Hoe stop je een vechtscheiding?

Anne

Wat er in moet komen te staan weet ik zo goed als wel. Ik ben nu zo'n twee jaar bezig en m'n ex is iemand die vooral roept dat er zo min mogelijk beschreven moet worden om vervolgens weer over een niet beschreven grens te gaan.
Overleggen wilt ze niet. Daar is nu wel duidelijkheid in. Hopelijk gaat het zostraks wat strakker aangelegd worden. De oudste is inmiddels 14. Daar kan ik nog weinig inbrengen of het moet echt onder harde dwang, en dat wil ik ook niet. Ik hoop wel dat ik van afstand dit nog kan bijsturen eventueel dmv gezinsvoogd.

Gezinsvoogd

Je vrouw en kinderen bijsturen met een gezinsvoogd. Dat zou je bij mij echt niet hoeven te proberen. Bovendien heb je niet goed in de gaten hoe dat zaken juist kan laten escaleren.

Lees even wat de Kinderombudsman van vechtscheidingen en kinderbescherming/gezinsvoogd vind. En hoopt op verbeteringen.
http://www.dekinderombudsman.nl/ul/cms/fck-uploaded/KOM003.2014Kinderombudsmanadviesrapportvechtscheidingen.pdf

Het falen van jeugdzorg bij vechtscheidingen
http://www.trouw.nl/tr/nl/4656/Jeugdzorg/article/detail/3445843/2013/05/23/Hulp-aan-kinderen-bij-vechtscheiding-kan-beter.dhtml
" Beide ex-partners verwachten steun van de voogd, in het begin. 'Nu gaat hij ervoor zorgen dat de kinderen niet meer naar hun vreselijke vader hoeven', veronderstelt de moeder. 'Nu gaat hij die heks van een ex mores leren!' hoopt de vader. Daar kan alleen maar teleurstelling op volgen."

Voortzetting van de oorlog gewoon.

Tja

Reageren heeft misschien geen zin. Maar toch

Een goede vriend van mij is al jaren uit elkaar en al jaren probeert zijn ex alles te doen om het kind bij hem weg te houden inclusief bewezen valse aangifte van misbruik. Hij vecht nog steeds voor zijn kind, maar is nu ook op een punt van opgeven. En dat betekent dat hij zijn dochter nooit meer ziet omdat moeder daar dan voor zorgt, wat doe je dan?

Annej het is moeilijk te geloven maar er zijn echt moeders die willens en wetens hun ex, de vader van hun kind buiten sluiten, als je als vader niet vecht heb je niets. Kinderen worden dan zo door hun moeder gehersenspoeld dat zij daadwerkelijk geloven dat hun vader een slecht persoon is.

misschien wel hard

maar ik heb echt grote moeite ermee als volwassen mensen zich blijven presenteren als slachtoffer.
Deal ermee. Je hebt keuzes gemaakt in je leven. Zoals die nogal belangrijke een kind te nemen met die ander.
Dat die ander niet blijkt te zijn wat je er van hoopte kan gebeuren. Maar deal er dan mee.

Ja Annotje

Wat doe je dan is een goede vraag. Ik heb het antwoord hier nog niet voorbij zien komen.

Prioriteiten

Elke situatie is anders maar ik vind vooral dat je prioriteiten moet stellen en ook beoordelen dat wat niet werkt dat je dat loslaat.
Natuurlijk knok je bij de rechter voor een omgangsregeling maar daar voorwaarden aan stellen als overleg is een ander verhaal. En je verongelijkt tonen als blijkt dat het je niet lukt om mee te beslissen over school en hulpverlening. Dat is ook niet zo als het hoort maar je kunt de ander niet veranderen alleen jezelf.
Je missie is als eerste een goede relatie met je kind. Daar stuur je op.
als niet verzorgende ouder heb je nou eenmaal een minderheidspositie.
Kijk, als het goed gaat dan lukt het de voormalige ouders om toch samen te blijven overleggen en zorgen. Maar als dat niet goed gaat wat doe je dan? Toch blijven streven naar jou rechten op zeggenschap? blijven vechten ook al lost het niets op en escaleert de zaak verder?
Pick your battles en blijf realistisch proberen wel wat te bereiken. Maar toch niet met jeugdzorg en kinderbescherming?
En met blijven strijden ten koste van de kinderen?

Maar wat dan?

Dan strijd je niet, in het belang van het kind, dus ook al heb je uitspraken van de rechter moeder werkt nog steeds niet mee en dan?

Niets doen, loslaten? Loslaten betekent letterlijk je kind nooit meer zien....

En Eddeped

Wat heb je er aan dat de kinderombudsman constateert dat de betrokken hulpverleners te weinig weten van de vechtscheiding? Niets heb je eraan in jou geval. Alleen maar nog meer mogelijke verwijten waarom jij hier 'slachtoffer' bent.

zo gaat dat

Ja, zo kan dat gaan: je vervreemdt van je kinderen. Ik denk dat er weinig aan te doen is.
Mijn man startte zijn scheiding (met zijn eerste vrouw) op een heel vervelende manier: 3 jonge kinderen, vreemdgaan.
Veel mensen zullen het misschien terecht vinden dat hij daarna te maken kreeg met veel wraak, met name door middel van het bewust laten vervreemden tussen kinderen en hun vader. Ze liet ook de advocaat met de kinderen praten en overleggen. Ze heeft ook alle vrienden en familie gebeld en bewerkt. Misschien terecht hoor, en het was nog vers en ontzettend pijnlijk natuurlijk.
Mijn man had altijd wel een grote rol gehad in de opvoeding en dacht (ook omdat hij zich natuurlijk wel schuldig voelde over hoe de relatie was geëindigd) dat hij het best niet te moeilijk kon doen. Hij stemde bijna overal mee in. Dan maar geen co-ouderschap omdat zij niet wilde. En tijdens weekenden gewoon doen en zo gezellig mogelijk. Toen zij een nog verdere vermindering wilde dan de minimum-regeling, heeft hij wel geprotesteerd, dat vond hij te gek. De rechter vond dat ook niet nodig, maar dan maar via de kinderen regelen dat ze zelf niet meer willen en vanaf 12 uit laten voeren dat ze niet/nauwelijks meer komen.
Je weet als ouder niet wat het beste is. Juist wel erover praten (over de scheiding en dat ook de afwikkeling moeilijk gaat)? Of liever niet (hij deed het niet/vrijwel niet). In ieder geval niets negatiefs over moeder zeggen, dat ging wel goed. Leuke dingen doen. Kritiek krijgen van moeder dat je alleen maar leuke dingen met ze onderneemt. Het was nooit goed en het werden moeilijkere weekenden. Want de sfeer werd soms wat raar en steeds meer onderwerpen werden taboe. Hoewel het in de loop van de dag vaak toch nog ontdooide. Er waren ook erg leuke momenten (op vakanties bijvoorbeeld).
Korte briefjes met nette bevelen van moeder (een datumlijst wanneer hij ze mocht zien in vakanties e.d.). Nooit willen overleggen, ook niet na herhaald verzoek. De schoolkeuze ook niet inderdaad, en het was een school die man echt liever niet had. Ook geen medische beslissingen etc. Hij werd behandeld alsof hij geen gezag had. Het is geen klager maar leuk was het niet.
Het kan allemaal een stuk erger want ze kwamen tenminste nog wel meestal - tot de oudste zoon 12 werd en niet meer wilde. De andere kinderen kwamen nog wat langer tot ook zij langzamerhand afhaakten. Op zich wel begrijpelijk: zowel gezien de leeftijd (meer met vrienden willen doen) als vanwege de taboesfeer en de afkeer van vader door de mensen in hun dagelijks leven.

Dat is al met al toch een iets andere situatie dan bij jou, Eddeped, maar desalniettemin heb ik er niet teveel hoop bij. Mijn man koos voor: geen confrontatie, vrijwel geen moeilijke gesprekken, wel leuke dingen doen, grappen maken, lekker eten, uitjes. Niet bemoeien met school/schoolgesprekken omdat hij wist dat ex dat vreselijk zou vinden - achteraf maakt het trouwens toch weinig verschil denk ik.
Maar (wellicht mede door de slechte scheiding, dat wil ik niet ontkennen) hier kon je echt niet tegenop. Er moest en zou volledig voor één kant worden gekozen. En dat deden de kinderen. En nu, als twintigers, doen ze dat nog. Dus ziet hij ze misschien 2x per jaar en delen ze niets in hun leven. Het lukt niet meer. Ze zijn van elkaar vervreemd.
Het lijkt met zeker 2 van de 3 wel erg goed te gaan met hun studie en dergelijke, dus misschien was dit toch het beste voor de kinderen. Geen idee. Hoe dan ook is wat moeder wilde volledig gelukt, ze bijven voor haar kiezen, terwijl mijn man liever had gezien dat ze niet kozen (en niet hoefden te kiezen). Man vraagt zich soms wel af wat hij nog meer allemaal fout heeft gedaan, behalve de scheiding zelf. Of hij iets beter anders had kunnen doen. Geen idee: de kinderen negeren vader bijna volledig maar zouden nooit boosheid tonen en beide partijen kunnen niet wezenlijk met elkaar praten (hoewel man met mij en vele anderen echt overal over praat, daar ligt het niet aan!).

Ik vermoed dat jij ook een vader op de achtergrond gaat worden.
Heel veel sterkte.

Ook moeders worden verstoten

Het zijn niet alleen vaders die verstoten worden hoor, ook moeders overkomt dat. Ik wou dat ik je kon helpen in deze frustrerende situatie maar ik weet het ook niet.

Herstel

De laatste zin moet zijn Heb k minder het idee dat ze beïnvloedbaar is

goed zo

Goed zo, dat is fijn Eddeped. Hoewel zussen (of zus/broers in ons geval) ook elkaar juist erg mee kunnen trekken - onder meer waarschijnlijk omdat ze steun hebben aan elkaar, maar ze kunnen elkaar ook controleren, ook in de juiste/gewenste loyaliteit (die arme kinderen…).
Klopt trouwens, je kunt niet echt anders zeggen dat mijn man toch echt de aanstichter was van de scheiding. Dat maakt ook vast uit. En dat ik er al meteen was, ook niet echt lekker natuurlijk.
Dus ik kan er eigenlijk al helemaal geen meningen op nahouden. Ik heb hoe dan ook wel óók begrip voor de grote inspanningen van zijn ex om hem veel pijn terug te doen en om de kinderen langzaam maar zeker en bewust van hun vader te laten vervreemden.
Maar je hoopt toch…dat ondanks alles, dat niet zo extreem hoeft. Niet zo langdurig en compleet. Dat ze de rest van hun leven hun vader dienen te verwerpen. Ik vind daar per ongeluk toch wat van, ondanks mijn niet erg florissante rol in het geheel.
Nogmaals sterkte voor jou. Doe maar 'gewoon' lief voor je dochters, en voor wat betreft de oudste, voor zover mogelijk (misschien af en toe een echt kaartje?).

De vraag is nog steeds...

Maar de vraag is nog steeds hoe stop je een vechtscheiding.
Het schijnt te kunnen. Ik heb laats het verhaal gelezen van een man die 4 jaar z'n kinderen niet had gezien, alle aantijgingen en aangiftes die maar te bedenken zijn heeft hij meegemaakt.
Momenteel gaat hij 1x per maand in een café in overleg met z'n ex over de kinderen en ziet hij weer gewoon z'n kinderen. Hij coach nu andere mensen die in een soortgelijke situatie zitten. Ik wil dolgraag met hem in contact komen maar dat lukt maar niet.
Z'n naam is Anne venema, iemand een idee hoe deze man te bereiken?

Eddeped

Kijk even op www.vadercoach.nl

eddeped offtopic

als je zijn naam intypt op google is hij bij mij de eerste Anne Venema die opduikt op Linkedin als vadercoach
https://nl.linkedin.com/in/annevenema
Denk dat je daar een stapje verder mee moet kunnen komen?
En zijn eigen site http://www.vadercoach.nu/?page_id=668 alwaar je je kunt aanmelden om met hem in contact te komen.
Desnoods zoek je via facebook verder met de toevoeging vadercoach, want zo lijkt hij zich te noemen (naast gewone beroep)

@paddington

Dat emotie parten speelt zal ik niet ontkennen en dat ik die meer uit dan m'n ex is voor iedereen duidelijk. De enige keer dat ik een emotionele reactie bij m'n ex zag was toen ze het servies claimde wat ze al die jaren bij elkaar gespaard had., maar over de kinderen blijft ze zakelijk.

Het beste voor de kinderen!
Wat is nou het beste voor de kinderen? Dat wat hij vind of dat wat zij vind?
Schoolkeuze? Wordt door een van de schrijfsters een beetje luchtig over gedaan maar het is wel de basis waar je kind gevormd wordt. Ik heb ervaring met diverse scholen, openbare school, ging niet goed met kind. Christelijke school (ondanks mijn weerstand tegen christelijk onderwijs) ging niet goed. In beide gevallen had m'n ex de dominerende factor in de keuze want zij had de expertise.
Ondertussen waren we met onze jongste dochter in contact gekomen met het vrije school onderwijs, ook op Bali waar we een tijdje woonde ook dit onderwijs. M'n jongste dochter ontwikkelt zich hier goed en ik kan mij goed vinden in deze vorm, m'n ex ook overigens. M'n oudste kwam op Bali in contact met deze vorm, het kind bloeide helemaal op, helemaal gen gedeprimeerd kind meer. Weer terug in Nederland ging ze terug naar de christelijke school en zze zakte weer terug. Uiteindelijk ook zij naar de vrije school en het kind bloeide weer op.
Dan moet er een vervolgkeuze gemaakt worden. Ik had graag gehad dat we haar naar het vervolg onderwijs van de vrije school konden krijgen, maar voor wij daar over gingen praten was de keuze al gemaakt. Die school want een vriendinnetje zat er ook al op. Later ( een kansloze poging natuurlijk) vroeg ik waarom niet naar Rotterdam? Dochter vond euritmie niet leuk en ex vond de reiskosten te hoog. Dat laatste is natuurlijk zo op tevlossen zeker met haar vader.
We waren toen nog getrouwd en samen wonend. Mijn protest dat het niet goed was hoe deze keuze was gemaakt werd door ex weggehoond, want haar gelijk is het absolute gelijk.
En zoals eerder geschreven, het gaat niet goed met deze dochter op de school. Het is afwachten maar een school moet ook met cijfers komen en mijn dochter haalt het cijfer omlaag dus die wordt afgeserveerd.

Mijn jongste dochter die het gewoon goed doet op de vrije school moet volgend jaar een keuze maken, ik hou m'n hart vast!

@marka

Ja die heb ik ook gedaan maar ik krijg telkens de mail terug.

Die emotie mag je uiten

maar niet in het bijzijn van je kinderen of naar je kinderen.

Ik begrijp heel goed jouw issue over de schoolkeuze. Hier is daar ook een probleem mee geweest. Helaas is dat zo'n punt wat je moet loslaten. Je kunt proberen om een e-mail te sturen naar je ex waarin je aangeeft graag mee te gaan kijken naar mogelijke scholen. Als zij dat niet wil, dan zou ik het loslaten als ik jou was. Mijn vriend was wel in die valkuil getrapt. Uiteindelijk is dat een rechtszaak geworden. Daar rechters zich in dat soort zaken altijd laten adviseren door de RvkB weet je dus dat die betrokken werden. Helaas is dat een organisatie die heel snel klaarstaat met vingertje wijzen en geen gedegen onderzoek doet. Dat ze niet doen aan waarheidsvinding had ik al wel begrepen, maar dat ze feiten volledig negeren en aan de kant schuiven, was ik niet op ingesteld.

Daarom probeer dat te voorkomen. Stop met vechten, laat dat los, maar geef je kinderen niet op. Zorg dat zij weten dat jij altijd voor ze klaarstaat.

kan niet wachten

weet je, eigenlijk kan ik niet wachten tot de jongste 21 is, dan weten we hoe we er werkelijk voorstaan, hebben mn ex en ik echt helemaal niks meer met elkaar.

Gescheiden werelden Eddeped

Het is voor kinderen moeilijk om het contact met beide ouders te houden als die elkaar onderling niet verdragen. Dan volgt er toch een keuze.
Het meest effectief is natuurlijk dat als je jongste 21 jaar is dat je een modus hebt gevonden met je exvrouw waarin je elkaar vergeeft en terugvalt op de goede herinneringen die je met elkaar ook hebt gehad en waar die kinderen uit voortgekomen zijn. Of een andere voorstelling waardoor je met meer mededogen naar jezelf en naar je ex kunt kijken.
En af en toe weer samen op kunt treden als er iets is met de kinderen, een diplomering of een verjaardag of zelfs Sinterklaas.
Maar ook dat ligt helemaal aan je eigen mindset. Ik ken ook een stel die zelfs de goede herinneringen zwart geverfd hebben zodat als je vraagt dat er toch een moment was dat ze die kinderen samen gewenst hebben dat ze dat ontkennen.
Hopelijk kun je de vadercoach wel vinden en heb je er wat aan. Kom dat hier dan ook svp melden, want ik wil je probleem echt niet ontkennen.

Eddeped, verkeerd e-mailadres?

Op de site van vadercoach staat [email protected], maar ik denk dat het [email protected] moet zijn, dus zonder nul maar met een oooo.

Verder staat er ook een nulzesnummer op de site. Kun je dat niet eens proberen? Plus een adres. Niet erg in de buurt van Rotterdam vrees ik.

Verder snap ik je wel: je uit hier je frustratie en hebt het nodig dat er begrip voor je is. En dan komen de vingerwijzende reacties. Ik ben het ook helemaal niet oneens met die reacties, maar ik denk dat jij nog in de verongelijkte fase zit.

Kijk: wat is je doel. (Goed) contact met je kinderen of is het eigenlijk (daarnaast) stiekem zo dat je je gelijk wilt halen? Hoewel je aan de ene kant klaagt over de vechtscheiding, lijkt het er (voor ons) nu op alsof jij eigenlijk vindt dat alleen jouw vrouw aan het vechtscheiden is. Maar zij vraagt, en jij draait. Jij laat je bovenop de kast krijgen en gaat meevechten. Voor ons is het denk ik wel duidelijk, voor jou misschien nog niet.

Probeer eens, al is het een week of zo als proef, alles van je ex los te laten. Erger je niet, neem het voor kennisgeving aan en laat het los. Echt, probeer je het voor te stellen alsof je het als een prop papier in de prullenbak gooit. Weg er mee!

Het gaat niet meer om haar!

Dat je dochter haar kamer bij jou aan haar moeder heeft laten zien is echt goed! Betekent dat, dat moeder wel eens aan de deur komt? Kun je wel normaal doen tegen elkaar? Kun je haar bv. een kop koffie aanbieden, en dan NIET over scheidingsdingen praten. Zou dat lukken?

Probeer het eens, als proef, als test. Kijk eens wat er gebeurt. Probeer, ook voor jezelf, al je verongelijktheid los te laten. Want dit vreet jou ook op. En je hebt er niks aan, want je wint het toch niet.

Wat je zou moeten willen is de sfeer weer redelijk krijgen. Want jouw idee, dat als je kind 21 is en dat je dan niets meer met elkaar te maken hebt, dat idee is een illusie! Zijn je dochters na hun 21e niet meer jarig dan? Krijgen ze misschien geen gezin, doen ze geen opleiding, gaan ze niet afstuderen, en zo, waar je bij wilt zijn?

Ik ben zelf stiefmoeder. Ik kwam in het leven van mijn stiefdochter toen ze nog geen jaar oud was.
Mijn partner heeft heel veel over zich heen laten komen vroeger. Er is ontzettend veel gebeurd, maar uiteindelijk is het toch goed gekomen. Ons grootste belang was dat kind contact met beide ouders zou hebben en houden. En dat is gelukt. Kind is van ons uit nooit maar dan ook nooit belast met informatie of meningen over haar moeder waar zij niets aan had. Uiteindelijk werd de situatie veel minder explosief. Nu is zij 26. Moeder en ik kunnen gewoon bij elkaar over de vloer. Als dochter jarig is feliciteren wij elkaar ook, zoenend en wel. De frustratie en ergernissen ebben weg. Sterker nog, ze zijn niet belangrijk. Wat overblijft is de liefde die alle partijen hebben voor dochter.

Vorig jaar vierde zij haar verjaardag bij haar moeder. Zij, haar broertje van moederszijde en onze vier kinderen allemaal bij elkaar. Mooiste herinnering, zo'n lekkere gekke foto van alle zes bij elkaar. Daar deden we het voor!

Over wel of niet trots zijn

Eddeped, je dochter is en blijft je dochter. Heb en houd vertrouwen. Probeer toch aanwezig te blijven in haar leven. Al is het maar via berichtjes of kaartjes.
Nogmaals, laat je niet meeslepen of op de kast jagen. Zelfs niet als afspraken worden doorkruist. Wat je wel kunt doen is dingen zeggen als: fijn dat mama je kan brengen, maar ik had het ook willen doen. Je kunt het ook altijd aan mij vragen.
En verder niets, leg er niets beladens waar zij zich schuldig of iets dergelijks over zou kunnen voelen.

Kinderen willen er niet tussen zitten, ze houden van allebei, en die ruzies vreten aan je, dus ook aan hen.

Ik snap wel dat ze wegblijft, die energieverspilling kan ze niet gebruiken. Probeer dat een volgende keer te voorkomen. Wees blij als ze er is, en maak je niet zo heel druk over hoe dat gaat.

Ja, ontzettend balen dat je ex anders opvoedt dan jij zou willen, maar je schrijft dat dit al het geval was toen jullie nog bij elkaar waren. Denk je nou echt dat dit na een scheiding beter zou gaan? Welnee, je ex gaat daarin nog steeds haar eigen gang.

Niet leuk, maar daarover

sorry, er ging iets mis

...ruzie maken heeft dus geen zin.

Probeer interesse te tonen in je jongste dochter als zij een school gaat uitzoeken. Ga weer mee, en blijf inderdaad openminded, ook al zie je een school niet zitten. Stel vooral vragen, waarom vind je deze leuk, enz. En laat je kinderen dan aan het woord.

Geloof me, ik begrijp je frustratie, echt! En ik denk iedereen hier wel. Velen die hier reageren zijn zelf gescheiden, en het zijn echt niet allemaal ouders standaard de moeder geloven. Alleen zijn het ook allemaal ervaringsdeskundigen die erachter zijn gekomen dat blijven vechten niet werkt. Je MOET er anders in gaan staan. En dat betekent dat je echt eerlijk naar jezelf moet kijken en accepteren wat je eigen aandeel hierin is.

Ben er weer

Ben er effe uit geweest, enerzijds omdat ik er weer te zwaar inging terwijl ik er juist uit wil en ook omdat dit meer over mijn situatie gaat dan over waar het de vraagsteller daadwerkelijk om ging. Waar het om ging is de vraag hoe en of je als buitenstaander kan en mag ingrijpen en zo ja wat en hoe. Ik reageerde als ervaringsdeskundige en in die zin dat ik het heel fijn gevonden zou hebben als vrienden, kennissen, familie zich ermee bemoeit hadden. Laat maar kampen ontstaan, laat hun maar bekvechten. Dan komen er inzichten. Nu steekt ieder z'n kop in het zand, trekt naar diegene die er het minste over praat en negeert men de kinderen volkomen.
Ik heb al vaker gezegd, als vader kan je beter met een pedofiel te maken hebben dan met een boze moeder. Bij een pedo weet men allemaal wat WE met de dader zouden doen, staan er allerlei instanties en hulptroepen klaar en heeft men zelfs nog begrip als je de dader wat zou aandoen.
En beide vormen vallen onder mishandeling/misbruik. Beide vormen beschadigen het kind.
Ik denk dat het grote verschil is dat het uitmaakt dat de dader een bekende is.

nu ben je me kwijt

Nu ben je me kwijt, Eddeped.
Wat je elke keer wil met die vergelijking met de afkeer van een pedofiel - tsja, geen idee. Dat is weer iets anders, en dan ontstaan inderdaad meestal niet twee partijen. Er zijn nog meer erge dingen die niet twee partijen laten ontstaan. Ik heb ook wel eens gehoord dat het soms nog wel erger is voor een kind als er kwaad gesproken wordt over hun vader, dan dat hij is overleden en hun moeder liefdevol over hem praat en dingen zegt als 'hij zou trots op je geweest zijn' en dergelijke. Dan raken ze minder beschadigd.
Maar wat moet je met die vergelijkingen.

Vooral ben je me kwijt als je schrijft "Laat maar kampen ontstaan, laat hun maar bekvechten. Dan komen er inzichten". Lijkt me zeer ongeschikt. Meestal komen er dan ook helemaal geen inzichten. Mensen zoeken hun eigen gelijk.
En fijn zeg, dat voor de kinderen alle familie en tevens de (voormalige) vrienden inmiddels ook uit twee kampen bestaat. Nog schizofrener.
Hoe zie je het voor je: die twee kampen snappen steeds meer van elkaar en gaan relativeren en fouten zien bij het eigen kamp, en ook wel goede acties van de andere partij? Waarna die kampen dichter naar elkaar toegroeien en dan…

Ik vind het juist fantastisch als mensen niet kiezen. Dat je niet meedoet aan die onzin van die ex-echtelieden. Als ze er niet mee om kunnen gaan, opent dat misschien toch nog wat ogen: hun eigen ogen.

boosheid

Eddeped, ik heb met je te doen dat de moeder van je kinderen kennelijk de kinderen bij je weg probeert te houden, dat je zo'n moeizame relatie hebt met je ex, en dat je je oudste dochter nu niet meer ziet.

Wat ik me alleen afvraag is het kip-ei verhaal. Misschien kan jij zelf terugkijken naar hoe het was tijdens jullie huwelijk en tijdens/na de echtscheiding: waar ging het mis?

Ben jij boos omdat ze de kinderen bij jouw weghoudt?

Of: is zij van jou gescheiden en vervolgens de kinderen (meer) bij jou gaan weghouden omdat jij steeds zo boos reageert op alles wat zij zegt en doet?

Ik weet het niet of het bij jou speelt, maar je komt heel boos op mij over. Ik weet dat er mensen zijn met wie je geen "normaal" gesprek kunt voeren, omdat ze bij elke opmerking denken dat het kritiek op hen is. En bij elke kritiek gaan ze in de verdediging en worden ze boos. Dat kan voor de andere gesprekspartner heel moeilijk zijn, omdat er dan dus weinig besproken kan worden.

Voor alle duidelijkheid: ik keur het niet goed als een ouder (vrouw of man) de kinderen bij de ex weghoudt, maar soms is het wel handig als je begrip hebt waarom iemand dat doet.

Ik weet oprecht niet of het bij jou speelt, maar mocht je iets herkennen, dan kan je kijken of je de boosheid kunt aanpakken. Door rustiger te blijven richting je ex (wat ze ook zegt of doet), kan je misschien je "betere ik" laten zien aan haar en staat ze wellicht meer open voor normalisering van jullie relatie. En werkt dat uiteindelijk weer gunstig door richting je relatie/contacten met je kinderen.

En mocht ik helemaal fout zitten en ben je pas boos geworden en pas boos gaan reageren richting je ex nadat zij onredelijke dingen is gaan zeggen en doen, dan nog adviseer ik je, te proberen je boosheid kwijt te raken (met een boksbal, door te mediteren, te gaan hardlopen of met een therapeut te gaan praten), omdat je ook dan misschien meer kans maakt op een verbetering van je relatie met je ex en (dus) met je kinderen.

En voor jezelf is het misschien ook wel fijn als je die boosheid kwijt kunt raken, want volgens mij vreet het je op.

Voor alle duidelijkheid: ik probeer je niet te kwetsen, maar puur iets te opperen, waarvan jij kunt kijken of er een kern van waarheid in zit en vervolgens kunt bekijken of je er iets mee kunt.

Heel veel sterkte ermee.