4 september 2013 door Marjon Klomps
Jules heeft te weinig herseninhoud, geen spraakcentrum, een ontwikkelingsachterstand en vrij ernstige gedragsproblemen. Moeder Marjon vertelt.
In deze aflevering: krijgt Jules nieuwe schoenen. Waar hij zo blij mee is dat het hele ontbijtgebeuren erdoor ontwricht raakt.
Afgelopen zaterdag heeft Jules nieuwe schoenen gekregen. Papa had stevige stappers meegenomen uit het winkelcentrum en Jules was apetrots. Hij had ze aangetrokken, en varken geroepen om ze te showen. Hij flaneerde door de woonkamer en probeerde of ze lekker sprongen. Dat deden ze. Het liefst had hij ze 's avonds aangehouden in bed.
Zondag pyjamadag, dus geen schoenen aan.
Maandagochtend. De bus haalt Jules tegenwoordig om tien over half acht op, dus even na zessen gaat de wekker. Het ochtendritueel wordt afgewerkt zonder noemenswaardige incidenten. Jules zit in zijn aangepaste stoel (met tafelblad) voor de televisie te eten. Om half acht begin ik met de voorbereidingen voor het vertrek. "Jules, de taxi komt zo."
Tot zover geen krimp.
Gewoontegetrouw pak ik Jules' gympen, die ik alvast aan wil doen terwijl hij in zijn stoel voor de tv zit. Soms gaan ze ongemerkt aan, en hoef je hem alleen nog maar in zijn jas te laten glijden. Maar hij ziet het, en zet gelijk zijn voeten klem achter de voetensteun. Zo kan ik zijn schoenen niet aandoen.
Zucht. Het wordt weer zo'n ochtend.
"Jules, je moet je schoenen aan, de taxi komt zo," smeek ik. Jules schudt vastberaden zijn hoofd, houdt zijn voeten in de ik-wil-niet stand, en verduidelijkt de boodschap door zijn bord met brood en appelstroop omgekeerd op mijn hoofd te zetten. Maar mama heeft 's ochtend om half acht nog niet zoveel geduld, in ieder geval vandaag niet. Ik verwijder de broodresten uit mijn haar, en maak Jules' eetblad los van de stoel.
"Jules, we gaan de schoenen aandoen."
"Ne," zegt Jules. Hij schudt zijn hoofd en begint zich heftig te krabben. Ik pak zijn handen, haal hem uit de stoel – wat nog een hele toer is door die vastgeklemde voetjes om de voetenplank – en transporteer de weerspannige naar de keuken.
Jules begint te huilen.
"Ne, ka!" roept hij, en wijst op zijn schoenen. Er is inderdaad een stukje van de voorkant af, maar verder zijn ze nog prima. "Ja, Jules, je schoenen zijn een beetje kapot," beaam ik.
Jules maakt zijn favoriete gebaar: "Kopen!"
"Mama gaat vandaag nieuwe schoenen voor Jules kopen," probeer ik hem te lijmen. Maar Jules schudt zijn hoofd en wijst naar de kast. En maakt opnieuw het gebaar voor 'kopen'.
Dan valt mijn kwartje. We hébben al nieuwe schoenen! Papa heeft ze zaterdag gekocht. "Domme mama!" roep ik uit.
- "Papa heeft nieuwe schoenen gekocht voor Jules. Wil Jules zijn nieuwe schoenen aan?"
- "Jaaaaaaa," jammert Jules, en ik loop naar de kast om ze te halen.
Jules zucht diep. Hè hè, eindelijk begrijpt ze me. Hulpvaardig steekt hij zijn voeten uit om de schoenen aan te laten trekken. Dan laat hij zich in zijn jas hijsen, en slaat hij zijn armen om mij heen voor een dikke knuffel. Het is belangrijk om begrepen te worden.
