Alleenstaand adopteren
Dag allemaal,
Het gaat niet morgen gebeuren maar over een jaar zou ik als ik zou willen in het land waar ik nu woon (Zuid Afrika) een kindje kunnen adopteren. Ik heb geen partner, al tien jaar niet en zie dat ook niet zo snel gebeuren. Volgend jaar ben ik 34. Ik ben arts en verdien genoeg om goed voor een kindje te zorgen en gezondheidszorg, kinderopvang en scholing te betalen. Zwanger worden is iets dat mij niet heel erg belangrijk lijkt als levenservaring maar een kind grootbrengen lijkt mij fantastisch.
Ik heb me de afgelopen twee jaar behoorlijk ingelezen over adoptie, specifiek hier in ZA en in Europa. Er zijn hier veel kinderen die een ouder nodig hebben, een half miljoen kinderen is (half) wees. Natuurlijk is in je eigen gezin opgroeien met je vader en moeder het beste maar ik denk dat ik heel veel van een geadopteerde zoon of dochter zou houden en dat hij of zij bij mij een fijn begin kan hebben. De vele kinderen hier die een thuis nodig hebben is ook iets dat er voor zorgt dat ik liever zou adopteren dan zwanger worden.
Praktisch gezien denk ik dat het wel lukt. Een nanny die bij je in huis woont is hier vrij gewoon dus kinderopvang de eerste jaren is niet zo'n probleem als het in Europa zou zijn. Ik weet hoe het adoptieprocedure in zijn werk gaat en dat is niet super duur of ingewikkeld. Mijn ouders zijn over een paar jaar ook op een leeftijd dat ze nog fit genoeg zijn om hier vaak langs te komen maar oud genoeg zijn om niet meer fulltime te hoeven werken.
Iets waar ik wel tegenop zie is de eventuele problemen die adoptie kinderen kunnen hebben. Stel dat ik toch weg moet uit Zuid Afrika en het kind daarom niet genoeg binding krijgt met haar thuisland. Of dat het toch blijkt dat mijn vrienden en collega's veel racistischer blijken te zijn dan ik verwacht en niemand zo gek zal zijn van mijn (Zulu) kindje als van de witte eigen kindjes? Ik heb een redelijke vriendenkring waar de kinderen op feestjes en zo door iedereen bemoederd en bevaderd worden. Of dat blijkt dat het kindje een afwijking heeft en ik er dan toch niet genoeg van kan houden. Je kan wel aangeven wat je wel en niet wil adopteren maar sommige problemen merk je natuurlijk later pas. Ik weet vrij zeker dat ik geen kind met HIV wil adopteren (te veel nare ervaringen mee op mijn werk) maar een kind met klompvoetjes bijvoorbeeld wel. Maar of ik het zou trekken als mijn kind later toch iets van foetaal alcohol syndroom blijkt te hebben weet ik niet.
Reden om dit hier te posten? Ik vraag me af wat de OOL lezers en reageerders vinden van het plan om alleenstaand moeder te worden en dan ook nog van een adoptiekindje met een ander kleurtje dan ikzelf. Ik ben benieuwd - en als er een positieve beslissing komt houd ik jullie natuurlijk op de hoogte van het gebeuren.
Alvast bedankt voor ALLE input, ook negatieve doe het niet gedachten worden zeer op prijs gesteld.
Met vriendelijke groet, Mariel
zwaar
Ik zou het heel moeilijk vinden om alleen ouder te zijn. Ik merk dat we het toch heel vaak van elkaar overnemen als 1 er doorheen zit, of geduld verliest, en met sommige dingen ben ik weer beter dan mijn man en andersom.
Als het gebeurt, dan gebeurt het natuurlijk, maar ik zou er niet voor kiezen om alleen ouder te zijn.
Verder vind ik het een heel nobel plan!
Geen gek idee
Ik vind alleenstaand ouderschap makkelijker dan met zijn tweeën, je hebt het in ieder geval zelf voor het zeggen qua opvoeding e.d. Van wat ik begrijp van mensen die geadopteerd hebben is dat dat aanvoelt als gewoon je eigen kind, dus daar houd je van ongeacht welk eventueel gebrek of eigenaardigheid je kind heeft. En de kleur lijkt me eigenlijk helemaal irrelevant, maar dat zou in Zuid-Afrika heel anders kunnen zijn (weet ik niet).
Succes met je beslissing!
Waarom niet
Het klinkt me alsof je het goed heb overdacht. Natuurlijk is alleenstaand moeder zijn zwaarder dan het met een partner samen doen mits die partner inderdaad iemand is met wie je het samen kan doen. Ik ken ook genoeg vrouwen die wel een man hebben maar die het eigenlijk alsnog alleen doen. Ik ben zelf alleenstaand moeder geweest alsmede samen met een man de kinderen opgevoed. Ja, het tweede is makkelijker maar het eerste is ook prima te doen.
Racisme is natuurlijk een moeilijke kwestie. Ik ken ZA niet goed dus ik heb geen idee hoe het daar ligt. In Nederland zou je denk wel af en toe met racisme te maken krijgen. Dat is helaas gewoon zo. Een kind hebben met een andere huidskleur lijkt me niet zo'n punt. Als je zelf met een donkere man een kind krijgt is de kans ook groot dat het kind behoorlijk donker is. Wel is het natuurlijk zo dat je hierdoor iets minder goed kan invullen wat discriminatie is en hoe dat ervaren zal worden. Dus ik zou heel oplettend zijn naar het kind toe en niet te veel voor hem/haar invullen. Vanuit een positie van 'white privilige' is het heel moeilijk om dat zal helemaal aan te voelen denk ik. Maar met een open blik en open denkbeeld kom je denk ik ver.
En een handicap... als je biologisch een kind krijgt weet je dat ook niet altijd van te voren. Liefde groeit natuurlijk. Iets als FAS is inderdaad heel moeilijk omdat je het niet van te voren weet altijd en omdat het zo'n enorme invloed kan hebben op het leven. Er zit altijd een onzekerheidsfactor aan. Zowel aan biologisch een kind krijgen als aan adopteren.
Ik heb zelf een pleegzoon die ik vanaf zijn 8ste heb opgevoed en voor mij is hij net zo mijn zoon als mijn andere kinderen. Ik heb hem nooit formeel kunnen adopteren maar in mijn hart is hij evenveel kind als mijn biologische kinderen dat zijn. Liefde gaat verder dan alleen een bloedband.
Zelf geadopteerd
En waar ik even op wilde reageren was de binding van het kind met het thuisland. Ik denk dat het allerbelangrijkst is dat het kindje gehecht is aan jou. Alles wat je dan van cultuur etc mee wil geven is meegenomen maar absoluut niet verplicht (tenzij je een ouder kind adopteert). Ik weet niet hoeveel tijd je van plan bent vrij te nemen om aan je kindje te wennen, en vice versa, maar dat is wel belangrijk (dus niet gelijk aan de nanny).
Ik ben uit Zuid Korea geadopteerd en heb er nooit problemen mee gehad. Het is ook nooit iets heel speciaals geweest, het was gewoon zo. En voorzover ik weet houden mijn ouders evenveel van mij als een biologisch kind (hebben ze niet). Er waren trouwens best veel andere geadopteerden die in de tienerjaren problemen kregen met de adoptie,
En alleenstaand opvoeden zal best zwaar zijn maar heus wel te doen. Ik wens je veel succes met het maken van de beslissing.
Ja prima
Ik kan me je zorgen goed voorstellen dat je een kind treft dat ziek of gehandicapt blijkt te zijn. Maar je groeit er in. Ik denk dat dat niet anders is met een adoptief moeder. Het is jou kind, je krijgt een extra motivatie die zorgt dat je die extra mijl voor je kind ook gaat lopen, hoe moeilijk het ook is.
Ik zag het ook bij de documentaire de kinderen van de Hondsberg. Daar was een meisje dat zeer moeilijk en afwijzend gedrag bleek te hebben. Maar ook na jaren kwamen de adoptief ouders nog steeds bij haar op bezoek en zorgden dat die verbinding er was en dat er kleine huiselijkheden waren.
Juist een kind dat niet zo gezond blijkt te zijn kan de oermoeder in je wakker maken.
Toch vraag ik me af waarom je denkt dat je alleen zult blijven? Er zijn toch ook genoeg knappe mannelijke dokters? Wie weet zit er wel eentje tussen de komende jaren die net als jij een gezin wil stichten.
probleemkinderen?
Ik ken toch wel een paar geadopteerde kinderen die behoorlijke problemen hebben, in de zin van handicaps, leerproblemen, gedragsproblemen. Ik zie dat de ouders veel moeite voor de kinderen moeten doen: medische behandelingen, extra aandacht voor opvoeding, extra overleg met school, extra schoolwerk thuis, etc. Het lijkt mij ontzettend zwaar.
Natuurlijk heb je met een biologisch kind ook de kans dat er een of andere handicap is of dat niet alles van een leien dakje gaat. Maar het lijkt me dat de kans bij een geadopteerd kind groter is. Enerzijds omdat in sommige landen juist kinderen met een handicap door de ouders worden afgestaan. En anderzijds omdat gemiddeld de biologische ouders van adoptiekinderen misschien minder gezond en in minder goede omstandigheden zijn, met de bijbehorende aangeboren effecten.
En bij een kind dat niet heel jong is geadopteerd komen daar ook nog hechtingsproblemen bij (die bijv. ook een rol kunnen spelen bij de omgang met vriendjes, gedrag op school, etc.) Bovendien gaat de hechting bij biologische verwantschap waarschijnlijk sowieso makkelijker (omdat een biologisch kind op jezelf lijkt, ruikt naar jezelf, naar je moeder/vader of naar je partner, etc. De kracht van de biologische verwantschap was een grote verrassing voor mij bij mijn eerste kind.) Om de hechting te bevorderen denk ik dat je voorzichtig moet zijn met (wisselende) opvang.
Natuurlijk kan het goed gaan, maar gemiddeld zal het moeilijker en zwaarder zijn. En als je dan ook nog alleenstaande ouder bent, lijkt het me dubbelzwaar. Het lijkt me beter/makkelijker als je als ouders als team voor het kind kunt zorgen.
Misschien ben ik wat somber, maar ik ken verschillende "moeilijke" geadopteerde kinderen van nabij. En ik ken een ouderpaar dat er keihard voor werkt, kinderen niet naar de opvang doet, veel tijd besteedt aan begeleiding, passende buitenschoolse activiteiten, verantwoorde opvoedingsmethoden etc. en zo veel verbetering weet te bewerkstelligen bij de gehandicapte of "lastige" kinderen (die in wezen natuurlijk schatten zijn maar wel een speciale aanpak nodig hebben). Petje af voor hen. Het lijkt mij heel zwaar. En moeder heeft geen betaalde baan, daar lijkt het me in dat geval ook niet mee te combineren. (1 of meer kinderen is natuurlijk een groot verschil.)
En ik ben toevallig laatst geconfronteerd met raar gedrag van een ander geadopteerd kind. Die heeft wel een werkende moeder trouwens.
Mijn ervaringen zijn natuurlijk helemaal niet representatief maar het kleurt wel mijn idee daarover op dit moment.
De ervaringen van adoptie-ouders en adoptie-kinderen op dit forum hebben natuurlijk veel meer waarde.
Goed
Goed dat je het allemaal zo onderzoekt en er naar vraagt.
Ik heb er totaal geen ervaring mee en mijn advies is dan ook dat je daar verder onderzoek naar moet doen maar let op de hechting. Meteen beginnen met een nanny (of na een week of 4 natuurlijk) kan best wel maar je moet niet de pech hebben dat die nanny maar kort blijft. Aan de andere kant moet een wat ouder kind ook meteen naar school hier maar dan zou ik na school niet ook nog een BSO gebruiken.
In jouw geval kun je het niet delen met de andere vaste ouder dus alleen als je zeker weet dat de nanny lang kan blijven zou ik het doen maar je loopt de kans dat je kind dan meer hecht aan de nanny dan aan jou als je fulltime werkt 
Nogmaals: ik heb er geen ervaring mee, dit is een overdenking die ik je mee wil geven.
Ada
"Ik ken toch wel een paar geadopteerde kinderen die behoorlijke problemen hebben, in de zin van handicaps, leerproblemen, gedragsproblemen. Ik zie dat de ouders veel moeite voor de kinderen moeten doen: medische behandelingen, extra aandacht voor opvoeding, extra overleg met school, extra schoolwerk thuis, etc. Het lijkt mij ontzettend zwaar."
Probleem is dat als er dan een probleem is, dat probleem al snel wordt gekoppeld aan de adoptie. Natuurlijke kinderen hebben natuurlijk net zo goed hechtings- en andere problemen. Eigenlijk zijn er best veel kinderen die op een of andere manier problemen. Maar als je dan nog eens geadopteerd bent ligt de conclusie voor de hand.
Da's ook wat je ziet met de adoptiekinderen waar Petal het over heeft. Veel kinderen krijgen in hun puberteit/adolescentie problemen (ik zou bijna zeggen: wie niet). Als je dan ook nog geadopteerd bent kan het verleidelijk zijn dat aan die adoptie te wijten.
Om die redenen zou ik zeggen dat de problematiek van adoptie waarschijnlijk wordt overdreven. Maar het lijkt me wel zwaar, zeker als je het in je eentje moet regelen en verwerken. Het is toch wel fijn als je je problemen en moeilijke beslissingen met iemand kunt delen.
relatie
Doordat je straks veel tijd bezig bent met je kind, heb je ook minder tijd om open te staan voor een relatie. Het lijkt wel of je dat een beetje hebt opgegeven (van wat ik lees, of teleurgesteld bent in de liefde) terwijl je nog hartstikke jong bent en alle kansen nog open liggen.
Net als bij een eigen kind weet je ook niet van te voren wat je overkomt, dus hoe je je ook voorbereid, de impact die het heeft o.a. als je kind binnen een paar jaar niet gezond blijkt te zijn, is enorm en zeker als je alleen bent.
Als je weer naar NL gaat verhuizen zou ik contact blijven houden met de familie met het kind (voor zover die er is natuurlijk), het lijkt me goed om je roots niet te negeren.
Wat leuk zoveel vlotte en integere reacties. Ik had gisteren geen electriciteit dus niet mogelijk om te reageren. Gelukkig nu weer terug. Ik zal proberen even op iedereen terug te reageren.
Dc ik denk dat dat inderdaad een serieuze overweging is dat alleenstaand ouderschap niet makkelijk is. Ik zie mijn nichtje haar twee kinderen alleen opvoeden en weet van vakanties met haar dat het inderdaad niet makkelijk is om het te delen. Ik heb wel gezien dat dat ook iets is waar je in kan groeien.
Maar dc stel dat je noiit je man had ontmoet? Had je je dan toch nog graag kinderen gewild? Beetje rare vraag misschien maar ik hoop dat je begrijot wat ik bedoel.
Mariel
katniss
Dag Katniss, ik lees altijd graag jouw schrijfsels op het forum, juist omdat ik weet dat je je kinderen zo'n beetje alleen opvoedt. Ik vind de insteek dat je het altijd voor het zeggen hebt wel een mooie!
Racisme in ZA is natuurlijk een verhaal apart. In mijn vriendenkring zegt iedereen dat ze er gren probleem mee zouden hebben maar ZA blijft natuurlijk een land met veel sociale problemen. Ik werk bijvoorbeeld de helft van het jaar in het ziekenhuis wat vroeger white only was en de de helft van het jaar in het ziekenhuis wat vroeger township only was. Het vroegere white only ziekenhuis is een groot gebouw met roltrappen en glazen gangen, verpleegsters met kapjes die opstaan als de dokter binnenkomt en een parkeerplaats waar altijd plek is. Het township ziekenhuis heeft zalen met zestig bedden, een ernstig verpleegstertekort en een parkeerplaats dat ook voetbalveld en graasland voor de koeien is. De twee ziekenhuizen staan 7 km van elkaar in dezelfde stad. Gelukkig kunnen we als artsen iedereen overal goed behandelen en ook patienten onderling wisselen indien beter voor de patient. Gewoon om aan te geven dat de verschillen tussen wit en zwart, arm en rijk groot blijven ondanks de groeiende middenklasse.
Beetje offtopic, sorry, maar ik zul dus in elk geval jouw positiece kijk op ouderschap onthouden!
Mariel
Jaina
Goedenavond Jaina
Wat leuk om een reactie te hebben van jou. Als ik jouw postings lees denk ik altijd dat er inderdaad veel gezinsopstellingen waarin kinderen fijn groot kunnen worden. Ook jouw woorden over de liefde voor een pleegkind en een kind met een eventuele handicap zijn bemoedigend.
Jij bent toch ook moeder van kinderen die niet blond en blauw ogig zijn? Heb je nooit het gevoel dat je ze in bescherming moet nemen tegen een gemeenschap die veel meningen heeft over mensen van een andere achtergrond?
Ik heb trouwens een collega die Nederlands is en getrouwd is met een Zuid Afrikaanse van Indiase afkomst, samen hebben ze twee Zulu kinderen geadopteerd. Zij merken weinig van racisme maar zijn wel benieuwd hoe dat later wordt aangezien de kinderen nu nog klein en erg schattig zijn.
Bedsnkt, Mariel
Petal
Hoi Petal,
Leuk km te weten dat jij geadopteerd bent en het niet als heel anders ervaart. Ik vind het moeilijk om te weten hoe belangrijk 'roots' zijn. Er is veel onderzoek naar maar veel inderzoek is ook behoorlijk biased en elke adoptie situatie is weer anders. Daarnaast komt veel onderzoek uit de States wasr het systeem toch wat anders in elkaar zit. Zelf ben ik behoorlijk wel blij dat mijn ouders er voor gezorgd hebben dat ik ondanks langdurig verblijf in het buitenland goed Nederlands spreek en weet hoe Nederland in elkaar steekt.
Ik ga waarschijnlijk een jong kindje adopteren. Er zijn ook veel oudere kinderen die een gezin nodig hebben maar er zijn op het moment bij mij in de omgeving een aantal babyhuizen waar gedumpte baby's tot een jaar opgevangen worden. Als ze niet geadopteerd worden gaan de kinderen door naar een weeshuis. Van de laatste drie kinderen is er een bij het ziekenhuis gedumpt, eentje in de dropbox bij het babyhuis en eentje door de politie bij het vuil gevonden. De kinderen worden actief tegen HIV behandeld wat er voor zorgt dat er weinig kinderen het virus krijgen. Nou ja, gewoon wat achtergrond informatie over wat soort kinderen het zou gaan. Overigens heeft een van mijn vrouwelijke collega's tien adoptiekinderen en er meer dan dertig als pleegkind gehad. Ze voedt ze samen met haar ouders op. Ik denk niet dat ik zoiets wil, ik wil gewoon een gezinnetje.
Zwangerschapsverlof in ZA is vier maanden. Er is geen officiele adoptieregeling maar de richtlijn is dat de verzorgende ouder die adopteert drie maanden verlof kan krijgen. Mocht het ziekenhuis moeilijk doen dan heb ik altijd de optie om onbetaald verlof op te nemen. Ik denk dat meer dan drie maanden thuis zijn met een baby erg lang wordt masr minder dan twee lijkt me veel te kort. Een nanny zal dan waarschijnlijk pas een week of twee voordat ik weer aan het werk ga beginnen. Veel mensen schrijven dat veel skin to skin contact en alleen contact met de nieuwe ouders (dus niet van hand tot hand door iedereen laten knuffelen) de eerste weken heel belangrijk is voor hechting en dat klinkt mij wel logisch in de oren.
Mariel
Knappe mannelijke dokter
Hoi AnneJ,
Ja er zijn wel wat knappe mannelijke dokters maar de meesten zijn allang getrouwd. Ik heb gewoon niet zoveel interesse in het vinden van een partner. Heb wel wat gedate maar vind nooit iemand waar het echt mee klikt. Ik wil mijn leven ook niet bouwen op het idee dat die man eerst moet komen. Ik heb altijd arts willen zijn op een plek waar mijn patienten me echt nodig hebben en dat geplande carrierre loopt redelijk. Ik heb een huis en een financieel plan voor de toekomst. Ik heb een robuuste vriendenkring opgebouwd. Zo zijn er nog wat dingen die ik graag wil die redlijk goed gaan maar een man lukt dus niet zo en ik zou evengoed grasg een kindje opvoeden. Mocht die man niet komen dan heb ik in elk geval niet alles in de wacht gezet voor hem.
Ik vind je reactie over het houden van een kind met problemen heel fijn, juist omdat die van een moeder komt die dat elke dag alleenstaand meemaakt. Bedankt daarvoor!
Mariel
Probleemkinderen - ada
Hoi Ada,
Bedankt voor je lange duidelijke posting. Ik heb het met interesse gelezen omdat ik na veel leeswerk en ook het hebben van een pasr geadopteerde kinderen in mijn vriendenrkring goed weet dat er inderdaad veel meer sdoptiekinderen met problemen zijn dan eigen kinderen. Er zijn in Nederland disproportioneel veel adoptiekinderen die in de pleegzorg belanden. Een van de geadopteerde kinderen bij mij op school kreeg in zijn tienerjaren een drug en alcohol probleem een heeft als jonge twintiger zelfmoord gepleegd, hij bleek aan schizofrenie te lijden.
Ik denk dat ik al eerder schreef dat het waarschijnlijk een erg jong kindje wordt. Vanaf het moment dat de rechter beslist dat het kindje ter adoptie is is er een wachttijd van 60 dagen om de ouders een kans te geven het kind te komen claimen, die kan het kind bij jou of bij de opvang doorbrengen. Die regeling betekent dat het makkelijk is om een baby onder een jaar oud te adopteren. Maar je weet inderdaad weinig over de achtergrond van de ouders van zo'n kindje.
Open adoptie wordt hier ook wel gedaan, in de vorm van een zwangere moeder die het kindje bij de geboorte gepland aan iemand afgeeft maar dat idee staat mij im veel redenen tegen. Oa omdat ik denk dat een moeder die dat zo kan plannen met (financiele) steun het kind misschien beter zelf zou kunnen opvoeden.
Het is natuurlijk een nachtmerrie scenario dat je alleenstaand een kindje adopteert dat om een of andere reden meer zorg nodig heeft dan ik kan geven. Ik heb daar wel wat over nagedacht. In ZA is hulp in kopen relatief goedkoop en ik zit in medische hoek dus ik ken ergotherapeuten, psychologen etc persoonlijk dus mijn weg daarin vinden zou niet onmogelijk zijn. ZA loopt wel achter met de zorg voor kinderen met bijvoorbeeld ADHD. Als zou blijken dat het hier niet ging zou ik waarschijnlijk terug gaan naar Engeland. Im heb daar recht op sociale diensten en ik zou met vijftien dagen per maand werken genoeg verdienen om voor mezelf en een kind te zorgen. Het zou een complete draai zijn van mijn plannen (hier werken, doorspecialiseren en uiteindelijk mijn eigen afdeling runnen) maar het zou wel kunnen.
Bedsnkt voor je wat sombere gedachten. Het is in mijn optiek altijd goed om een worst case scenario te bedenken en te plannen.
Mariel
Barvaux - hechting aan de nanny
Hoi Barvaux!
Fijn dat je een angst belicht waar ik niet veel over nagedacht heb. Ik heb een hond hier en af en toe maak ik me al zorgen dat ze meer van de tuinman gaat houden die haar botten geeft als ik op mijn werk ben dan van mij! Niet te vergelijken met een kind en nanny situatie natuurlijk maar ik denk dat het hecten aan een nanny een probleem op zich is waar ik goed over na moet denken,
Ik ben sowieso van een week of 10 alleen thuis te zijn met een nieuwe kindje. Voor het praktische wennen en voor de hechting die komt van samen badderen, eten en slapen (ja als het uiteindelijk gebeurt zal ik wel een topic gaan openen over cosleeping). Een nanny vinden die de hele kindertijd blijft is waarschijnlijk geen probleem. De meeste van mijn collega's hier hebben nog personeel dat hun leven lang blijft. Het wordt dan gewoon goed zoeken naar iemand die ik vertrouw en die zo'n fijne vrouw is dat het voor mijn kindje een voordeel is om zich (ook) aan hasr te hechten.
Mariel
Ad hombre - adoptieproblematiek
Dag ad hombre,
Dat is een mooie manier om de problemen wat te relativeren, dat eigen kinderen ook problemen kunnen geven. Ik vind vooral je laatste alinea belangrijk.
Ik denk dat dingen verwerken voor iemand die alleenstaand is iets is waar je actief mensen voor moet zoeken. Ik heb fijne nog jonge ouders die het fijn lijkt m meer tijd met mij door te gaan brengen in de komende jaren. Ik denk dat ik ook met mijn moeder goed eerste dingetjes kan delen ook al is het natuurlijk anders dan je partner en vader van je kind. Ik heb gelukkig ook hier goede vrienden en in Europa een fijne broer en vrienden,
Ik werk hier als trauma chirurg en heb in de afgelopen jaren manieren gezocht om de vreugde van een geslaagde operatie op een steekwond hart te delen masr ook juist om een schouder te hebben voor de pijn van het verliezen van een kindje van zeven onder mijn handen nadat haar hartje de klap van een muur op haar borstkas niet meer trok. Ik denk dat ik op dezelfde manier support moet gaan vinden voor het grootbrengen van een kind, in mijn vrienden en familie kring maar dat is zeker iets om nog eens goed door te spreken met vooral mijn familie samen met de vraag van wat er moet als er iets met mij zou gebeuren.
Mariel
Mijntje
Hoi Mijntje,
Zo, korte reactie, maar heel veel belangrijke dingen die je zegt. Ik heb het vinden van een levenspartner niet opgegeven masr het staat niet op prioriteit een. Heb maar een keer of twee echt verkering gehad en vind het gewoon niet zo heel belangrijk een man in mijn leven, ben niet echt ongelukkig in liefde geweest of zo hoor, heb er niet echt een hele duidelijke verklaring voor.
Een van mijn vrienden zei wel dat ik me dan wel automatisch limiteer tot mannen die wel een moeder aandurven. Ik denk dat ik nog wel jong ben masr niet meer op leeftijd dat partners geen bagage hebben dus zo'n probleem lijkt mij dat iet. Ik denk dat je wel een punt hebt. Ik kan sowieso pas over een jaar aan het proces beginnen (ZA laat buitenlanders pas adopteren als je hier vijf jaar woont om trafficking tegen te gaan) dus op mijn to do lijstje voor dit jaar ga ik ook zetten: serieus een man proberen te vinden.
Meerdere mensen hebben iets gezegd over de impact van een niet gezond kind. Dat lijkt me inderdaad heel moeilijk maar de reacties van meerdere mensen hier hebben mij laten denken dat het niet onoverkomelijk is. Het is wel iets om voor te plannen. Ziektekostenverzekering bijvoorbeeld.
Je laatste punt over contact met ouders is een lastige. Ik denk dat dat er heel erg van afhangt wasr het kindje uiteindelijk vandaan zal komen. Ik weet dat mijn vrienden die hier twee kinderen geadopteerd hebben geen flauw idee hebben waar de moeders (laat staan vaders) van de kinderen zijn. Een van. Iin collega's hier heeft een kindje geadopteerd dat tijdens haar werk als arts op de kinderafdeling daar achtergelaten is. Het kindje heeft sporadisch contact met hasr oma maar hasr moeder wil niets van haar weten. Oma maakt het contact ingewikkeld door af en toe te dreigen de adoptie ongedaan te willen maken als er geen geld op tafel komt. Ik zal zeker zoegen dat mijn eventuele toekomstige kindje zal weten waar ze vandaan komt en hopelijk ook Zulu net zo goed als Nederlands leert spreken. Als er bekende familie is zal ik er goed over na moeten denken en advies inwinnen van de sociaal werkster over hoe dat contact te onderhouden.
Iedereen heel erg bedankt voor alle reacties. Ze helpen me na te denken over ALLE dingen, ook de wat minder leuke. Ik blijf lezen.
Mariel
Tiepvauten
Excuses voor de ietwat rare zinsbouw en typefouten. Ik schrijf niet veel Nederlands en mijn Ipad luister niet altijd zo goed naar mijn vingers.
Mariel
nog wat bezwaren...
Bedankt Mariel, voor je prachtige en zorgvuldige reacties.
Ik bedacht nog iets: wat ook veel invloed kan hebben op het gedrag en de ontwikkeling van het kind is hoe de eerste jaren zijn verlopen voor de adoptie. Hetzij bij de ouder(s), hetzij in een weeshuis o.i.d.
Ik weet van een kind uit een ander land dan het jouwe, dat die de eerste twee jaar in een soort ziekenhuis heeft gelegen zonder contact en met erg weinig prikkels, geen taal, geen speelgoed etc. Nog afgezien van de andere eventuele handicaps leidt dit tot een enorme ontwikkelingsachterstand waarvan het de vraag is of dat ooit is in te halen. In ieder geval levert dit voor de adoptie-ouders heel veel werk en aandacht en zorgen op, die misschien makkelijker met zijn tweeën dan alleen zijn op te brengen.
Ook een zeer jong kind kan al ondervoed of mishandeld zijn geweest, een trauma hebben opgelopen, e.d.
Voordeel voor jou is dat het om adoptie uit eigen land gaat en dat jij ook door je beroep misschien weet hoe de omstandigheden zijn voor de adoptie.
Wat betreft de hechting denk ik dat je eerder in jaren moet denken dan in weken?
Een vaste nanny lijkt me heel verstandig, die wordt dan een soort tweede ouder. Dit moet je wel kunnen accepteren, want de nanny zal sterk beïnvloeden hoe je kind zich gaat gedragen, taal en spraak, belangstelling, etc. En bovendien zijn er al andere invloeden in het leven van je kind geweest.
Wat betreft leeftijd lijkt me hoe jonger hoe beter. Tussen ca. 9 maanden en 1,5 jaar is een heel moeilijk tijd wat betreft verlatingsangst, dus als het kind al aan een ander is gehecht, is nieuwe opvang en waarschijnlijk ook adoptie in die periode lastig. Als ik jou was zou ik op zoek gaan naar informatie daarover.
Ik wist dat niet, van deze gevoelige periode, en ben in die periode met opvang gestart. Dat was heel erg moeilijk.
Ik was trouwens verrast bij mijn eerste kind hoe ongelooflijk veel werk het is! Mijn kind ging pas de hele nacht doorslapen toen hij 3,5 jaar was bijv.
Ik zou als ik jou was meteen met die nanny beginnen om een paar extra handen, ogen en oren te hebben. Laat haar dan in het begin vooral jou helpen zodat jij meer met je kind bezig kan zijn.
En verder: je bent chirurg?!
Tja de tijden zijn veranderd misschien. Mijn vader was chirurg, in loondienst (dus hij kon niet zelf zijn hoeveelheid patiënten bepalen) en was 's ochtends al weg voordat de kinderen wakker werden en kwam vaak na het eten thuis. Hij had vaak nachten en weekenden dienst en als hij dan 's nachts lang moest doorwerken, moest hij de volgende ochtend gewoon weer aan de slag. En hij kon natuurlijk nooit 'nee' of 'genoeg' zeggen want het gaat wel over het redden van levens en zo. Mijn moeder zorgde voor de kinderen en het huishouden. Nou had ik een hele lieve vader die zich verder zo veel mogelijk met de kinderen bemoeide en gelukkig had hij veel vakantie. Maar met dit werk alleen een kind verzorgen?! Lijkt me onmogelijk. Tenzij er inderdaad een nanny inwoont die onverwachte nachten en dagen kan overnemen en zorgt dat de boel blijft draaien.
Komt er op neer dat de keuze voor een nanny heel belangrijk wordt. Dat zal misschien net zo lastig zijn als het vinden van een goede partner? 
En dan nog iets. Bij eventuele handicaps en medische problemen van kind heb je het vooral over je financiële mogelijkheden, kennis en netwerk. Prima, maar dat is niet genoeg. Het kost ook gewoon ontzettend veel tijd, al die afspraken in ziekenhuizen en op spreekuren. Reistijd, wachttijd. Ook kleine dingen kosten veel tijd, controles, onderzoeken, etc. Het breekt je dag enorm. Misschien dat jij in jouw positie het op handige tijdstippen kunt plannen maar dat kan vaak niet.
mijn duit
in het zakje: ik denk dat als je op voorhand kiest om alleen een kind op te gaan voeden (of dat nou eigen of geadopteerd is) dat je dat dan niet moet willen combineren met een fulltime baan. Ja, je kunt het allemaal aan een nanny overlaten, maar dan lijkt het mij logischer dat die nanny het kind adopteert en jij meer een soort rol als suikertante vervult.
En als je door adoptie nog extra aan de hechting moet werken, is het al helemaal zaak om vooral heel, heel veel tijd met je kind door te brengen. Ook dat laat zich dus niet combineren met een voltijds veeleisende baan.
Een kind is niet iets wat je er even 'bij' doet. Er gaat (zeker de eerste jaren) gewoon ontzettend veel tijd in zitten, zeg maar gerust al je tijd
Dat valt dan ook wel weer mee
Een baby kost echt niet zoveel tijd en energie, achteraf bezien dan Tegen de tijd dat het kind je echt stress gaat opleveren (puber!) kan je situatie wel weer zo anders zijn, en anders kom je ook gewoon door die fase, net als andere ouders.
En fulltime werken is ook niet schadelijk voor een kind, hoewel ik werkweken van 50+ uur niet zou kunnen combineren. Dat haalt mijn energielevel ook niet. Maar 40 uur kan prima.
Katniss
Als het niet anders kan, zal het heus wel lukken. Maar als je welbewust kiest om in je eentje een kind te adopteren, lijkt het mij geen ideale situatie om dat met een fulltime baan te willen combineren.
Katniss: hangt van het kind en van jezelf af
Katniss, ik kende die verhalen ook, dat een baby niet zoveel tijd kost en dat je er makkelijk nog bij kunt werken of studeren etc. Maar ik ondervond dat mijn baby wel veel tijd kostte. Een heel fijn maar ook pittig kind, met ook nog een wat moeilijke start en een kleine handicap. Helemaal geen probleemkind hoor! En ik vind het ook helemaal geen probleemkind. Maar ik vond het flink zwaar, en dan nog met een partner die een flink deel van de zorg op zich nam. Ik was blij dat ik er naast werkte.
Ik vond het steeds makkelijker worden naarmate kind ouder werd. "Terrible two's?" Nee hoor, kind was op tweejarige leeftijd makkelijker dan daarvoor. En elk stapje in de ontwikkeling maakt het weer makkelijker, vind ik. (Maar we zijn nog lang niet bij de pubertijd...) Hij doet het erg goed op school, je kon al vroeg heel goed met hem praten, een heel lief en 'makkelijk' kind maar wel soms met een stevig temperament. Dus helemaal geen "moeilijk kind". Maar toch vind ik een kind veel tijd kosten vergeleken met het vrije kinderloze bestaan.
Het is vast bij ieder kind verschillend. En het hangt vast ook van de ouder af, hoe je het ervaart. Ik ben gewoon in het algemeen niet zo handig met de dagelijkse huishoudelijke dingen.
Maar ik denk niet dat je kunt voorspellen hoe makkelijk/moeilijk je het met je kind zult hebben. Niet bij een biologisch kind en niet bij een geadopteerd kind. Wel denk ik dat een geadopteerd kind gemiddeld meer problemen zal hebben en dat je bij een geadopteerd kind meer tijd aan de hechting moet besteden omdat dat niet vanzelf zal gaan en het kind op dat vlak zelfs beschadigd kan zijn.
interessant overzicht
Hier een interessant, uitgebreid overzicht van het fenomeen adoptie dat veel stof tot nadenken en verder lezen biedt:
lef
Heel goed om een man op je to do lijstje te zetten!
Twee keer verkering, dat is niet veel. Ik vrees dat je ook eens goed naar jezelf moet kijken, mogelijk zit daar ergens iets van onzekerheid ergens diep van binnen.
Een adoptie is iets wat je kunt regelen (lekker veilig dus), maar een man of het uitknobbelen van problemen bij jezelf ligt wat anders..
Dus kom uit die comfort-zone! Joh Mariel, je bent nog hartstikke jong. Ik kreeg mijn eerste kind ook op mijn 36e. Je hebt wel het lef om in Afrika als arts te gaan werken, maar nu wordt het tijd om aan jezelf te werken. Vind daarna een leuke man en doe die adoptie samen, evt. nog met een eigen kind erbij.
Het is echt lastig de combi full time werken, alleenstaand en een hechte band met een kindje op te bouwen, je moet daarvoor echt sterk in je schoenen staan.
Even niet
Even niet zozeer over adoptie, wel over een nanny en het land van herkomst. Ik weet niet wat je in je hoofd hebt, hoe je het jonge kind (baby?) gaat voeden, maar houd er rekening mee dat het zomaar kan gebeuren wat vrienden van mij overkwam: als de baby huilde, gaf de nanny haar de borst. Daar waren de ouders achtergekomen. Voor de nanny was het heel normaal, de ouders hadden er nooit aan gedacht en daarom was het nooit besproken.
Hechting
Ik weet er niet veel vanaf, maar zou het met de hechting van een baby niet goed komen als je daar voor zorgt? Mijn jongste is als baby 4 dagen per week naar het kdv gegaan, maar ze is nooit in verwarring geraakt over wie haar moeder was.
Er is op RTL4 een programma over gezinnen die adopteren (met Natasja Froger). Daar was in de eerste aflevering een echtpaar dat een tweeling van 6,5 adopteerde. Die meisjes waren gelijk helemaal enthousiast en knuffelden hun nieuwe ouders. Ouders blij, maar eigenlijk is dat helemaal geen goed teken en kan een kind zich beter huilend aan zijn verzorger vastklampen. Dat gebeurde wel in een andere aflevering waar een ouder kindje werd geadopteerd. Ik zou als adoptieouder dus wel willen weten hoe een kind is opgevangen/verzorgd, want ik heb begrepen dat hechtingsproblemen nogal langdurige en verstrekkende gevolgen kunnen hebben.
Ik vind het vreemd dat ft werken een probleem zou zijn
Volgens mij is dat alleen in Nederland zo. In bijvoorbeeld Frankrijk is het heel normaal dat beide ouders fulltime werken. Zijn al die kinderen dan niet gehecht?
Als je als dokter extreem veel moet werken, kan ik me er wel wat bij voorstellen. Maar 40 uur lijkt me geen probleem.
Een nanny maakt juist die eerste jaren haalbaar voor een alleenstaande moeder. Dat je in Afrika gaat adopteren en in eerste instantie blijft wonen, lijkt me daarom juist een grote plus. Dat maakt die nanny mogelijk. Ook huishoudelijke beslommeringen zul je niet zo veel hebben als in NL.
En ja, de nanny zal heel belangrijk voor je kind worden. Een kind kan zich prima aan twee mensen hechten, normaal gesproken de ouders.
Moeilijk lijkt het me wel, als je kind alleen door de nanny echt getroost zou kunnen worden. Maar dat maken ouders ook mee. Mijn man en ik waren totdat jongste 1 jaar werd, allebei even vaak thuis, even betrokken en deden dezelfde zorgtaken en andere dingen. Toch wilde jongste mij als hij zich niet goed voelde. Ik heb dat altijd maar gezien als: Mama blijft toch nummer 1. Hoewel het voor Papa minder leuk was.
Nu kan het worden: Nanny is nummer 1.
