Camping in Calviac

Groeten uit Frankrijk

Naomi Middelkoop runt samen met haar man een camping in het Franse departement Lot. Voor Ouders Online schrijft zij deze zomer elke week een column over haar belevenissen met ouders en kinderen op de camping.

Wegens ziekte kon Naomi de afgelopen twee weken helaas geen verslag doen van haar belevenissen. Nu is ze gelukkig weer beter, en stuurt ze ons haar laatste bericht uit Calviac. (Advies: zakdoek bij de hand houden!)

Afscheid

Naomi Middelkoop
30 augustus 2000

Het seizoen loopt ten einde en de camping stroomt langzaam leeg. Gasten en personeelsleden vertrekken, en we blijven nog maar met een paar mensen over.

Ook Mieke is al vertrokken, onze sport-begeleidster. Zij is ongeveer de "oudste" van ons team, en heeft een dochtertje van 7. Ze heet Lisa en ze heeft een geweldige tijd gehad. Een ideale zomer voor een kind van 7, zou je zeggen. Een zwembad binnen handbereik, kinderclub, talentenjachten en heel veel vriendinnetjes.

Lisa is een makkelijk meisje dat zich snel en goed kan aanpassen. Zo hoorden we haar zelden of nooit zeuren over het eten, terwijl andere leden van het personeel vaak moeite hadden met het wennen aan de Franse keuken.

De dag voordat zij met haar moeder terugkeerde naar Nederland zag ik haar helemaal alleen bij het riviertje zitten. Met een stokje maakt ze tekeningen in het zand en ze staart een beetje droevig voor zich uit.

Ik loop naar haar toe om te vragen of er iets mis is. Als ze me ziet, kijkt ze op van haar tekening en lacht ze een beetje. Ik zie aan haar rode oogjes en haar glinsterende wimpers dat ze gehuild heeft.

- "Hai Lies!" zeg ik overdreven vrolijk, "Hoe gaat het met je meis, zul je ons missen?"
- "Eh... ja, best wel", zegt ze zachtjes.
- "Kom je misschien volgend jaar nog terug, met mama?", vraag ik.
- "Nee! Wij komen nooit meer terug!"
Ik ben een beetje verbaasd. "Je hebt het toch prima naar je zin gehad hier?" Ze legt me uit waarom ze nooit meer wil terugkomen.

Ze heeft zoveel vriendinnetjes gemaakt, zegt ze, en ze vond al die kindjes zo lief, maar iedereen gaat weg. Ook alle mensen van het personeel die haar wekenlang vertroeteld hebben zijn vertrokken en waarschijnlijk ziet ze hen nooit meer.

Terwijl ze het uitlegt, lopen haar ogen weer vol met tranen. Ze vertelt dat er nog nooit iemand een kaartje naar haar heeft gestuurd van al die vriendinnetjes, terwijl ze dat wel beloofd hadden. Als ze eindelijk is uitgepraat, schokken haar schoudertjes van verdriet en stromen de tranen over haar wangen.

Ik voel een brok in mijn keel en de tranen zitten mij nu ook wel hoog. Voorzichtig sla ik mijn armen om Lisa heen. Ik wil iets zeggen om haar te troosten, maar er komt niets in me op. "Stil maar Lisa, stil maar meiske, och liefje, wat een verdriet!"

Ik beloof haar dat ik echt een kaartje zal sturen en dat ik zeker weet dat haar vriendinnetjes nog heel veel aan haar denken. Maar ja, leg ik uit, ze hebben het waarschijnlijk gewoon veel te druk.

Ik merk dat ik niet alleen haar, maar ook mezelf probeer te overtuigen. Want ook ik heb het er moeilijk mee om afscheid te nemen van mensen die wekenlang heel belangrijk voor me zijn geweest. Je gaat toch van sommige mensen houden en als je dan weet dat ze waarschijnlijk nooit meer iets van zich zullen laten horen, dan doet dat pijn.

Die avond ben ik degene die getroost moet worden. Snikkend lig ik in de armen van mijn steun en toeverlaat, Jean-Paul. Onhandig klopt hij op mijn rug en fluistert lieve woordjes. "Stil maar Naomi, stil maar meiske, och liefje, wat een verdriet!"

Naomi Middelkoop, Camping Les Trois Sources (Calviac, Frankrijk)
[email protected]

Naar de Camping-column van 19 juli 2000: "Nieuwe gasten
Naar de Camping-column van 26 juli 2000: "Kinderen en dieren"
Naar de Camping-column van 2 augustus 2000: "Bos-safari"
Naar de Camping-column van 9 augustus 2000: "Mini-playbackshow"

Adres: Rte Departementale 25, 46190 Calviac
Tel. 0033 565 330301
Fax. 0033 565 330645
www.les-trois-sources.com