3 november 1999 door Justine Pardoen
Van januari 1999 tot april 2001 verzorgde Ouders Online elke woensdag een halve pagina over 'opvoeding' in het dagblad Trouw, geïnspireerd op datgene wat er die week bij Ouders Online was voorgevallen. Het onderstaande artikel maakt deel uit van die serie.
'Mooi' vindt de een, 'volstrekt overdreven' de ander, maar Ellen doet gewoon wat ze wil: haar eerste dochtertje kreeg gaatjes in haar oren toen ze tien maanden was. De tweede is nu bijna zeven maanden en ze overweegt ook die te laten prikken. Toch twijfelt ze nog: mag je dat als ouder wel voor je kind beslissen? Of moet je wachten tot ze er zelf om vraagt?
Mickey klaagt dat de juwelier het pas wil doen als haar dochter vijf is: "Binnenkort gaan we dus een beetje jokken. Mijn dochter is een echt ijdeltuitje en ik vind het wel bij haar passen."
Silvia waarschuwt: "Ik heb ze vroeger ook gekregen van mijn ouders. Ik heb er spijt van. Al jaren draag ik geen oorbellen meer, maar ik zit nog steeds met die gaatjes in mijn oren." Judith vindt dat het ronduit gevaarlijk is om een klein kind te behangen met sieraden: "Zo kunnen ze niet lekker spelen en ravotten. Als ze ergens aan blijven hangen, brrrr."
Demica liet de oren van haar oudste prikken toen ze vier was. Dat was zo'n drama, dat ze bij de tweede besloot er met zes maanden al bellen doorheen te jassen: "Dat was even huilen, maar voordat we hadden afgerekend, zat ze alweer te lachen."
Lucille: "Hoe durf je? Laat een baby een baby zijn en wees niet zo egoistisch. Je doet je kind toch niet bewust pijn alleen omdat jij oorbellen zo mooi vindt? Ik vind al die inentingen al erg genoeg!" Mies: "Ben je soms bang dat ze je kind aanzien voor een jongetje of zo?"
De dochter van Mies heeft het zelf trouwens ook geweten: "Ze was vijf toen ze gaatjes wilde. Ze kreeg ze, maar na een paar maanden scheurde een oor uit. Ze heeft er niets van gemerkt, zei ze, maar het gevolg was dat de ene oorbel scheef hing. Echt een raar gezicht. Samen hebben we toen besloten de oorbelletjes uit te doen en de gaatjes dicht te laten groeien."
Ellen deelt mee dat ze haar besluit genomen heeft: "Ik wacht nog even tot ze goed zelf kan zitten, kruipen en staan. Nu ligt ze nog te veel op haar oren."
