25 december 2025 door Tessa

Marjolein (44): 'Mijn dochter kwam steeds vaker thuis met blauwe plekken en toen ik vroeg wat er gebeurd was, werd ik zó misselijk'

Ik stond in de keuken het avondeten te bereiden toen mijn dochter de deur opendeed. "Hoi mam" riep ze, terwijl ze haar tas op de grond liet vallen.

Toen ze zich omdraaide, zag ik het

Blauwe plekken verspreid over haar onderarmen en een vage afdruk op haar pols. Ik schrok me dood.

"Wat is er met jou gebeurd?" vroeg ik meteen. Misschien iets te scherp, want ze keek op met een blik die ik niet kon plaatsen. Schuld? Angst?

"Gewoon, niks", mompelde ze, terwijl ze haar trui over haar armen trok. Ik voelde dat dit niet klopte. Maar als ik iets weet, is het dat je bij pubers niets kan forceren.

Ik ben op school gevallen... ik kreeg een rilling.

Ik probeerde het luchtig te houden. "Niks?" "Dat ziet er anders behoorlijk pijnlijk uit." Ik ging op mijn hurken zitten en probeerde haar arm te pakken, maar ze trok zich terug.

"Het is niks, mam, echt, ik viel gewoon" zei ze, terwijl ze langs me heen de woonkamer in liep.

Vallen. Dat kon. Maar de plekken zagen eruit op een manier, die me niet beviel. Ik was geen arts, maar ik wist wel hoe een schaafwond eruitzag. Dit leek anders.

Ik voelde een rilling over mijn rug. Een naar gevoel dat ik niet kon wegdrukken. Ik moest iets doen.

De waarheid kwam niet meteen

Die avond probeerde ik het opnieuw. Terwijl we op de bank zaten, keek ik haar aan. "Lieverd, als er iets is, kun je het me altijd vertellen." "Je weet dat, toch?"

Ze knikte. Maar er kwam niks.

Ik wilde niet pushen, maar de onrust bleef in me zitten. Was het iemand op school? Een leraar? Een vriendinnetje? Of misschien een ander kind dat haar pijn deed? Mijn hoofd vulde zich met scenario’s en geen enkele voelde geruststellend. 

En toen brak ze

Pas de volgende ochtend, terwijl ze haar ontbijt at, zag ik het. De manier waarop ze haar mouwen extra ver over haar handen trok. Hoe ze haar havermout met tegenzin at. Ik legde een hand op haar arm en voelde haar verstijven.

"Meisje" zei ik zacht. "Wat is er echt gebeurd?"

Ze keek naar haar bord en kneep haar lippen op elkaar. Een paar seconden stilte. En toen, nauwelijks hoorbaar:

"Het was een spel op school."

Mijn hart sloeg over.

"Een spel?" vroeg ik, mijn stem trilde licht.

Ze knikte. "Een paar jongens." “Ze noemen het het ‘knijpspel’, wie het het langst volhoudt zonder ‘au’ te zeggen, wint."

Wat?!!

Ik probeerde zonder oordeel te luisteren, maar wat is er aan de hand met de jongeren tegenwoordig? Hoezo is dit leuk?

Waarom wist ik dit niet eerder?

Mijn dochter. Mijn kleine meisje. Ze had zich laten knijpen, duwen, vasthouden en niet gezegd dat het pijn deed. Omdat het een ‘spel’ was. Omdat ze niet als zwak wilde overkomen. Groepsdruk.

Ik voelde woede opborrelen. Niet alleen naar die kinderen, maar ook naar de school. Hoe kon dit zomaar gebeuren? En belangrijker: waarom had ze niet gedacht dat ze het me kon vertellen?

De confrontatie

Ik heb haar direct gezegd dat dit géén spel is. Dat pijn doen nooit leuk of normaal hoort te zijn. Dat niemand haar zomaar mag aanraken of pijn mag doen, hoe ‘grappig’ het ook lijkt. Dat je niet mee moet doen alleen maar om ergens bij te horen.

Daarna heb ik de school gebeld. Niet vriendelijk, niet beleefd. Dit moest meteen stoppen. En ik was niet de enige ouder die zich zorgen maakte.

De juf wist ervan. "We hebben het al een paar keer in de klas besproken" zei ze.

Mijn hand kneep zich om mijn telefoon "En toch gebeurt het nog?"

En nu?

Mijn dochter praat er nu openlijk over. We hebben afgesproken dat als er iets gebeurt, ze het me altijd vertelt. Geen geheimen. Geen stomme ‘spelletjes’ waar niemand iets van weet.

De blauwe plekken zijn inmiddels vervaagd, maar het idee dat ik bijna niet had geweten wat er gebeurde? Dat blijft nog wel even hangen.