(On)gewenst zwanger
Is er iemand die zichzelf herkent in mijn verhaal. Ik kan weinig soort gelijke verhalen vinden. Ik ben een vrouw van 32 en hieronder lees je mijn verhaal.
Mijn (inmiddels ex) vriend en ik hadden na een relatie van 10 jaar besloten om de volgende stap te zetten. Hij gaf al een aantal jaar aan klaar te zijn voor kinderen maar ik twijfelde nog omdat ik het best een grote stap en verantwoordelijkheid vond. Toen ik 32 werd heb ik de keuze gemaakt om niet langer te wachten omdat ik diep in mijn hart voelde dat ik met hem samen een gezin wilde stichten. Na een half jaar bezig te zijn verbrak mijn (ex)vriend ineens onze relatie met daarbij de mededeling dat dit wellicht al jaren zo voelde en echt niet meer verder wilde. Ik was ontroostbaar omdat ik het niet zag aankomen en ook niet begreep met alle toekomstplannen die er lagen. Een kleine maand later kwam ik er tot overmaat van ramp achter dat ik al 2 maanden zwanger was. Ik ben dus zwanger geworden voor hij onze relatie verbrak. Ik ben nu 9 weken zwanger en heb de keuze voor een abortus of ervoor te kiezen om het alleen te doen. Persoonlijk vind ik dit een onmogelijke keuze omdat beide niet goed voelen om andere redenen. Hij zegt wel zijn verantwoordelijkheid als vader te willen nemen maar ik zal er dan toch het grootste gedeelte alleen voor staan. Ik heb al veel gepraat met vrienden/dokter etc en informatie op internet opgezocht maar ik kan maar geen besluit nemen. Ik voel ergens diep van binnen dat ik het niet wil in deze situatie omdat we er samen voor kozen en dat nu niet meer het geval is. Maar door mijn leeftijd (32) ben ik ook bang dat het er nu wellicht nooit meer van komt en heb uiteindelijk ook de wens om een gezin te stichten. Wat me momenteel erg tegenhoud is het idee dat je je eigen kindje het leven niet gunt en dat verscheurd me van binnen. Ik ga morgen naar het fiom dus ik hoop dat ik daar wat aan ga hebben.Iemand met een soort gelijk verhaal of tips/adviezen?
Moirmel schreef op 13-07-2023 om 22:50:
[..]
Je aborteert geen kind, je laat een klompje cellen weghalen.
Ja jij bent ook een klomp cellen natuurlijk. Wij allemaal.
Jeetje Moirmel, ik kan echt werkelijk niks met jouw denkbeelden. Heeft de DSM-V daar ook al een diagnose voor?
Als je kiest voor een vrouw met een kind (of meer), dan doe je dat willens en wetens. Je bent in beginsel niet verantwoordelijk voor de opvoeding en de behoeften van die kinderen, maar als voorzien in de basisbehoeften van kinderen die bij jou inwonen al te veel gevraagd is, begin er dan gewoon niet aan. Dat is je goed recht. Nu doe je net alsof je een soort halve heilige bent omdat jij je stiefouderschap serieus neemt.
Dat ben je niet. Je koos voor een vrouw met een kind en alles wat daarbij komt kijken. Keuzes hebben consequenties.
En een ongeboren kind zien als een klompje cellen doet volstrekt geen recht aan de werkelijkheid. Puur atomisch gezien zijn we dat allemaal, maar ik vind het nogal blasfemisch om de schepping enkel en alleen zó rationeel te bekijken. Het haalt alle schoonheid en mysterie van het leven onderuit. Als je het leven ziet als een proces van voortdurend en langzaam afsterven is er toch ook geen lol meer aan te beleven?
Moirmel schreef op 13-07-2023 om 22:50:
[..]
Je aborteert geen kind, je laat een klompje cellen weghalen.
Daar zijn de meningen dus over verdeeld en dat mag ook. Baas in eigen buik werkt twee kanten op.
Maar over je reactie op mijn eerdere post; tuurlijk snap ik dat er mannen zijn die liever geen vrouw willen die al kinderen heeft. En dat is natuurlijk ook helemaal prima. Maar ik zou geen kind laten aborteren om voor een eventuele toekomstige man nog kinderloos en dus goed genoeg te blijven. Die laat ik dan liever aan me voorbij gaan.
MamaE schreef op 13-07-2023 om 23:13:
.... Als je het leven ziet als een proces van voortdurend en langzaam afsterven is er toch ook geen lol meer aan te beleven?
Exact mijn wereld en voor mij ook de realiteit.
Op een gegeven momemt wordt de kans dat je een vrouw (of man) treft die al kinderen heeft steeds groter. Vanaf je 30e xal die kans alleen maar toenemen. Als je een vrouw van 35 treft zal dat niet zo'n onbeschreven en onbevlekt exemplaar zijn als wanneer ze 15 was. Mensen zullen al een heel leven geleefd hebben voor je ze ontnoet. En daar horen exen, kinderen, koophuizen, beesten enz bij. Ik denk dat de meeste mannen dat wel snappen. En als je geen vrouw met kind wil is dat je goed recht. Maar ik denk dat het allemaal niet zo dramatisch is als jij schetst.
Meesje schreef op 14-07-2023 om 07:14:
Op een gegeven momemt wordt de kans dat je een vrouw (of man) treft die al kinderen heeft steeds groter. Vanaf je 30e xal die kans alleen maar toenemen. Als je een vrouw van 35 treft zal dat niet zo'n onbeschreven en onbevlekt exemplaar zijn als wanneer ze 15 was. Mensen zullen al een heel leven geleefd hebben voor je ze ontnoet. En daar horen exen, kinderen, koophuizen, beesten enz bij. Ik denk dat de meeste mannen dat wel snappen. En als je geen vrouw met kind wil is dat je goed recht. Maar ik denk dat het allemaal niet zo dramatisch is als jij schetst.
Zeker niet omdat mannen op die leeftijd ook dezelfde levenservaring en bagage meenemen.
Maar het is misschien wel een verklaring voor die paar exemplaren waar de man de vader of de opa van de partner kan zijn omdat er op een gegeven moment geen onbeschreven exemplaren van hun eigen leeftijd meer te vinden zijn. Maar dat weten de mannen dan meestal wel te compenseren met veel geld.
er is een beetje sprake van een vervelende discussie hier, maar ongeacht die discussie...
Ben ik benieuwd hoe het met je gaat Bobbie91. Heb je wat aan je gesprek(ken) gehad?
ik sluit me bij zonnebloem aan. Hoe is het gesprek bij fiom gegaan?
