8 maart 2021 door Lisanne Karstenberg
Ik weet het, ik ben gezegend met drie mooie gezonde kindjes. Het geslacht is niet belangrijk. Toch wilde ik het heel graag weten, niet omdat het me uitmaakte maar wel zodat ik dit een plekje kon geven. Ik wilde mij voorbereiden, namen bedenken en wennen aan het idee van een zoon of een dochter. Ik heb zoveel respect voor mensen die het geslacht niet weten. Hoe doe je dat? Wat koop je dan voor de baby? Ik ging helemaal los zodra ik wist wat het geslacht van ons kindje was. Ieder pakje dat neutraal was werd ook niet gedragen hier! Oh wat erg he?
Ik wist al heel jong dat ik moeder wilde worden en zag mezelf altijd al met een meisje knuffelen, tutten en thee drinken. Toch vond ik het heel erg mooi dat mijn eerste kindje een jongetje was. Een grote sterke broer, net als ik zelf ook heb.
Bij mijn tweede zwangerschap kriebelde het wel een beetje, zou dit een meisje zijn? Omdat mijn gevoel wat anders zei, dacht ik dat het weer een jongen zou worden. Geen probleem dacht ik: ik denk ook wel dat ik een jongensmama ben. Toen de echoscopist vertelde dat ik in verwachting was van een meisje kon mijn geluk niet op. Een koningskoppel.
Ik zei bij mijn derde zwangerschap: 'Oh dit keer hoef ik het niet te weten hoor, ik heb van beide wat!' Wat een leuke verrassing lijkt me dat. De babykamer was neutraal mint groen bij alle drie en ik had van beide nog kleertjes en accessoires. Ik was ervan overtuigd: Wat anderen kunnen, kan ik ook.
Daar lag ik, op het net niet comfortabele bedje van de echoscopist. Willen jullie weten wat het wordt? Ik betrapte mezelf er op dat ik heel erg hard knikte en mijn mond zei: 'Ja natuurlijk…' *tromgeroffel* .. Het wordt een jongetje. Wederom zei mijn gevoel iets anders.
Het werd een jongetje, zo mooi, zo bijzonder. Bij alle drie had mijn gevoel het niet bij het juiste eind. Maar dat terzijde. Alle roze kleertjes en spulletjes die mijn dochter niet meer paste, konden nu echt de deur uit. Een tweede jongetje maakt ons gezin compleet.
Hoe ouder mijn kinderen worden, hoe meer ik besef dat ik toch wel een echte meisjesmama ben. Ik herken zoveel van mijn dochter in mij. Het tutten, haren kammen, vlechtjes willen, met poppen spelen, alles willen delen, maar ook de driftbuien, overal mee willen bemoeien en het stampvoetend weglopen. Jep, dat heeft ze van mij.
Ik moet wennen aan het jongensgedrag: veel schreeuwen, met dingen gooien, rennen en altijd vieze broeken. Waarom vertelt niemand je dat je 86 broeken moet hebben zodra een jongetje naar school gaat? Of dat ze nooit gel in het haar willen en de vreemdste kledingcombinaties uit de kast trekken. Jongetjes hebben ruimte nodig en ze leren door te ervaren (niet door te waarschuwen dus!).
Een jongensbrein werkt anders dan een meisjesbrein, daar ben ik me steeds meer van bewust. Ik kan me beter identificeren met mijn dochter en dat maakt het contact en de opvoeding makkelijker. Ik heb zelf immers ook een meisjesbrein. Mijn man heeft dit juist andersom. In dat opzicht vullen we elkaar mooi aan. Jongens zijn vaak impulsiever en kleuren graag buiten de lijntjes, meisjes zijn bedachtzamer en hebben een fijnere motoriek. Ik kan met mijn dochter bijvoorbeeld uren haren kammen, tutten, puzzelen en met de poppen spelen. Ik begrijp haar beter en kan haar makkelijker corrigeren.
Uiteraard gaat het niet om het geslacht, maar om de gezondheid van je kinderen! Met een zucht sta ik op, pak ik een voetbal uit de schuur en besluit een potje te ballen met de oudste. Jongetjes moeten hun energie gewoon wat vaker kwijt. En eerlijk gezegd heeft deze mama nog wat last van corona luiheid en coronakilo’s. Dus dankbaar dat ik toch ook een zoon heb, trap ik een balletje in de tuin. Win-win situatie laten we maar zeggen.
Kom maar op met dat testosteron, drie mannen en twee vrouwen. Let’s do this.
