16 december 2005 door Sarcas
Waarin dochterlief op de verkeerde jongens valt en Sarcas alle Segeln moet bijzetten om haar te redden.
Het begon zo'n beetje afgelopen zomervakantie. Onze dochter was met haar vader en aanhang op vakantie in Turkije. Het was avond en al vrij laat. Haar moeder en ik hingen oncharmant op onze bank wat te zappen van het ene oninteressante programma naar het andere, toen plotseling de telefoon ging.
In zo'n geval kijken we elkaar altijd eerst zo'n beetje aan, of de ander wellicht aanstalten maakt om de telefoon op te nemen. Maar dat gebeurt nooit, want we hebben allebei een hekel aan de telefoon. De volgende stap is dat we tegelijk klagelijk uitroepen: "Aaah, neem jij hem? Jij ligt het dichtst bij..."
Enfin, uiteindelijk neemt één van ons de telefoon wel op. Dit keer won ik, waarop mijn vrouw dus haar dochter aan de telefoon kreeg. Het bleek hier om Iets Ernstigs te gaan, en mijn radeloze stiefdochter kon niets anders bedenken in haar Nood, dan iemand bellen met Verstand, Ervaring, Takt en een aangeboren Talent om haar probleem op te lossen. Nog een geluk dat ik inderdaad thuis was.
"Wat is er aan de hand?", informeer ik ongerust. Diverse doemscenario's houden generale repetitie in mijn hoofd. Ik zal ze hier niet noemen, maar laat uw fantasie gerust even de vrije loop.
"Het is heel belangrijk, ik heb je nodig", zo begint ze haar verhaal. "Er is hier namelijk een ontzettend leuke jongen, maar hij spreekt Duits en ik heb een paar openingszinnen nodig om met hem in gesprek te komen."
Kijk, op de keper beschouwd ís het natuurlijk best wel vet dus, dat ik inderdaad word vertrouwd en geraadpleegd in de zaken die mijn dochter echt van het allergrootste belang vindt. Dat was natuurlijk altijd al het streven in het hele opvoedingsgebeuren. Toch had ik het in deze specifieke vorm niet zien aankomen. Een binnenkomertje, in het Duits. Probeer het zelf eens?
"Eh...", probeer ik slapjes, "hoe heet-ie dan?" Tja, dat wist ze niet precies. Ik stel voor om te vragen hoe hij heet. Maar dat wordt onder hoongelach verworpen. Dat is namelijk stom. Erg stom.
"Kom op", dringt ze aan. "Jij bent toch een mán... Wat moet ik zéggen?!"
Een typisch seksistisch vrouwentrucje. Nu al. Ik kan natuurlijk niet ontkennen dat ik een man ben. Maar de implicaties zijn variabel. Het subtiele verschil tussen "toevallig ben jij een man" en "omdat jij toevallig een man bent". Maar dat is een ander onderwerp. Ondertussen ben ik het haasje. Das Häschen.
"Vraag dan of hij daar al vaker..."
De zin besterft voortijdig in mijn mond. "Kom je hier vaker?" Het zal duidelijk zijn dat ik in mijn jonge jaren de meest schlemielige versierder van de Lage Landen was. Tot ver na mijn tienerjaren stond ik, stijf van de onbegrepen hormonen, onbeholpen onsamenhangende medeklinkers te mummelen tegen iedere vrouw van mijn leeftijd die ik leuk vond. Dit later uitbreidend tot iedere vrouw, leuk of niet. Zo leerde ik mijn ex kennen, maar dat is weer een heel ander verhaal.
"Koop een ijsje voor hem, vraag waar hij vandaan komt. Práát gewoon met hem, het geeft niet waarover. Wees geïnteresseerd, wees aardig, wees jezelf." Kortom, niets waar ze in de praktijk wat aan had.
We zijn nu aan aantal maanden verder. Ze heeft drie weken lang onnozel naar hem gegrijnsd. En hem één keer een bal toegegooid. En daarbij iets onduidelijks gemompeld. Het verhaal heb ik ondertussen al honderden keren gehoord. Ik heb vage fotootjes gezien van een kort uitgevallen, iets te dik, Turks/Duits jochie, van zo'n 15-16 jaar. Even helemaal op mijn eerste indruk en gevoel: een aso-ordi in de dop. Maar ja, daar kan ik maar beter aan wennen, vrees ik. "Hoe vind je hem?" vraagt ze. "Ja hoor", antwoord ik dapper.
Ik heb, met haar naast mij staand, al mijn Duitse vrienden en kennissen moeten vragen of ze wellicht een Turks/Duitse jongen kennen. Niet zo groot. Zijn naam klinkt ongeveer zo-en-zo. Ze weet niet hoe oud hij is, maar mogelijk 14. Hij heeft donker haar, een vader en een moeder. Geen idee waar hij woont. Ook als ze in de nabije toekomst iemand leren kennen die aan deze beschrijving voldoet, dan...
Vorig jaar zijn we naar een Duitse kerstmarkt geweest. Of we dat dit jaar ook weer doen. En wat de kans is dat ze hem daar ontmoet. Al haar vrienden en vriendinnen zijn ingeseind en van een foto voorzien. Voor het geval dat. Tevens is ze alvast begonnen Duits te leren. Ze krijgt het pas volgend jaar, maar ze is vastbesloten. "Ich bin ein kühles Küken" meldde ze me trots. En ik had haar nog wel zó verteld dat je niet alles letterlijk kunt vertalen...
"Haben Sie Eis?", "toll" en "geil", klinkt het regelmatig. Alles wat Duits is, wordt onderzocht. Schnappi galmt nog geregeld door het huis.
Ook zou ze graag naar Duitsland verhuizen. In het kader van de Duits-Nederlandse betrekkingen is dat wel mooi natuurlijk, maar ik houd mijn hart vast voor de toekomst. Ik zie drama's in het verschiet met aankomende liefdes, als mevrouw zo vasthoudend blijft.
Ze loopt nu ook al warm voor een Marokkaans jochie dat bij haar vader in de buurt woont. Ik vrees dat we een paar boeiende jaren tegemoet gaan.
