16 juni 1999 door Justine Pardoen
Van januari 1999 tot april 2001 verzorgde Ouders Online elke woensdag een halve pagina over 'opvoeding' in het dagblad Trouw, geïnspireerd op datgene wat er die week bij Ouders Online was voorgevallen. Het onderstaande artikel maakt deel uit van die serie.
Omdat ze weet dat sommige ouders van kinderen uit de klas van haar zoon ook het Forum van Ouders Online bezoeken, wil Petra anoniem blijven. Waarom? Omdat ze wil voorkomen dat die ouders medelijden krijgen met haar en haar zoontje (groep 2).
Wat is er aan de hand? Petra: "Deze week waren er maar liefst vier kinderen jarig in de groep van mijn zoontje, waaronder zijn beste vriendje. Hij verheugt zich al enorm op 'het partijtje'. Hij heeft al een cadeautje bedacht en een zelfgemaakte verjaardagskaart verstuurd. Maar hij is niet uitgenodigd! Hoe leg ik hem dat uit zonder hem enorm teleur te stellen?"
Maar het is natuurlijk niet Petra die haar zoon teleurstelt. Integendeel: als moeder stelt ze alles in het werk om de pijn voor haar kind te verzachten. Kan dat? Moet je wel wat doen? Als je kind niet geliefd is bij groepsgenootjes, moet je hem dan leren daarmee om te gaan, of ga je proberen de wereld naar je hand te zetten?
Elisabeth herkent de pijn: "Ook mijn zoontje heeft dit meegemaakt en als ik aan zijn tranen terugdenk, krijg ik weer een brok in mijn keel." Sarah: "Er zijn vast ouders die geen weet hebben van dit soort kinderleed." Petra: "Jammer dat de school geen aandacht heeft voor zulke dingen." Sarah: "Misschien kun je er een keer iets over schrijven in de schoolkrant."
Wat het meest voor de hand ligt -- de moeder van het kind vragen waarom haar zoontje niet uitgenodigd is -- dat durft Petra niet. Zoiets doe je niet. Vragen om een uitnodiging al helemaal niet. We zijn nog van de generatie van 'wie vraagt wordt overgeslagen'. Maar Jennifer raadt het toch aan: "Mijn dochter van vier overkwam laatst hetzelfde. Ze dwong me stampvoetend en in tranen om naar de moeder van het vriendinnetje te stappen. Met knikkende knieën liep ik achter haar aan. Een ramp was het sowieso al, dus vooruit dan maar. Door haar tranen heen vroeg ze zelf of ze ook mocht komen, en ze kreeg onmiddellijk een uitnoding."
Jennifers dochter loste het probleem op de best mogelijke manier op: ze wist wat ze wilde en vroeg of ze het kon krijgen. Ze hoefde geen uitleg. Een vierjarige vraagt niet: 'Waarom ben ik niet uitgenodigd? Mankeert er soms iets aan mij?' en is niet minder blij met de zelf losgetroggelde uitnodiging ("Joepie, ik mag ook komen"). Het zijn alleen de ouders die nog wat nasimmen over een pijnlijke ervaring ("Het zal wel een misverstand geweest zijn", "Ja, ja, de moeder was het vergeten" en "Kunnen ze niet een regel instellen dat uitnodigingen niet op school mogen worden uitgedeeld?").
Ouders voelen verdriet om afwijzing van hun kind en daardoor wordt hun reactie zo ingewikkeld. Kinderen zien het vaak anders, omdat ze zich nog nauwelijks bewust zijn van de verschrikkelijke motieven die mensen soms hebben om elkaar buiten te sluiten. Van de kinderen zelf kunnen we nog wat leren. Wil je iets? Zeg het dan of vraag erom. Lukt bijna altijd.
