23 september 2020 door Femke Wester

Loslaten en toch verbonden blijven met mijn tiener

Mijn oudste zoon werd van de week dertien. Mijn kleine, grappige, dappere ventje dat met tien maanden al liep en de halve speeltuin in Barcelona terroriseerde. “TU: NO!!!” riepen de zandkasteel bouwende peuters. Die zagen mijn onhandig rondstampende kleintje al aankomen…

En nu dertien. Baard in de keel, ironisch taalgebruik, een half leven waar ik niks meer van weet. Boeken, telefoon, Dungeons and Dragons, Raspberry Pie… Grote jongensdingen.

Hier rondom ons huis staan een paar grote kastanjebomen. In de herfst strooien ze kastanjes. Zoveel dat er een ware schat aan glimmende ‘edelstenen’ ligt. Zo mooi. Ik wil ze liefst allemaal rapen en bij me houden, maar na een paar dagen worden ze al dof, de glans eraf. Er zit niks anders op dan te genieten van wat er nu is. Even door mijn handen laten gaan, inademen, bewust zijn van hun schoonheid en dan loslaten… Herkenbaar, Fem?

Dertien, ik geniet van hem en tegelijkertijd is er een hele harde schreeuw in mijn lijf die roept: “NEE STOP DE TIJD! IK WIL NIET!” En nee, ik zou hem níet het liefst in een doosje willen doen. Maar het sentiment snap ik wel. Maar al te goed.

Opvoeding en gedrag

Puberbeloftes: dit jaar hou ik het wel vol!

Hoe doe je dat dan? Genieten van het moment? Hoe doe jij dat? Vooral onwillige pubers zijn er sterk in hun moeder zoveel mogelijk te ontwijken.

1. Ga naast hem zitten en vraag eens echt door over die game, die serie, die sport. Wat vind je er dan zo tof aan? Herken je dat? Hoe zou jij dat oplossen als je in zijn plaats was? Ik probeer vragen te stellen die over hun ‘ding’ gaan en tegelijkertijd ruimte geven om over hun gedachtewereld en gevoelens te spreken.
2. Ga samen een challenge doen. Ik heb vanmorgen een kruisspin uit zijn web gepakt (aaahhh!) en dat gefilmd (Echt!! Zie Instagram sterknaarschool) en hij schrijft een eigen verhaal voor D&D. Dikke lol en de kans om hun moeder enge dingen te laten doen en toch heerlijk contact.
3. Elke avond stop ik hem nog even in. Daar heb ik meestal geen zin in want eindelijk rust en ik zit nét. Ik doe het toch. Even een knuffel, een “ik hou van je mam” “ik altijd 1000 keer meer van jou”. Soms nog even een vraag of opmerking en ook ‘heb je de wekker gezet?’ (want helemaal loslaten lukt ook niet 😉). Fijn!

En zo adem ik mijn kinderen in, houd ik ze vast en terwijl ik aan de ene kant wel kan janken omdat ze ooit Echt Groot zijn, ben ik enorm vet dankbaar dat ik dit heb én kijk ik uit naar de nieuwe avonturen die we gaan beleven.

Dertien. Met gemengde gevoelens. Maar wat een prachtkind!