We hebben haar twee jaar buiten de deur weten te houden, maar ze is er dan toch in geslaagd om ook ons een bezoekje te brengen: tante Corona.
En dat hebben we geweten. Manlief en ik zijn er een week behoorlijk ziek van geweest. En nu, een week later, zijn we nog steeds niet helemaal terug op krachten. Gelukkig kwam zoonlief er beter vanaf. Na een nacht en een ochtend koorts, had hij het ergste achter de rug. Daarna begon hij al snel weer lekker te spelen. Maar … het betekende wel dat hij op zijn verjaardag aan huis was gekluisterd. Geen viering op school, geen familiebezoek. Corona op je verjaardag is niet direct het cadeau waar je op zit te wachten.
Twee jaar geleden zaten we in lockdown op zijn verjaardag. Ook niet zo leuk natuurlijk. Maar gelukkig had hij een topjuf die een verrassing voor hem georganiseerd had: alle klasgenootjes hadden een tekening voor hem gemaakt. De juf had die verzameld en aan huis afgeleverd. Zo ontzettend leuk! Ook kwam zijn beste vriendje met zijn mama vanuit de auto een verjaardag serenade brengen. Echt hartverwarmend.
Daar dacht ik aan terug nu hij weer zo’n sobere verjaardag tegemoet ging. Dus was ik zo vrij om via de appgroep van de klas te vragen of de kids misschien weer een tekening konden maken of een kaartje of briefje schrijven. Ik wilde zo graag iets speciaals voor Daniël regelen. En ja hoor, gelukkig reageerden er een aantal op mijn oproep. De zingende mama appte dat ze de tekeningen en kaartjes wel via haar zoontje wilde inzamelen, omdat ze toch al van plan was om ook nu weer voor ons huis te komen zingen. Ze vroeg spontaan of er eventueel nog kinderen mee wilden komen na schooltijd.
En toen was het zover. Een paar minuten van tevoren stond ik al klaar met een paar mondmaskers achter mijn rug. Zoonlief had niets in de gaten. We waren achter in de tuin toen ik een bekende auto zag komen aanrijden. “Hé, volgens mij kennen we die auto”, riep ik zo onschuldig mogelijk naar Daniël. Hij keek me vragend aan. “Kom, we gaan kijken.” Ik liet hem een mondmasker opzetten terwijl we naar de oprit liepen. En ja hoor, daar kwamen ze. Drie klasgenootjes met hun ouders. De stralende ogen van mijn zoon … onbetaalbaar. Ze zongen voor hem en zetten een tas vol tekeningen, kaartjes, kleine cadeautjes en knutsels op de stoep. Het was allemaal zo vrolijk en feestelijk. Ik ben ze er eeuwig dankbaar voor.
Als klap op de vuurpijl mocht hij ’s avonds in bad ‘golven maken’ door met een plons van de schuine kant van het bad te glijden. Er lag uiteindelijk bijna meer water naast dan in het bad, maar voor deze keer mocht het. Ook dit vond hij helemaal geweldig. En zo werd het in plaats van een sobere verjaardag, alsnog een spetterend feest. Letterlijk en figuurlijk!
