Bah, ik baal van mezelf
hallo ,
vandaag zei mijn dochter dat ze liever bij haar vader wil zijn. ik wist niet zo goed hoe ik hier op moest reageren.
haar vader woont gewoon nog bij ons en hoewel er vaak strubbelingen zijn , zijn er geen plannen om uit elkaar te gaan. ze is echter niet gek en zal af en toe wel dingen oppikken. Ik irriteer me vaak aan hem en zeg dat ook waar zij bij is, niet zo slim van mij, ik weet t.
nu ben ik , mede vanwege een schildklieraandoening, de laatste maanden mezelf een beetje kwijt, medicatie instellen, grote vermoeidheid, snel prikkelbaar en niet altijd evenveel interesse in dochterlief.( bijna 6 jaar ).
zaterdag heb ik zitten huilen in haar bijzijn, later aan haar uitgelegd dat ik mijn dag niet had.
sindsdien trekt ze erg naar haar vader, het 1e wat ze vanmorgen vroeg was of hij thuis bleef.
toen ik zei dat hij naar zijn werk was, werd ze heel stil en ik hoorde haar snikken toen ze onder de douche stond. ze is erg afstandelijk en mist hem zo, ze schreef het zelfs op in haar dagboekje.
dit raakt me zo ontzettend erg en ik weet niet hoe ik hier het beste mee om kan gaan.
hopelijk heb ik het een beetje begrijpbaar opgeschreven, ik voel me zo 'n slechte moeder.
Hier ook
Ik begrijp dat het je allemaal wat teveel wordt. Maar misschien ter geruststelling; onze dochter vertelt mij ook af en toe dat ze bij evt. scheiding wel met haar vader meegaat. Daar is overigens geen sprake van maar ouders van vriendinnetje gaan scheiden dus dat houdt haar nogal bezig. Ik weet van jongsaf aan al dat dit een vaderskind is. Ik weet ook dat ze veel van mij houdt maar net ietsje meer van haar vader. Net als ikzelf; ik houd van mijn beide ouders maar de band met m'n vader is net even specialer. Ik accepteer het en vind het ook wel vertederend. Tegen haar zeg ik dat als de omstandigheden ernaar zouden zijn dat ik dan weet dat ze liever bij haar vader is.
Bij jou is het misschien nu wel even anders omdat het zo plotseling is maar het zegt op zich niets over je moeder-dochter relatie hoor!
Liedewij
