Wel of geen 3e ivm leeftijdsverschil?

Eigen ervaring

Toen ik jong was, was ik 8,5 jaar en mijn broer 5 jaar dat mijn zus geboren werd.
Mijn ouders deden met mij en mijn broer best veel (voor mijn gevoel).
Toen mijn zus naar school ging, speelde ik veel met mijn zus. Mijn ouders deden dat niet zo veel met mijn zus.

Achteraf hoorde ik dat ze heel veel aan mij hing. Ze heeft daarna weer een band met mijn ouders op moeten bouwen.

Eigen situatie:
oudste 12 jaar. Jongste 7 jaar.
Leeftijdsverschil begint nu lastig te worden. Ieder gaat meer zijn eigen weg en mn de jongste vindt dat moeilijk.

Ik ken echter ook gezinnen met zo'n leeftijdsverschil, waarbij het juist gezelliger is geworden. Kijk dus ook naar jezelf. En hou rekening met tropenjaren, verschillende interessegebieden, meer moeten splitsen bij vakanties/weekenden ed.

Geen reden

Een groter leeftijdsverschil zou voor mij geen reden zijn om geen derde kind te willen krijgen. Je kan van te voren toch niet voorspellen hoe het gaat lopen. Soms ontwikkelen kinderen een juist een super goede band met een jonger broertje of zusje terwijl het met een broer/zus van bijna dezelfde leeftijd helemaal niet goed gaat en er constant ruzie is. Soms hebben kinderen door het grote leeftijdsverschil weinig aan elkaar en leven langs elkaar heen. Soms komt dat later weer helemaal goed. Het leven is niet statisch. De broer/zus waar je als kind een minder sterke band mee had kan als volwassene juist wel een belangrijke rol in je leven gaan spelen terwijl het gezworen speelkameraadje als volwassene andere beslissingen maakt.

Als ik zo naar gezinnen in mijn omgeving kijk dan zie ik enorme verschillen. Ik heb bijvoorbeeld vier vriendinnen die alle vier één zus hebben. Twee van hun verschillen 1 jaar met hun en de andere twee verschillen respectievelijk 9 jaar en 14 jaar met hun zus. De vriendinnen die 1 jaar met hun zus verschillen hebben nauwelijks meer een band met hun zussen vanwege uiteenlopende karakters. De vriendinnen met de veel jongere zussen zijn juist heel hecht met ze. Karakter speelt zeker als volwassene een grotere rol dan leeftijdsverschil.

In mijn eigen gezin is het verschil tussen mijn oudste biologische kinderen en mijn jongste biologische kind 16 jaar (daarnaast hebben we nog een pleegzoon die ook weer ouder is maar die is pas op latere leeftijd bij ons komen wonen & twee jongere nichtjes waar we ook de voogdij over hebben)

Het kleinste verschil tussen mijn kinderen is 15 minuten (tweeling) en het grootste verschil tussen mijn biologische kinderen is dus 16 jaar. Door de jaren heen is de situatie vaak veranderd. Broers en zussen die vroeger minder met elkaar hadden hebben nu meer met elkaar en andersom.

Een klein leeftijdsverschil kan voordelen hebben. Je broer/zus is dan een echte kameraad met wie je avonturen beleefd. Tegelijk kan er ook jaloezie meespelen, veel ruzie, botsende karakters... Bij een groter leeftijdsverschil zijn botsende karakters minder en probleem. Iedereen zit in een andere fase en jaloezie speelt dus veel minder een rol. Er is minder het gevoel je eigen plekje te moeten beschermen tegen de ander.

Als ouder vind ik een wat ruimer leeftijdsverschil prettiger. Ik kan dan iedereen meer als individu benaderen en tijd met elk kind apart doorbrengen.

In elk geval welke overwegingen ik ook mee zou laten spelen het leeftijdsverschil tussen de kinderen zou daarin geen factor zijn.

nee

Je wil dus alleen maar positieve ervaringen?

Nou ja, dan toch maar een negatieve. Ik scheel 8 en 10 jaar met mijn broer en zus en ik voelde me altijd net enigst kind. Ik had heel graag een brusje willen hebben van mijn leeftijd. Elke keer als ik toe was aan een andere fase gingen zij weer naar de volgende. Pas toen ik 30 was is toch nog door een vreemde samenloop van omstandigheden het gelijk getrokken: tussen mijn eerste en tweede kind kregen mijn broer én mijn zus ook allebei nog een kind. Maar goed dat was pas met 30

Als jij die derde graag wil moet je dat vooral doen maar zorg dat de oudste twee geen papa/mama gaan spelen, niet hoeven op te passen als jongste dat niet wil (dat wilde mijn moeder dus absoluut niet en daar ben ik haar heel dankbaar voor, ze hebben hoogstens eens opgepast voor een 10minutengesprek ofzo maar nooit meer) en stel je in op jarenlang kiezen tussen films, uitjes en vakanties omdat de interesses zo uiteen lopen.

nee

ik heb geen persoonlijke ervaring maar meer van om me heen. De jongste is toch soort enigs kind. En de oudere kinderen moeten inleveren in mijn ogen. Ze vinden het vast ook prachtig maar waar je eerst met ze op pad kon gaan ga je nu niet ivm slaapjes. Oudsten moeten eerder zelf alleen op pad. Schipperen met vakantie interesses en huis vol pubers moet stil zijn want peuter moet naar bed. Voor mij persoonlijk allemaal redenen om er zelf niet aan te willen beginnen. Kinderen krijgen is sowieso per definitie egoïstisch maar zelf zou ik het voor mijn oudsten nog egoïstischer vinden als ik nu nog een kind zou willen. Onze jongste is 9.

arendje

Tja in jouw betoog zijn natuurlijk vele gaten te schieten

Kinderen zonder broers en zussen kun je niet vergelijken met nakomertjes omdat de ouders geen rekening hoeven te houden met de andere partij voor wat betreft inderdaad slaapjes, uitjes, bioscoop, vakantie en ga zo maar door.

De meeste mensen kiezen niet voor een relatie met iemand die 10 jaar scheelt dus logisch dat het over het algemeen goed gaat als ze dat wel doen maar je kunt dat dus niet omdraaien.

Dat een kind een goede band heeft met een veel oudere brus zegt al helemaal niets omdat jij het hebt over grote gezinnen. Je bent dan vooral opgetrokken met de brusjes die dicht bij je zaten en dan is die veel oudere of jongere brus soms wel anders en interessant. Verder: als er twee een goede band hebben zijn er dus nog andere brusjes die dat niet hebben wellicht? Sowieso zegt het helemaal niets als je de keus hebt. Die heb je niet als nakomertje.

Ik ken het van beide kanten

Ik was het nakomertje (kom 11 jaar achter degene die het eerst boven mij komt) en wij hebben een nakomertje (verschil van 6 en 8 jaar met de oudere kinderen).
En weet je, letterlijk iedere situatie heeft z'n eigen voor- en nadelen. Dus ook het hebben van kinderen in dezelfde leeftijdscategorie en kinderen in verschillende leeftijdsfasen.
Natuurlijk vond ik het soms moeilijk dat ik bij vlagen zo'n beetje enig kind was, maar het had echt ook leuke kanten. Ik logeerde bij mijn oudere brussen, was al jong tante en had echt een geweldige grote zus die van alles met me ondernam. In mijn puberteit vond ik het het minst leuk, want toen liepen onze levensfasen erg uiteen. Dat trok later weer recht.

Mijn ervaring heeft mij totaal niet gehinderd in het krijgen van ons nakomertje. Misschien, als je het me destijds gevraagd had, zou ik het fijner hebben gevonden als nr 3 zo'n twee jaar na nr 2 was gekomen. Maar het liep anders, de omstandigheden waren er niet naar toen. En het verlangen bleef en, zoals ik schreef, ik had geen hinder van mijn eigen achtergrond en ervaring. Als ik naar ons gezin kijk, dan zie ik zowel veel affectie als strubbelingen tussen de kinderen van welke leeftijd ook. Jongste doet met beide oudere kinderen eigen dingen en uiteindelijk zijn ze blij met elkaar. Oppassen doen de oudsten ook. Vindt vooralsnog niemand een probleem, ook jongste niet. Jongste vindt het natuurlijk soms zo veruit de jongste te zijn, want zij moet altijd eerder naar bed dan de rest. Tja, het leven is niet eerlijk. Oudste heeft ook zo dingen waarvan ze zegt dat het vervelend is om de eerste te zijn die iets moet/doet, of juist niet mocht terwijl nr 3 die dingen veel jonger mag.... We zijn wel van plan om in de loop van de tijd bv bevriende kinderen mee op vakantie te nemen zodat jongste dan aanspraak van de eigen leeftijd heeft.

Mijn gedachte (ook gebaseerd op hoe het in mijn ouderlijke gezin verder verlopen is) is uiteindelijk dat in de onderlinge relatie karakter meer doorslaggevend is dan leeftijd.

Tenslotte, maar ook dat is waarschijnlijk heel persoonlijk, ik heb met de komst van de derde nooit één moment gehad dat ik het gevoel had een stap terug te moeten doen. Natuurlijk hadden we al kinderen zonder middagslaapje, maar baby ging de eerste periode gewoon overal mee naar toe. Pas rond een maand of negen raakten we wat meer aan huis gekluisterd, maar dat gaf ook weer wat rust in de hectiek. Tijdens vakanties proberen we met alle leeftijden rekening te houden, soms splitsen we daarvoor even op.

Kortom, ik zou me niet door een leeftijdsverschil laten hinderen. Maar dat is echt heel persoonlijk.

Aagje

Jamie

'Tja in jouw betoog zijn natuurlijk vele gaten te schieten '

Hahaha, ik snap wat je bedoeld. Maar geldt dat feitelijk niet voor alle beslissingen rond kinderen?
Mag je het een eerste aandoen om er een drukke tweede bij te krijgen? Mag je het een eerste aandoen om er géén tweede bij te krijgen? Mag je kinderen nemen als je beiden werkt? Als je thuis zit? Ziekelijk bent? Geen ouders in de buurt hebt wonen? Bemoeizuchtige ouders in de buurt hebt wonen? Weinig geld hebt? Juist heel veel geld hebt en je kind vreselijk gaat verwennen?

Eigenlijk is er maar een ding echt belangrijk: of je, als ouders, zin hebt in nog een baby. Als het kind gewenst is, is de basis in ieder geval goed. Vind ik.

arendje

Helemaal mee eens met wat je zegt!

Ik denk alleen dat veel ouders toch te egoistisch nadenken, er zijn er zat die nog een baby willen als het bijvoorbeeld al niet goed gaat in de relatie. Of mensen die nog een baby willen terwijl ze het nu al financieel slecht hebben. Sorry maar dat vind ik echt een foute keus.

Dynamiek

De dynamiek tussen broers en zussen is afhankelijk van heel veel factoren. Dat kun je niet van te voren incalculeren. Als Eelke en man echt graag een derde willen los van allerlei andere redenen dan is een groter leeftijdsverschil voor mij geen reden om dat niet te doen.
Dat grotere leeftijdsverschil hoeft niet nadelig te werken. Genoeg broers en zussen die weinig met elkaar verschillen en toch helemaal geen goede relatie hebben.

Uitstapjes en dergelijke zal je weer meer gescheiden gaan doen maar dat heeft ook als voordeel dat je meer tijd hebt voor een individueel kind. Je kan opsplitsen (de een met de oudsten en de ander met de jongste). Je kan er af en toe ook bewust voor kiezen om een oppas te nemen zodat je met de oudste kinderen wat kan doen. En tegen de tijd dat de jongste naar de kinderboerderij en zo wil kunnen de oudsten waarschijnlijk wel even samen thuis blijven als ze geen zin hebben om mee te gaan. Het is allemaal wat meer planning en je moet iets meer oog hebben voor het individuele kind. Het voordeel daarvan is dat je ook echt gedwongen bent om die aandacht te verdelen. Tenminste bij mij werkt het wel zo. Het is meer logistiek maar hierdoor heb ik wel de gelegenheid (gehad) om ondanks een groter gezin toch redelijk wat individuele tijd door te brengen met elk van de kinderen. Maar natuurlijk is het soms onhandig dat er weinig dingen te verzinnen zijn die iedereen aanspreken en dat je toch vaak moet splitsen en alternatieven moet bedenken.

Jamie

'Of mensen die nog een baby willen terwijl ze het nu al financieel slecht hebben. Sorry maar dat vind ik echt een foute keus.'

Dat heb ik me heel vaak afgevraagd over baby's die geboren werden in oorlogstijd. Of nu in Israël, Syrië, een asielzoekerscentra. Waarom beginnen mensen aan kinderen in slechte omstandigheden? Ik denk dat daar maar één antwoord op is: hoop op en vertrouwen in betere tijden.
En dat geldt vast ook voor die slechte relaties en de financiële problemen.

biologisch

Een kinderwens is in mijn ervaring gewoon ook biologisch ingebakken en de hoeveelheid kinderen kan per persoon variëren. Dat je daar dan verstandig in handelt kan een onmogelijke opgave blijken te zijn omdat de kinderwens zo dwingend kan worden.

voorbehoedsmiddelen

Niet overal is er voorbehoedsmiddelen voorhanden zoals hier. Gelezen dat apothekers geen voorbehoedsmiddelen meer mochten leveren. Niet alleen biologisch dus..

Jamie

'De hoop en vertrouwen op betere tijden mag je hebben maar je vergroot de kans daar niet op door aan nog een kind te beginnen.'

Maar zelfs als je relatie daarna alsnog in een scheiding uitmond, kun je toch heel gelukkig zijn met je kinderen? Dat is niet het uitgangspunt natuurlijk, maar niet alle scheidingen zijn vechtscheidingen en niet alle kinderen van gescheiden ouders zijn doodongelukkige crimineeltjes-in-spe.

Bovendien kan in een gelukkig huwelijk ook een partner overlijden. Had je het zo goed geregeld, zit je alsnog in je eentje met de kinderen.

Als je met alle risico's rekening moet houden, begint niemand meer aan kinderen.

En tijden kunnen veranderen

Wij kregen veel kinderen. Zeer gewenst en zo ontzettend welkom. Toen hadden we het goed. Geld genoeg om iedereen te voeden en te kleden in een mooi huis. Geen overdreven luxe maar genoeg. Het leven was goed en we waren gelukkig. En toen ging het door een verschrikkelijk ongeluk mis en als door een domino effect ging het ene na het andere mis. Weg huis, weg geld, weg man, weg geluk. En nu zit ik in bittere armoede. Uiteraard zou ik nu geen kind meer willen krijgen maar ik zit natuurlijk wel met die wat ik heb. Die poets je niet zo maar even weg. En dan kun je zeker zeggen dat het niet verstandig was om veel kinderen te krijgen maar de situatie was toen zo anders en je kunt niet met alle ongeluk rekening houden. Dus het is niet altijd zo simpel als dat het lijkt.

arendje

Ik doelde daar weer vooral op de hoop op financieel betere tijden. Ik heb nooit begrepen waarom je nog een kind neemt (want dat noem ik nemen als je een kind laat komen in dat geval) als je er al twee hebt en je relatie is slecht. Als je dat doet omdat je fijn met drie kinderen alleenstaand wil zijn kan dat ook via de spermabank Aan nog een derde beginnen ómdat de relatie slecht is....

Jamie (o.t.)

'Als je dat doet omdat je fijn met drie kinderen alleenstaand wil zijn kan dat ook via de spermabank '

Weet je wat dat kost!

Gewenst.

Als het kindje gewenst is door jullie beide dan zou ik niet allerlei meningen vragen. Nakomertjes, enig kinderen, klein gezin, groot gezin, iedereen heeft andere ervaringen. Positief en negatief. Zelfs uit één gezin kijken je kinderen, als ze volwassen zijn, anders tegen hun jeugd aan.

Als jij en je man het graag willen, een 3e kindje jullie wens, dan houd niets je tegen zou ik denken.

Tja

Ik heb geen eigen ervaring. Ik wilde namelijk per se geen derde kind, hoe dan ook. Doordat we nu een pleegkind hebben, ervaar ik nu precies alle nadelen van drie kinderen. De wereld is namelijk georganiseerd op basis van gezinnen van 4 personen. Maar dit geheel terzijde

Wat ik wel weet is van twee vriendinnen, die allebei een derde kind kregen met een groot leeftijdsverschil (6-9jaar)
Allebei die kinderen zijn inmiddels rond de 20 en ze hebben altijd gezegd dat ze zich enig kind voelden. Hun ouders en hun oudere broers, zussen, deden echt wel hun best, maar ja, die hadden hun eigen leven en vlogen uit tegen de tijd dat ze eindelijk oud genoeg waren om iets aan elkaar te hebben.
Mijn schoonouders zijn ook allebei een nakomertje in hun gezin.
En ook zij hebben het net zo ervaren.

Wat ik van hen ook hoor, is de ongelijkheid in de broer/zusrelatie: hoe oud je ook wordt, je blijft het kleintje.

Een van die vriendinnen heeft wel eens bekend dat ze achteraf spijt had. De drang naar een baby was groot, maar ze had de impact op hun leven en het effect voor het kind wegberedeneerd en gebagatelliseerd.

Tja

Mijn zus heeft lang moeten wachten op nummer twee en het leeftijdsverschil is 8 jaar. Voor zover het zich nu laat aanzien is de relatie tussen de kinderen prima. Mijn kinderen schelen ook bijna 6 jaar in leeftijd, soms loopt dat zo. De relatie tussen die van mij is wat fragieler, maar naarmate ze ouder worden lijkt het wat beter te gaan.
Sowieso moet je bij een volgend kind niet denken dat of het krijgen omdat het zo leuk is voor de ouderen. Dat moet je nog maar afwachten, zoals altijd als je een kind krijgt.

Er is altijd wat hoor

Ik hoorde van kinderen in grote gezinnen, lekker veel broertjes en zusjes ook van gelijke leeftijd, dat ze soms wel aandacht van de ouders gemist hebben.
En een kind met ouders met een eigen zaak klaagde al helemaal over gebrek aan aandacht omdat ze als peuter de hele dag om de hoek van de winkeldeur naar het achterhuis in de box stond.
Zelf heb ik als jongvolwassene regelmatig het nakomertje uit het gezin van mijn eerste verkering te logeren gehad. Het was nog de meest evenwichtige van het grote gezin omdat die eindelijk wel aandacht kreeg?
Daar kon je leuk mee naar de film of laat gaan slapen en spookverhalen vertellen, exotische dingen eten, naar de markt.

Och arme jongste

Enigs kind en voor altijd het kleintje. Dat hoop ik toch niet.

Het in ieder geval geen spijt. Het is inderdaad wel aanpassen ja. En voor de oudste twee waarschijnlijk wel meer dan ik aanvankelijk voorzien had. Toch heeft het ook veel mooie kanten dat leeftijdsverschil.

Wat Tihama zegt herken ik wel, maar meestal komen wij toch wel goed weg. Omdat jongste nog zo'n kleintje is krijgen wij toch wel vaak die standaard 4 persoonsgezinskorting. Enige uitzondering was de boottocht naar Scandinavië. Daar waren 4 persoonshutten echt het maximum. Dat hebben we ondervangen door een losse slaapstoel bij te boeken. Die overigens niet gebruikt is. Jongste heeft gewoon bij ons in bed gelegen.

met z'n vieren (beetje ot)

'De wereld is namelijk georganiseerd op basis van gezinnen van 4 personen.' (Tihama)

Mijn man riep altijd opgewekt 'twee, vier of zes'. Gewoon omdat even getallen hem praktischer voorkwamen.

Nu zijn we met z'n tweeën. En in de supermarkt liggen nogal eens pakjes vlees voor drie personen. Dat lust-ie best, maar da's niet goed voor de lijn (en het milieu, en onze ecologische voetafdruk, en vast nog wel wat dingetjes).

Ik vind de reacties best wel pittig om te lezen. Is enig kind zijn zo'n ramp dan? Ik had graag meer kinderen gehad hoor, begrijp me niet verkeerd. Maar of het voor de kinderen nou zo'n ramp is als sommige posts suggereren .....
Oudste woont hier helft van de tijd, jongste voltijd. Ze schelen veel maar hebben een leuke, bijzondere band. En ja, ik had het dus leuk gevonden als er een mooi Von Trapp trappetje was geweest, maar het is niet anders. Als ik kijk zie ik twee gelukkige kinderen die dol zijn op elkaar. Het gemis is volgens mij echt mijn gemis. Misschien als oudste het huis uit is of dat ze in een andere fase uit elkaar groeien maar vooralsnog zijn we alle voorspelde hick-ups doorgekomen.
Ik denk dat je bij elke gezinssamenstelling bezwaren kan roepen en dat het overgrote deel toch wordt bepaald door toevalligheden.
Volg je hart zou ik zeggen.

Enig kind

Trijntje,

Nee natuurlijk is dat geen ramp. Maar je enig kind voelen in een gezin van 5 is dan toch wel weer andere koek. Daar spreekt toch wel een bepaalde mate van eenzaamheid uit. Dat gun ik mijn jongste niet.

Ginny Twijfelvuur

Alleen zijn of je alleen voelen is gelukkig wat anders dan eenzaam zijn. Al krijg je 10 kinderen in 10 jaar tijd dan nog kan er een kind zich eenzaam voelen al is die nooit alleen.
Buitenbeentjes of kinderen die zich niet begrepen voelen, komen denk ik, in alle gezinssamenstellingen voor.

Enig kind

Mijn oudste zoon is nu min of meer enig kind in een gezin van 4 personen. Het verschil in ontwikkeling van onze kinderen wordt steeds groter, omdat de jongste stilstaat. Niet elk kind wordt gezond geboren, of het blijkt pas na een paar jaar niet goed te gaan (zoals bij ons).
Dus de vraag: moet ik niet blij en tevreden zijn? Ja, sowieso met twee gezonde kinderen en twee gezonde volwassenen.
Of er nog eentje bij kan kunnen jullie alleen samen beslissen, maar hoe ouder je bent hoe meer risico er is op een gehandicapt kindje, al loop je dat risico ook op jongere leeftijd. Het leven is niet maakbaar, je bestelt niet even een gezond kindje en in de glazen bol kijken kan niemand