Ongepland zwanger en gemengde gevoelens
Hallo allemaal,
Het is mijn eerste berichtje hier op dit forum. Ik weet niet meteen waar te beginnen, maar let's go.
Ik stel mij even kort voor. Ik ben een 26-jarige vrouw die een goede job met stabiel inkomen heeft en momenteel nog thuiswonend is bij de ouders. Ik heb geen vaste relatie.
Ik leerde begin juni een man kennen (ik noem hem hier even X) en na even te sturen, besloten we af te spreken. We zijn regelmatig op date geweest de afgelopen maanden en uiteindelijk zijn we ook met elkaar naar bed geweest. Ikzelf ben aan de pil, maar geef toe dat ik hiermee wat slordig ben geweest. X en ik hebben telkens met een condoom gevreeën.
Mijn laatste menstruatie begon op woensdag 16/08. X en ik zijn ongeveer anderhalve week daarna met elkaar voor de laatste keer naar bed geweest. De afgelopen dagen voelde ik mij verschrikkelijk vermoeid ondanks 8-9u slaap op een nacht, weinig eetlust en last van een opgeblazen buik. Ik had een sterk onderbuikgevoel dat een mogelijke zwangerschap wel eens de reden kon zijn van mijn klachten. Nu heb ik gisteren een positieve test afgelegd, 3 dagen voor mijn voorziene menstruatie..
In eerste instantie was ik, logischerwijs, enorm geschrokken. Een stortvloed van tranen en een paniekaanval namen mij volledig over. Ik heb onmiddellijk mijn nicht opgebeld en gevraagd of ik kon langskomen. Ze hoorde natuurlijk de paniek in mijn stem en stelde voor om langs te komen. Ik heb lang gepraat met haar en haar partner over wat ik nu moet doen. Mijn beste vriendin is inmiddels ook op de hoogte. Het is fijn om te voelen en te weten dat ze mij volledig steunen in welke keuze ik ook zou maken. Voorlopig wil ik het hier thuis nog even stilhouden tot alles wat is kunnen bezinken.
Ik heb vandaag een afspraak gemaakt bij een abortuskliniek waar ik aanstaande woensdag mag langsgaan. In een eerste gesprek worden alle opties bekeken en afgewogen. Ook een echografie zal gebeuren. Ik ben blij niet alleen te moeten gaan..
Ik ben ook bij mijn huisarts geweest om bloed te laten trekken. Ik heb ook met haar gepraat over wat ik nu moet doen, maar had hier achteraf een zeer slecht gevoel bij. Ik voelde me beschaamd en onbegrepen.
Er zijn momenteel heel wat emoties die door mij heen gaan. Ik heb zeker een kinderwens en deze zwangerschap is in principe niet ongewenst, maar komt zeer ongelegen. Ik ging dit jaar starten aan een opleiding in combinatie met mijn werk en was net terug mijn leven aan het opnemen nadat ik een jaar geleden te maken kreeg met een lastige relatiebreuk. Mijn leven leek de goede kant op te gaan en ik vond eindelijk mezelf terug en nu gebeurt dit...
Ik heb altijd gezworen nooit een abortus te laten doen, maar nu sta ik voor die aartsmoeilijke beslissing. Het is zo lastig. Het klinkt misschien raar, maar ergens voel je toch al een soort connectie (het ontwaken van moedergevoelens denk ik). Het andere moment besef ik dan ook weer wat de gevolgen zijn als ik besluit om het te houden waardoor een abortus mij toch het meest verstandig lijkt (zowel voor mijn toekomst als voor het kind).
X en ik hebben inmiddels geen contact meer sinds een aantal dagen na onze laatste keer seks. Ikzelf voelde dat we op een aantal vlakken toch wat te veel verschilden. Dit begreep hij en we hebben elkaar het beste gewenst. Natuurlijk zit X ook niet te wachten op een kind en dat besef ik ook maar al te goed. Ik durf hem ook niet onder ogen komen om dit nieuws te vertellen..
Een abortus voelt momenteel voor mij als de beste beslissing, maar ergens voelt het dan alsof ik misschien te snel beslis..
Tot daar mijn verhaal. het doet deugd om alles eens van mij af te schrijven.
Zijn er mensen die ooit in een soortgelijke situatie zaten en tips hebben voor mij?
Iemand die zijn ervaring wil delen?
Groetjes Kaat
Als ik als thuiswonende volwassene in zo'n situatie had gezeten, hadden mijn ouders dit graag willen weten. Het zou hen verdriet hebben gedaan als ik me niet veilig genoeg had gevoeld om het te vertellen, want ze hadden me waarschijnlijk graag willen helpen, hoe ongewenst de situatie ook was.
Maak een keuze met je hart, vanuit jezelf. Praat met het fiom, die zijn onafhankelijk. Deze beslissing hoeft niet van vandaag op morgen genomen te worden. Sterkte.
Ik ben destijds ook jong en ongepland zwanger geraakt, terwijl ik nog maar heel kort een relatie had. We hebben het mijn ouders pas verteld toen ik al bijna 3 maanden zwanger was. Ik durfde het bijna niet, ze hadden mijn vriend pas een of twee keer gezien en ik studeerde nog.
Mijn liefste huisgenootje destijds op de studentenflat wist het als eerste, nadat ik samen met vriend een zwangerschapstest had gedaan. Overigens zijn wij nog steeds bij elkaar, hebben een fijne relatie en echt een gelukkig gezin, maar ik weet niet of dit het geval zou zijn als we geen kinderen hadden. Man en ik verschillen namelijk best veel van elkaar en zijn het ook niet altijd over alles eens (ik schrijf dit omdat je de relatie verbroken hebt omdat jullie wat teveel verschilden). Het is wel zo dat ik ten tijde van mijn zwangerschap niet goed wist wat ik wilde qua studie en werk en het was in het begin niet alleen maar leuk. Kindje was wel ont-zettend leuk, maar onafgemaakte studie en dat soort ellende niet. Maar die oordelen zaten vooral bij mijzelf denk ik, niemand heeft ooit iets onaardigs gezegd over onze prille relatie en de zwangerschap. Mijn carrière is wel pas laat op gang gekomen na een nieuwe studie naast het gezin. Maarja, ook daar geldt: ikzelf ben degene die dat het meest veroordeelt. Bovendien: stel ik had gekozen voor een abortus, wie zegt dat ik daarna nog een leuke relatie en kinderen had gekregen? Misschien was het leven wel heel anders gelopen.
Het is een beslissing die je zelf moet nemen, maar ik deel mijn verhaal zodat je weet dat het wel kan, een leuk gezinsleven na een ongeplande zwangerschap. Ondanks dat ik voor mijn zwangerschap nooit een duidelijke kinderwens heb gehad, wilde ik absoluut geen abortus, dus ik heb mijn gevoel gevolgd. Het lijkt me erg moeilijk als je twijfelt, veel sterkte met je beslissing!
Als je twijfelt kun je het op zijn minst met X delen dat je een kindje verwacht. Op mijn 22ste heb ik een abortus gedaan omdat de vader het niet wilde houden en ik mocht het aan niemand vertellen. Maar misschien wil X het wel graag. Neem het mee in je overweging.
Vertel het je ouders adviseer ik. Neem de eventuele hulp die je ouders kunnen bieden als er een kindje komt ook in overweging. Ik had het achteraf pas aan mijn moeder vertelt en ze vertelde me dat ik het had kunnen houden en zij mij had willen helpen. Als ik terug kon in de tijd had ik dingen anders aangepakt.
Voorkom dat je spijt krijgt.
Moederkareltje schreef op 14-09-2023 om 07:50:
Als je twijfelt kun je het op zijn minst met X delen dat je een kindje verwacht. Op mijn 22ste heb ik een abortus gedaan omdat de vader het niet wilde houden en ik mocht het aan niemand vertellen. Maar misschien wil X het wel graag. Neem het mee in je overweging.
Vertel het je ouders adviseer ik. Neem de eventuele hulp die je ouders kunnen bieden als er een kindje komt ook in overweging. Ik had het achteraf pas aan mijn moeder vertelt en ze vertelde me dat ik het had kunnen houden en zij mij had willen helpen. Als ik terug kon in de tijd had ik dingen anders aangepakt.
Voorkom dat je spijt krijgt.
Het gaat er totaal niet om of X een kind wil... TO wil het zelf niet dus ze moet zich vooral niet om laten lullen door een "date" (sinds juni afspreken en ondertussen uit elkaar, dat is geen serieuze partner) die op elk moment weer de benen kan nemen.
Haar lijf, haar evt zwangerschap, bevalling, verlof enz. Zij zit er wellicht haar hele leven aan vast, hij niet.
Hallo allemaal
Bedankt voor jullie reacties.
Ik heb er in elk geval wat aan gehad en het heeft me zeker ook wat inzichten opgeleverd.
Ik heb uiteindelijk besloten om te gaan voor een abortus. Na gesprekken met vrienden en familie besef ik dat er te veel zaken zijn die ik eerst nog wil doen vooraleer er kinderen in het spel komen.
Het is natuurlijk jammer om die keuze te maken en er is in mijn ogen geen "juiste" oplossing, maar wel eentje die in deze fase van mijn leven het beste is voor zowel mij als het kind.
Groetjes Kaat
Kaat070 schreef op 18-09-2023 om 20:55:
Hallo allemaal
Bedankt voor jullie reacties.
Ik heb er in elk geval wat aan gehad en het heeft me zeker ook wat inzichten opgeleverd.
Ik heb uiteindelijk besloten om te gaan voor een abortus. Na gesprekken met vrienden en familie besef ik dat er te veel zaken zijn die ik eerst nog wil doen vooraleer er kinderen in het spel komen.
Het is natuurlijk jammer om die keuze te maken en er is in mijn ogen geen "juiste" oplossing, maar wel eentje die in deze fase van mijn leven het beste is voor zowel mij als het kind.
Groetjes Kaat
Dan is dit voor jou en voor nu de beste beslissing. 
Sterkte! Gaat ee iemand met je mee?
