Egoïstische man vs. zwangerschapshormonen
Hallo allemaal,
Sinds we weten dat ik zwanger ben (met 2 bewust voor gekozen), maak ik continu ruzie met mijn vriend. We gingen graag stappen, uit eten, etc. maar dit moet ik uiteraard beperken nu. Voor hem blijft het oké om gewoon zijn normale leven verder te zetten. Op bepaalde vlakken heb ik daar geen problemen mee op andere wel. Telkens we een ruzie hebben zegt hij dat ik een prenatale depressie heb (terwijl ik goed gezind en blij ben behalve met de zaken die hij zegt/doet) en ik vind gewoon dat hij enorm egoïstisch is.
Om een voorbeeld te geven: Hij wou graag naar Tomorrowland en ik vroeg hem dit niet te doen omdat dat het enige festival was waar ik echt spijt van had dat ik het niet mee kon doen (aangezien nog niemand wist dat ik zwanger was). Het zou niet leuk zijn geweest foto's/filmpjes en verhalen te krijgen als je er zelf heel graag bij had geweest. Achter mijn rug om heeft hij toch een ticket gekocht terwijl ik had voorgesteld anders samen iets leuk te doen die dag (aangezien we die dag ook 2 jaar samen waren). Na heel zware ruzies en tussenkomst van andere mensen is hij niet gegaan en heb ik 3 dagen met een zuur gezicht voor mij gezeten. Ps: mij werd verweten dat ik met vakantie een zuur gezicht trok toen we door hadden dat we zwanger waren. Wat hij niet wil begrijpen is dat ik enorm misselijk was en dat het dan niet echt makkelijk is heel de tijd te lachen.
PS2: Het is niet dat hij niet weg mag gaan (want zo ziet hij het) want komend weekend gaat hij naar een ander festival. En als hij 2 avonden op de week thuis eet, zal het veel zijn. En in september is hij ook nog een mannenweekend aan het plannen.
Nu komen we bij het volgende voorval: We zaten op een etentje en ik zie hem sturen in een vriendengroep 'Ibiza 2023' en ik spreek hem onmiddelijk aan over wat zijn bedoeling is aangezien mijn uitgerekende datum februari 2023 is.
'Het zijn maar ideeën en die moet ik niet met jou bespreken.' Ik vind dit ongelooflijk egoïstisch van zoiets niet op voorhand te bespreken met je partner. Ondertussen heb ik ook al (niet via hem!) vernomen dat de trip eind mei zou zijn (als ons kleintje dus 3-4 maand oud is).
Ik weet echt geen raad meer en zie het niet zitten om zo verder te gaan. Hij leeft op zichzelf en houdt gewoon geen rekening met mij. Of zo voel ik mij toch.
Zijn dit mijn zwangerschapshormonen die te fel reageren of is zijn dit dingen die niet door de beugen kunnen?
Graag jullie mening. Alvast bedankt!
De medische wereld is nog niet zo ver.
Ongelooflijk dit zeg. Man gaat weekendjes, weekjes weg en kan niet 1 festival over slaan om bij zijn zwangere vrouw te blijven en iets leuks te doen voor hun 3 jaar samen?
Ik ben het zo eens met rode krullenbol.
TO, ik zou me hier ook niet meer komen verdedigen. Ik hoop dat jullie snel hulp krijgen. En dat je man dan toch blijkt mee te vallen.
Opvallend trouwens ook dat iedereen hier vind dat zwanger zijn niet veel voorstelt. Het is nogal wat. Ik ken ook verschillende vrouwen die tgv een zwangerschap bijna het loodje legden.
En diegene die het had over een moedergevoel en dan genietend met het kindje in je buik veilig thuis blijven zitten alleen, sorry hoor, daar kan ik me niks bij voorstellen. Of nou ja, ik wel, ik hou niet meer van feestjes, maar ik ben ook op een leeftijd dat mijn lichaam geen kindje meer kan maken.
Flauw, het ging om alleen dit festival op de dag dat ze 2 jaar samen waren. De vraag is vooral of degene met de zwangerschapshormonen hier wel goed duidelijk over was. En of de as vader dit wel goed heeft begrepen en het niet anders heeft geïnterpreteerd.
Elaine68 schreef op 10-08-2022 om 08:53:
Ongelooflijk dit zeg. Man gaat weekendjes, weekjes weg en kan niet 1 festival over slaan om bij zijn zwangere vrouw te blijven en iets leuks te doen voor hun 3 jaar samen?
Ik ben het zo eens met rode krullenbol.
Maar hij heeft het wel overgeslagen toch?
Ik weet heel goed dat een zwangerschap niet alleen maar leuk is. Sterker nog ik wil nooit meer zwanger zijn zo slecht is het mij bevallen. Ik heb vrijwel mijn hele zwangerschap in bed gelegen en nog niet eens mezelf kunnen douchen.
En mijn partner had het ook druk met fulltime werken, zware mantelzorg en dan wilde hij ook wel sporten, vrienden zien en naar een festival. En dat deed hij dus ook, nadat hij mij goed had verzorgd. Daardoor was hij nog minder thuis en was ik nog vaker alleen en dat voelde best eenzaam. Maar liever had ik een vent die gelukkig thuis kwam en dan wat positiviteit kwam brengen. Die de energie had om leuke verrassingen voor mij te regelen en vol liefde mijn haar te wassen. Ik denk dat als ik hem ook had opgesloten in huis we allebei uiteindelijk alleen nog maar negatief hadden kunnen zijn.
Ondanks dat hij er weinig was en ik absoluut op mijn slechts was, voelde ik wel extreem veel liefde voor mij. Het gaat niet alleen om tijd en het moment, het kan ook gaan om iets voor elkaar over hebben. En dat werkt twee kanten op. Dus ik gunde hem zijn uitje en als hij mij hielp met douchen dan nam hij de tijd en aandacht om mijn haar uitgebreid te wassen inclusief conditioner en na afloop goed uit borstelen zonder dat ik daarom hoefde te vragen.
Jillz schreef op 10-08-2022 om 09:53:
Ik weet heel goed dat een zwangerschap niet alleen maar leuk is. Sterker nog ik wil nooit meer zwanger zijn zo slecht is het mij bevallen. Ik heb vrijwel mijn hele zwangerschap in bed gelegen en nog niet eens mezelf kunnen douchen.
En mijn partner had het ook druk met fulltime werken, zware mantelzorg en dan wilde hij ook wel sporten, vrienden zien en naar een festival. En dat deed hij dus ook, nadat hij mij goed had verzorgd. Daardoor was hij nog minder thuis en was ik nog vaker alleen en dat voelde best eenzaam. Maar liever had ik een vent die gelukkig thuis kwam en dan wat positiviteit kwam brengen. Die de energie had om leuke verrassingen voor mij te regelen en vol liefde mijn haar te wassen. Ik denk dat als ik hem ook had opgesloten in huis we allebei uiteindelijk alleen nog maar negatief hadden kunnen zijn.
Ondanks dat hij er weinig was en ik absoluut op mijn slechts was, voelde ik wel extreem veel liefde voor mij. Het gaat niet alleen om tijd en het moment, het kan ook gaan om iets voor elkaar over hebben. En dat werkt twee kanten op. Dus ik gunde hem zijn uitje en als hij mij hielp met douchen dan nam hij de tijd en aandacht om mijn haar uitgebreid te wassen inclusief conditioner en na afloop goed uit borstelen zonder dat ik daarom hoefde te vragen.
Dit klinkt heel lief. Beter dan de man van TO die volledig zijn eigen plan trekt en alle bezwaren op “prenatale depressie” schuift.
Ik heb zelf van mijn eerste zwangerschap vier maanden in het ziekenhuis gelegen en hoewel het fijn was dat mijn man elke dag meteen na zijn werk kwam heb ik hem toch zijn skivakantie niet misgund, al twijfelde hij zelf erg. Ook andere dingen: gewoon doen. Verschil is natuurlijk wel dat je in een ziekenhuis niet ligt te vereenzamen want ze laten je geen seconde met rust.
Maar goed, het is al veel vaker gezegd: het enige wat hier bij TO mis gaat is gebrek aan communicatie, en ook wel gebrek aan empathie voor elkaar. Werk aan de winkel dus.
Als het goed is houd je van je vriend en wil je dat hij plezier maakt. Voel je dit gunnen ook echt? In mijn relatie ontbrak dit. Dan krijg je op een gegeven moment echt strijd en harde onderhandelingen wie wanneer weg mag. Ik zeg niet dat dit bij jullie zo is. Na een tijdje voelde elk uitstapje daardoor als een enorme drempel. Als ouder heb je al weinig vrijheid en deze extra drempel zorgt er voor dat je echt beperkt bent. Omdat je de energie niet meer hebt om dingen te ondernemen. Zoek op tijd hulp om goed te praten. Er komt veel op jullie af. En jij mag best wat erkenning krijgen voor je gevoelens die bij de zwangerschap horen.
