30 april 2025
Een ouder stuurde me een appje over mijn kind dat ik nooit meer zal vergeten
Ik zag haar naam op mijn scherm verschijnen
Ik zat aan de eettafel, de afwas was nog niet gedaan en mijn jongste zat op de grond te knoeien met rozijntjes toen de telefoon trilde. Ik keek vluchtig en zag de naam van een moeder uit de klas van mijn kind op mijn scherm staan. Geen vriendin, meer zo'n ‘hoi hoi-contact’ van het schoolplein.
“Hé, ik wilde je even iets zeggen over je zoon.”
Mijn hart sloeg meteen een slag over. Dat soort zinnen brengen zelden goed nieuws. Was er iets gebeurd op school? Had hij iets stoms gezegd? Of erger nog: had hij iemand pijn gedaan?
Ik dacht meteen dat het mijn schuld was
Nog voor ik het bericht had geopend, begonnen de doemgedachten. Had ik hem vanmorgen gehaast en chagrijnig afgezet? Was ik gisteren te streng geweest? Had ik z’n broodtrommel wel goed gecontroleerd? Wat als hij zich ellendig voelde en dat had afgereageerd op een ander?
Ik voelde die bekende kramp in m’n buik: Als er iets mis is, dan heb ik iets gemist.
En toen opende ik het bericht.
Wat er stond, verwachtte ik totaal niet
“Ik wilde je even zeggen dat jouw zoon vandaag iets deed dat me raakte. Mijn dochter zat wat verdrietig op het schoolplein en hij kwam naast haar zitten. Hij vroeg wat er was, luisterde en haalde zelfs een juf omdat hij zich zorgen maakte. Ze vertelde me net bij het naar bed gaan dat hij haar ‘zo lief geholpen had’. Ik vond dat je dat even moest weten.”
Ik las het drie keer. Alsof mijn hoofd het niet meteen toeliet en toen voelde ik tranen prikken achter mijn ogen. Van opluchting. Van trots. Van iets heel dieps waarvan ik niet wist dat ik het zo nodig had.
Het raakte me meer dan ik dacht
Want laten we eerlijk zijn: als ouder krijg je vaak feedback als er iets niet goed gaat. Als je kind iets doet wat ‘niet hoort’, als er een klacht is, als iemand iets lastig vindt aan zijn gedrag. En daar leer je ook van – absoluut. Maar dit? Dit raakte iets anders. Dit was iemand die de moeite nam om iets moois te benoemen. Om even stil te staan bij zachtheid, bij zorgzaamheid en de moeite had genomen om dat met mij te delen.
Ik weet nog dat ik naar mijn zoon keek terwijl hij op de bank lag, druk in zijn Minecraft-wereld. Zijn wimpers, zijn concentratie, zijn voeten onder zich gevouwen en ik dacht: Jij bent dus ook zó op school. Jij hebt een groot hart.
Ik vertelde het hem en dit was zijn reactie
Toen ik hem later op bed legde, vertelde ik het hem. Over het meisje op het schoolplein. Over het appje. Over wat haar moeder mij had gestuurd. Hij keek me aan en haalde zijn schouders op.
“Ze moest huilen, dus ik bleef gewoon even bij haar zitten.”
Alsof het niks was. Alsof het de normaalste zaak van de wereld was om een ander kind op zo’n moment op te vangen. En dat is het misschien ook voor hem.
Voor mij was het alles.
