3 februari 2006 door Esther de Charon
Ben je na je 40e nog geschikt als moeder? Gaan de mensen dan vragen: "Bent u met uw kleinkind aan het wandelen?" Welke vooroordelen kom je tegen en hoe werkt het in de praktijk? In deze column vertelt Esther de Charon hoe het voelt om een oudere moeder te zijn, wat er gebeurt, en hoe je ermee omgaat.
Ik ben 'the Nanny Diaries' aan het lezen. Geen hoogstaande literatuur, maar goed vermaak voor de verweekte hersenen. Het is het relaas van de New Yorkse Nan die oppast op de 4-jarige zoon van love-to-hate-them Park Avenue ouders. Hij bedriegt haar met de beeldschone manager en zij shopt, snibt en zeurt.
Halverwege het boek komt de ijskoningin, alias de moeder, na een dag me time de kinderkamer binnen. Blij stort zoonlief zich op haar Chanel-pakje. Zij deinst achteruit en vraagt of hij – zoals afgesproken – z'n handen heeft gewassen voordat hij haar aanraakt. Het boek is geschreven door twee echte nannies. Dus dat las ik toch met enige verbazing.
Vanmorgen dacht ik daar opeens heel anders over. Als moeder spendeer ik namelijk opvallend veel tijd aan het opruimen en onderzoeken van lichaamssappen. De kerstdagen werden dit jaar gedicteerd door slijmerige, groene silliputy-achtige diarree, die maar niet wilde weggaan. De billen van het mannetje, voorheen een perfect perzikje, waren een ontstoken en bebloede poel van ellende.
Ernaar wijzen leidde al tot ontroostbare huilbuien. Dus drukten we geroutineerd iedere vijf minuten onze neus tegen z'n billen. Zodra het poep-alert werd gegeven, renden we naar de commode, stonden we klaar met natte watten, washandjes, de föhn om te drogen, veel zalf, de allerbeste luier, een speen ter troost, en extra zakdoekjes voor het huilsnot en ter voorkoming van brandende pies op de billen.
Zo stonden onze vrije dagen in het teken van poep en pies. Niets egocentrisch rondhangen. Geen romantisch rommelen in bed, geen feestjes, langdurig eten of drinken, en zeker niet aangeschoten naar bed. Dit was meer een poep-bootcamp en onze missie was: 'maak het mannetje weer blij en diarree-vrij'.
Je zou het niet zeggen, maar ik heb een lichte hygiënemanie, ook wel smetvrees genaamd. Geliefde heeft wel eens gezegd dat hij een beetje schrok toen ik, tijdens ons eerste bioscoopbezoek, van alles op de stoel legde om het huid-stoel-contact tot een minimum te beperken. Maar zijn angst verdween zodra hij mijn huis en de afwas van een week zag. Zo werkt dat kennelijk ook met de uitwerpselen van je eigen vlees en bloed. Die zijn aanzienlijk minder goor dan die van andere kinderen. Nooit geweten. Zo leer ik op mijn oude dag steeds wat nieuws.
Inmiddels is de diarree verdwenen. De billen zijn terug naar hun perfecte perzik-staat. Blijft over: snot en af en toe kots. Dat laatste komt er bijna terloops uit. Bij voorkeur over de bank. Maar dat is goed te doen verder. De poep blijft, uitzonderingen daargelaten, redelijk goed in de luier zitten. Maar snot komt er op zo'n prominente plaats uit. Het is onmogelijk te vermijden.
Het zit dan ook overal. Op de bank, op de kniehoogte van al mijn broeken, op het dekbed, en op de ramen. Vorige week had ik een belangrijke afspraak en halverwege het gesprek bleef de blik van mijn gesprekspartner hinderlijk hangen op mijn borsten. Niet omdat-ie ze opwindend vond, zo bleek later toen ik in de trein zat. Maar omdat er op tepelhoogte snot zat. Heel veel snot.
Vanmorgen moest ik vroeg weg. Ik had alles geregeld, Kleren klaar voor het mannetje en mij. Jasje in de plooi. Rok onberispelijk zwart. Alles in orde. Het leek allemaal goed te gaan. Tot het moment dat ik zelf nog naar de wc moest en vergat om de deur dicht te trekken. Dom, dom, dom. Hijgend van zoveel onverwacht geluk vloog-ie naar binnen. Met slechts het omvertrekken van de wc-borstel voor ogen.
Ik probeerde nog een barrière te bouwen, maar ik zat in een nogal ongelukkige positie en ik was te laat. Het resultaat: een vies kind in vies spul. Na het poetsen en omkleden waren we officieel te laat. Het mannetje op mijn knie balancerend, wilde ik mijn schoenen aantrekken, maar ik kwam er niet in. De linker zat vol oude Liga's en aan de zijkant van de rechterschoen zat drie dagen snot.
Die moeder van the Nanny Diaries is zo gek nog niet. We gaan hier een beetje orde en hygiëne op zaken stellen. Vanaf nu worden de handen gewassen, het snot gesnoten en de voeten geveegd voordat mama mag worden aangeraakt. Zou daar een leermethode voor bestaan?
