Ik voel mij elke dag minder gesteund

Ik plaats hier maar mijn verhaal om even mijn hart te luchten. Ik ben mij er ook zeer van bewust dat mijn gevoel grotendeels overdreven is door de hormonen. Hoop dus dat dit anoniem delen al wat oplucht in plaats van dat ik er allemaal mensen mee moet lastig vallen.

Ik ben 33 weken zwanger van ons derde kindje. Wij hebben twee wat oudere meiden. Terwijl mijn andere zwangerschappen gewoon goed gingen, zit ik bij deze vanaf week 6 al in de ziektewet. Extreme misselijkheid, maar ook constante hoofdpijn. Mijn hb gehalte is veel te laag waardoor ik vrijwel altijd doodmoe ben. Ook bekkeninstabiliteit en het rommelt al weken. Bijna wekelijks lig ik een keer in het ziekenhuis. Met andere woorden; ik ben een wrak.
Wij hebben een druk huishouden met dus twee kinderen, maar ook veel dieren. We hebben een groot huis (met enorme tuin) en mijn man heeft een zware baan. Ik probeer nog zoveel mogelijk te doen, maar eigenlijk lukt dat niet. Het mag eigenlijk ook niet.

Terwijl mijn man in het begin alles deed, kan hij dat al maanden eigenlijk niet meer goed volhouden. Dat resulteert in veel gemopper en boosheid. Dat het te zwaar is en te veel werk. Dat hij veel te druk is. Alles wat ik vraag is hem teveel. Hij wil ook geen hulp vragen, dus ‘stiekem’ doe ik nu toch nog dingen. Daar wordt hij dan meestal ook weer boos van, want slecht voor de baby. Met uitzondering van bepaalde dagdelen en bepaalde klusjes. Hij sport nog steeds vier keer in de week een aantal uur en gaat dan gewoon weg. Op zaterdagochtend vertrekt hij bijvoorbeeld heel vroeg en dan word ik wel geacht om de honden uit te laten, de andere dieren te verzorgen en de kinderen te vermaken. Hij laat mij ook nog elke ochtend de kinderen naar school brengen en in de middag weer ophalen. 

Ik voel mijzelf mega nutteloos en ook heel erg bezwaard. Terwijl we alles prachtig onder controle hadden voor deze zwangerschap valt alles nu natuurlijk volledig in elkaar. Ik maak mij ook veel zorgen hoe het dan de laatste weken moet en straks als de baby er is (en ik nog zo slecht ben of nog slechter). Ik voel mij ook behoorlijk eenzaam. Soms ben ik boos op hem dat hij wel gaat sporten terwijl er nog zoveel moet gebeuren, terwijl ik ook snap dat hij dat nodig heeft.

Tips? Herkenning? Ik hoor het heel graag