8 november 2009 door Justine Pardoen
In België zijn de laatste tijd verscheidene tieners om het leven gekomen door wurgspelletjes. Het ligt voor de hand dat we daar ook in Nederland mee te maken gaan krijgen.
Hoe komen kinderen op het idee om wurgspelletjes te spelen? In de VS kom je de berichten al jaren tegen: kinderen die zichzelf per ongeluk doden bij het dichtknijpen van de keel, om in een prettige roes te raken.
Als ze het in een groepje spelen, is er altijd wel iemand in de buurt om de riem, de sjaal, etc. op tijd weer weg te halen. Maar als een kind bedenkt om het in z'n eentje te doen, kan het fout gaan. Je kunt jezelf nu eenmaal niet als een baron van Münchausen op tijd uit het moeras trekken. Net als met een orgasme: als je denkt op het hoogtepunt te kunnen stoppen, ben je gewoon te laat.
In Nederland hoor je er nooit wat van; we hebben geen idee hoe vaak het voorkomt. Het is al een oud verschijnsel, dat wel. Maar nu ineens is het een issue in België. In korte tijd zijn daar meerdere tieners door wurgspelletjes om het leven gekomen.
Wat wordt eraan gedaan? Ouders hebben een website gemaakt, kranten schrijven erover, politici roepen van alles, en de minister van onderwijs wil leerkrachten informeren.
Ouders moeten weten dat de gevolgen ernstig kunnen zijn, ook als het niet fataal afloopt. De hersens worden in zuurstofnood gebracht, waardoor het hart langzamer gaat werken en de krachten afnemen, met flauwvallen als eerste gevolg.
Kinderen met een verborgen hartafwijking hebben een verhoogd risico op voortijdig sterven, maar uiteindelijk is het gevaarlijk voor alle kinderen. Ook bestaat er een risico op hersenbloeding, met alle (mogelijke) gevolgen van dien, zoals:
We zijn benieuwd: hoe komen die kinderen op het idee? Speelt internet een rol? En zo ja, hoe? Zelfs het feit dat wij er nu over schrijven, levert al een extra risico. Van onze kinderpsychiaters weten we dat het waarschijnlijk 'besmettelijk' is.
De Vlaamse kinderpsychiater Pieter Adriaenssens adviseert om het verschijnsel in ieder geval wel serieus te nemen. Volgens hem is het wurgspel een vorm van grensoverschrijding omwille van de roes.
Ook is het iets waarvan kinderen zeker weten dat hun ouders het niet goed zullen vinden. Het shockerende aspect zal zeker meespelen bij de aantrekkelijkheid ervan, is Adriaenssens' idee.
"Nu mogen ze veel dingen die voor vorige generaties verboden waren. Wat moet je nog doen om volwassenen te schokken? Vroeger volstond het om je haar af te knippen of punkmuziek te draaien. Nu moet je veel krassere dingen doen", aldus Pieter Adriaenssens.
Adriaenssens vindt ook dat het fenomeen een andere naam zou moeten krijgen: 'wurgspel' suggereert dat het toch nog iets leuks heeft.
En lastig voor ouders: door erover te praten met je kinderen, kun je slapende honden wakker maken, en experimenteerzucht in de hand werken.
Maar tóch zul je een grens moeten aangeven. Benoem het, en wijs het af. Er zijn jongeren die zich doodzuipen, en jongeren die van alles rond hun nek binden tot ze er dood bij neervallen. Er zijn leukere manieren om te experimenteren.
