Twijfel 3de kindje
Een topic waar vele in zich zullen herkennen denk ik.
Wij hebben 2 dochters (3j en 5j) en twijfelen beide heel erg voor een derde.
We zweven al maanden tussen periodes van ja we gaan ervoor en periodes van nee. Ons gevoel zegt bij beide ja, ons hart heeft echt nog ruimte voor nog een kindje maar ons verstand zegt nee. Onze dochters worden stilaan meer zelfstandig en er komt met met momenten ook wel rust in ons leven. Maar dan is er ons hart… Ikzelf heb de laatste zwangerschap nooit aangevoeld als dit is de laatste keer. Naar mijn gevoel is mijn gezin nog niet compleet. Mijn man zou nog heel graag een zoontje hebben maar dat mag niet de reden zijn en heeft ook wel schrik voor zijn gevoel als blijkt dat een eventuele derde terug een meisje is.
Nog een praktische overweging: het leeftijdsverschil. Hoewel het leeftijdsverschil tussen onze oudste en derde óók 4 jaar was, trokken ze dankzij de middelste naar jn toe waardoor we makkelijker dingen konden ondernemen die ze alledrie leuk vonden: samen zwemmen, logeren bij oma, zelfstandig rondhobbelen op de camping, naar de bioscoop of kermis ...
Dat werd een ander verhaal met de 4e erbij. Vanaf dat moment moesten we compromissen sluiten of opsplitsen. Disneyland met kinderen van 6, 8 en 10 is leuk. Maar met een 2-jarige erbij, ben je aardig beperkt (en die heeft er niks aan). Kinderen van 7, 9 en 10 kunnen het samen prima eens worden over een film die ze willen zien. Maar die film is zelden geschikt voor een kind van 3. Dus als hij meekijkt, kan het niet. Dan ging een van ons met de oudsten naar een klimbos en de ander fietse met de jongste naar de kinderboerderij. Ook pubers van 12, 14 en 16 willen héle andere dingen dan een kind van 8. Kortom: de komst van de jongste, had jarenlang invloed op vanalles en nog wat. Van computerspelletjes tot vakantiebestemmingen. We hebben alle kinderen dus best vaak 'nee' moeten verkopen omdat je beslissingen neemt voor het hele kwartet.
Maarrr!!! Uiteindelijk trok dat verschil wel weg en kon de jongste steeds meer meedoen met de rest. Samen met de oudste drie op de fiets de stad in, samen met de trein naar oma, samen naar een concert, samen ... inmiddels is de jongste 18 en kan ik gelukkig zeggen dat onze missie is geslaagd: zonder onze bemoeienis spreken de kinderen vaak met elkaar af. Ook met de twee die al járen de deur uit zijn. Ze hebben een hoop lol samen en kunnen bij elkaar terecht met hun twijfels of problemen 💜
Ik zit liever financieel, in tijd, in energie en in algehele mogelijkheden ruimer in het jasje voor mezelf en voor het kind dan dat ik het kind meer broertjes/zusjes gun. Bloedband zegt niets. Ik heb te veel ongunstige voorbeelden in mijn omgeving om te kunnen stellen dat bloedband vanzelfsprekend enige betekenis heeft.
yette schreef op 26-03-2024 om 08:29:
Nog een praktische overweging: het leeftijdsverschil. Hoewel het leeftijdsverschil tussen onze oudste en derde óók 4 jaar was, trokken ze dankzij de middelste naar jn toe waardoor we makkelijker dingen konden ondernemen die ze alledrie leuk vonden: samen zwemmen, logeren bij oma, zelfstandig rondhobbelen op de camping, naar de bioscoop of kermis ...
Dat werd een ander verhaal met de 4e erbij. Vanaf dat moment moesten we compromissen sluiten of opsplitsen. Disneyland met kinderen van 6, 8 en 10 is leuk. Maar met een 2-jarige erbij, ben je aardig beperkt (en die heeft er niks aan). Kinderen van 7, 9 en 10 kunnen het samen prima eens worden over een film die ze willen zien. Maar die film is zelden geschikt voor een kind van 3. Dus als hij meekijkt, kan het niet. Dan ging een van ons met de oudsten naar een klimbos en de ander fietse met de jongste naar de kinderboerderij. Ook pubers van 12, 14 en 16 willen héle andere dingen dan een kind van 8. Kortom: de komst van de jongste, had jarenlang invloed op vanalles en nog wat. Van computerspelletjes tot vakantiebestemmingen. We hebben alle kinderen dus best vaak 'nee' moeten verkopen omdat je beslissingen neemt voor het hele kwartet.
Maarrr!!! Uiteindelijk trok dat verschil wel weg en kon de jongste steeds meer meedoen met de rest. Samen met de oudste drie op de fiets de stad in, samen met de trein naar oma, samen naar een concert, samen ... inmiddels is de jongste 18 en kan ik gelukkig zeggen dat onze missie is geslaagd: zonder onze bemoeienis spreken de kinderen vaak met elkaar af. Ook met de twee die al járen de deur uit zijn. Ze hebben een hoop lol samen en kunnen bij elkaar terecht met hun twijfels of problemen 💜
Wat fijn voor jullie, Yette. En vooral voor de kinderen. Wij worstelen hier ook wel mee. Onze kinderen zijn nu 19, 17, 13.
Ik vond het leeftijdsverschil toen ze klein waren geen probleem. Maar vanaf dat oudste puber werd en zeker toen tweede ook puber werd, wél. En ik vind de jongste nu echt wat allenig in ons gezin. Ik hoop dat dat bijtrekt zoals bij jullie.
Bij ons zijn de tweede en de derde qua karakters een veel betere match. Altijd veel samen opgetrokken. Maar nu is het verschil te groot.
moeilijk hè?
Wij vinden het idee van een derde heel leuk, maar in de praktijk denk ik niet. Ik vond het tijdens mijn 2e zwangerschap klote dat ik er niet goed kon zijn voor mijn oudste. De vermoeidheid en bekkeninstabiliteit hebben echt zijn tol geeist van ons gezin. ik heb maandenlang deels ziekgemeld thuis gezeten van werk, dat was ook geen lolletje. Ik wil dat niet nog eens.
Na mijn eerste bevalling was ik wekenlang niets waard. Na de tweede bevalling was ik er gelukkig beter aan toe. Maar als ik er na een derde weer zo af zou liggen, zou ik dat echt erg vinden voor de kinderen. Ook als een van ons ziek zou worden of we zouden gaan scheiden zou 3 teveel zijn voor mij.
Wij hebben net als jullie de ambitie om de kinderen financieel te kunnen steunen. Eindbeslissing is dus dat er geen 3e zal komen. Het idee van de 3e en de wens daarvoor zal wel slijten denk ik. We richten ons op het geluk dat we met twee lieve en gezonde kinderen hebben 
Ik zou zeggen, bij twijfel niet oversteken. Als je blij bent met wat je hebt is het mooi toch?
Zelf heb ik drie kinderen, allemaal zoons. Heb daar nooit twijfels over gehad, als het aan mij had gelegen dan had ik graag nog een vierde gekregen! Mijn man vond drie een mooi aantal dus hebben we het daarbij gelaten.
Moederkareltje schreef op 25-03-2024 om 20:00:
kijk als jij niet beslist beslist het leven en de natuur uiteindelijk voor jou. Ik weet natuurlijk niet hoe oud je bent maar zo maakbaar kinderen op bestellingen, laten we er 2 of 3 nemen vind ik toch altijd wat verwend overkomen. Dat omdat het soms niet zo vanzelfsprekend en makkelijk gaat.
Dit gezegd hebbende ben ik een groot voorstander van je gevoel volgen hierin. Liefde voor materie en euro's. Ik heb mijn kinderen liever veel broers en zussen te bieden dan een rijbewijs of studie bekostigen en vakanties naar Zwitserland en Bali en hij is alleen in zijn jeugd en later zonder bloedbanden.
Is enigskind zijn "alleen zijn in de jeugd". Hier een enigskind en mag hopen dat dit voor haar toch niet zo voelt. Ook als je alleen bent kun je niet alleen zijn! Ik ken vrienden die 2 kinderen hebben en die hun hele leven altijd ruzie hebben.
yette schreef op 26-03-2024 om 08:29:
Nog een praktische overweging: het leeftijdsverschil. Hoewel het leeftijdsverschil tussen onze oudste en derde óók 4 jaar was, trokken ze dankzij de middelste naar jn toe waardoor we makkelijker dingen konden ondernemen die ze alledrie leuk vonden: samen zwemmen, logeren bij oma, zelfstandig rondhobbelen op de camping, naar de bioscoop of kermis ...
Dat werd een ander verhaal met de 4e erbij. Vanaf dat moment moesten we compromissen sluiten of opsplitsen. Disneyland met kinderen van 6, 8 en 10 is leuk. Maar met een 2-jarige erbij, ben je aardig beperkt (en die heeft er niks aan). Kinderen van 7, 9 en 10 kunnen het samen prima eens worden over een film die ze willen zien. Maar die film is zelden geschikt voor een kind van 3. Dus als hij meekijkt, kan het niet. Dan ging een van ons met de oudsten naar een klimbos en de ander fietse met de jongste naar de kinderboerderij. Ook pubers van 12, 14 en 16 willen héle andere dingen dan een kind van 8. Kortom: de komst van de jongste, had jarenlang invloed op vanalles en nog wat. Van computerspelletjes tot vakantiebestemmingen. We hebben alle kinderen dus best vaak 'nee' moeten verkopen omdat je beslissingen neemt voor het hele kwartet.
Maarrr!!! Uiteindelijk trok dat verschil wel weg en kon de jongste steeds meer meedoen met de rest. Samen met de oudste drie op de fiets de stad in, samen met de trein naar oma, samen naar een concert, samen ... inmiddels is de jongste 18 en kan ik gelukkig zeggen dat onze missie is geslaagd: zonder onze bemoeienis spreken de kinderen vaak met elkaar af. Ook met de twee die al járen de deur uit zijn. Ze hebben een hoop lol samen en kunnen bij elkaar terecht met hun twijfels of problemen 💜
Dat leeftijdsverschil lijkt mij inderdaad wel een ding. Ik zie de ouders in mijn omgeving ook vaak opsplitsen dat 1 met de oudste kinderen wat doet en de ander bij de kleinste blijft.
Wel heel fijn dat het bij jullie nu zo mooi gaat onderling.
Kikki39 schreef op 26-03-2024 om 21:14:
[..]
Is enigskind zijn "alleen zijn in de jeugd". Hier een enigskind en mag hopen dat dit voor haar toch niet zo voelt. Ook als je alleen bent kun je niet alleen zijn! Ik ken vrienden die 2 kinderen hebben en die hun hele leven altijd ruzie hebben.
Hier ook 1 kind en die is echt niet alleen in haar jeugd hoor ze zegt zelf dat ze het heerlijk vind zo alleen. Als ze neefjes of nichtjes om haar heen heeft gehad, vind ze het heerlijk als daarna de rust weer in huis is. Ze heeft genoeg vriendinnen die ook regelmatig komen logeren en wij ondernemen ook veel met familie en vrienden met kinderen. Dus nee, hier gaat dat ook zeker niet op en bij jullie vast ook niet. Er zijn gewoon mensen met een verkeerd beeld van kinderen zonder broertjes en/of zusjes 
Ik heb ook 1 kind die inmiddels 31 is. Hij heeft er nooit problemen mee gehad dat hij geen broers of zussen heeft. Zelf heb ik 2 broers waarvan ik met 1 ervan al jaren geen contact meer heb. Zoon zegt dan van blij dat mij die ellende bespaart is gebleven.
Ik zou zeggen TO, bij twijfel niet doen. Je hebt nu 2 gezonde kinderen.
Ik ben, ondanks de strubbelingen die we soms hadden en hebben, toch blij dat ik een zus heb. We hebben als kinderen heel veel samen gedaan en gespeeld, maar ook als onze ouders iets overkomt, dan kunnen we dat samen doen. Mijn zus heeft in dat soort situaties wel overzicht (mijn centrale struikelpunt des levens), terwijl ik emoties makkelijker kan 'parkeren' en rationeel kan blijven (behalve als het om mijn kind gaat).
Het lijkt me eenzaam om dat met niemand écht te kunnen delen. Want hoe goede vrienden je ook bent, jouw ouders zijn niet hun ouders en andersom.
En dat besef doet me soms wel pijn voor ons meisje. Ze is niet eenzaam. Ze heeft veel clubjes, leuke vriendinnetjes, genoeg contact met andere kinderen. Ze klaagt ook nooit dat ze enig kind is en ze weet ook dat dat niet onze keuze was.
Ik wilde vroeger zelf juist liever nog een zusje, want dan kon ik met de een spelen als ik met de ander ruzie had en andersom.
BlairW schreef op 27-03-2024 om 07:02:
[..]
Hier ook 1 kind en die is echt niet alleen in haar jeugd hoor
Ik heb als enig kind de ervaring dat het op latere leeftijd behoorlijk eenzaam is zonder broers of zussen. Vroeger niet zo gemerkt want ik wist niet beter, maar achteraf en tegenwoordig helemaal zodanig ellendig dat ik dat mijn kinderen niet zou willen aandoen.
Maargoed, dat is behoorlijk offtopic. 91Joke, ik heb zelf altijd meer kinderen gewild (mede om bovenstaande) maar mijn man wilde er maar 2 vanwege de overbevolking in de wereld, waar ook wat voor te zeggen is. Als je twijfelt is het lastig.... mits je direct zwanger raakt is het leeftijdsverschil tussen nummer 2 en 3 niet al te groot, maar stel dat duurt nog een jaar dan schelen ze misschien wel 5 jaar straks. Dan heb je inderdaad zoals eerder genoemd uitjes die niet passend zijn voor alle kinderen en zul je vaker met een gesplitst gezin moeten gaan. Hoeft niet erg te zijn natuurlijk.... maar toch. Ik weet niet wat jullie leeftijd is, maar wat als nummer 3 Downsyndroom heeft of anderszins niet gezond is? De kans op kinderen met autisme is ook groter bijvoorbeeld als je een oudere vader bent. En de kans op een meisje is natuurlijk 50% (meer zelfs schijnt, als je al 2 kinderen hebt van één geslacht, dat de derde ook van dat geslacht is). Bij twijfel niet doen zou ik zeggen.
Wij waren thuis met 3, 2 meiden 1 jongen. Ik zou het zeker aanraden! We hebben niet veel met z'n drieën gespeeld, maar wel veel in tweetallen. Mijn broer en zus deden periodes veel samen, mijn broer en ik en mijn zus en ik ook. Die afwisseling was fijn. We hebben dezelfde leeftijdsverschillen als jouw situatie zou zijn als je nu zwanger wordt. Juist doordat we met 3 waren, was er ook veel tijd om alleen dingen te doen omdat de andere 2 zich samen konden vermaken.
Streepseltje schreef op 27-03-2024 om 21:38:
Wij waren thuis met 3, 2 meiden 1 jongen. Ik zou het zeker aanraden! We hebben niet veel met z'n drieën gespeeld, maar wel veel in tweetallen. Mijn broer en zus deden periodes veel samen, mijn broer en ik en mijn zus en ik ook. Die afwisseling was fijn. We hebben dezelfde leeftijdsverschillen als jouw situatie zou zijn als je nu zwanger wordt. Juist doordat we met 3 waren, was er ook veel tijd om alleen dingen te doen omdat de andere 2 zich samen konden vermaken.
Maar TO weet niet of het een broertje wordt hè. 
Ik heb drie zoons, de oudste twee schelen anderhalf jaar, de derde kwam drie jaar na de tweede. En, heel eerlijk, ik vond en vind dat laatste leeftijdsverschil al knap lastig.
Ik vond het bijvoorbeeld echt pittig dat ik vrijwel meteen na de kraamweek alweer in een strak schoolritme moest en daar ook nog de zorg voor een baby bij moest proppen. Jarenlang een peuter mee naar zwemles. Activiteiten die voor de oudsten wel geschikt zijn maar voor de jongste niet, of juist leuk zijn voor de jongste maar te kinderachtig voor de oudsten. Nu met twee pubers de verschillende dag- en nachtritmes.
Ik zou mijn derde nooit willen missen, maar als ik alles van te voren geweten had, was ik of eerder voor de derde gegaan of helemaal niet.
ik zou het bij twijfel wel doen, om spijt te voorkomen. Hier heel bewust voor een groot gezin gekozen. Als enig kind vond ik het erg eenzaam vroeger ook al had ik veel vriendinnen en clubjes, mijn ouders beweerden altijd dat ik niet eenzaam was maar dat was ik wel. Ik gaf dat niet toe want dat leverde toch alleen maar commentaar op. Eenzaam is een gevoel wat niet afhangt van de hoeveelheid vrienden die je hebt of de frequentie waarin je ze ziet. Nu als volwassene vind ik het ook niet leuk; ouders zijn overleden dus niemand meer om dingen mee te delen uit je jeugd, mijn kinderen hebben geen ooms/ tantes etc. Of mijn 4 kinderen later leuk met elkaar om gaan weten we natuurlijk niet maar ze hebben in ieder geval een keus en mogelijkheid.
