19 april 2025
Mijn kind riep iets gênants in de supermarkt en iedereen draaide zich om
Supermarkten en kinderen: een combinatie die eigenlijk nooit zonder kleerscheuren verloopt. Dat wist ik al. Maar dat mijn kind me ooit sociaal zou ruïneren tussen de broodafdeling en de kassa, dat had ik niet helemaal zien aankomen.
Het begon allemaal zo normaal
We hadden een simpele missie: even snel wat boodschappen doen: melk, brood, een zak appels. Mijn dochter van vier liep vrolijk naast me, kwetterend over van alles en nog wat. Ik had haar net uitgelegd dat we geen snoep gingen kopen. Ik had die boodschap gebracht met een beetje extra pedagogisch verantwoord enthousiasme, in de hoop dat ze zonder protest zou accepteren dat we vandaag niet in de buurt van de schappen met snoep zouden komen.
Het leek te werken. Ze knikte begrijpend, pakte mijn hand en zei: “Dat is goed mama, snoep is niet zo gezond.” Ik voelde een golf van trots. Dit ging soepeler dan verwacht. Misschien was ze nu echt op een leeftijd waarop ze dingen begon te begrijpen.
Totdat we bij de kassa stonden.
En toen sloeg ze toe
Er stond een vrouw voor ons in de rij, ergens in de zestig met een stevig postuur. Ze legde haar boodschappen op de band, waaronder een flinke voorraad koekjes, chocoladerepen en een familiezak winegums. Mijn dochter keek even geïnteresseerd toe, draaide zich toen naar mij en zei luid en duidelijk, zodat niet alleen ík het kon horen maar ook de caissière, de vrouw in kwestie en waarschijnlijk ook iedereen op de parkeerplaats:
"Mama, waarom mag die mevrouw wél zoveel ongezond eten?"
Doodse stilte.
Ik voelde mijn gezicht rood worden. De vrouw stopte met haar boodschappen op de band leggen en draaide zich langzaam om. Ik kon aan haar gezicht zien dat ze de vraag óók had gehoord en hem niet per se waardeerde.
"Eh…" stamelde ik, terwijl ik probeerde mezelf uit deze rampsituatie te redden "Schat, dat is niet iets wat we zo zeggen, iedereen mag kopen wat hij wil."
Mijn dochter was nog niet klaar: "Maar net zei je dat snoep niet goed is." "Waarom eet die mevrouw dat dan?"
Ik voelde mijn ziel mijn lichaam verlaten.
De caissière onderdrukte zichtbaar een glimlach. De vrouw keek me met priemende ogen aan en trok demonstratief haar zak winegums uit haar mandje. "Omdat ik dat LEKKER vind" zei ze kortaf.
Ik had geen idee wat ik moest doen, behalve zo snel mogelijk afrekenen, mijn dochter onder mijn arm meenemen en deze supermarkt voor minstens een maand vermijden.
In de auto vroeg ze: "Waarom keek die mevrouw zo boos, mama?"
"Omdat je sommige vragen beter niet hardop kunt stellen, lieverd."
