Relaties Relaties

Relaties

Kaaskopje

Kaaskopje

18-08-2011 om 23:20

Wat verwachten ouders van volwassen kinderen?

Door bovenstaande draadje kwam ik op deze vraag. Hoe vaak vind je dat je kinderen bij je op bezoek moeten komen als ze de deur uit zijn? Wat zie je als hun verplichtingen naar jullie toe? Hoe is je rol naar hen toe?

Naar laatste reactie
Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.

Niets

Ik verwacht niets van hen, dan kun je dus ook nooit teleurgesteld worden ;o)
Onze oudste is sinds september de deur uit en woont met zijn vrouw op 700 km afstand. Ze komen weleens een weekend over, slapen meestal bij vrienden en komen bij ons eten. Ik wil dat ze bij ons komen, omdat ze het leuk vinden en niet omdat het "zo hoort". Dat heeft natuurlijk met mijn ervaring te maken, mijn moeder die altijd zat te "zeuren" en schoonouders die er nooit op aan drongen.

Ik begrijp niet zo goed, wat mijn "rol" zal moeten zijn.

Oja, eigenlijk verwacht ik wel 1 ding: dat hij aan mijn verjaardag denkt :o). Maar dat is dan weer een leuk item voor een Sinterklaasgedicht/cadeau (verjaardagskalender), haha.

Kaaskopje

Kaaskopje

19-08-2011 om 00:38

Rol

Je rol zou kunnen zijn dat je wel eens bijspringt als dat nodig is. Ik noem maar een voorbeeld.

Maylise

Maylise

19-08-2011 om 01:41

Wederom

Net zoals in het draadje hierboven is het zo moeilijk om hier iets algemeens over te zeggen. Het verschilt per kind, per situatie en per levensfase. Ik heb niet echt een lijstje met dingen die ik verwacht als ze het huis uit zijn. De band die je voor die tijd hebt en de manier waarop je contact hebt zet zich gewoon door is mijn ervaring. Ik heb drie uithuizige kinderen. Ze wonen alle drie ver weg. Als ze hier dichtbij zouden wonen dan zou het anders zijn. We zien elkaar fysiek nu minder vaak. Toch is het contact goed.

Ik merk dat de manier van met elkaar omgaan nog hetzelfde is. Mijn oudste zoon wachtte thuis altijd de rustige momenten afwachten om dan eindeloos tot in de kleine uurtjes van de morgen met mij of zijn vader te praten. Nog steeds is dit zijn gewoonte. Hij belt niet dagelijks maar als hij belt dan kunnen we eindeloos praten. Het is heel normaal dat ik drie uur met hem aan de telefoon zit midden in de nacht. Dat doen we niet elke dag. Het is wat dat betreft precies zo als toen hij nog thuis woonde. Diepgaand contact op rustige momenten. We bellen gemiddeld een keer per week. Hij komt langs wanneer hij kan en wij proberen om in verschillende samenstellingen ook af en toe bij hem langs te gaan.

Mijn dochters die altijd meer op de voorgrond aanwezig waren zijn dat nog steeds. Beide meisjes bellen/sms'en/skypen/pingen/mailen/what's appen meerdere keren per dag met mij en de rest van het gezin. Alles wat er in hun leven gebeurd wordt gelijk gedeeld. De gesprekken zijn uiteraard niet altijd lang maar altijd heel erg in het nu. Waar ik met zoon vaak over politiek, filosofie, geschiedenis praat is het met mijn dochters veel meer over hun leven, waar ze nu mee bezig zijn en wat er nu gebeurd. Ik ken al hun vrienden, weet precies waar ze mee bezig zijn en dat delen ze graag. Zo was dat thuis ook altijd. Mijn oudste dochter heeft nog steeds haar praatstoel momenten. Dan belt ze op en dan wil ze duidelijk haar verhaal kwijt. Dan kunnen we ook tot midden in de nacht praten. Mijn middelste dochter is nog steeds druk en aanwezig en met 20 dingen tegelijk bezig en altijd heel erg in het nu aanwezig waarop ze dingen altijd gelijk moet delen. 5 minuten niet antwoorden op een sms'je is gelijk nog drie sms'jes van haar waarom ik niet antwoord.

Het is grappig hoe je in die oude patronen blijft hangen.

Verder vind ik dat als je familie een zekere plicht naar elkaar toe hebt als de band goed is om voor elkaar te zorgen. Plicht klinkt wat zwaar maar dat doe je als het goed is uit liefde. Ik zorg ervoor dat ik er ben als ze me nodig hebben. Ik vlieg heen waar ze zijn als ze ziek zijn, als ze verhuizen of als ze me gewoon even willen zien. Ik wil ze op alle manieren helpen, adviseren, bijstaan. Ik zal alles voor ze blijven doen waar ze ook zitten.

Verwacht ik dat ook van hun? Misschien ergens wel. Het heeft te maken met de manier waarop we sowieso met elkaar omgaan. We zijn gewend om op grote afstand van elkaar te leven. Mijn man en zijn familie zijn dat gewend. Ik en mijn familie ook. Automatisch ook naar de kinderen toe. Je bent ver van elkaar maar tegelijk ook betrokken bij elkaar, je helpt elkaar en zorgt voor elkaar.

Woon je bij elkaar in de buurt dan ben je eigenlijk veel samen. Ik zorg voor mijn moeder. Vroeger zorgden we voor mijn schoonmoeder. Ik zorg voor mijn nichtje. Ik heb de familie van mijn man constant over de vloer. Mijn eigen familie is niet zo groot. Ik zie mijn eigen moeder zeker 5 keer in de week. Als mijn kinderen hier in de buurt zouden wonen dan zou ik impliciet ook wel van ze verwachten ze vaak te zien. Echter dat is ook gewoon de manier waarop we met elkaar omgaan. Die verwachtingen kan je niet los zien van de band die je samen hebt.

Kaaskopje

Ja natuurlijk, we zullen er altijd voor ze zijn !

Ook ik geef hetzelfde antwoord

Het hangt af van de karakters, omstandigheden, van wat de personen in kwestie verwachten. Een "mode" of "etiquette" daarin werkt vooral beklemmend, volgens mij.

Kaaskopje

Kaaskopje

19-08-2011 om 11:59

Maylise

Bij ons in de familie gaat het er vergeleken met jouw familie wel heel schamel aan toe. Ik heb de behoefte ook niet om elke week of zelfs maand naar mijn schoonouders, zussen of schoonfamilie te gaan. Maar nu mijn dochters volwassen zijn qua leeftijd en over een poosje het huis uit zullen gaan hoop ik dat zij meer band met ons zullen voelen dan ik met mijn familie en ze dus iets meer behoefte hebben aan contact met ons. Ik heb daar op zich wel goede hoop op. Ik denk ook veel na over hoe het moet met mijn schoonouders als ze eigenlijk niet meer voor zichzelf kunnen zorgen. Ik vrees dat ik de enige van de (schoon-)kinderen ben die die verantwoordelijkheid voelt. En dat zeg ik niet omdat ik mezelf zo geweldig vind, maar ik denk dat het de realiteit is. En ik zie niet hoe ik die zorg moet geven. Ik werk, woon te ver van hun huis, heb geen auto om even snel op en neer te hoppen... Ik vind het een lastig punt.

Kaaskopje

Kaaskopje

19-08-2011 om 12:08

Mijn verwachtingen

Ik ben nogal verwachtingloos het moederschap in gegaan. Zo ben ik, maar het was ook een bewuste keus om geen verwachtingen te willen hebben. Ik wil mijn kinderen niet belasten met de gedachte dat ze ons teleurstellen. In de praktijk gaat dat heus wel eens mis. Ze weten van bepaalde dingen dat ik het niet leuk of vervelend vind, ze vragen bij bepaalde zaken ook nog mijn toestemming omdat ze het gevoel hebben dat ik dat verwacht, maar grappig genoeg verbaas ik me dan over hun behoefte aan toestemming en geef snel aan dat ze dat niet hoeven te vragen (afhankelijk waar het om gaat uiteraard). Maar zoals ik hierboven al aangaf hoop ik (ik probeer het niet te verwachten) dat ze nog regelmatig naar huis zullen komen als ze eenmaal het huis uit zijn. Verder verwacht ik niets van ze wat ze niet zelf willen.

Lizelotje

Lizelotje

19-08-2011 om 16:02

Ik hoop helemaal niets

Ik hoop dat mijn kinderen als ze volwassen zijn stevig genoeg zijn om het zonder mij te kunnen doen,dat ze genoeg zelfvertrouwen hebben en de juiste keuze's maken.
Dat mag met ,maar zeker ook zonder mij.Mijn oudste geeft nu al aan ,niet in het gat te willen blijven ,waar wij wonen,ze wil naar de stad,het liefst in het noorden.Ze vroeg laats aan me of ik dat erg zou vinden,ik heb haar uitgelegd dat ik het fijn zou vinden,gewoon met de fiets of met de auto bij haar langs te kunnen komen,maar als de afstand te groot zou worden ik met plezier de trein wil nemen of zelfs in het vliegtuig.
Als de kinderen later met ons kerst willen vieren zou ik dat erg gezellig vinden, zo niet,boeken we een vakantie naar het warme zuiden.Ik hoop dat ik geen dingen ga verwachten van ze.Dat ze zich niet verplicht gaan voelen.

Krin

Krin

19-08-2011 om 17:25

Mijn ouders

Mijn ouders lijken nog regelmatig verbaasd hoe familietrouw wij zijn. Mij verbaast het niets; in hun gedrag (vader) en woorden (moeder) laten ze altijd blijken dat ze blij zijn ons te zien, of we nu elke week op de stoep staan of eens in de paar maanden. Ze verwachten weinig tot niets, volgens mij; als het mijn moeder te lang duurt dat ze me gesproken heeft, belt ze mij, maar daar kan ook een maand overheen gaan.
Schoonouders net zo, eigenlijk. Mijn schoonmoeder zou graag dichterbij wonen, dan kon ze vaker op de koffie komen en kleinzoon zien, maar ze zegt er wel gelijk bij dat ik niet bang hoef te zijn dat ze dan elke week voor de deur zou staan. En ook zij vinden het altijd leuk als we komen (zelfs als we spontaan om vijf uur 's nachts aankloppen omdat we een slaapplaats nodig hebben na 10 uur tuffen vanaf ons vakantieadres).
Ik lees hier soms verhalen over (schoon)ouders waar mijn hart zich van omdraait en prijs mijzelf gelukkig, zolang dat nog kan.

tonny

tonny

19-08-2011 om 20:49

Leuke vraag

zeker voor een moeder met vier volwassen kinderen

Ik ben het eens met iedereen die vaststelt 'niets te verwachten en niet te verplichten' en ik hoef ook echt niet terug naar de traditie dat alle kinderen verplicht/gezellig op zondag kwamen koffiedrinken/soep eten.

Maar ik vind het wel wennen dat ik ze (in mijn beleving dan!) niet zo veel zie en nieuwtjes geregeld op Facebook vind.

Ze komen op verjaardagen van ons/van elkaar, we vieren nog steeds sinterklaas op een of andere datum daar ergens in de buurt, met Kerst komen ze meestal wel de ene of de andere dag, net wat ze handig vinden.

(Maar als ik jehova's getuige was geweest en al die feestdagen geschrapt zouden moeten worden, hm, dan weet ik nog niet hoe intensief het contact zou zijn.)

Er is beslist geen ruzie of verkilling, ze hebben ook onderling geregeld contact en leven met elkaar mee (sms, facebook, bellen) maar elkaar echt zien - da's niet zo vaak.

Het zal ook schelen dat wij niet meer in het gezinshuis van weleer wonen - ze hebben geen eigen geschiedenis met onze huidige woning/woonomgeving. Behalve de jongste dan, die weliswaar volwassen maar nog thuis.

Oh ja, mijn eigen rol: ik bied graag hulp aan als dat nodig/zinvol is en voorzover het past in de agenda. Hun vader eveneens.

Kaaskopje

Kaaskopje

19-08-2011 om 21:20

Stiekeme hoop

Hoewel ik dus niets verwacht, hoop ik stiekem wel dat ze niet zo ver bij ons vandaan zullen gaan wonen. Ik heb aan mijn eigen ouders totaal geen opa en oma voor de kinderen gehad vanaf dat mijn kinderen 6 en 4 waren en daarvoor eigenlijk ook zeer matig. Ik zal wel last hebben van compensatiedrang, want het lijkt mij geweldig om een soort 'aanloop'-oma te worden. Maar ehm.... we verwachten dus niets hoor)

Ver weg wonen

Zoals jullie misschien weten zijn wij, toen de kinderen klein waren, ge-emigreerd. In NL woonden de grootouders op ruim een uur rijden ( elk een andere kant op).
Toen we verhuisd waren kwamen ze dus niet meer met verjaardagen, wat ik voor de kinderen wel jammer vond. Maar .... als ze kwamen draaiden ze ook echt een weekje met ons gezin mee. Opa stond aan het schoolhek te wachten, oma ging mee naar een zwemles en 's avonds hadden wj alle tijd om uitgebreid te praten.
En de toekomst, ja, ik denk niet dat wij bij eventuele kleinkinderen in de buurt zullen wonen. Oudste woont nu op 700 km afstand en zie ik niet terug komen, middelste heeft ook aan het buitenland geroken en wil naar haar studie weer weg, en de jongste ? Maar wat doen wij, blijven wij dan hier ? De toekomst zal het leren :o)

Maylise

Maylise

20-08-2011 om 00:43

Ver weg

Mijn uithuizige kinderen wonen alle drie ook ver weg. Twee zitten allebei op zo'n 8 uur rijden (hoewel er een kans is dat een van de twee op 4 uur rijden komt te wonen, dat zou wel leuk zijn maar is nog niet zeker) en de derde woont op zo'n 18 uur rijden. Logisch dat ze niet regelmatig even op de koffie komen. Wel is het voordeel dat als we elkaar zien het ook altijd voor langer is. Soms voor een weekend, soms voor een week en soms ook voor maand. Mijn dochters studeren allebei dus ze hebben lange vakanties dus dan brengen we tijd samen door. Mijn zoon werkt en heeft minder lange vakanties. Hij komt wel regelmatig een weekendje langs. Hij vliegt zo een keer in de twee maanden gemiddeld voor een weekend hier heen. Dat is ook erg leuk. De meisjes komen wat minder vaak maar dan wel weer langer achter elkaar. Meestal komen ze elke schoolvakantie. Mijn oudste dochter komt wel altijd op de verjaardagen van de twee jongste kinderen. Dat heeft ze hun beloofd toen ze het huis uitging. Dan komt ze even voor een paar dagen als het niet toevallig in een vakantie valt.

Natuurlijk zou ik het gezellig vinden als we allemaal bij elkaar in de buurt zouden wonen maar aan de andere kant wil ik hun juist ook aanmoedigen om zoveel mogelijk te reizen, in andere landen te leven en alle mogelijkheden aan te nemen die ze kunnen krijgen. Ik vind het dus geweldig wat ze allemaal doen maar heel egoïstisch zou ik ze veel liever hier in de buurt hebben. Nog veel liever hier in huis of in het huis hiernaast of zo.

Gelukkig zit de afstand het contact verder niet in de weg.

Kaaskopje

Kaaskopje

20-08-2011 om 01:53

Ver weg

Mijn ouders zijn geëmigreerd in een tijd dat weg ook echt weg was. Je kon elkaar een brief sturen, maar die kwam met de nodige vertraging aan, dus van een vlot contact met het thuisfront was geen sprake. Daarnaast had lang nog niet iedereen telefoon. Dat is tegenwoordig wel anders. Maar contact houden via écht contact, dus door naar elkaar toe te gaan vind ik wel een dusdanig kostbare bezigheid dat ik dat niet om de maand zou kunnen bekostigen. Familie die overal woont lijkt mij daarom een dure 'hobby' en je moet er de tijd maar voor hebben. Mijn ouders wonen in zuidelijk oost Spanje. We hebben geen contact meer, maar ik zou er hooguit 1 keer per jaar naar toe gaan als we wel contact hadden. Meer zou echt niet gaan.
Mijn dochter droomt van werk in Afrika. Mijn schoonmoeder riep uit "Dat jullie dat góed vinden!" Waarop ik zei dat we daar niet veel goed aan te vinden hebben, omdat het haar beslissing zal zijn en dat ik het bovendien een geweldige ervaring voor mijn dochter zou vinden als ze het echt gaat doen. Schoonmoeder kon er met haar pet niet bij.

Nectarine

Nectarine

20-08-2011 om 08:01

Hulp?

Ik vraag me af, verwachten jullie ook hulp van jullie kinderen later? Mijn schoonvader kan echt niks. Ben ik nou zo gek als ik geen zin heb om tezijnertijd voor hem de wasmachine aan te zetten als hij 70 jaar op zijn gat heeft gezeten? Dan bedoel ik dus echt dat soort dingen, niet helpen in geval van invaliditeit of iets dergelijks. Ik bedoel, ik ben minder geneigd mensen te gaan helpen die zelf hun verantwoordelijkheid ook niet nemen. We hebben een fantastische, zeer zelfstandige kennis van in de tachtig, die zou ik zo gaan helpen, maar mijn schoonvader dus niet.

Lizelotje

Lizelotje

20-08-2011 om 09:18

Nee,

Ik verwacht geen hulp van mijn kinderen later.
Ben je als kind verplicht om je ouders te helpen???
Hoe zien julie dat.Ik had er laatst een gesprek over met mijn vriendin en later met mijn moeder.De ouders van mijn vriendin en mij zijn even oud,alleen heel anders.Mijn moeder is nog 'jong'heeft een vriendinnengroep,onderneemt dingen,rijdt auto enz.Erg zelfstandig nog.Haar moeder kan niet autorijden en is eigenlijk al bejaard.Nu had de vader van mijn vriendin een operatie gehad en kon een aantal weken niets.Haar moeder vond het niet meer dan normaal dat haar dochter voor haar klaar stond,om boodschappen te halen,de tuin bij te houden,om met haar naar de stad te rijden,toen haar bril stuk was.Mijn vriendin werkt 5 dagen en het werd haar teveel.Ze had hieree ngesprek over met haar moeder,dat ze oo kmet de bus of een deeltaxi naar de stad kon,maar moeder zei"daar heb ik jou toch voor'
Dat vond ze een hele nare opmerking,ik ook trouwens.
Ze vroeg me ook of zij nu zo een slechte dochter was?
Ik vind van niet.Later had ik het daar met mijn moedwer over:Van wat zij van mij verlangde op het moment dat het niet meer zou gaan.Nu lijkt het me wel ,dat als mijn moeder niet meer kan autorijden,dat ik met haar naar de stad zou gaan enzo.Maar niet poetsen of de tuin doen.Mijn moeder vond dat ook niet meer dan normaal en vond moeder van vriendin ook te veel op haar dochter steunen.Maar hoe zien jullie dat??Ik voel me echt niet verplicht later voor mijn ouders te zorgen.
Dat zou ik ook echt niet van mijn kinderen verlangen.
Ik ben net als Maylise,ik hoop stiekem dat ze bij me in de buurt blijven wonen aan de andere kant hoop ik dat ze iets van de wereld gaan zien.

Fiorucci

Fiorucci

20-08-2011 om 10:29

Lizelotje

Ik heb deze zomer een paar weken grotendeels het huishouden van mijn moeder gerund, incl boodschappen. Ze was ziek, woont alleen en kon het niet zelf. Niet omdat ik me verplicht voel, maar omdat ik iemand die mij zo na staat niet in de steek laat. Ja, ik vind dat normaal, net zoals mijn moeder heel vanzelfsprekend een paar boodschappen haalde als ik zieke kinders had. Ik doe het zo weer indien nodig.

Kaaskopje

Kaaskopje

20-08-2011 om 10:37

Nee (nectarine)

Ik zou jokken als ik zeg dat het mij niet leuk zou lijken als ze regelmatig bij me komen kijken als ik oud ben. Als ze dan spontaan een beetje op gaan ruimen zal ik ze ook niet tegenhouden denk ik, maar ik verwacht het niet.
Mijn dochter zegt wel eens dat zodra ze haar rijbewijs heeft ze mij van hot naar her zal brengen. Ik vind dat heel erg lief van haar, maar ik ga er echt niet vanuit dat ze dat echt zal doen. Het moet wel leuk blijven met dat soort zaken. Ze heeft een eigen leven tenslotte.
Ik kan me aan een kant je ergernis voorstellen over je schoonvader, maar ik zie dat soort afhankelijkheid ook als generatieprobleem. Hij is niet anders gewend door zijn opvoeding en zijn vrouw. Als je als vrouw van zo'n man nooit hebt ingegrepen vind ik dat je als vrouw ook mee hebt gewerkt aan die afhankelijkheid. Hem daar op deze leeftijd voor laten boeten vind ik geloof ik niet de bedoeling. Het is gebeurd, het is te laat om het nog anders te willen.

Lizelotje

Lizelotje

20-08-2011 om 11:19

Fiorucci

Dat begrijp ik.Mijn moeder is vorig jaar lelijk gevallen,breuken,arm 2 plaasten,sleutelbeen en enkel.Kon niets,ik heb boodschappen gedaan.Maar ze zorgde zelf meteen voor thuishulp.Toen ze geen thuishulp meer kreeg,maar het poetsen nog te zwaar werd is mijn hulp ook een middag bij haar gaan poetsen.Ze zegt zelf,Jij hebt hulp omdat het poetsen je teveel is,dan kan ik niet van je verlangen dat je dat bij mij komt doen.Dat doet de moeder van mijn vriendin dus wel.Ik zie dat niet als mijn moeder in de steek laten,waarom zou die hulp perse van mij moeten komen?
Als het nodig is ben ik er,maar het kan ook anders.Gelukkig denken mijn moeder en ik er hetzelfde over.

Nectarine

Nectarine

20-08-2011 om 12:34

Fiorucci

Jij hebt het over iemand die je na staat. Dat is toch anders.
Ik heb geen zin dat te doen voor iemand waar ik geen band mee heb. Maar misschien verwachten zij dit wel omdat ik met hun zoon ben getrouwd?

Fiorucci

Fiorucci

20-08-2011 om 12:54

Thuishulp

Alhier krijg je niet zomaar thuishulp als je twee gezonde dochters hebt, dat allereerst. Mijn moeder was herstellende van gedeeltelijk orgaanfalen, dat is helaas ook niet concreet genoeg om hulp te krijgen alhier, je kunt inderdaad beter iets breken. (waarmee ik dat niet wil wegwimpelen als peanuts, begrijp me niet verkeerd)

Maylise

Maylise

20-08-2011 om 13:04

Voor elkaar zorgen

Voor je ouders zorgen als ze oud zijn is voor mij op zich wel de normale gang van zaken. Ik ben dat altijd zo gewend geweest. Vroeger woonde mijn oma bij ons in huis. Ik weet dat zij ook voor haar moeder zorgde voor deze stierf. Mijn schoonmoeder is de laatste jaren vooral door haar dochters verzorgd maar uiteraard sprongen wij toen ook bij. Schoonmoeder woonde de laatste maanden bij de dochter die vlak bij ons woonde en uiteraard deden wij ons deel.
Mijn eigen moeder woont vlak bij ons, ze eet bijna elke avond met ons mee, we doen boodschappen voor haar en kleine klusjes rondom het huis. Voor de schoonmaak hebben we iemand geregeld. Lichamelijk kan ze nog prima voor zichzelf zorgen. Als ze ergens heen wil neemt ze meestal een taxi omdat ze het zelf niet fijn vindt om afhankelijk te zijn maar uiteraard brengen en halen we haar ook wel.

Ik weet niet of ik dat later van mijn kinderen verwacht. Ik kan me sowieso nog weinig bij die situatie voorstellen. Ik denk wel dat ze overigens voor ons zouden zorgen. Dat zit wel in hun karakter. Ik vind ze nu vaak al erg zorgzaam naar elkaar toe en bijvoorbeeld ook naar mijn moeder toe. Als ik zie hoe ze omgaan met oma dan zit dat wel goed.

Natuurlijk speelt afstand wel een rol bij in hoeverre zulke dingen praktisch mogelijk zijn. Ik hoop eigenlijk altijd zelfstandig te kunnen wonen maar als het echt niet meer zou gaan dan is het natuurlijk fijn als een van de kinderen ons in huis zouden nemen. Maar dat is allemaal zo theoretisch op dit moment en abstract dat ik me daar geen voorstelling van kan maken.

Maylise

Maylise

20-08-2011 om 13:11

Kaaskopje

Vliegen binnen Europa is tegenwoordig niet zo duur. Mijn zoon betaald gemiddeld 40 euro als hij een retourtje boekt naar ons. Vaak zelfs minder. Als hij een paar uur rijden van ons vandaan zou wonen dan zou hij dat ook aan benzine kosten kwijt zijn. Van zijn huis kan hij een bus naar het vliegveld nemen voor ongeveer 10 euro en wij halen hem hier bij het vliegveld op.

Mijn ene dochter komt soms met de trein en soms vliegen. Wat het goedkoopst is. Ze kan gratis met de bus naar het vliegveld daar (busabonnement gaat tot vliegveld) en ze betaald meestal iets tussen de 50 en 80 euro om hier te komen. Soms een goede deal voor minder.

Mijn andere dochter betaald het meest. Gemiddeld 100-120 euro voor een retourtje vliegen. Zij heeft een OV kaart dus betaald in Nederland verder niks meer.

De kosten vallen binnen Europa dus wel mee. Gaan we alleen dan is vliegen vaak het goedkoopst. Met elkaar kunnen we met de auto. Al met al zijn we natuurlijk nog in totaal een redelijk bedrag kwijt aan heen en weer reizen. De kosten echter zijn een stuk minder dan de kosten als mijn man zijn familie op wil zoeken. Dan kan geld soms echt een probleem opleveren om elkaar te zien. Zeker met het hele gezin zou elk jaar gaan wel heel duur worden. Mijn man is dit jaar dan ook alleen geweest met twee van de kinderen. Vorig jaar zijn we met z'n allen geweest. Misschien volgend jaar weer. Dan merk je wel dat afstand een grote rol speelt maar dat is nu eenmaal niet anders.

Reageer op dit bericht

Dit forum topic is gesloten, er kan niet meer gereageerd worden.