik wil tegensputteren, maar ik realiseer me net op tijd dat deze mensen gasten zijn, dat zij net zoveel recht hebben op een eigen mening als ieder ander, dat de opvoeding van Jobje hun eigen zaak is en dat het de bedoeling is dat wij ze een fijne vakantie bezorgen.

Naomi Middelkoop, Camping Les Trois Sources (Calviac, Frankrijk)
[email protected]

Naar de Camping-column van 26 juli 2000: "Kinderen en dieren"
Naar de Camping-column van 2 augustus 2000: "Bos-safari"
Naar de Camping-column van 9 augustus 2000: "Mini-playbackshow"
Naar de Camping-column van 30 augustus 2000: "Afscheid"

Adres: Rte Departementale 25, 46190 Calviac
Tel. 0033 565 330301
Fax. 0033 565 330645
www.les-trois-sources.com