lastige relatie met ouders
Ik heb een lastige relatie met mijn ouders.. ze waren vroeger heel erg van de stempel 'wij zijn ouders dus wij bepalen wat er gebeurt' waardoor er dus makkelijk over mijn mening en gevoel gewalsd werd.
Even paar voorbeelden: als een vriendinnetje bij mij had gelogeerd, en ik even wegliep om bijv naar de wc en als ik dan terugkwam zei het vriendinnetje 'je moeder vroeg of ik nog nachtje mag blijven slapen leuk he!!' terwijl ik dat helemaal niet wilde omdat ik ook echt tijd voor mezelf nodig had/heb, mijn moeder zei dat dan bewust wanneer ik er even een paar tellen niet ben. Ik wilde dan niet aan het vriendinnetje laten merken dat ik dat eigenlijk niet wilde. Als ik dan een moment had met mijn moeder alleen zei ik wel dat ik het niet leuk vond, maar dan reageerde ze met 'maar IK bepaal wie hier blijft slapen en wie niet'. dit is heel vaak voorgekomen. Ook heeft mijn moeder wel eens speelgoed van mij weggegeven aan anderen zonder dat ik het wist, dat een vriendinnetje bij mij kwam 'Ik mocht deze hebben van je moeder zo lief!!' en dan had ze mijn skeelers in haar handen. Of dat ik een keer op school kwam en een vriendin kwam naar me toe dat mijn moeder tegen haar moeder had gezegd dat ze met ons mee mocht op vakantie. En zo kan ik wel tig voorbeelden bedenken.
Toen ik uit huis was, ging het beter maar ook dan waren er dingen die ze bewust achterhielden. Zo hadden ze mijn bed zelf genomen zonder dat ik het wist, waardoor ik na een avondje stappen met mijn toenmalige vriend naar mijn ouderlijk huis ging (wat zij wisten) en wij ineens met onze mond vol tanden stonden dat wij in mijn ouders bed moesten slapen. Als ze dit allemaal van tevoren zouden overleggen is het allemaal geen probleem, dat heb ik ze heel vaak gezegd, maar ze overleggen nooit iets omdat ze bang zijn dat ik er een gedoe van maak of het anders wil. Ik kan wel altijd bij ze terecht, mocht ik bijv financieel hulp nodig hebben dan zouden ze me altijd helpen. Maar dat zorgt er ook voor dat ze vinden dat ik niet mag klagen want 'we helpen je altijd'.
Mijn probleem nu: ik ben zwanger en ik durf straks mijn kind wel bij mijn schoonouders achter te laten, want zij overleggen altijd alles netjes. Maar mijn ouders niet. Ik ben bang dat zij niet aan afspraken gaan houden of geen rekening houden met wat ik of mijn man belangrijk vindt. Tegelijkertijd doen ze wel veel voor ons en wil ik ze niet te kort doen.
Valeria schreef op 05-04-2024 om 07:36:
[..]
Nu ik de openingspost eens teruglees klinkt het een beetje alsof zowel de ouders als de schoonouders nog veel te veel doen voor ze. Ook de schoonouders, want "die overleggen altijd netjes". Dat klinkt me niet heel zelfstandig in de oren. Waarom en waarover zouden ze moeten overleggen? Er is nog geen kind, dus dan gaat het om jullie huis(houden) of zo?
Of gaat het om overleggen over welk verjaardagscadeau ze zullen geven of zo? In welk geval je nog steeds niet weet hoe ze zich zullen gedragen als er een kleinkind is. (Maar gelukkig is dat de eerste paar maanden helemaal niet nodig.)
Begin eerst eens, als er nog heel veel voor jullie gedaan wordt, dingen zelf op te lossen. (Als dat betekent dat je niet kunt vertellen dat er iets opgelost moet worden, dan is dat maar zo.) Dat zal een hoop schelen in hoe de aanstaande grootouders jullie zien en hoe serieus ze jullie zullen nemen als ouders.
Nee hoor dat is helemaal niet waar. Mijn schoonouders passen geregeld op onze eerste kind; de hond 
Dat is bij mijn ouders niet mogelijk dus daar is geen jaloezie over. Mijn schoonouders vertellen achteraf eerlijk hoe het is gegaan en houden geen dingen bewust achter. We vragen (schoon)ouders vrijwel nooit om hulp maar ze staan wel altijd voor ons klaar.
BritgetJones007 schreef op 05-04-2024 om 08:32:
Ben jij trouwens enig kind?
Bij de voorbeelden die jij noemt, komt het namelijk over alsof er op die manier een groter gezinssamenstelling wordt 'gecreëerd' om dit gemis te compenseren, zou dat kunnen kloppen? Dat er verdriet achter deze keuzes zit van een stukje ongewenst gemis van een groter gezin?
Nee ik heb twee oudere broers maar met mij is altijd heel anders omgegaan. Zij hebben altijd veel meer te vertellen gehad in huis dan ik (ook al scheel ik met de oudste broer maar 3 jaar) Werd ook wel eens geslagen door m'n vader en mijn broers nooit, als ik vroeg waarom ik wel en zij niet (zij waren echt niet altijd liever en haalden veel meer streken uit, ik voelde me als kind veel onveiliger omdat ik op school ook erg gepest werd en had frustraties als mijn ouders weer eens iets flikten) Maar mijn ouders zeiden dan dat ik hen het bloed onder de nagels vandaan haalden en mijn broers deden dat niet. Ik denk dat het makkelijker was om op mij af te reageren.
Dank jullie voor de reacties ik heb alles gelezen! Ik denk dat het voor mij nu duidelijk is: het kind komt niet zonder toeziend oog van mij of mijn partner bij mijn ouders. Daar hebben ze het zelf naar gemaakt door de manier hoe ze met mij omgingen. Hoe 'lief' ze verder ook zijn, wat ze verder ook allemaal voor mij willen doen, ik kan ze niet vertrouwen dat ze mijn/onze grenzen respecteren.
Prachtwacht schreef op 05-04-2024 om 07:48:
TO, denk je dat je je ouders iets verplicht bent omdat ze altijd financieel wel hulp bieden?
ja dat gevoel heb ik inderdaad wel ja. Niet dat ik die financiele hulp nodig had, maar ik weet dat als ik dat wel nodig heb, bieden ze dat. In het verleden heb ik wel eens veel medische kosten gehad, zij bieden dan zelf aan of zeggen zelf 'wij betalen dit voor je!'
Jonagold schreef op 04-04-2024 om 16:27:
Verander je perspectief eens? Nu ben jij de ouder, dus nu bepaal jij! Ik denk dat dit inzicht je al kan helpen.
Verder: je hoeft je kind nergens 'achter te laten' als jij dat niet wilt. Dus dat zou ik ook niet doen als jij je er niet goed bij voelt. Zeker de eerste maanden zal dat denk ik ook niet snel gebeuren. Dan gaat de baby mee als je ergens naar toe gaat. Tenminste, onze oudste ging werkelijk overal mee naar toe, dat was ook een hele gemakkelijke baby. Dat geluk moet je maar hebben natuurlijk.
Ik had met mijn eigen moeder ook geen heel beste band. Toch is ze als oma best leuk. Onze kinderen gingen deels naar de opvang en een dag in de week naar mijn schoonmoeder. Die woonde bij ons om de hoek en paste al op onze hond als wij werkten, dus dat was gewoon wel zo praktisch. Kan best dat mijn moeder dat niet leuk vond, maar daar heb ik me niks van aangetrokken, gewoon als vaststaand feit gebracht. Ze heeft de schade later trouwens ruimschoots ingehaald, want ze heeft jarenlang op mijn neefjes en nichtjes gepast. Mijn schoonmoeder had alleen onze kinderen.
Ik zou me vooral proberen niet druk te maken voor iets dat nog helemaal niet speelt. Het is vroeg genoeg om daarover te piekeren als de situatie zich voordoet. En zoals ik al zei: mijn moeder deed het als oma beter dan ik had verwacht. Jouw ouders misschien ook wel.
Gefeliciteerd met je zwangerschap! Geniet ervan, en pieker vooral niet.
dankjewel! Met die eerste zin: helemaal waar. Maar ik zie mijn ouders er ook voor aan dat ze álsnog hun eigen zin doen achter mijn rug om omdat ze al eens 3 kinderen hebben grootgebracht dus ze weten het nog steeds beter
troelahoep schreef op 04-04-2024 om 18:09:
Je hoeft helemaal niks inderdaad, maar ik begrijp wel wat je bedoelt volgens mij. Je denkt dat je ouders verwachten dat ze mogen oppassen en jij wil het liever niet. Nog erger: hun concurrenten, je schoonouders, mogen wel oppassen.
Ben je bang voor hun reactie wanneer jij je grenzen (op voorhand) aangeeft, of bang om ze te kwetsen?
inderdaad! ik ben bang om ze te kwetsen.. want tja, het zijn toch mijn ouders dus natuurlijk geef ik ook om ze, ook al heb ik veel frustratie over wat ze hebben gedaan en nu nog steeds daar niet het kwaad van inzien. Ze denken nog steeds dat ze het fantastisch hebben gedaan als ouders, hoe vaak ik ook wel niet mijn frustratie uitte. Het lag altijd aan mij, ik was degene die zich niet kon aanpassen aan wat mijn ouders (de bazen) wilden of deden, die moeilijk deed als ik iets niet of anders wilde dus ik was vaak het rotkind.
Lieveheersbeest schreef op 04-04-2024 om 20:29:
Gefeliciteerd met je zwangerschap
nu je zelf moeder wordt zal de relatie met je ouders onder een vergrootglas komen te liggen. Ook zullen de verhoudingen wat gaan verschuiven, omdat jouw positie in het leven verandert. Er kan dus nog e.e.a. Veranderen.
wat jij beschrijft, zo gaat het hier ook. De kinderen laten we wel achter bij mijn schoonouders, maar niet bij mijn ouders. Want wat we ook afspreken, ze doen toch wat en hoe ze het zelf willen. Zonder overleg, achter mijn rug om. was voor hen een hele teleurstelling toen ze er achter kwamen dat ze geen oppas oma/opa werden. En dat de kinderen niet mogen komen logeren. Of met hen mee op vakantie mogen. Ze staan financieel voor ons klaar en zullen ons steunen waar nodig (niet het geval gelukkig). Maar, mocht de voorwaarde daarvoor zijn dat mijn kinderen onder hun zeggenschap komen te staan… dan laat maar.
ik wil je iig succes wensen. Het klinkt alsof jullie nog een paar lastige gesprekken te gaan hebben.
Dankjewel! 'blij' dat ik niet de enige ben waarbij de ouders over je heenwalst. Je hebt gelijk. Ik wil kind niet zonder toeziend oog bij mijn ouders en mijn partner wil dat eigenlijk ook niet. Dan kan het twee kanten op vallen: mijn ouders zien eindelijk in dat zij toch fouten hebben gemaakt óf ik ben de stomme dochter die de grootouders hun kleinkind niet gunnen.
Wat jij beschrijft heb jij een onveilige jeugd mee gemaakt. Dat heet mishandeling.
Als je zelf een kind krijgt roept dat van alles op
Ik zou als ik jou was therapie overwegen?
Je mag grenzen stellen en vertrouwen moet ook verdiend worden.
Dus als jij 'nee' zegt, dan is het nee. En dan kun je ook zeggen 'omdat wij de ouders zijn en wij bepalen dat'. Gewoon hun eigen uitspraken teruggeven.
Dan zijn ze maar gepikeerd, gezien jouw ervaringen heb ik niet het idee dat ze jou en je wensen en grenzen belangrijk vinden, dus ik zou mijn kind er ook niet heen brengen.
Dan zijn ze maar boos, jammer dan. Misschien hebben of krijgen je broers nog kinderen en mogen ze daar wel oppassen.
Roos55 schreef op 05-04-2024 om 09:56:
Wat jij beschrijft heb jij een onveilige jeugd mee gemaakt. Dat heet mishandeling.
Als je zelf een kind krijgt roept dat van alles op
Ik zou als ik jou was therapie overwegen?
Ik heb als kind therapie gehad omdat mensen in mijn omgeving dachten dat ik autisme had. Ik werd gepest op school, mede door de juf, voelde me thuis niet fijn en veilig en was daardoor erg teruggetrokken. Ik was angstig voor volwassen mensen dus maakte moeilijk contact met hen, waardoor iedereen dacht dat ik autistisch was. Dit is onderzocht maar nooit eruit gekomen dat ik dit ook daadwerkelijk heb. Verder ook geen 'autistische trekken' (als ik het zo even mag noemen) en naarmate ik zelf ouder werd, kon ik ook makkelijker contact leggen met andere mensen en daar heb ik nu als volwassene ook totaal geen moeite mee en loop verder ook niet tegen dingen aan in het leven. Mijn broers hebben een totaal andere jeugd gehad en omdat ik 'de moeilijke' was moet het volgens mijn ouders wel aan mij liggen.
Wel denk ik dat je gelijk hebt dat het misschien goed is om therapie te nemen omdat mijn jeugd ergens een pijnlijk punt blijft. Dankjewel voor de tip ik ga het overwegen.
Het komt over alsof je ouders handelingsverlegen waren richting jou en de opvoeding van jou dingen van hun vroeg die ze niet voldoende in huis hadden. Ik ben moeder en pleegmoeder van vier heel verschillende kinderen qua IQ, persoonlijkheidskenmerken en ook problematiek en en kan je vanuit dat gezichtspunt vertellen dat het ene kind heel andere behoeften heeft dan het andere kind en dat het opvoeden van het ene kind ook heel andere vaardigheden vraagt dan dat het opvoeden van het andere kind dat vraagt. Dat die onkunde is afgereageerd en als jouw schuld wordt gepresenteerd is niet oké. Als ouder en opvoeder ben je niet feilloos maar erkenning van je kwetsbaarheden en fouten is een groot goed!
Er is een groot verschil tussen oppassen en opvoeden. Zeker als je je ouders niet inzet als ‘vaste oppas’ maar als ‘verwenopa en oma’ voor af en toe. In die laatste rol is het ook niet zo erg dat ze het niet geheel op jouw manier doen want het is sporadischer en steeds een fijne context.
Vraag is wel of die rol bij de past.
Het klinkt goed om met een goede professional aan verwerking te doen om de scherpe randen ervan af te krijgen. Je innerlijk kind ervaart nog veel verdriet en boosheid. Erover praten en verwerken zal dat gevoel eerst versterken, maar het doorwerken kan uiteindelijk voor veel rust zorgen.
Waterdropss schreef op 05-04-2024 om 09:34:
[..]
Dankjewel! 'blij' dat ik niet de enige ben waarbij de ouders over je heenwalst. Je hebt gelijk. Ik wil kind niet zonder toeziend oog bij mijn ouders en mijn partner wil dat eigenlijk ook niet. Dan kan het twee kanten op vallen: mijn ouders zien eindelijk in dat zij toch fouten hebben gemaakt óf ik ben de stomme dochter die de grootouders hun kleinkind niet gunnen.
Er zit nog heel veel tussen je kind zonder toezicht bij je ouders en hen hun kleinkind niet gunnen, gelukkig. Ze kunnen het kind toch gewoon zien terwijl jullie erbij zijn?
Mijn oudste mocht pas alleen met mijn schoonouders mee naar de dierentuin toen hij zelf kon aangeven waar hij het niet mee eens was. Ik geloof dat hij 4 of 5 was. Voor die tijd gingen we altijd met z'n vijven. Dan zie je vanzelf wel of ze het alleen kunnen of niet: of ze rekening met hem houden, of ze hem achterna kunnen rennen, enz. Dus dit was mijn compromis. Ik was het er nog niet helemáál mee eens, maar hij vond zelf dierentuinen geweldig (en toen was hij ver genoeg om aan te geven wat hij wel en niet wilde zien, of wel en niet wilde eten). Hun opmerking was na afloop ook 'hij is wel mondig zeg" en ik dacht "goed gedaan, jongen." Voor hun gezelschap is hij nooit mee geweest.
De jongste wilden ze op een gegeven moment ook mee hebben, maar die vond niets aan dierentuinen (wat allang duidelijk was geworden nadat we weer met z'n allen op stap waren geweest), dus die zei nee. Schoonvader: "hij gaat gewoon mee." Ehm nee. Als hij niet wil, gaat hij niet mee. Dat soort dingen vond schoonvader ook best moeilijk te accepteren, volgens mij. Dat ik het kind zijn zin gaf.
Waterdropss schreef op 05-04-2024 om 09:34:
[..]
Dankjewel! 'blij' dat ik niet de enige ben waarbij de ouders over je heenwalst. Je hebt gelijk. Ik wil kind niet zonder toeziend oog bij mijn ouders en mijn partner wil dat eigenlijk ook niet. Dan kan het twee kanten op vallen: mijn ouders zien eindelijk in dat zij toch fouten hebben gemaakt óf ik ben de stomme dochter die de grootouders hun kleinkind niet gunnen.
Bij je ouders mogen alle emoties er zijn, dat in je respecteren. Maar laat het daar waar het hoort: bij heb. Dus ook als jij de stomme dochter bent… laat het bij hen 
verder iets zinvols dat ik van een gezinstherapeut heb geleerd: je kan de dynamiek in een gezin niet in je eentje veranderen. Zolang je ouders weigeren naar hun eigen aandeel in een probleem te kijken kan jij het niet oplossen. En zolang de fundering van een huis slecht blijft, kan je geen recht huis bouwen. Wellicht helpt dat jou ooit nog als je ondanks vele pogingen niet in een fijnere situatie terecht komt.
Waterdropss schreef op 05-04-2024 om 10:11:
[..]
naarmate ik zelf ouder werd, kon ik ook makkelijker contact leggen met andere mensen en daar heb ik nu als volwassene ook totaal geen moeite mee en loop verder ook niet tegen dingen aan in het leven. Mijn broers hebben een totaal andere jeugd gehad en omdat ik 'de moeilijke' was moet het volgens mijn ouders wel aan mij liggen.
zo herkenbaar dit. Ik werd ook altijd als het moeilijke kind beschouwd. Ik heb zo lang gedacht dat er van alles mis was met mij. Tot ik er in mijn werkende leven achter kwam dat collega’s mij helemaal niet beschouwde als lastig. Ik werd juist gewaardeerd om wie ik was en wat ik deed. Minpunten mochten bestaan, die heeft immers iedereen.
dat jouw ouders niet in staat waren om goed met jou om te gaan is hen aan te rekenen, niet jou.
Ik vond het vormen van een eigen kerngezin heel spannend. Ik was zo bang dat ik hetzelfde zou zijn als mijn ouders. Maar zij zijn waardeloos in zelfreflectie en constructieve communicatie met het doel om allemaal aan verbetering te werken. Door daarvoor mijn best te doen, doe ik het al helemaal anders dan mijn ouders. Zo’n opluchting! En het is heel fijn, om te ervaren dat wij een gezin zijn waar iedereen er mag zijn en grenzen worden gerespecteerd. Ik wens jou dezelfde ervaring toe.
De voorbeelden die je opsomt, komt, naarmate je wat meer schrijft over dat je gepest bent op school en vermoedden autisme, wel in een iets ander daglicht te staan....
Dan bedoel ik de voorbeelden waarin zij voor jou gevoel over jou heen waste.
Bijv. Zelf logeerpartij met nog een dag verlengen, terwijl jij dat niet wilde, omdat je moe was en tijd voor jezelf nodig had.
Eerlijk gezegd moest ik gelijk aan Autisme denken. Ook het 'moeilijk' doen en je ouders die vinden dat je 'niet mee kan buigen'.
Juist mensen met autisme, hebben veel behoefte aan eigen tijd om op te laden. Hebben behoefte aan 'zelf bepalen'. En kunnen inderdaad moeilijk 'meeveren'. Grote kans om gepest te worden ivm 'anders zijn'. Ook dat je ouders dit dachten.
Kan het zijn, vanuit hun oogpunt gezien, dat ze je juist (ook met pesten in ogenschouw en minder aansluiting) de kans wilde bieden op wat extra sociaal contact: logeerpartij verlengen en iemand meevragen op vakantie? Dat je misschien in die tijd ook 'lastig' (lees: nietkunnen omgaan met veranderingen, vasthouden aan je eigen structuur en moeilijk voegen in de gezinsstructuur waar je minder over te zeggen had) was.
Dat dat gedrag toen als 'lastig' en "moeilijk' werd bestempeld en nu in deze tijd als Autisme erkend wordt?
Dat jij je daardoor niet gehoord en begrepen hebt gevoeld (en over jou mening en wat jij wilde heengewalst werd)?
En dat jou ouders, door ontwetendheid en geen pedagogische ondersteuning, eigenlijk 'handelingsverlegen' waren en deden wat hun goed leek?
En voor alle duidelijkheid: slaan vind ik nooit oke.
Dit gezegd hebbende doet geen afbreuk aan het feit dat jullie ouders worden, dus jullie beslissen.
