24 oktober 2003 door Anita Schmidt
Bijna iedereen denkt er wel eens over om de boel de boel te laten en te emigreren naar een warm land. Bij de meesten blijft het bij mijmeren, maar Anita Schmidt deed het. Samen met haar man Oscar en drie kinderen (toen 5, 3 en 1) vertrok ze in augustus 2001 naar Spanje. Sinds die tijd houdt ze ons op de hoogte van haar avonturen in den vreemde.
Tijd voor een nieuwe uitdaging. School voor de meiden, en werk voor Anita.
Het is inmiddels al oktober, maar mijn verhaal gaat over september. Rond die tijd beginnen de kinderen genoeg te krijgen van de vakantie. En praat me niet van mijzelf! Alles is al een keer gedaan, of eigenlijk al wel twee keer, of drie keer. We worden steeds luier, slomer en komen nergens meer toe.
Tijd voor een nieuwe uitdaging dus. School voor de meiden, en werk voor mij.
Tijd voor een nieuwe uitdaging
Gelukkig, de boeken- en materiaallijsten kunnen weer opgehaald worden op school en we kunnen beginnen met de voorbereidingen. Mijn kersvers gearriveerde Engelse buurvrouw, Julie, gaat met ons mee naar school. Ze heeft haar kinderen aangemeld, maar begrijpt – net als ik twee jaar geleden – geen moer van wat er nu allemaal geregeld en georganiseerd moet worden.
Verbijsterd kijkt ze naar de boeken- en materiaallijst van haar zoon. Ineens realiseer ik me hoe snel alles 'normaal' is geworden voor mij. Ik kan niet alleen lezen en begrijpen wat er op de lijst staat, maar ik vind het ook heel normaal dat boeken, pennen, gummen, papier, scharen en noem maar op, door de ouders zelf aangeschaft moeten worden.
Tja... Als ik een uur later met de buurvrouw bij de lokale boekwinkel sta, vind ik het ook héél normaal dat de boeken een week voor het begin van het nieuwe schooljaar nog niet gearriveerd zijn. En ik moet grinniken om de vertwijfelde blik in Julie's ogen als ik haar vertel dat het 't veiligste is om de dag vóór de school begint terug te gaan. Het is niet waarschijnlijk dat de boeken er eerder zijn.
Ik ga ook weer braaf naar de jaarlijkse vergaderingen waar niets gezegd wordt dat niet op een briefje aan de ouders meegegeven kan worden. Ik weet het inmiddels; er zijn écht een paar ouders die niet kunnen lezen en schrijven.
Drie vergaderingen had ik dit jaar. Ook Michelle (3 jaar nu) begint met school. En ik moet eerlijk bekennen dat de vergadering voor Michelles groep wél nuttig was. Drie jaar, en dan al naar school, dat is toch ook wat! Goed dus om even kennis te maken met juf Yolanda. En ook om te zien hoe ze met de kinderen omgaat en te horen wat haar uitgangspunten zijn.
De eerste twee schoolweken worden gebruikt om de kinderen te laten wennen. En, heel slim, de eerste week mogen de moeders iedere dag een uurtje mee. Ook de moeders moeten immers wennen.
Juf Yolanda doet het geweldig. Ze laat de kindjes in hun waarde en accepteert dat een kind van 3 jaar zich nu eenmaal niet zo lang kan concentreren. Of soms gewoon zin heeft om te tekenen als anderen kleien, of lekker even wil slapen als juf een verhaaltje vertelt.
Met zachte hand probeert ze de kleintjes tot nieuwe dingen te bewegen, maar vooral stimuleert ze de kinderen in dat wat ze leuk vinden om te doen. Van mij mag ze blijven, die juf Yolanda.
Oefenen met de schoolbus
Mijn 3-jarige Michelle mag ook 'oefenen' met de schoolbus. Wat een feest! Ook voor Michelle blijkt dit onderdeel toch het leukste te zijn van het hele naar school gaan.
Stralend staat ze 's morgens aan de kant van de weg te wachten op de bus. Heel tevreden zit ze tussen haar zussen en de buurkinderen in. Ze voelt zich nu echt een grote meid!
De eerste dag rijd ik natuurlijk achter de bus aan om te zien of het wel goed gaat allemaal. Ik zie hoe lief haar zussen haar helpen om uit de bus te stappen. Het is een gedrang van jewelste tussen al die grote kinderen. Maar Danielle loopt vóór haar en Nienke áchter haar, zodat ze niet onder de voet gelopen wordt.
Als Michelle me ziet staan bij school roept ze: "Ik ga niet mee naar huis mam, ik ga naar school hoor!"
En ze loopt, zonder zelfs nog maar één keer om te kijken, de poort door, geeft juf een hand en gaat keurig in de juiste rij staan wachten tot het tijd is om naar binnen te gaan.
Dág Michelle, tot straks!
