15 december 2006 door Sarcas
Waarin Sarcas de hand in eigen boezem steekt. 'Consequent zijn' klinkt leuk, maar is nog lang niet makkelijk.
'Consequent zijn' is een bijzonder taaie kluif. Het zou moeten inhouden dat je niet van je voorgedefinieerde opvoedregels en beslissingen afwijkt, dat nee ook nee blijft, en dat ja ook ja moet blijven. Dat lijkt allemaal heel simpel, maar in de praktijk is het vreselijk moeilijk. Het betekent namelijk ook dat je eigen gedrag consequent moet zijn...
Hoe moeilijk het is om je aan je eigen regels te houden, is overal zichtbaar. Bijvoorbeeld: in een artikeltje op het weblog van 'Mijn Kind Online', getiteld De BlackBerry-weeskinderen, waarin een gitzwart beeld geschetst wordt van ouders die maar blijven door-mailen, ten koste van hun kinderen.
De meeste ouders staan hun kroost niet toe om op alle denkbare (en vooral ondenkbare) momenten te sms-en, of even een telefoontje aan te nemen. Maar zelf... Kent u het?
Aan de eettafel gezeten, de maaltijd dampt u verleidelijk tegemoet, u heeft de opscheplepel in de ene hand, en het deksel van de pan – die uw partner hulpvaardig voor u omhoog houdt – in de andere hand, en een vrolijke ringtone knerst indringend over uw trommelvlies.
Scenario 1 - het is uw mobiel. Het kan dus belangrijk zijn. Lepel en deksel worden in de handen van uw partner geparkeerd, en u snelt uw elektrische slagader der communicatie tegemoet.
Scenario 2 - het is de mobiel van uw partner. Deze plempt de pan als ware hij roodgloeiend op de eerste de beste plek waar hij hopelijk niet meteen vanaf valt, en snelt gehaast weg. Enige nare woorden grommend, waar de Kijkwijzer 'grove taal'-icoontjes bij zou plaatsen, veegt u de spetters uit uw wenkbrauwen, en perst u er een nonchalant klinkend "Schat-we-gaan-eten" uit. U hoopt dat uw partner zo verstandig is om het telefoontje nog tijdens het opschepproces af te wikkelen.
Scenario 3 - het is de mobiel van uw kind. Het kind bevriest bij het horen van de eerste maten van de ringtone. Het weet: het is belangrijk. Alle telefoontjes van uw kind bevinden zich namelijk tussen de categorieën 'zéér, zéér belangrijk' en 'van absoluut onbetwistbaar levensbelang'. Als ervaren ouder weet u natuurlijk dat het allemaal volstrekt nergens over zal gaan, en u zegt rustig: "Nee. We zijn aan het eten."
- "Ja maar...", begint uw kind een revolte.
- "Nee, we zijn aan het eten!"
Als scenario 1 en/of 2 al eens zijn voorgevallen, en uw kind ook maar één hersencel aan geheugencapaciteit heeft, zullen deze incidenten haarfijn onder uw neus worden gewreven.
Uiteraard meent u "dat dat iets anders was", want "dat kon namelijk belangrijk zijn". Waarna de vloer der rechtvaardigheid zich krakend onder u opent, en u met pan, lepel en mobiele telefoon in de Schimmige Onderwereld der Puberlogica valt. Plat op uw bek, als ik zo vrij mag zijn.
'Niet bellen onder het eten', was de regel. Of geldt dat alleen voor uw kind? En ook een beetje voor uw partner eigenlijk? Consequent? Voelt-u 'm?
Bedenk nu soortgelijke scenario's voor:
Kinderen opvoeden is jezelf opvoeden. Vergeet dat, en je geeft je puber een stok waarmee je ongenadig om je oren gaat krijgen.
Tot besluit nog even een extra tip, ook geleerd uit goed observeren. Mannen, broeders, ik zei: jezelf opvoeden. Probeer niet je partner mee op te voeden, want dat kan tot heel onwenselijke situaties leiden.
Ja, ik weet het, we bedoelen het goed, in het belang van het kind en zo, maar de enigen die ermee wegkomen hun partner te heropvoeden, zijn: de vrouwen. Zo is het nu eenmaal, ik weet ook niet waarom. Maar wij hebben een piemel, dus who cares?
