Mijn man stelt een eventueel 2e kind telkens maar uit

Roserabbit schreef op 28-04-2024 om 07:17:

Even los van het kind dat je krijgt na een tweede zwangerschap.
Je zegt dat de zwangerschap van de eerste zwaar was, hoe was de bevalling? En hoe heeft hij dat ervaren?

Ik denk dan even aan vrouwen met een zware zwangerschap en mogelijk zware bevalling waarbij de moeder in gevaar is geweest. Kan het dan zijn dat hij bang is jou kwijt te raken als hij kiest voor een tweede kind?

Dit kan heel goed meespelen. Onze dochter is negen jaar geleden met een spoedkeizersnede geboren omdat ik zwangerschapsvergiftiging had. Mijn man heeft in de situatie gezeten dat het onzeker was of zowel dochter als ikzelf het zouden redden. Die angst zit behoorlijk diep. Het was voor hem een loeizware en bovendien heel eenzame periode, want ik was fysiek en mentaal niet in staat om er voor hem en ons meisje te zijn.
Hij praat daar niet veel over, is vooral heel dankbaar dat we het wel gered hebben, maar die periode heeft veel met hem gedaan.

Een tweede is er hier niet gekomen, omdat ik niet meer zwanger mag worden van de artsen. Die wens hadden we beide wel (we wilden er zelfs drie) en daar hebben we ook beide wel verdriet om gehad dat dat ons niet gegeven was.

BritgetJones007 schreef op 28-04-2024 om 00:00:

[..]

Heel eerlijk....ik vind jou absoluut niet egoïstisch, maar jou man wel.

Heel vreemd ook om zo over jou gevoelens heen te stappen door zo vaag te blijven. Hij weet heus wel hoe pijnlijk en verdrietig het is, om geconfronteerd te worden met verminderde vruchtbaarheid. En dat jullie van geluk mogen spreken met nr 1. En hij ziet best dat je verdrietig bent hierover en onzeker wordt hiervan.

Is hij expres zo vaag om zo forceren dat "het er straks niet meer inzit?'. Ik vind jou niet egoïstisch, maar hem gemeen.

Ik vind het een nare manier van doen. Het vervelende is ook, dat je nu misschien denkt dat je egoïst bent (dan zouden bijna alle vrouwen egoistisch zijn...), maar dat je wel wrok gaat krijgen, omdat door de houding van jou man aan jou basisvertrouwen in relatie en gezin, toekomstbeeld en geluk wordt kapot gemaakt.

Hij is gewoon heel erg raar bezig en gemeen.

Dus als jij vanwege aandoening NU moet beginnen, dan verdien je een duidelijk antwoord van hem. En ja, daar mag jij alles van vinden

Hoe zou hij het vinden als hij op een allerdaagse vraag steeds dat soort vage antwoorden zou krijgen? En dat van jou betreft dat ook nog eens een hele belangrijke levensvraag en heeft enorme consequenties voor jou toekomst.

Eigenlijk alleen maar een knuffel, want ik zou hier ook ontzettend verdrietig van worden, terrecht ook!

Dit snap ik niet zo goed. Waarom is de wens om geen tweede kind te willen wel egoïstisch en de wens om wel een tweede te kind te willen niet? In beide gevallen gaat het om een 'belangrijke levensvraag' met enorme consequenties voor de toekomst. Wat ik lees is dat zowel man als TO niet duidelijk zijn in hun communicatie en het gesprek hierover niet echt voeren. En ook al dacht je voordat je kinderen kreeg dat je er wel drie zou willen, je weet pas echt hoe het is om een kind te hebben als dat kind er eenmaal is. En als er dan een hele zware onzekere tijd volgt is het niet zo gek dat je twijfels krijgt. Hoe naar dat voor alle partijen ook is.

Ik kan beide kanten wel begrijpen, de twijfel van de man van TO weegt net zo zwaar als haar wens voor een 2e kind. Het lijkt me dat er wel duidelijk gecommuniceerd moet worden of hij voorlopig geen 2e kind wil of dat hij het toch bij 1 kind wil houden

'Hij gijzelt haar met zijn getreuzel en onduidelijkheid, dat is niet eerlijk. Haar tijd is kostbaar. Als hij zegt definitief nee kan zij een andere man zoeken of zaadje of erbij neerleggen. Niet over 3 jaar pas nee zeggen.'
Ze kan ook accepteren dat het leven zo loopt, dat er één kind is gekomen.

Tsjor

tsjor schreef op 28-04-2024 om 13:35:

'Hij gijzelt haar met zijn getreuzel en onduidelijkheid, dat is niet eerlijk. Haar tijd is kostbaar. Als hij zegt definitief nee kan zij een andere man zoeken of zaadje of erbij neerleggen. Niet over 3 jaar pas nee zeggen.'
Ze kan ook accepteren dat het leven zo loopt, dat er één kind is gekomen.

Tsjor

Dat is echt echt echt zuur als de haring, heel knap als dat een optie is. Man is God gelukkig niet. Er is gevoelsmatig nog een keuze en zij wil zo graag. Als je passief afwacht loopt het leven idd zo dat er maar een kind komt (waar het nu op lijkt). Als ze actief de teugels pakt kan het leven nog anders lopen. Ze moet zichzelf recht aan kunnen kijken nu en over 50 jaar. Ook als ze dan gescheiden is omdat er nu eenmaal zoveel stellen scheiden. 

tsjor schreef op 28-04-2024 om 13:40:

[..]

Het is de vraag of die duidelijkheid wel gegeven kan worden. Als ik eraan denk, dat ik binnen anderhalf jaar zoiets zou moeten zeggen, na een gecompliceerde zwangerschap en een zeer bewerkelijke huilbaby, dan zou ik daar echt nog geen antwoord op kunnen geven: 'nu niet' zou het zijn. De toekomst open latend. Hoe gaat het verder? Hoe ontwikkelt het kind zich verder, hoe ontwikkelt je ouderschap zich verder, kun je weer een acceptabel ritme vinden, kun je weer van het leven genieten etc. etc. Allemaal vragen waar je nu geen antwoord op kunt geven. Je zult toch ergens het gevoel moeten krijgen dat je een volgende baby, met alles wat daarbij komt kijken, weer aankunt.

Tsjor

Oh nee toch zeker, waarom zou je een droom opgeven omdat een ander afhaakt?

Mijn dochter maakte dit mee. Hij wilde er 2, nr 1 viel hem tegen. Jarenlang beloofde hij dat het er echt van kwam en toen ze via therapie een jaar moesten stoppen over het onderwerp, hield mijn dochter zich daaraan. Toen dat jaar om was zei hij dat hij het alleen beloofd had om "gezeik te voorkomen". Hij had dus gelogen. Vervolgens verbreekt hij de relatie om dit onderwerp en eist het kindje, dat hij zó te zwaar vond, 50/50. Dus nu heeft mijn dochter niet alleen geen tweede, maar moet met alle leugens en loze beloftes ook haar ene kindje nog eens 50% missen. 

Dus wat mij betreft en mijn wijze grootmoeder: een man is "an je" en een kind is "van je". Geef je droom niet op; mijn dochter had haar partner nooit verlaten omdat ze haar kind beide ouders gunde. En alsnog werd ze gedwongen.

tsjor schreef op 28-04-2024 om 13:40:

[..]

Het is de vraag of die duidelijkheid wel gegeven kan worden. Als ik eraan denk, dat ik binnen anderhalf jaar zoiets zou moeten zeggen, na een gecompliceerde zwangerschap en een zeer bewerkelijke huilbaby, dan zou ik daar echt nog geen antwoord op kunnen geven: 'nu niet' zou het zijn. De toekomst open latend. Hoe gaat het verder? Hoe ontwikkelt het kind zich verder, hoe ontwikkelt je ouderschap zich verder, kun je weer een acceptabel ritme vinden, kun je weer van het leven genieten etc. etc. Allemaal vragen waar je nu geen antwoord op kunt geven. Je zult toch ergens het gevoel moeten krijgen dat je een volgende baby, met alles wat daarbij komt kijken, weer aankunt.

Tsjor

Het leven op zijn beloop betekent in het geval van verminderde vruchtbaarheid vaak geen baby. Dat is ook een keuze maar het lijkt me dan wel zo netjes om die keuze dan ook echt te maken. Als er worstelingen zijn, of dingen waar je nog doorheen moet alvorens de keuze te kunnen maken dan kun je daar je partner ook actief bij betrekken, of counseling of andere hulp zoeken en er mee aan de slag gaan. Je partner laten bungelen zonder perspectief lijkt me niet eerlijk. Nee is ook een antwoord, maar dan weet ze waar ze mee aan de slag moet. Vermijdingsgedrag werk ressentiment in de hand, een keuze kun je respecteren.

tsjor schreef op 28-04-2024 om 13:35:

'Hij gijzelt haar met zijn getreuzel en onduidelijkheid, dat is niet eerlijk. Haar tijd is kostbaar. Als hij zegt definitief nee kan zij een andere man zoeken of zaadje of erbij neerleggen. Niet over 3 jaar pas nee zeggen.'

Ze kan ook accepteren dat het leven zo loopt, dat er één kind is gekomen.

Tsjor

.......hij is vooral onduidelijk en speelt met haar gevoel. Er valt niks te accepteren, want ze weet niks

'Oh nee toch zeker, waarom zou je een droom opgeven omdat een ander afhaakt?' Omdat die ander wel je partner is, die de andere ouder van het kind zou moeten zijns. En van wie je houdt, zou ik denken. Dus meer dan dat hij een leverancier van zaadjes is.

Tsjor

rionyriony schreef op 27-04-2024 om 08:31:

Dat is wel beter dan dat hij pertinent nee zegt.

Mannen vinden vaak baby's niet zo leuk. Ze poepen en huilen en je kan het als pa alleen maar verkeerd doen. Ma wil dan geen seks en jij krijgt dan overal de schuld van. Je zit hele nachten op; ma heeft last van haar hormonen en jij hebt alles verkeerd gedaan. Ik geef maar een bloemlezing van wat een nieuwbakken vader kan overkomen.

Mannen voelen zich niet graag machteloos. Dus probeer uit te vinden wat hij leuk en niet leuk vindt aan een kind en vertel over de voordelen zodat hij ook graag wil. Ik zou het vooral positief houden zodat hij niet het gevoel krijgt dat iets hem opgedrongen wordt. Dat vergeeft hij je niet makkelijk.

En heb het ook over alles wat hij als nadeel ziet zodat hij zich serieus genomen voelt.

Serieus? Zijn we nog steeds in de tijd dat mannen niet van baby's houden? Dat vrouwen schijnbaar de man vertellen dat hij alles fout doet? Moet ze haar partner vertellen dat een baby ook voordelen heeft?? 

Ik weet het niet. Maar misschien dat je met zo'n partner uberhaupt niet aan kinderen zou moeten beginnen

Max88 schreef op 28-04-2024 om 16:15:

[..]

Oh nee toch zeker, waarom zou je een droom opgeven omdat een ander afhaakt?

Mijn dochter maakte dit mee. Hij wilde er 2, nr 1 viel hem tegen. Jarenlang beloofde hij dat het er echt van kwam en toen ze via therapie een jaar moesten stoppen over het onderwerp, hield mijn dochter zich daaraan. Toen dat jaar om was zei hij dat hij het alleen beloofd had om "gezeik te voorkomen". Hij had dus gelogen. Vervolgens verbreekt hij de relatie om dit onderwerp en eist het kindje, dat hij zó te zwaar vond, 50/50. Dus nu heeft mijn dochter niet alleen geen tweede, maar moet met alle leugens en loze beloftes ook haar ene kindje nog eens 50% missen.

Dus wat mij betreft en mijn wijze grootmoeder: een man is "an je" en een kind is "van je". Geef je droom niet op; mijn dochter had haar partner nooit verlaten omdat ze haar kind beide ouders gunde. En alsnog werd ze gedwongen.

Ik kan me heel goed voorstellen dat dit ‘zuur’ klinkt/is, maar tóch zie ik dit heel anders. En ja, ook ik ben ‘ervaringsdeskundige’ want mijn laatste relatie is stukgelopen op mijn (onvervulde) kinderwens. Ik had/heb geen kinderen, hij (mijn ex) had er 1, wij scheelden 13 jaar in leeftijd.

Lang verhaal kort: ik neem hém niet kwalijk dat ik nooit moeder ben geworden, sterker nog, heb juist áltijd respect voor zijn ‘nee’ gehad, want voor een kind moet je beiden 100% kiezen! 

Denk je nu werkelijk dat hij geen verdriet heeft gehad van waarom hij niet volmondig ‘ja’ kon zeggen, hij er niet ‘totaal’ voor kon gaan? Zijn verdriet was net zo groot en mocht er net zo zijn als dat van mij. Een nee weegt net zo zwaar als een ja als het gaat over kiezen voor nieuw leven. Ook tijdens therapie bij de psycholoog, waar wij beiden kwamen voor deze onvervulde kinderwens, kwam zijn angst mij te verliezen zwaar naar boven, het was ontzettend zwaar destijds. En ja, zelfs met mijn eigen verdriet en kindverlangen had ik zoveel respect voor zijn uiteindelijke ‘nee’. Want hoeveel ‘makkelijker’ was het voor hem als man geweest door mij ‘gewoon’ zwanger te maken? 

Een (onvervulde) kinderwens is het allermoeilijkste dilemma binnen een relatie, want er is geen mogelijkheid een beetje water bij de wijn te doen, op geen enkele manier. Pijnlijk om sommige reacties hier te lezen over egoïsme etc. Duidelijk dat je je hier nooit mee gedeald hebt denk ik dan. 

Soms is het leven helaas niet maakbaar en kun je leren ook blij en tevreden te zijn met hetgeen je wél hebt! 

Max88 schreef op 28-04-2024 om 18:00:

[..]

Dat heb ik denk ik helder genoeg uitgelegd. Hopelijk beledig je mijn dochter niet op die manier. Zij wilde de relatie behouden, maar de zaadschieter niet en die probeert nu de leuke vader uit te hangen.

Is hij geen goede en/of leuke vader dan?