6 januari 1999 door Justine Pardoen
Van januari 1999 tot april 2001 verzorgde Ouders Online elke woensdag een halve pagina over 'opvoeding' in het dagblad Trouw, geïnspireerd op datgene wat er die week bij Ouders Online was voorgevallen. Het onderstaande artikel maakt deel uit van die serie.
Hoe vertel je een klein kind wat je doet voor de kost? Pappa gaat werken, en mamma ook. En hoe dan verder? Ouders Online daagt deze maand ouders uit om elkaar te laten zien hoe hun verhaal aan hun eigen kinderen eruit ziet.
Meneer Callenbach uit Diemen zit op de tram. Dat verklaart hij voor zijn zesjarige als volgt. "Papa gaat nooit op dezelfde tijd weg. Gek eigenlijk. Dat komt omdat papa in een rooster werkt en dat wil zeggen: de ene keer vroeg weg en de andere keer laat. Je kunt op de tram niet allemaal op hetzelfde tijdstip beginnen, want dan rijden er maar op één tijdstip trams. En dan krijg je van die lange rijen trams achter elkaar."
Meneer van der Plas uit Katwijk vaart voor de kost. "Lieve schat, ik ben vaak de hele week van huis. Dat is omdat papa op een boot vaart, om vis te vangen. En die boot gaat heel ver weg altijd, zodat papa niet elke dag thuis bij jou kan zijn. Het liefste zou ik dat wel doen, maar met dit werk verdient papa centjes, zodat jij en mama altijd kunnen eten en drinken. En met die visjes die ik vang, kunnen anderen mensen ook weer eten."
Voor mevrouw Krabbe uit Dordrecht was het wat moeilijker. Ze werkt met kinderen die "er aan de buitenkant net zo uitzien als jullie. Maar het zijn kinderen die binnenin geen gewone kinderen zijn. Ze snappen niks van de wereld om zich heen en ze snappen ook helemaal niks van anderen mensen." Dan vraagt ze haar twee kinderen van zes en zeven om zich hun leven voor te stellen als een vaas. "Jullie leven lijkt op een vaas. Jullie weten ook dat het een vaas is en ook waar die voor is en wat je ermee kunt doen. Voor de kinderen waar ik mee werk, is het leven net een kapotte vaas. Ze zien alleen maar losse stukjes. En mama probeert, samen met nog een heleboel anderen, de kinderen te leren om de stukjes aan elkaar te maken zodat er één heel ding komt. En als ze dan een heleboel jaar verder zijn, hopen we dat deze kinderen wat meer begrijpen van wat ze zien, horen en voelen."
