29 december 2025 door Tessa
Anouk (41) voelt het nog steeds: ‘Mijn kind wilde nieuwe schoenen, maar ik had geen geld en wat ik toen deed had ik nooit verwacht’
Het is gewoon vreselijk om bij elke aankoop na te denken of het kan. Of er nog genoeg geld over is voor eten. Maar natuurlijk wil ik ook het beste voor mijn kinderen. Dat ze gelukkig zijn. En dat ik zomaar iets voor ze kan kopen.
Hij wees naar de schoenen en ik wist het al
We liepen langs de etalage van de schoenenwinkel en toen hij stopte. "Mama, mag ik deze?" Zijn ogen lichtten op terwijl hij naar de felgekleurde sneakers wees. De nieuwste, de coolste, de schoenen die alle kinderen in zijn klas hadden.
Mijn maag trok samen. "Even kijken, schat" mompelde ik. Alsof ik niet allang wist dat het onmogelijk was.
Ik deed net of ik het prijskaartje moest zoeken, maar eigenlijk rekende ik al uit wat er op mijn rekening stond. Of beter gezegd: wat er niet op stond. Dus zei ik dat ik er even over na moest denken.
Thuis voelde ik de schaamte knagen
Ik haalde diep adem toen we thuis waren. “We kunnen ze nu even niet kopen” zei ik voorzichtig. Hij knikte, maar ik zag de teleurstelling in zijn ogen.
Dat knaagde. Niet eens om die schoenen zelf, maar om wat het betekende. Dat hij steeds misgreep. Dat hij altijd degene was zonder nieuwe dingen. Dat hij zich straks misschien anders voelde dan de rest.
Ik kon het niet loslaten. Mijn hoofd tolde. Er moest toch een manier zijn?
Ik deed iets wat ik nooit had gedacht te doen
Die avond pakte ik mijn telefoon en scrolde door Marktplaats. Ik had wat oude spullen die ik niet meer gebruikte: een tas, een kinderfiets, een paar boeken. Niet veel, maar misschien genoeg.
En toen zag ik het. Een bericht in een weggeefgroep: "Wie kan ik blij maken met een cadeaubon?" Ik aarzelde. Mensen zoals ik vragen dat soort dingen niet. Toch stuurde ik een berichtje.
Mijn hart bonsde toen ik de reactie kreeg: "Natuurlijk, ik stuur hem je toe."
Uit nieuwsgierigheid klikte ik op haar profiel. Een moeder, net als ik. Ze schreef erbij: "Ik weet hoe het is om iets niet te kunnen betalen voor je kind, vorig jaar zat ik in dezelfde situatie en iemand hielp mij." "Nu wil ik het doorgeven."
Ik slikte. Dankbaarheid, opluchting, maar ook iets wrangs. Want hoe kon het dat een vreemde mijn kind gaf wat ik niet kon geven?
De schoenen kwamen en ik voelde me kleiner dan ooit
Twee dagen later stond ik met hem in de winkel. De bon in mijn zak voelde zwaar. "Kies maar, jongen."
Zijn gezicht straalde. Hij liep trots naar de kassa, hield de doos stevig vast. "Dank je, mam!"
Ik glimlachte, maar vanbinnen voelde het anders. Alsof ik gefaald had. Alsof ik iets had gedaan wat ik niet had moeten doen, zelfs al was het voor hem.
Nog steeds voelt het dubbel
Hij draagt zijn schoenen met trots en ik glimlach als ik hem zie. Maar diep vanbinnen weet ik: dit was niet mijn overwinning. Dit was hulp. Hulp die ik eigenlijk niet had willen vragen.
En dat voelt nog steeds wrang.
