Enorme angst
Hallo allemaal,
Mijn hele leven riep ik altijd, dat ik geen kinderen wou. Inmiddels is dat compleet veranderd. En ben ik tot de ontdekking gekomen, dat dit eigenlijk voortkwam uit angst.
Angst voor een ziek kindje, complicaties tijdens de zwangerschap/bevalling, angst dat ik faal als moeder etc.
Dit komt grotendeels uit mijn jeugd weg. Ik heb 1 jonger zusje met meerdere aangeboren hartafwijkingen(bang dat dit erfelijk kan zijn). Te maken gehad met huiselijk geweld, veel gepest etc.
Vooral de laatste weken ben ik er weer veel mee bezig, nadat iemand in de familie bevallen is van een kindje. Met behoorlijke complicaties. Waardoor het kindje met spoed is gehaald rond de 31e week. En de moeder nog een half jaar minimaal moet revalideren ten gevolge van de complicaties.
Daarnaast zit het sowieso in de familie, moeilijke zwangerschappen en bevallingen.
Ik word soms zo gek van mijn angsten, dat ik verlang naar de tijd dat ik geen kinderen wou.
Nu ben ik hier op zoek naar tips en/of lotgenoten.
Ik heb helaas geen vriendinnen waarmee ik kan praten hierover. Mijn vriend probeert mij wel te begrijpen, maar merk toch dat dit lastig voor hem is.
Bespreek dit vooral ook met je verloskundige!! Echt, schroom niet. Er zijn nl plekken waar je hiermee geholpen kunt worden, juist ook nu je zwanger bent. Veel sterkte🌸
Cheery schreef op 14-07-2021 om 00:47:
Bespreek dit vooral ook met je verloskundige!! Echt, schroom niet. Er zijn nl plekken waar je hiermee geholpen kunt worden, juist ook nu je zwanger bent. Veel sterkte🌸
Ik ben niet zwanger op dit moment 
Soeplepel95 schreef op 14-07-2021 om 00:49:
[..]
Ik ben niet zwanger op dit moment
Ah ok, niet goed gelezen..
Maar als ik je goed lees heb je wel een 'verdoezelde' kinderwens. Ik zou dan wel langs de huisarts gaan en dit bespreken. Ook via je huisarts kun je een doorverwijzing krijgen en eerst aan deze problemen werken zodat je je beter (beslagen ten ijs) kunt voelen, mocht je moeder worden
Heb je je angsten al eens met een professional gedeeld? Daar zou ik mee beginnen.
Je kunt ook een afspraak maken bij een verloskundige als je nog niet zwanger bent. Huisarts is natuurlijk ook altijd een optie, maar ik denk dat een verloskundige je beter begrijpt. Die krijgt regelmatig te maken met vrouwen die in de zwangerschap angstig zijn, om wat voor reden dan ook.
Ik herken het wel, ik wilde ook nooit kinderen omdat er in de familie heel veel miskramen e.d. voorkwamen. Tot ik mijn (nu) man leerde kennen, toen sloeg het om en kon ik het niet meer negeren.
Ik ben uiteindelijk vier keer bevallen, nu geen kinderwens meer, dus ik ben niet zo geschikt als actieve meeschrijver.
Vervelend!
Waar je jezelf misschien mee kan kalmeren is het feit dat er meer vlotte bevallingen zijn dan problematische. Maar enkel de probleembevallingen worden verteld en diegenen die vlekkeloos verliepen, wat is daar over te vertellen, behalve voor de naaste familieleden die elk detail willen kennen.
Ook wat gehandicapte kinderen betreft: al een keer rond je heen gekeken? Hoeveel 'normale' kindjes lopen er in de wereld rond? Ontelbare! Maar diegenen waar duidelijk iets mis mee is, die vallen op!
Om te besluiten zeg ik ook nog dit: persoonlijk geloof ik in 'het lot': wat op je weg moet komen, zal je niet ontlopen (ik heb het over belangrijke dingen in het leven, niet of je choco of konfituur op je boterham gaat nemen, deze middag. 😁). Als jij dat ook zo zou kunnen zien, dan sta je misschien iets relaxter in het leven, want door overal doemscenario's te zien, ontzeg je jezelf ook veel plezier in het leven.
Ik wens je (als je er klaar voor bent) een fijne zwangerschap, een voorspoedige bevalling en een wolk van een baby.
letterkoekje (ex mamme-zel)
Ik wilde al een hele tijd heeel graag kinderen voordat ik uiteindelijk mijn eerste kreeg. De laatste weken zwangerschap vond ik elke keer weer vreselijk, want door mijn hoofd spookte alle doemscenario's denkbaar. Dat kan je niet tegenhouden, net zoals je je kinderwens niet kan tegenhouden. Ik denk wel dat het het verstandig is hulp te zoeken om die angst een plek te geven, te leren accepteren, er mee om te leren gaan. Grote kans dat die angst niet weg is op het moment dat je een gezond kindje hebt gekregen, dan begint je moederschap pas. En dan blijf je je afvragen 'of je het wel goed doet'. En kan er nog steeds van alles gebeuren. Er is niet voor niets het gezegde 'angst is een slechte raadgever'. Als angst overheerst is niks meer leuk. Ik hoop dat je daar hulp bij kan zoeken/krijgen.
Voor mij heeft het krijgen van kinderen maar beperkt te maken met logisch beredeneren. Natuurlijk moet je je verstand er bij gebruiken maar het is vooral een biologische behoefte die bij de een eerder en harder toeslaat dan bij de ander.
Ik heb pas achteraf gedacht, nadat ik dat uitdagende gezin met kinderen met autisme had gekregen: wie ben ik om zo'n enorm risico te hebben genomen? Maar je krijgt er ook een extra motivatie bij mee, misschien kun je dat nog delen met je moeder?
En mijn leven is veranderd, ik heb andere doelen gekregen, maar ik had mijn kinderen nooit willen missen in mijn leven en ik geniet van mijn leven hoe dan ook, misschien wel meer omdat je meer het besef van de kwetsbaarheid van het leven hebt.
En vooraf had ik me wel voorgesteld dat een kind lichamelijk gehandicapt kon zijn, maar er was bij mij in de buurt een tyltylschool en een zwembad en daar zou ik me ook wel doorheen roeien, dat is ook wat biologie met je doet, je beeld van je mogelijkheden kan gaan kantelen.
Lastig. Ik weet niet hoe oud je bent, maar bedenk wel dat hoe ouder je bent, hoe groter de kans op complicaties en aandoeningen bij het kind.
Weet je wat het is, je kunt nooit van tevoren bedenken hoe het zal gaan en je kunt het achteraf nooit terugdraaien. Maar er zijn maar heel weinig mensen die spijt krijgen van hun kind. Mijn kind is ook te vroeg geboren en mijn herstel duurde ook vrij lang maar als je me vraagt of het het waard was krijg je absoluut en zonder enige twijfel een volmondig 100% ja.
Er is nooit een garantie dat je kind gezond is en zal blijven. Iedereen kan ziek worden, iets hebben wat pas later ontstaat, een ongeluk krijgen. Dat is het risico van het leven. Ik ben me daar zeker van bewust maar kies er ook voor om daar niet elke dag bij stil te staan want daar word ik niet gelukkig van.
Ik heb geen idee of dit je gaat helpen of juist niet, ik hoop maar gewoon het laatste;
Zelf was ik ook heel bang. Of het zwanger worden wel zou lukken, en toen bleek van wel, was ik ondanks goede controles steeds op mijn hoede of het niet toch mis zou gaan (al lukte het ook af en toe goed om dat gevoel te parkeren en wél te genieten van het leven in me).
In mijn geval ging het ook mis; mijn dochter overleed en werd met 19 weken geboren vanwege een chromosoomafwijking (superkleine kans, overigens).
Deed en doet dat pijn? Ontzettend, ik mis haar elke dag.
Heb ik ooit gewenst dat die hele zwangerschap nooit gebeurd was? Nee, geen moment. De vorm van liefde die ik door haar bestaan ken is alle pijn waard.
Durf ik het nog eens aan te gaan ondanks de wetenschap dat dat een zwangerschap vol spanning zal zijn? Absoluut, en het liefst gisteren al.
Wat wel helpt merk ik nu al, is een plan maken wat je kunt doen als de zorgen toeslaan. Helpt het jou om afleiding te zoeken? Zoja, wat voor afleiding bevalt je? Helpt het om de cijfers te kennen over hoe klein de kans precies is dat het misgaat?
Is het mogelijk om van de aandoening van je zusje te achterhalen of dit erfenijk is en of je een dragschapstest oid kan doen?
Gaat het je rust geven als je een NIPT laat doen? Of juist niet?
Jouw weloverwogen (en wellicht met vriend besproken) antwoorden op dat soort vragen kunnen misschien al een hoop rust geven vooraf.
Wat mij ook helpt om te beseffen: als je besluit om het los te laten en er wél vol vertrouwen van te genieten wanneer dat maar kan, dan verkleint dat niet je kans op een gezond kind, en het maakt ook niet dat je spijt hebt in het geval dat het toch mis gaat.
Wat de trauma's uit het verleden betreft; zoek daar hulp bij voordat je zwanger wordt (en tijdens de zwangerschap gerust ook). Wacht niet daarmee tot het kindje er is en je moet ontdekken hoeveel zwaarder een combinatie van hormonen, grote veranderingen en veel slaaptekort 'een onverwerkt rugzakje' kan maken... Gun jezelf meer dan dat.
Succes!
Ik denk dat dit bij veel vrouwen speelt die geen kinderen willen. Als je vraagt waarom, dan hoor je de meest dramatische angstscenario's voorbijkomen.
Je bent echt de enige niet. Praat erover met een goede therapeut. Verwerk eerst je eigen trauma's voordat je aan een kind begint.
Fietsertje, ik hoop dat je wens snel in vervulling mag gaan! Zorgeloos zal de zwangerschap inderdaad niet zijn, de bevalling kan vlot verlopen en je kan een wolk van een baby krijgen. Die laatste twee wens ik je.
Bedankt voor de reacties. Hier kan ik zeker wat mee 'Blij' om te lezen dat ik niet de enige ben.
Voor mijn trauma's heb ik al hulp gehad, doormiddel van emdr therapie. Heb in het verleden ptss gehad.
Ik ga eens kijken of ik een professional kan vinden, waarbij ik mij prettig voel. Ben er niet zo heel fan van, door mijn ervaringen.
