19 april 2008 door Sarcas
Waarin de hormonen in Huize Sarcas danig opspelen. De gevolgen van de lentekriebels blijven niet uit...
Er is niets aan te doen, het is ontzettend lente. Baby-eendjes dobberen achter mama-eend, lammetjes stuiteren door de weiden, en in huize Sarcas is een zwangerschap geconstateerd. Ondanks haar uitgaansverbod heeft een potent heerschap onze jonge maagd weten te verschalken.
We hadden het natuurlijk kunnen weten. Het geklaag van onze jongedame als ze de deur weer niet uit mocht, en het manvolk dat zich luid en duidelijk aan de voordeur meldde.
Toch heerst er nu een blije stemming, en mevrouw Sarcas en ik bereiden ons voor op het oma- & opa-schap. Tienermoeders zijn immers erg onzeker en erg onervaren. En om nou maar blind op het ontluikende moederinstinct te vertrouwen... Kittens zijn namelijk een hele verantwoordelijkheid, en een hoop werk. Maar wel heel leuk!
De hormonen roeren zich niet alleen bij de katten. Dochterlief keurt en weegt elke man die zich op de buis vertoont. Johnny Depp is natuurlijk heel smakelijk. Maar Josh Holloway staat toch wel met stip op nummer 1. Geen aflevering van Lost gaat voorbij zonder diepe zuchten. Ook van mevrouw Sarcas trouwens.
Ergens drukt dat bij mij op mannelijk knoppen. Een testosteron-gedreven drift doet mij dan de acteur in kwestie genadeloos bekritiseren.
- "Kijk hem eens lekker zijn", kweelt mijn kleine meid met glimmende oogjes.
- "Mmmm!" knort mevrouw Sarcas instemmend. En beiden leunen ze nog iets verder voorover om nog wat dichter bij de beeldbuis te komen.
- "Hij heeft zijn haar geblondeerd", constateer ik vergeefs.
- "Ahh, nu doet-ie z'n shirt uit!" joelen mijn vrouwen enthousiast, niet lettend op mij.
- "En hij praat de hele tijd met zo'n hijgerige kreun-grom in z'n stem", probeer ik weer.
Ik weet niet wat mij meer stoort: het feit dat mevrouw Sarcas er een satanisch genoegen in schept om mij te plagen, of dat dochterlief zo ongeveer van de bank af glijdt van aanbidding, of dat ik een vaag gevoel van belediging krijg. Terwijl dat laatste natuurlijk volstrekt ongepast is. Ze kijken gewoon naar een leuke man.
- "Hij is wel héél verkeerd!" probeer ik nog.
- "Juist lekker!" shockeert het vrouwvolk mij.
- "Nou ja!" roep ik verongelijkt. "En hij is net zo oud als ik!"
- "Nou én? Hij ziet er anders wel veel beter uit..."
Fijn. Ik probeer mijn verkreukelde ego nog wat te redden maar het mag niet baten.
- "Hou nou toch eens op met dat jaloerse gedoe", bijt dochterlief mij toe. "Wij klagen toch ook niet als jij naar mooie vrouwen kijkt?"
- "Precies!" geeft mijn lieve echtgenote nog een trapje na.
Koortsachtig probeer ik een redenering te bedenken die bewijst dat dat iets heel anders is.
- "Ja maar", begin ik.
- "Ssssst! Hij praat!"
Lente. Hormonen. Vrouwen. Er is niets tegen te beginnen. Er zit maar één ding op. Met m'n goede vriend een terrasje pikken en de voorbijkomende rokjes bespreken, onder het genot van een glas bier.
Hij heeft ook een dochter. En een vrouw. Hem hoef ik niets uit te leggen. Samen gaan we gewoon de hele middag naar aantrekkelijke mevrouwen kijken. Net zo lang tot ons verschrompelde ego weer ontschrompeld is. Hormonen. Ik heb het er maar druk mee.
