Mislukte Borstvoeding
Dag lieve mama’s,
Ik wil graag mijn borstvoedingsverhaal met jullie delen, om hopelijk vrouwen te vinden die hetzelfde hebben meegemaakt en mij hopelijk wat kunnen helpen om hiermee om te gaan.
11 weken geleden ben ik bevallen van een prachtig zoontje, maar door het mislukken van de borstvoeding kan ik helemaal niet genieten van hem en wordt ik steeds eraan herinnerd dat ik gefaald heb en een slechte moeder ben.
Hieronder mijn verhaal:
De geboorte van mijn eerste kindje was heel pittig en daar weet ik weinig van.
De eerste paar dagen moest ik dan ook echt bijkomen van de bevalling.
Ik wilde dolgraag borstvoeding geven en ging daar ook helemaal voor, maar helaas ging dat niet zo makkelijk als ik had verwacht.
Tijdens de eerste meting kwamen we erachter dat mijn dochtertje heel veel was afgevallen en ze dus bijgevoed moest worden.
Ze was zo erg ondervoed dat we haar amper wakker kregen.
Ik heb die week alles geprobeerd, dag & nacht kolven, vingerhoedjes & slangetjes.
In die periode voelde ik mij zo ontzettend eenzaam & alleen.
Aan het eind van de week had ik nog steeds geen productie en hebben we met de verloskundige besloten om niet door te gaan, omdat ik volgens haar weinig melkklieren had. (Wat volgens lactatiekundige niet klopte)
Ik was echt helemaal gebroken van verdriet, maar kon het toch na 2 weken een plekje geven, omdat ik wist dat ik alles had gegeven.
Toen ik zwanger raakte van mijn zoontje had ik zoiets, ik wil heel graag borstvoeding geven, maar als ik weer alles uit de kast moet trekken, dan zie ik dat echt niet zitten.
De bevalling ging goed en mijn zoontje hapte meteen goed aan en leek ook te slikken.
Ik was echt blij en had goede hoop dat het zou lukken, tot de 1e meting.
Daar kwam uit dat mijn zoontje ook heel veel was afgevallen.
De verloskundige werd weer gebeld en ik moest hem gaan bijvoeden.
Toen ik het woordje bijvoeden hoorde voelde ik opeens zo’n weerstand in mijn lijf en ging ik in de overlevingsstand.
Ik had zoiets van ‘oh nee, nu moet ik weer die malle molen in om vervolgens het weer te zien mislukken.’
Die gedachten gaf mij zoveel stress dat ik abrupt ben gestopt en ik had er vrede mee.
Tot de ene laatste dag van de kraamweek.
We kregen een nieuwe kraamverzorgster en toen we het over de voeding hadden, vroeg ze mij waarom ik gestopt was met de borstvoeding.
Ik gaf aan dat mijn zoontje heel veel
was afgevallen, waarop zij reageerde dat dat wel meeviel?
Ik was verbaasd en ging terugkijken in de gegevens en wat bleek?
De vorige kraamverzorgster had het geboortegewicht verkeerd ingevuld, waardoor het leek alsof hij veel was afgevallen, wat dus niet klopte.
Toen ik dat hoorde was ik ten einde raad, want het ging dus wel goed en het had dus wel kunnen lukken. En hoe moest ik het nu nog op zien te starten zonder hulp van de kraamzorg? (die was er nog 1 ochtendje).
Ik wist niet meer wat te doen en heb het toen even laten rusten, maar na een week had ik er nog steeds veel moeite mee en ben ik met behulp van een lactatiekundige begonnen met kolven, dag & nacht.
Dat was heel pittig en ik stond er ook helemaal alleen voor, waardoor ik in de nacht eerst mijn zoontje een fles gaf, vervolgens een uur met hem op schoot zat omdat hij anders huilde en daarna moest ik nog gaan kolven.
Na een paar dagen trok ik het al niet meer en ben ik gestopt.
Ik voelde me zo falen dat ik daarna weer opnieuw ben geprobeerd, tot 3 pogingen toe.
Ik was helemaal gesloopt van het weinig slapen en een pittige huilbaby.
Uiteindelijk na veel pogingen besloten om te stoppen, maar oh wat heb ik een enorm schuldgevoel.
Ik voel me zo ontzettend schuldig dat ik al
zo snel ben gestopt en me heb laten beïnvloeden door de verkeerde meting en mijn man die het allemaal maar gedoe vond.
Daarnaast voel ik mij een hele slechte moeder die haar kind nu niet de beste voeding geeft en hem niet kan troosten met mijn borst.
Het voelt echt als een gapend gat, heel heftig liefdesverdriet, waardoor ik langzamerhand in een soort van depressie belandt, wat ik echt niet wil.
Ik kan heel moeilijk accepteren hoe het is gegaan en dat ik een keuze heb gemaakt, gebaseerd op een verkeerde meting en niet mijn eigen moedergevoel heb gevolgd.
Ik heb veel moeite om te kunnen genieten van mijn zoontje, omdat ik dan steeds herinnerd wordt aan hoe het ook had kunnen zijn en heb daarnaast het gevoel dat ik hem nu voeding geef wat niet goed voor hem is, omdat overal de borstvoeding zo wordt aangeprezen.
Ik hoop dat er moeders zijn die een soortgelijke situatie hebben die hun ervaring willen delen en evt tips hebben over hoe jullie hiermee zijn omgegaan?
Thanks alvast voor jullie reacties & alsjeblieft, wees lief. Het is zo’n gevoelig onderwerp.
Groetjes, een verdrietige mama
absor schreef op 24-08-2025 om 08:13:
de borstvoedingmaffia mag zich gaan schamen in een hoekje dat ze vrouwen dit soort afgrijselijk onzinnige en nodeloze schuldgevoelens aanpraten.
Alsof stoppen met bv kindermishandeling is oid.
Afschuwelijk, 25 jaar geleden. Wat ze me probeerden aan te praten toen ik wilde afbouwen. Uiteindelijk heeft de huisarts van mijn ouders mij serieus genomen en tips gegeven. De rest is niet relevant in dit topic, maar ik mag toch hopen dat die tijden voorbij zijn.
absor schreef op 24-08-2025 om 08:13:
de borstvoedingmaffia mag zich gaan schamen in een hoekje dat ze vrouwen dit soort afgrijselijk onzinnige en nodeloze schuldgevoelens aanpraten.
Alsof stoppen met bv kindermishandeling is oid.
Nou inderdaad zo heb ik dat ook ervaren.
absor schreef op 24-08-2025 om 08:13:
de borstvoedingmaffia mag zich gaan schamen in een hoekje dat ze vrouwen dit soort afgrijselijk onzinnige en nodeloze schuldgevoelens aanpraten.
Alsof stoppen met bv kindermishandeling is oid.
Inderdaad. En ook de gedachte dat je je kind niet de beste voeding geeft als je geen borstvoeding geeft. Als het niet lukt, is bv dus niet de beste voeding aangezien ze dan niet genoeg voeding binnen krijgen. In dat geval is flesvoeding dan dus wel de beste voeding voor je kind. Hou die gedachte vast. Je hebt het beste gedaan voor je kind en dat maakt je een goede moeder.
Ik heb geen reacties gelezen maar ik zou op zoek gaan naar een psycholoog die gespecialiseerd is alles rondom zwangerschap om hierover te praten met iemand. Het klinkt alsof je jezelf er helemaal in verliest en dat hoeft niet, want het is verdrietig dat het niet lukt als je dat wel graag wilt, maar je kind krijgt er echt helemaal niets van in Nederland met de kwaliteit van het water en de kwaliteit van de flesvoeding hier, dus daar hoef je geen schuldgevoel over te hebben. Het klinkt alsof de combinatie van een zware bevalling, kraamtijd en het niet lukken van de borstvoeding je flink uit het lood heeft geslagen en dat mag ook, want het is allemaal niet niets, maar je kan je beter voelen als je hier met iemand over gaat praten.
Je wilt graag herkenning. Er staan hierboven al genoeg ervaringen, maar ik zet de mijne er ook nog bij, zodat je weet dat er heel veel vrouwen flesvoeding hebben gegeven en dat het bij heel veel vrouwen niet lukt is om bv te geven.
De 5 weken dat ik mijn oudste zoon bv heb willen geven, zijn 5 verloren weken. Er kwam (afgerond) niks uit. Ik had er alleen maar stress van, en het leverde niets op, dus we moesten al snel bijvoeden met de fles. Het draaide alleen maar om voeden en kolven. Ik kon niet genieten van mijn baby’tje, dat ik zo gewenst had. Ik had nog geen badje gedaan of even voor het gezellige met hem geknuffeld. Alleen maar bv! Vreselijk! Ik zat er helemaal doorheen.
Toen ik de knoop doorhakte en dit tegen de lactatiekundige zei, was ze blij dat ik dat had besloten want ze mocht het zelf niet adviseren….! Ze had er anders graag zelf op aangedrongen, gezien de situatie.
Bij mijn tweede zoon ben ik niet eens gestart met bv, zoveel slechte herinneringen had ik eraan. Dus ik zei dat tegen de verloskundige toen ze vroeg naar welke voeding ik wilde gaan geven, en ze gaf me groot gelijk, het was geen enkel probleem.
Mijn man heeft vanaf dag 1 de nachtvoedingen gedaan, waardoor ik kon herstellen. Ik heb kunnen knuffelen en badderen en voelde me zo veel beter!
Weet je, als er nou geen goed alternatief voor bv bestond…maar dat is er dus wel! Je geeft je kind nu wat het nodig heeft, en dat is: voeding! En dat maakt je een goede moeder. Niemand, echt niemand, heeft mij na de eerste babytijd ooit gevraagd wat de kinderen voor melk hebben gekregen en me daar ook nooit op beoordeeld. En het zijn heel leuke jongens van inmiddels 17 en 15 (al zeg ik het zelf 😉)
En ik sluit me aan bij de adviezen over naar de huisarts gaan en begeleiding zoeken voor je gevoelens/emoties. Niet te lang mee wachten hoor!
ik snap dat de tweede keer stoppen, achteraf heel 'zuur' was omdat het gebaseerd was op een verkeerde meting. Dat je dan het gevoel hebt van ' het had misschien toch gelukt als die foute meting er niet was geweest '. Dat zal toch een tijdje blijven knagen misschien, omdat je de borstvoeding zo graag wel had gegeven.
Maar je bent geen slechte moeder en je hebt niet gefaald want je zorgt hoe dan ook goed voor je kind en daar gaat het om. Borstvoeding of flesvoeding is gewoon allebei goed voor een baby.
Ik vind de term kunstvoeding overigens heel lelijk, het suggereert dat het niet echte voeding is of nepvoeding is voor mijn idee. Dat kan voor ouders ook een gevoel geven van tweederangs voeding. Maar het is gewoon echte voeding voor je baby, zeg dan liever flesvoeding.
hee to.
Wat ik mij nog bedacht. Heb je eigenlijk nog met de kraamzorg organisatie gesproken.
Over het foutje of de fout betreft het gewicht. Het heeft best veel gevolgen gehad.
En jou veel onzekere gevoelens gegeven.
Misschien helpt dat je nog. Om toch eens in gesprek met ze te gaan en wat de gevolgen voor jou zijn geweest. (En je baby) medisch gezien heeft een gewicht fout van de baby natuurlijk ook best grote gevolgen gehad terwijl dat op dat moment helemaal niet had gehoeven. Ik zou ook van de kraamzorg organisatie willen weten. Wat zij hebben gedaan na het ontdekken van de fout. Hebben ze het besproken in het team. Wat hebben ze er van geleerd enz. Of hebben ze er niks mee gedaan. Waar mensen werken worden fouten gemaakt. Maar het gaat er wel om wat er daarna mee is gedaan.
En als moeder doe je het hartstikke goed!
Misschien is de optie om eens met de huisarts te praten idd niet verkeerd.
Ik hoop echt dat je je schuld gevoel snel kwijt bent.
Deci schreef op 24-08-2025 om 09:44:
Ik vind de term kunstvoeding overigens heel lelijk, het suggereert dat het niet echte voeding is of nepvoeding is voor mijn idee. Dat kan voor ouders ook een gevoel geven van tweederangs voeding. Maar het is gewoon echte voeding voor je baby, zeg dan liever flesvoeding.
Ik ben juist gedrild dat flesvoeding een nietszeggend woord is. Want borstvoeding kun je ook uit een fles geven, dus zegt de term flesvoeding niets.
Kunstvoeding is voor mij dan ook echt iets anders als kunst zoals in kunst nagels. Kunstvoeding ontwikkelen was een hele kunst, omdat wetenschap echt hun best gedaan heeft er het allerbeste van te maken. Door de term kunstvoeding te gebruiken onderstreep ik juist dat deze manier van voeden de beste keuze kan zijn.
zo zie je maar, iedereen heeft haar eigen beleving bij de term. Voor to is het belangrijkst dat ze een hele goede keuze heeft gemaakt. Als ze zich daar rot over blijft voelen, is het zaak daar hulp bij te vragen, want het is zonde om de babytijd hier zo door te laten kleuren.
11 weken geleden bevallen. De hormonen gieren nog door je lijf . Je klinkt dramatisch vind ik . Misschien toch afspraak maken huisarts .
Bij mijn oudste ging het ook helemaal mis, hij kreeg te weinig voeding omdat ik tepelhoedjes gebruikte (op advies van de kraamverzorgster), maar zij er niet bij had verteld dat je die maar beperkt mag gebruiken.
Mijn kind was al aan het uitdrogen en huilde natuurlijk de hele tijd.
Ik ben vooral heel erg boos op de omgeving: zag niemand dit nou gebeuren??
Op het moment dat ik het eindelijk zelf in de gaten kreeg ben ik acuut gestopt met de borstvoeding. (Wat eigenlijk niet "mocht" van het consultatiebureau).
Dat is de beste beslissing ooit geweest, nadat ik overstapte op flesvoeding ging het al gauw heel goed met hem.
Bij mijn eerste ging de borstvoeding na een dag of twee fantastisch. Tot aan zes maanden volledig borstvoeding en tot en met de negende maand nog gedeeltelijk.
Bij nummer twee was ik dan ook overtuigd dat ik dat opnieuw zou doen. Zelfs gekolfd voor de bevalling om de boel alvast op gang te helpen en die eerste twee moeilijke dagen te voorkomen. Het begon goed, maar na twee dagen liep het spaak. Onze tweede was niet krachtig genoeg.
Alles heb ik geprobeerd. Lactatie kundige, kolven, kno arts, kinderarts, preverbale logopedie. Ik ging op een koemelkvrij dieet. Tot aan vier maanden heb ik het volgehouden. Toen waren we op, echt op. Onze dochter is een week in het ziekenhuis opgenomen om ons rust te gunnen. Ik liet dieetvoeding aanslepen en leverde dat aan. Ik was echt klaar om er mee te stoppen, maar toen "verboden" de artsen het min of meer. Weer kwam er een lactatie kundige met een professioneel kolfapparaat. Ik kwam elke dag 1 flesje te kort en dat werd aangevuld.
Maar thuis gekomen met mijn eigen kolf kwam ik al snel weer twee flessen tekort. Het voeden met de fles verliep ook zeer langzaam dus al snel bestonden mijn dagen opnieuw uit kolven, voeden, kolven. Dus zette ik alles op alles om haar toch weer aan de borst te krijgen. Eindeloos veel hulpverleners weer gehad. Uiteindelijk lukte dat half. Toen ik weer ging werken ben ik daar gaan kolven en thuis gaf ik haar de borst waarna ze nog een kunstvoeding kreeg.
Tot negen maanden heb ik het uiteindelijk volgehouden. Je zou het een succes kunnen noemen, maar ik heb tot op de dag van vandaag spijt dat ik niet eerder gestopt ben. Het is het niet waard geweest. Het is zowel voor mij als dochter denk ik een hele nare ervaring geweest. Ik vraag me zelfs af of we door het eerder stoppen met de borstvoeding hadden kunnen voorkomen dat ze uiteindelijk een week opgenomen is geweest. Nachten waarin zij dus zonder ons in het ziekenhuis sliep. Terwijl ze op dat moment gewend was om bij ons op de kamer te liggen. Echt het is leuk borstvoeding, maar niet ten kostte van alles. Als ik het over zou mogen doen, dan zou ik het anders doen!
lieve Klaproos, ik leef met je mee. Het is een rotgevoel als zoiets intiems wat helemaal van jou en je kindje is niet lukt, mede door de niet zo adequate inzet van de beschikbare zorgverleners. Hartstikke jammer en verdrietig.
( zelf had ik ooit een stevige kater dat het kindje dat volgde op haar broer die zeer voorspoedig thuis was geboren, voortijdig met een spoed keizersnede ter wereld kwam en lange tijd in het zkh moest blijven. M’n zelfvertrouwen als moeder leed schipbreuk en daarmee vrede sluiten kostte tijd.)
veel sterkte en geduld. Het is wat het is. En het geeft je veel verdriet.
tegelijk gaat het leven samen met je man en kinderen door. Maak er wat van. Wees lief voor jezelf. En vind mensen die luisteren naar je verhaal.
Je hebt niet gefaald, als het niet gaat dan gaat het niet, je hebt je best gedaan. En poedermelk is net zo gezond als moedermelk in Nederland. En de fles geven is net zo'n fijn moment met je kindje als de borst geven. Je hebt het goed gedaan.
Wat een verdrietige post, ik voel echt met je mee met een brok in mijn keel. Ik kan me je verdriet zó goed voorstellen. Als nieuwbakken mama die het graag perfect wil doen voor haar kind, voelt "ook helemaal prima" (de fles) als compleet inferieur aan borstvoeding. Maar dat is wat het is: een gevoel. Geen waarheid.
Je hebt niet gefaald, echt niet. Dat je keuze op een verkeerde meting is gebaseerd is achteraf gezien fucking kut, dat is niet te ontkennen. Maar je hebt gedaan wat je kon, met de informatie van dat moment. Je hebt de beste keuze gemaakt voor je baby, namelijk niet helemaal gek worden. Het feit dat jij je nu zo verdrietig voelt zegt genoeg: je bent een fantastische moeder! Ik wou dat ik je kon knuffelen 
