9 september 2019 door Gerard Vroechop
Alle ouders doen het: verzamelen, bewaren en koesteren van kinderspullen, zoals tekeningen, knutselwerkjes of kleertjes. Wat doe je er later mee?
Bij het opruimen van spullen thuis, lag er in een doos een schriftje met kindertekeningen die ik ooit had gemaakt op de lagere school in de vijfde klas. Het was in zekere zin aandoenlijk, maar ik dacht wel: wat zou ik hier verder mee moeten? Kennelijk heeft mijn moeder dat decennia geleden aan mij gegeven met veel goede moederlijke bedoelingen en als ik dat een keer in de zoveel jaren terugzie zou ik kunnen glimlachen, maar het levert ook een soort ballast: Ik wil het weggooien, maar de drempel is huizenhoog. Dus mijn verstand zegt: weg ermee, mijn gevoel blokkeert dat.
Kom daar nu eens om: in mijn waarneming verzamelt een moeder alles wat een kind tegenwoordig produceert aan tekeningen vanaf de kinderopvang, verder alle schoolrapporten, oorkondes en certificaten, medailles eventueel aangevuld met kleertjes en schoentjes. Maar ook speelgoed: bouwblokjes, popjes, je eerste beertje, je spuuglapje. En natuurlijk duizenden en duizenden foto’s en filmpjes, waarvan de meeste digitaal, maar ook nog de stapels jaarlijkse schoolfoto’s: van de klas en losse foto’s.
Tegen de tijd dat dochter of zoon het huis gaat verlaten is het niet meer een schoolschriftje met wat tekeningen, maar een compleet levensarchief verpakt in een flink aantal dozen. Hier lieverd, dit is nog voor en van jou. Als kind mag je nog hopen dat je moeder die dozen nog flink wat jaren bij zich houdt, zodat pas als je zelf de jaren des onderscheids bereikt, je hiervan nog de aandoenlijkheid op waarde weet te schatten.
Of het een lastig probleem is, is denk ik persoonsgebonden. Je kunt er ook op verschillende manieren naar kijken. Het is positief dat er zoveel aandacht voor je is voor je oude creaties en spullen en geeft je als ontvanger ook nog een flinke inkijk in je eigen levenswording. Wat dan minder is, is dat je met een enorme berg aan memorabilia wordt opgescheept. Praktisch is het niet en het meeste zal jouw eigen kinderen niet meer boeien en dat hoeft ook niet want jij maakt voor die kinderen weer een nieuwe berg.
Misschien is een kritischer samengestelde hoeveelheid wel de oplossing. Niet alles hoeft bewaard en één paar kinderschoentjes geeft al meer dan genoeg weemoedige glans. Gelukkig dat de plakboeken met vakantiefoto’s zo langzamerhand tot het verleden gaan behoren. Gewoon alle foto’s digitaal opslag in een Cloud, voor de eeuwigheid te raadplegen.
