40 plus en kinder wens, spannend?

Ik vind dat argument over vakanties en uitstapjes altijd een beetje mwah, juist bij zo'n groot leeftijdsverschil. Vanaf een jaar of 12 willen tieners toch vooral hun eigen gang gaan en gaan ze ook veel meer alleen doen. Dus het wordt dan al veel minder dat je continu dingen met het hele gezin doet. En bij de meeste uitstapjes kan een kleintje toch gewoon meehuppelen ook als die niet direct de doelgroep is? En andersom kunnen de groten ook best een keer mee naar de speeltuin of iets anders, dan gaan ze daar maar lekker op hun telefoon zitten  

Mijn oudste zus is 8 jaar ouder dan ik en wij hebben een bijzondere band. Dat is voor ons allebei fijn. Voor onze ouders was het ingewikkeld, die verschillende leeftijden. Zij is op haar 21e voor het laatst met ouders op vakantie geweest, ik op mijn 13e. 
Het leeftijdsverschil werkt door in de generaties. De kinderen van mijn zussen zijn een stuk ouder dan mijn dochter. Dat vind ik een gemis. Maar ook zij heeft weer een bijzondere band met haar oudste nicht. 
Zelf was ik laat met kind krijgen (40 jaar). Fysiek heb ik het zwaar gehad de eerste jaren met een kleintje. Altijd heb ik het argument gehoord dat je het op je 20e ook zwaar kunt hebben. Dat zal wel, voor mij was het een hele opgave. Het zwanger worden ook trouwens. 
Ik weet niet wat je wel of niet moet doen. Als de kinderwens er is, waarom niet.

EmmaT schreef op 17-10-2022 om 10:59:

Mijn oudste zus is 8 jaar ouder dan ik en wij hebben een bijzondere band. Dat is voor ons allebei fijn. Voor onze ouders was het ingewikkeld, die verschillende leeftijden. Zij is op haar 21e voor het laatst met ouders op vakantie geweest, ik op mijn 13e.
Het leeftijdsverschil werkt door in de generaties. De kinderen van mijn zussen zijn een stuk ouder dan mijn dochter. Dat vind ik een gemis. Maar ook zij heeft weer een bijzondere band met haar oudste nicht.
Zelf was ik laat met kind krijgen (40 jaar). Fysiek heb ik het zwaar gehad de eerste jaren met een kleintje. Altijd heb ik het argument gehoord dat je het op je 20e ook zwaar kunt hebben. Dat zal wel, voor mij was het een hele opgave. Het zwanger worden ook trouwens.
Ik weet niet wat je wel of niet moet doen. Als de kinderwens er is, waarom niet.

Ligt dat leeftijdsverschil in die generaties niet meer aan het feit dat je pas met 40 je eerste kind kreeg? Waren jouw zussen ook zo oud? 

Hier is dat niet zo. Na mijn oudste kregen mijn broer en zus toevallig allebei nog een kind. Voor het eerst zaten we in dezelfde fase van ons leven, al was ik toen al 30. 

Mijn zus en ik schelen 4,5 jaar en haar oudste en mijn jongste schelen een half jaar in leeftijd. Die twee zijn altijd de dikste vrienden geweest, al vanaf in de wieg. De andere twee kleinkinderen van mijn ouders zijn juist veel ouder en veel jonger, dus ze hebben ze nu van 23, 18, 17 en 10.
Van een kinderwens met 40 en een nakomertje vind ik dus beide niet zoveel. Je kunt niet voorspellen hoe de band is tussen kinderen en ook niet hoe je zwangerschap gaat verlopen. Mijn zwangerschap op mijn 26e was beduidend zwaarder dan die op mijn 32, en ik ken legio vrouwen die na hun 38e nog fluitend zwanger waren.

Ik vind dat impact op uitstapjes en vakantie enorm onderschat wordt. Onze jonge tieners genoten enorm dat we met ons 4en kunnen mountainbiken op vakantie en dat we meegaan naar pretpark in de attracties. Als je met 2 pubers en 1 peuter bent dan moet je altijd opsplitsen. Voor jezelf waarschijnlijk geen probleem maar onderschat de impact niet voor je andere kinderen. Het is niet leuk als veel om de baby of peuter georganiseerd moet worden. Als je toch al nooit dit soort dingen doet en je kinderen gaan altijd hun eigen gang dan is het misschien een ander verhaal. Ik herken dat dan dus weer niet. Ook het bericht over de vriendschap inderdaad.

Anonima123 schreef op 17-10-2022 om 11:43:

Ik vind dat impact op uitstapjes en vakantie enorm onderschat wordt. Onze jonge tieners genoten enorm dat we met ons 4en kunnen mountainbiken op vakantie en dat we meegaan naar pretpark in de attracties. Als je met 2 pubers en 1 peuter bent dan moet je altijd opsplitsen. Voor jezelf waarschijnlijk geen probleem maar onderschat de impact niet voor je andere kinderen. Het is niet leuk als veel om de baby of peuter georganiseerd moet worden. Als je toch al nooit dit soort dingen doet en je kinderen gaan altijd hun eigen gang dan is het misschien een ander verhaal. Ik herken dat dan dus weer niet. Ook het bericht over de vriendschap inderdaad.

Daar hebben wij nooit een probleem mee gehad. De verschillen die er zijn, betreffen vooral interesses. Ik heb een kind dat het liefst urenlang in een museum ronddoolt en een dat binnen een kwartier de highlights gedoogt en daarna weer weg wil. In pretparken gingen ze vaak juist met zijn tweeën in attracties en paste ik op de spullen.

Maar de vraag: hoe zie je je gezin? Is inderdaad een goede. Wij waren geen drie-eenheid maar drie individuen met ieder hun eigen voorkeuren waar we dan in overleg uit wilden komen. En niet alles hoeft samen.

Misschien moet je niet alles met het 'hele gezin' willen doen. Al die leuke uitjes naar de Efteling en samen shoppen enzo hadden wij helemaal niet. Samen aan tafel en op vakantie, dat is blijven hangen. 

Hier ervaring met een gezin (niet het mijne) waar na 7 jaar nog een nakomertje kwam met een forse beperking. Dat heeft een forse stempel op de andere kinderen gedrukt, hoe goed de ouders ook met alle kinderen omgingen. Veel dingen niet kunnen doen met je ouders (leuke activiteiten, avontuurlijke vakanties, maar ook aandacht en begeleiding op de middelbare school). Het nakomertje was niet gepland, nu echt zeer geliefd, maar ook een bron van zorg.
En omdat de ouders al aardig op leeftijd waren toen ze de jongste kregen, ook veel zorgen over wie later de zorg over moet nemen. Dat is wel een risico dat je neemt.

Molenmeiske schreef op 17-10-2022 om 09:10:

[..]

Door wat ouder te zijn zijn de kansen op complicaties voor het ongeboren kindje groter. Dat vind ik spannend.

Dat zou voor mij reden zijn om het niet te doen. Je bent dan tot jezelf niets meer kan van de ouderdom bezig met de zorgen om je 3de kind, terwijl je al twee gezonde kinderen hebt. 

Ik snap de wens, wij hebben twee gezonde kinderen van 9 en 10 en ergens is er nog wel de wens voor een derde. Maar heel bewust gaan we dat dus niet doen, het leeftijdsverschil met de oudste twee vinden wij gewoon te groot. Ik vind het soms wel heel jammer, maar we hebben al twee gezonde, blije kinderen en dat is alles waard. 

MMcGonagall schreef op 17-10-2022 om 11:48:

[..]

Daar hebben wij nooit een probleem mee gehad. De verschillen die er zijn, betreffen vooral interesses. Ik heb een kind dat het liefst urenlang in een museum ronddoolt en een dat binnen een kwartier de highlights gedoogt en daarna weer weg wil. In pretparken gingen ze vaak juist met zijn tweeën in attracties en paste ik op de spullen.

Maar de vraag: hoe zie je je gezin? Is inderdaad een goede. Wij waren geen drie-eenheid maar drie individuen met ieder hun eigen voorkeuren waar we dan in overleg uit wilden komen. En niet alles hoeft samen.

Het duurt lang voor ze beiden in dezelfde attracties mogen maar dat vergeet jij voor het gemak maar even? 

Widajo schreef op 17-10-2022 om 08:22:

mijn kinderen schelen ruim 10 jaar, en ze hebben 'weinig aan elkaar'. Jongste voelt zich al heel lang enig kind (oudste is vroeg op kamers gegaan) en dat heeft veel voordelen maar ook nadelen. (Er is financieel meer mogelijk maar ze is ook vaak alleen).
Ik was trouwens ook bijna 40 toen ze werd geboren.
Wat iemand al zei; het is een wens, niet alle wensen hoeven uit te komen..
Moeder worden op je 40e is niet zo'n probleem, met 50 op het schoolplein staan, met 60 naar een diploma uitreiking misschien wel

Hoe zo dat dan? 
Ik denk dat dat nog het minst ingrijpende van al is.