Babytijd Babytijd

Babytijd

Lees ook op
astrid

astrid

03-11-2010 om 21:27

Wie heeft er ook een huilbaby?

hoi,
ik ben astrid en moeder van 2 geweldige jongens.
De jongste is 11 weken en helaas een huilbaby. We hebben al verschillende dingen gedaan (rust,regelmaat, maueel therapeut, ziekenhuisopname etc..) maar het huilen blijft. Ik zoek eigenlijk moeders/ ouders die in hetzelfde schuitje zitten! Dus geen goedbedoeld advies (sorry, maar die hebben we al zoveel gehad) maar gewoon mensen die weten hoe het is..


Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.
elsje78

elsje78

04-11-2010 om 11:14

2 huilbabies gehad

Dus ik weet wat het is! Je hoeft ook niet te zeggen hoe je je voelt want ik weet het. Kan het ook zo weer oproepen, ook al zijn ze nu 4 en 1...het is slopend, geeft je wanhoop, machteloosheid, boosheid, verdriet, onzekerheid en in die gevoelens was ik op zoek naar iemand met een toverstokje...

denk aan je!

liefs Elske

Irene

Irene

04-11-2010 om 13:45

Hier ook

Vooral onze tweede zoon was een vreselijke huilbaby. Echt maandenlang heeft hij gehuild en daarna ging hij naadloos over op zeer hevige driftbuien. We zijn zelfs bij de kinderarts geweest omdat we dachten dat er wel iets mis MOEST zijn met hem.
Inmiddels is zoon 6 jaar, en echt een ontzettend leuk, slim en grappig kind (al zeg ik het zelf). Hij is heel vrolijk en bijzonder makkelijk in de omgang. Blijkbaar was het een periode waar hij doorheen moest, en wij dus ook. En dat is de "troost" die ik je kan bieden: het gaat echt over. Als je er midden is zit, is dat vaak moeilijk voor te stellen, maar echt waar dit gaat voorbij.
Toen ik er midden is zat dacht ik alleen maar: dit nooit nooit meer! Maar na deze zoon hebben we toch nog twee kinderen gekregen. Dus: niet alleen gaat het voorbij, je vergeet op den duur zelfs hoe erg het is geweest!!
Hou vol, er komen betere tijden. En hoewel je geen tips vraagt geef ik je er toch eentje: zorg dat je af en toe even weg kunt zonder baby.

astrid

astrid

04-11-2010 om 13:48

Reactie

bedankt!
weet dat het overgaat. Onze eerste is ook een huilbaby geweest en dat alles heeft 1,5 jaar geduurd. Ook hij is nu een geweldig vrolijk mannetje. Dus hoop dat het goedkomt heb ik zeker wel, maar maakt het nu niet gemakkelijker.

sidneysheldon

sidneysheldon

04-11-2010 om 18:48

Ook gehad

mijn derde (nu twee jaar ) was ook een huilbaby. Heel mijn zwangerschapsverlof heb ik hem alleen maar horen huilen, ook een ziekenhuisopname omdat ik het anders niet meer trok. Ik weet hoe erg het is, en ontzettend frustrerend. Je weet al uit ervaring dat het voorbij gaat, en je zal vast wel de weken tellen dat hij ouder wordt, want des te ouder, des te meer kans dat het minder wordt.
sterkte, ik weet hoe je je voelt!

Dreigde die kant op te gaan

Bij mijn oudste dreigde het heel hard de richting van huilbaby op te gaan, zo lang ik de gangbare adviezen volgde. Pas toen we het roer omgooiden ging het beter. Zusje was nog erger, maar bij haar hadden we het eerder door. Maar als we even niet opletten: huilen, zo erg dat ze er niet uitkwamen, pure paniek.
En dat gaat door merg en been, ik leef echt met je mee. Heb je trouwens momenten ontdekt waarop het minder is? Dat gaf ons namelijk de sleutel.

Ik haat trouwens de term 'huilbaby'. Ik vind dat je een kind daarmee onrecht doet. De term van Dr. William Sears 'high need baby' dekt de lading veel beter en is minder onvriendelij over het kind (dat er ook niets aan kan doen). Hij heeft er veel over geschreven, en zelf ook eerstehands ervaring, 2 van zijn 6 kinderen waren high need.

Irene

Irene

05-11-2010 om 14:31

High need/huilbaby

Ach hoe je het noemt, ik vind huilbaby niet onvriendelijk klinken. Het is gewoon een heel passende omschrijving (het is een baby en het huilt...). Hier kreeg ik van CB destijds het advies om zoon vaker (alleen) te laten huilen... en dan bijvoorbeeld in een andere kamer wat leuks met de oudste te gaan doen. Nou... dat advies heb ik dus niet ter harte genomen he. Een kind huilt toch niet voor niets! Ja hij huilde net zo hard als ik hem dicht bij me hield, maar dan bood ik hem tenminste wel veiligheid en geborgenheid. Ik ben er van overtuigd dat dit voor hem het enige goede was om te doen. Als allerlei oorzaken zijn uitgesloten is dat volgens mij heel belangrijk: dat je er vertrouwen in hebt dat je je kind biedt wat het nodig heeft. Ook al huilt het nog steeds.

Fiorucci

Fiorucci

05-11-2010 om 16:23

Achttien...

Mijn oudste zoon is 18, en was een huilbaby, ik herinner me het nog goed. Toen hij een jaar werd hadden we werkelijk geen enkele nacht van dat eerste jaar doorgeslapen. Ik geef geen advies, maar wil je wel heel veel sterkte wensen! Bij hem was het overigens een voedselintolerantie.

Tirza G.

Tirza G.

05-11-2010 om 16:36

Ook hier. We zeggen nog altijd: als hij onze eerste was geweest, was er nooit een tweede gekomen. Nu hij 16 is, begrijp ik het - met terugwerkende kracht. Hij heeft moeite met de wereld. Nog altijd. En tja, wat móet je dan, als baby.
Koester hem. Hij heeft het nodig.

Tirza

Eens met tirza

Koesteren is het sleutelwoord. Ook al huilt ie.
Hier trouwens ook, als nummer 2 nummer 1 geweest was dan was ze in haar eentje gebleven.

Biene M.

Biene M.

06-11-2010 om 09:48

2 stuks

Mijn kinderen hebben allebei de eerste drie maanden minstens zes uur per dag gehuild en hooguit 12 uur per etmaal geslapen. Als ze niet huilden kwam dat doordat ze aan de borst lagen of er met ze rondgelopen werd. Geen idee wat de oorzaak was. Gelukkig sliepen ze 's nachts redelijk (wel een paar nachtvoedingen, maar geen nachtelijk gehuil). Na drie maanden werd het huilen minder.

Nummer drie is op komst en ik verwacht dat dat ook weer drie maanden veel gehuil wordt. Ik hoop dat ik net als bij de oudste vrij snel in een soort acceptatiemodus kom, bij nummer twee heb ik het er zelf moeilijker mee gehad.

Kind in een andere kamer laten huilen leidt bij mij trouwens tot meer spanning, dus dat doe ik niet. Maar als ik er even door zou kunnen ontspannen had ik het wel gedaan. Je moet toch die tijd door zien te komen en het punt waarop je je kind iets wilt aandoen zien te vermijden.

Sterkte Astrid, hopelijk wordt het bij jullie met drie maanden ook minder, daar ben je bijna!

Marleen

Marleen

06-11-2010 om 12:10

Vraagje

Hoi. Ik heb geen huilbaby, maar nummer 1 huilde heel wat meer dan nr. 2 en ik werd daar erg gespannen van. Ik wens je dus heel veel sterkte met het onder bedwang houden van je zenuwen! Ik vroeg me af hoe je omgaat met die (ongetwijfeld tegenstrijdige) adviezen. Laten huilen, niet laten huilen, wel naar de osteopaat, niet naar de osteopaat, je zult het allemaal wel voorbij horen komen. Raak je er van in de war, of zegt jouw gevoel heel sterk wat je moet doen? Was ik gewoon even benieuwd naar. Ik had zelf zoon destijds ook steeds bij me op schoot, op de arm of in de draagdoek, hij wilde gewoon constant erbij zijn. Als ik onder de douche stond zat hij in een wipstoeltje erbij, even alleen laten werkte niet. Ik ben blij dat ik daarin mijn gevoel gevolgd heb, nu ik hem 'ken' zie ik dat hij inderdaad veel aandacht en zekerheid nodig heeft. Groetjes, MArleen.

elsje78

elsje78

06-11-2010 om 20:26

Weten en voelen

je weet dat het goedkomt, tuurlijk, niemand blijft tot z'n 18e huilen, maar ik vond het zo'n rotzin.

WANNEER dan dacht ik altijd, makkelijk zeggen vond ik het, een dag met een huilbaby voelt als een week. En het is zo jammer dat je ze wel groot kan kijken, terwijl je dan eigenlijk de hele babytijd overslaat. Tenminste zo voelde ik het...

Maar hier was het 6 en 7 weken en is bij beide een lichamelijke oorzaak gevonden, dus dat was dan nog een peuleschil vergeleken met jou.

Maar in het archief staat ons draadje nog wel bij gezellig, uitgerekend rond september 2009. Hij is de 21e geboren en daarna lees je uit al mijn postings de wanhoop, de twijfel, de adviezen, de dokters enz enz

Ik denk aan je, het is niet makkelijk (understatement)

liefs Elske

Inderdaad marleen, continue nabijheid

Stoeltje of op speelkleed op de vloer als ik douchte. Mee in de draagdoek of op de vloer als ik naar de WC ging. Op de vloer als ik kookte.
Met continue geluids- of lichaamscontact waren ze wel stil.
Laten huilen? Lame niet lachen. Dan raakten ze ZO over de rooie dat ze blauw werden van ademnood en uiteindelijk nog uren aan de borst lagen na te snikken.
Maar, met draagdoek en veel aanleggen bleef het wel in bedwang.

Kiki

Kiki

07-11-2010 om 12:57

Ik heb ook nooit laten huilen

ik kon en kan er gewoonweg niet tegen. Ik had geen huilbaby wel twee notoire slechte slapers en dat is nog steeds.

Mijn oudste gaat spugen als je hem laat huilen (ook nog steeds), dus dat was sowieso geen optie.
Bij mijn jongste was ik eraan gewend geraakt, als ik in 2 jaar 8 maanden 2 nachten heb doorgeslapen (en een van de twee nachten was ik een weekend weg) is het veel.

Sterkte, slaapgebrek is echt funest voor je geestelijke gesteldheid en dan was het bij mij nog niet eens in combinatie met huilen.

Ik kan me voorstellen dat je er helemaal doorheen zit

liora

liora

07-11-2010 om 13:34

Oef

Jeetje wat zwaar lijkt me dat! Het valt me op dat er veel mensen reageren die ook huilbaby's hadden, rotwoord inderdaad. En dat iedereen zegt: de hele tijd vasthouden werkt goed. Wat we niet weten is of er ook nog iets anders werkt.

Ik herinner me een onderzoek in NL waaruit bleek dat vrijwel alle huilbaby's door niets anders dan rust en regelmaat in een ziekenhuis enorm opknapten en minder gingen huilen.

Van sommige baby's kan ik me ook voorstellen dat de heel onrustig worden van steeds vasthouden en aanleggen. Mijn jongste heeft bijvoorbeeld erg lekker geslapen ingebakerd, iets waar ik gevoelsmatig op tegen was, maar het werkte wel.

Wat voor de een werkt, werkt niet voor de ander. Elke baby is anders en elk gezin is anders. Maar het zou goed zijn als in dit draadje ook mensen reageren die andere oplossingen hebben gebonden dan continu vasthouden en nooit laten huilen. Ik vind niet laten huilen zelf overdreven.

Liora

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Irene

Irene

07-11-2010 om 13:56

Liora

Mijn oudste zoon was volgens "de Boekjes" een huilbaby. Hem ben ik na een aantal weken in gaan bakeren en ik heb een heel strak ritme aangehouden (rust en regelmaat). Dat werkte bij hem goed, en het huilen werd minder. Ik zie hem dus niet als een huilbaby, want er was wat aan te doen!!
Zoon twee daar heb ik dit uiteraard ook bij geprobeerd. Bij hem werkte het echter helemaal niet, er hielp zelfs helemaal niets. In dat geval koos ik ervoor om hem in ieder geval geborgenheid te bieden door hem heel veel bij me te houden. Ook dan huilde hij overigens. Hem zie ik dus wel als een huilbaby want hij huilde sowieso, wat je ook deed.
Nu zie ik nog steeds: oudste (9 jaar) is nog altijd zeer gebaat bij regelmaat en duidelijkheid, maar heeft vaak motivatie van buiten nodig. Zoon 2 (nu 6) is impulsief en creatief, maar heeft nog altijd veel bevestiging nodig. Zoon 3 (nu 3) was de rustigste baby, hij kan nu heel goed alleen spelen en is nog altijd rustig, maar ook heel schuw en verlegen en Dochter (nu 2) was grensgevalletje huilbaby en is nu een vreselijk dwarse peuter... Het zit er echt al helemaal in, je moet het alleen nog even ontdekken, hoe je kind in elkaar zit.
En als een baby wel troostbaar is, is het in mijn ogen dus geen huilbaby.

Anna3

Anna3

07-11-2010 om 15:15

Liora, astrid: 'bij je houden' help idd soms niet

Hier een baby (en ik) die er inderdaad meestal niet mee geholpen werd door haar steeds bij me te houden, aan te leggen, mee te dragen in een draagdoek etc. Hoe meer wij probeerden iets te doen, hoe erger het werd, leek het wel.
En dat maakt het misschien nog wel moeilijker: een kind dat niet te troosten is. Een advies als 'gewoon bij je houden' daar heb je dan niks aan, integendeel.
Maar misschien helpt het bij jou baby wel, Astrid, al blijft het ook dan zwaar.
Na drie maanden ging het hier beter, gelukkig, maar ik denk wel aan de mogelijkheid dat mijn dochter inderdaad overprikkeld was.

Tirza G.

Tirza G.

07-11-2010 om 16:17

Niet te troosten

Dat was mijn baby ook niet. Of we hem nou vasthielden of niet, wiegden of niet, liedjes zongen of niet: hij huilde. De enige momenten waarop hij stil was, was als hij aan de borst lag - en dan ook nog lang niet altijd. Structuur, voorspelbaarheid, rust: dat werkte allemaal. En inbakeren ook, alleen heb ik er niet voor gekozen om de standaard-inbakertechniek te gebruiken omdat ik daar niet in geloof. Inbakeren gebruik je om je kind van je vandaag te leggen. Ik gebruikte een draagdoek, bond hem strak vast, zorgde dat zijn gezichtje van de wereld af was zodat hij geen prikkels kreeg en gebruikte op die manier mijn lichaam als middel voor hem om zijn spanning af te laten vloeien. En dat doet-ie (16) nog steeds. Als het echt moeilijk of eng wordt, hangt-ie tegen me aan, zomaar een beetje te lummelen op de bank of wat dan ook. Hij koppelt het verwerken van moeilijke dingen aan mijn lichamelijke nabijheid - precies waar ik op hoopte. En natuurlijk wordt dat minder in de loop der jaren, maar ik vind het nog altijd frappant.

Tirza

Tirza G.

Tirza G.

07-11-2010 om 16:19

Niet laten huilen (liora)

Niet laten huilen vind je overdreven, zeg je. Dus: als je buurvrouw vannacht huilend op de stoep staat zeg jij: kom, kom, ga nu maar eens rustig naar je bedje, morgenochtend ben je de eerste? Waarschijnlijk niet. Waarom moet een hulpeloze baby het dan wel zelf uitzoeken?

Tirza

liora

liora

07-11-2010 om 17:15

Tirza

Een baby huilt vaak van moeheid en overprikkeldheid. Het kiezen voor de moeilijke weg, baby tot rust laten komen en niet nog verder prikkelen is in mijn idee het hele eieren eten van opvoeden.

Je kind rust gunnen, ook al wil je misschien liever bij je nemen.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

liora

liora

07-11-2010 om 17:23

Verduidelijking

Net als wanneer je je kind medicijn moet geven dat vies smaakt. Soms moet dat en je doet dat omdat je weet dat het goed is voor je kind, ook al wil je kind het op dat moment niet.

Overigens, als niks helpt dan zou ik ook kiezen voor bij me houden.

Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.

Laten huilen

Ik sluit me eigenlijk aan bij wat Liora zegt. Ik geloof ook echt in overprikkelde baby's die daarom huilen en erg gebaad zijn om alleen lekker in een warm en knus bedje te liggen. Mijn oudste was zeer onrustig aks baby en was op een gegeven moment doodmoe van weken lang niet/nauwelijks slapen. Totaal overpikkeld. Hij huilde ook in mijn armen, dicht bij me. Toen heb ik het advies van huisarst opgevolgd. Hij was kerngezond, zat op nutramigen en die zei: laat hem maar eens een poosje huilen. Misschien valt ie dan vanzelf in slaap. Ik heb hem een dik half uur laten huilen in een warm en knus bedje. Hem gewoon voor het eerst met rust gelaten en...hij viel zowaar in slaap. Een wonder. En niet voor eventjes, maar voor 3 uur achter elkaar. DE volgende keren een strak schema aangehouden. 2 Uurtjes op en dan weer wegleggen, laten huilen en hij sliep 2 uur. Na 3 dagen huilde hij nog maar 5 minuutjes om in slaap te komen. Een wonder!!! Ik kreeg een heeeeeel ander kind. Was opgewekt en veeel rustiger. Ik kreeg een kind wat perfect sliep en nauwelijks nog huilde. Wel bleef ij bewegelijk.
Mijn tweede zoontje sliep meteen beter. Maar korter. We lieten hem wel eens huilen, maar dat leverde verder weinig op. Hij sliep beter, maar korter achter elkaar. een totaal ander kind.
Ik geloof wel degelijk dat bij sommige kindern het echt werkt om ze apart te leggen en een poosje rustig te laten huilen. In de baarmoeder liggen ze ook in donker met maar hele zachte geluiden.
Om nu meteen te zeggen dat laten huilen niet goed is en zielig vind ik dus echt te kort door de bocht!!!!

elsje78

elsje78

07-11-2010 om 20:53

Laten huilen

Tja, het heeft niet de voorkeur bij mij, maar soms moest het gewoon. Omdat ik even gek werd ervan (ook op schoot was het krijsen) en even weg moest lopen. In het ziekenhuis (huilbabyprotocol brr krijg er nog de kriebels van) doen ze het ook, wel even naar toe, maar in bed laten. Ze kijken dan of het overprikkeld zijn is, of een ritmeprobleem.

Nogmaals, ik wilde het niet, maar soms gebeurde het wel dat ze een half uur huilden in bed, omdat ik er doorheen zat, douchte, of in het geval van de tweede, met de oudste speelde. Bij de tweede wilde ik voorkomen dat de oudste een hekel kreeg aan de nieuwe baby omdat mams daar de hele dag mee druk was, en hij alleen maar huilde...

Tirza G.

Tirza G.

07-11-2010 om 23:42

En dat is het verschil

Jullie interpreteren "bij je houden" als prikkelen en ik als kalmeren. Een baby die in een draagdoek zit (ingebakerd dus) met zijn koppie afgewend (ziet niks bewegen, geen licht, gedempt geluid) kan het wiegen van het moederlichaam, haar geur, haar hartslag gebruiken om te ontspannen. Een baby kan zichzelf nog niet kalmeren, heeft een ander nodig om te leren zélf zijn stress te reduceren. Het is precies hetzelfde wat je doet bij een huilende kleuter: die neem je op schoot, je maakt sussende geluidjes en je wiegt. Die wikkel je toch ook niet heel strak ergens in om ze vervolgens alleen in een kamertje te leggen?

Tirza

Rembrand

Rembrand

08-11-2010 om 00:24

Wat zou je zelf willen als je verdriet hebt?

Inhakend op Tirza........
Als ik verdriet heb of ik ben angstig wil ik graag troost en lichamelijk contact met iemand waar ik een sterke band mee heb. ( mijn partner, of een ander familielid waar ik een goed gevoel bij heb ).
Ik zou nog verdrietiger worden als degene waar ik troost bij zoek mij begrenst in mijn bewegingen en in mijn slaapkamer zet......
M.

Tirza

Tirza: ik begrijp wat je zegt: en ik vind je huilende baby in een draagdoek nemen, afgewend en een soort veilig begrenst ook echt een zeer goede manier om te proberen!!!! Helemaal mee eens!!! Het lijkt misschien wel het meest op de veilige baarmoeder. Alleen.....mijn baby hield niet op met huilen, bleef ook in de draagdoek erg onrustig, sliep wel iets meer dan op de arm, maar nog steeds niet lekker, bleef moe en kennelijk toch overprikkeld.
En een feit is ook dat ik veel vriendinnen en kenissen om me heen zag/zie die hun baby veel op de arm houden, niet in draagdoek en maar schudden met de baby. Ik geloof ECHT dat baby's daar ontzettend overprikkeld van kunnen raken. Of ze worden in de box gelegd en geacht DAAR te slapen. Fijn en leuk als je baby dat doet, maar de mijne deed dat ECHT NIET. Wat ik dan vaak zie is dat baby wel een kwartiertje wegzakt, maar dan weer wakker schrikt. Ik denk echt door teveel licht en prikkels en geluiden.
En hoe verklaar je dan dat mijn zoontje voor het eerst goed ging slapen nadat we hem een half uurtje hebben laten huilen??? DAt is dan zeker uitputting. Alleen...na drie dagen huilde hij nog maar 5 minuutjes en sliep voor het eerst uren achter elkaar en kreeg ik een zeer tevrede en vrolijke baby voor terug. Mensen zeggen dan wel eens dat hij geleerd heeft dat huilen geen zin heeft en zich er gelaten bij neergelegd heeft. Maar waarom kreeg ik dan een zeer vrolijk en tevrede ventje ervoor terug. Niks geen angstig, verlaten mannetje. Maar een heerlijk uitgeruste baby!!!!!!!

Rembrand

rembrand: ik ben het niet met je eens. Tuurlijk probeer je eerst een verdrietig huilend kind/baby te troosten met lichamelijk contact. Altijd je eerste uitgangspunt. Ik denk dat er ook maar weinig moeders zijn die dat instinctief niet doen. Maar... niet ieder kind is daarvan gediend. We kennen toch allemaal wel de driftige verdiretige peuter die alleen maar harder gaat slaan en protesteren als je hem/haar vast pakt. Soms kan je een verdrietig persoon beter laten. Ik zelf heb ook niet altijd behoefte aan lichamelijk contact als ik boos ben of verdrietig. Laat me maar met rust zeg ik dan. Ik geloof zo ook dat er babys zijn die helemaal dat lichamelijke contact niet fijn vinden, er in iedergeval niet rustig van worden. Maar die wel rustig worden van lekker met rust gelaten worden in een prikkelarme omgeving.
Zo was mijn baby dus.

dc

dc

08-11-2010 om 15:05

Tirza

"Jullie interpreteren "bij je houden" als prikkelen en ik als kalmeren. Een baby die in een draagdoek zit (ingebakerd dus) met zijn koppie afgewend (ziet niks bewegen, geen licht, gedempt geluid) kan het wiegen van het moederlichaam, haar geur, haar hartslag gebruiken om te ontspannen."

Ja, fijn dat jouw kind dat fijn vond. De mijne bleef in een draagdoek ook maar krijsen. Die werd pas gelukkig toen ik leerde minder arrogant te zijn, en hem in bed te leggen.

En nu is hij 4 en wil hij nog steeds met rust gelaten worden als hij moe is. Het ene kind is het andere niet.

liora

liora

08-11-2010 om 15:19

Verdriet

Verdriet? Ik denk dat het nogal projectie is om meteen te spreken van verdriet. Een kleine baby kan zich slechts uiten door te huilen of niet te huilen, later ook te lachen. Huilen kan verdriet zijn, maar ook honger en ook heel vaak moeheid. Ik denk dus dat juist het idee dat je als ouder moet troosten elke keer als een kind huilt, precies de misvatting is die ten grondslag ligt aan het continu oppakken, troosten, bij je dragen.

En ik vind zeker niet dat je een baby niet moet vasthouden. Wel! En vaak ook! Maar ook dat kun je teveel doen. Je doet je baby een groot plezier door de baby rust te geven en dat betekent voor veel baby's lekker rustig in hun eigen bedje!

Liora

liora

liora

08-11-2010 om 15:22

En die baarmoeder

Tja, een vriendin van me zei het mooi: je zit niet meer in de baarmoeder, dus helaas!

Ik vind het echt nonsens om zo lang mogelijk te proberen de baarmoeder na te bootsen.

Natuurlijk begeleid je een baby naar het echte leven en dat doe je stapsgewijs, maar continu rondlopen met een gillende baby?

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.