Dreinende dreumessen

Sera

elk kind is met fases moeilijk, dat ontkent niemand hier, dus ik snap jou link met de andere nicks niet. Niet straffen wordt niet geopperd, de manier van straffen staat ter discussie, er wordt geadviseerd te kijken naar de belevingswereld van het kindje met 21 maanden.

tja wat jouw moeder zegt kan jij aannemen als waarheid maar dat doe ik niet. Ik vind de leeftijd tot een jaar of 4 de tijd om je kinderen waar mogelijk te koesteren, positief met ze bezig te zijn, een band van vertrouwen op te bouwen en te leren praten met elkaar.

"Verder is het een kwestie van doorzetten."

Doorzetten met wat ?

Stel je eens voor

je hebt een hoog oplopend conflict met je collega, jullie zijn het duidelijk niet met elkaar eens en degene die zich gekwetst voelt en het niet meer met woorden aan kan pakt een emmer met koud water en gooit het over de ander heen om hem te 'resetten'.

Het is letterlijk een bezopen manier van een kind in zo'n state of mind te krijgen dat het niets meer kan en doet. Geweldig dat het werkt, het kind is perplex, maar ten koste van wat ?

Straffen

hier met bijna 2 jaar betekend dat als ze iets op de grond blijft gooien ik het af pak. Als ze mij bijt of slaat dan pak ik haar handje en zeg 'aai mama aai', als het dan nog niet ophoudt dan zet ik haar op de grond 'niet slaan'.

ik kom werkelijk niet verder maar dat zal dan wel aan mijn makkelijke dreumes liggen. Nu staat ze letterlijk naast mij te roepen om ijs, mama ijs. Nou ik kan dan boos worden en haar laten schrikken, maar ik kan ook haar nu oppakken en wat met haar spelen (dit laatste heb ik gedaan ze ligt nu op de bank wat te rollen).

Ik vind dat je een kind wat in een driftbui zit helemaal niet moet straffen, laat het lekker liggen, gaat wel weer voorbij.

Sera - lezen

"Niemand geeft een alternatief straf idee"

In mijn eerste berichtje gaf ik mijn ideale strafidee voor die leeftijd: handen vastpakken, strak aankijken en "nee" zeggen. Ook al moet je het honderd keer herhalen (wat je met op de gang zetten trouwens ook moet), uiteindelijk valt het kwartje.

Ik ben het trouwens helemaal eens met de reactie dat elk kind een andere methode nodig heeft. Het is alleen zo dom om om advies te vragen omdat het allemaal niet lukt, en dan je eigen strafideeen ten koste van alles te verdedigen. Als je het allemaal zo goed doet, waarom dan dit draadje starten? Waarom probeer je niet gewoon eens van de goede tips die ik langs heb zien komen?

Kiki

Je lijkt me een hele leuke moeder!

"in de hoek staan vond de oudste alleen maar leuk."
Herkenbaar! Mijn jongste zoon ging gewoon zelf in de hoek staan. Dan zei ik "als je dat doet, dan ga je in de hoek", waarop hij me aangrijnsde, hetgene wat hij wilde doen deed (bijvoorbeeld glas op grond leeggooien, op tapijt), om vervolgens rustig in de hoek te gaan staan. Ik kan er nu om lachen, maar god, wat heb ik met mijn handen in het haar gezeten!

Enne slaan (heb ik ook weleens geprobeerd) maakte ook geen indruk. En tja, waar ligt dan de grens? Moet je een kind dan echt pijn gaan doen om indruk te maken? Ik ben blij dat ik een andere methode heb gevonden, want zo'n moeder wil ik gewoon niet zijn!

Lezen kiki

Laat ik me toch weer verleiden tot een reactie in deze bespottelijke draad, maar als je me persoonlijk gaat aanspreken, alla dan maar.
Wil je wel even goed lezen en mijn woorden niet overdreven uitleggen? Ik schreef: "traumatiserend" en niet dat je na een keer een onherstelbaar trauma oploopt. Laten we aub niet gaan doen alsof het normaal is een peutertje onder de koude douche te zetten. Lees nog maar eens goed wat ik schreef: "Als je denkt dat onder de koude douche zetten niet traumatiserend is, zou ik toch eens even beter nadenken. M.i. is dit behoorlijk schadelijk voor het vertrouwen dat een kind in de ouder heeft. Dat vertrouwen wordt per keer koude douche (of andere onredelijke straf) verder afgebroken en omgezet in een angstrelatie. Het gevolg kan zelfs zijn dat er daardoor weer ongewenst gedrag ontstaat." en vertel me dan nog maar een keer of dat schromelijk overdreven is. Alleen, ik reageer hier nu écht niet meer. Van de zotte, zoals alle goede suggesties hier van tafel worden geveegd, gesuggereerd wordt dat je een kind van ons nóóit op de trap mag zetten (waar staat dat?) etc. Ga eerst maar eens goed en onbevooroordeeld lezen, zou ik zeggen.

Oh, nog één ding

Zou iemand het hier accepteren als de leiding van het KDV zijn kind in een driftbui onder de koude douche zou zetten? Nee? Vermoedelijk zou je minstens een hele forse klacht indienen bij de directie en je kind onmiddelijk van dat KDV halen. Kindermishandeling! Onmachtige leiding! Waarom zou je het dan van een van de ouders wél normaal vinden?

Waar het toe kan leiden

is dat je als kind je moeder anders gaat zien, ik kan het namelijk herinneren die douche, ook de andere manieren om mij in een state of mind te krijgen die zij aan kon. Elk van die handelingen, het onvermogen om verbaal en rustig te blijven, zorgt voor een afbreuk van respect en liefde. Nu ben ik een intelligenter mens dan mijn moeder, ik analyseer veel meer, kan dingen in een breder perspectief zetten en reflecteren, iets wat zij nooit goed heeft gekund en dat besefte ik vroeger als klein kind ook al. Fysiek ingrijpen gaat ten koste van iets, niet dat het mij nooit is overkomen maar ik ken mijn eigen tekortkomingen wel.

Sera

Ik blijf er bij: een kind van 20 maanden onder een koude douche zetten, vind ik mishandeling.

Jij schrijft verder:
'niet overal een strijd van maken en zeker weten dat kind begrijpt wat de bedoeling is. Dat doet Astertje allemaal al.'

Ik ben het niet met je eens. Een kind van 20 maanden op de gang zetten omdat het eten op de grond gooit? dat is m.i. de strijd opzoeken, olie op het vuur gooien.

Ik vind het ook erg kort door de bocht om te zeggend dat het grootste deel van de opvoeding zich afspeelt tussen 2 en 4 jaar. Dus als jij je kind in die leeftijdsfase leert te gehoorzamen wordt het makkelijker? Ik heb vaak genoeg van ouders gehoord dat hun kind als peuter zo goed luisterde en als kleuter of later zo ongehoorzaam als wat is. Ik vind de stelling veel te makkelijk en klopt denk ik ook niet.
Vaak denken mensen dat iets geldt voor alle kinderen omdat het voor hun kinderen geldt.
Overigens wil ik hier niet mee zeggen dat je een jong kind niet moet opvoeden, maar jeetje zeg, ik vind dat astertje te ver gaat en voorbij gaat aan de belevingswereld en vermogen van een dreumesje

Guinevere

het IDEE alleen al dat iemand, wie dan ook, mijn kleine Mandarijntje onder een koude douche zou zetten, echt. Ze vindt het sowieso niet leuk die douche, dus spoel ik haar haartjes uit met een washandje, leuk badspeelgoed, vrolijke zus erbij in bad, samen veel spatten en lekker gek doen. En daarna lekker masseren met warme olie (ze gaat er dan zo lief bij liggen, net een poes in de zon), tandjes poetsen, schoon rompertje en pyjama aan, lekker knorren.

Ons badritueel staat zo mijlenver af van wat er blijkbaar bij anderen in die badkamer gebeurt. Maar goed, je veranderd het niet door een boze toon bij zo'n vraag. Een gouden tip: kies ervoor om niet fysiek te worden.

Tja hanne

Toen ik jong was had ik dat soort driftaanvallen ook, en ik ben blij dat mijn moeder me niet onder de koude douche heeft gezet, zoals haar moeder wel bij haar gedaan heeft.

Zij vond het wel traumatisch, die koude douches, en wilde het haar dochter niet aandoen.

Nee geen douche

heb stukjes van het verhaal gelezen,maar een koude douche is echt een traumatische ervaring voor kinderen (kan)
Mijn oudste die nu 4 is heeft nog steeds deze aanvallen en de 1e stap is uitrazen in de gang, wordt hij daar niet rustig dan uitrazen op zijn slaapkamer, meestal is hij dan al zover dat het alleen nog maar gillen en huilen is. Ik blijf kalm, zeg dat hij hier mag uitrazen en als hij klaar is, kom ik weer terug.
Ik ga daarna met hem even rustig praten/knuffelen en uiteindelijk is hij dan ook weer afgekoeld.

Besef

Sommige mensen hebben gewoon geen verstand van kinderen. Zo heb ik wel eens ingegrepen toen mijn schoonvader ons kind van 14 maanden een tik op haar vingers gaf (niet zelf, man er op af gestuurd Zo zijn er blijkbaar ook mensen die denken dat een kind van 20 maanden besef en geweten heeft, en met zo'n strafbankje uit de voeten kan. Ja, misschien 20 seconden, maar ze zeggen niet voor niets dat opvoeden bestaat uit 200 x hetzelfde zeggen (en dan hopen dat het beklijft).
Dat wordt nog wat voor de toekomst. Waar mijn kinderen redelijk brave peuters waren (hoewel ze ook wel eens de boel bij elkaar gilden, eten op de grond gooiden, behang trokken, mij sloegen, etc etc), gingen ze pas echt los toen ze kleuters waren.

Koude douche

Ik werd als klein kind onder een koude douche gezet als ik zo driftig/verdrietig was dat ik niet meer uit mijn bui kwam. Ik kan je vertellen: ik zal dit nooit, maar dan ook nooit, bij een van mijn eigen kinderen doen. Nog krijg ik de rillingen (figuurlijk) als ik onder een koude douche sta.
Een kind van die leeftijd weet totaal niet wat er aan de hand is, heeft geen idee waarom het ontploft en wordt onder een koude douche gezet.
Ik heb vier exemplaren, waarvan momenteel de jongste twee (drie jaar respectievelijk 19 maanden) ontzettend kunnen driften. Tot grote ergenis van mijn kant en ook ik heb niet altijd het geduld hiervoor. Maar toch, het zijn kleine kinderen die geen weet hebben van wat er gebeurt. Wat ik doe, is consequent zijn, op ooghoogte met de kinderen praten als het verkeerd dreigt te gaan, zaken benoemen. Als er geslagen/geknepen/geschopt of wat dan ook wordt, ben ik heel stellig: dat mag niet, nooit. Ik probeer discussies te voorkomen door kinderen keuzes te geven. Afleiding wil ook nog wel eens helpen. En verder adem ik heel veel in, tel tot 10 en probeer rustig te blijven. Hoe geirriteerder en bozer ik word, hoe vervelender de dag zal gaan.

Als mijn derde weer eens languit ligt te driften dan laat ik haar even gaan, om vervolgens bij haar te gaan zitten en zachtjes te praten. Mijn tweede heeft het ook een tijdje gedaan, haar kon ik uit zo'n driftbui trekken door haar heel stevig vast te houden en even niets te zeggen. Mijn eerste (zes) wordt inmiddels ook driftig boos en hem kan ik inmiddels alternatieven aanbieden. Hij is natuurlijk een stuk ouder en wat meer voor reden vatbaar. Mijn jongste van 19 maanden ligt tegenwoordig ook languit, eerst wordt er even gecheckt of de landing wel zacht is . Bij haar ben ik nog zoekende naar een goede methode. Ieder kind is anders, zo ook de wijze waarop je ermee om kunt gaan om het kind te helpen. Maar mijn ervaring is, dat het onder de douche zetten of anderszins hard straffen geen enkel nut heeft. Een beetje hetzelfde als een kind dat niet wil eten dwingen te eten, het eten naar binnen te duwen om vervolgens te zeggen dat het kind zo goed heeft leren eten door deze methode. Nou, neem van mij aan dat ook dat niet juist is. Het kind heeft niet leren eten, het kind heeft leren ondergaan.

Berber, over je correctie

Ha, kijk, heel goed die aanvullende relativerende correctie. Ik ging ook nooit in discussie en nog steeds liever niet. Helaas denkt mijn oudste daar heul anders over. Wat op zich ook wel weer erg grappig is, om door je zoon van ruim zes af en toe onder tafel te worden gepraat . Geen idee van wie hij dat heeft hoor.

Straffen

Ja prima allemaal, dat 'laten uitdriften' en 'weglopen' of 'in de ogen kijken en nee zeggen' en 'een keuze geven' - als ik het zo lees, lijkt het mij allemaal heel logisch, redelijk en het meest effectief.
Ik heb mijn kinderen (nuja, in dit geval gaat het vooral over mijn oudste die net 3 is) nooit onder de koude douche gezet en ook geen klappen uitgedeeld, maar ik zit niet voor niets net even deze hele draad te lezen. Ik heb namelijk gisteren wel mijn peuter hardhandig vastgegrepen, opgetild en recht voor mijn neus gehouden, daarna op hele ferme (zeg maar boze) toon gezegd/hard gezegd (niet geschreeuwd) dat HIJ NU MOEST OPHOUDEN met dat eindeloze gegil, getrap en geschreeuw in bed. Het was inmiddels 22.00uur, ik wilde een film zien die om 20.30 was begonnen en waar ik echt erg naar uit gekeken had en zijn babybroertje was inmiddels wakker geschreeuwd. Geduld?! Ver te zoeken inmiddels. Machteloos?! Dat wel.
Ik had eigenlijk vooral zin om zelf eens even flink te gaan schreeuwen en trappen in mijn bed. Maar ik heb mij ingehouden en uiteindelijk is hij gaan slapen, al probeerde hij om 22.30 nog 'papa?' Ik weet het niet hoor, ik vind hem nu echt 100x vervelender dan toen hij 2 was en in die zogenaamde nee-fase. Hij houdt het langer vol, alles moet op zijn manier, 1x corrigeren en hij ligt een half uur of nog langer op de grond. Als hij op zijn nadenkstoel terechtkomt krijst hij de hele buurt bij elkaar.
Het is allemaal niet erg maar er komt een moment dat bij mij echt de maat vol is. En dan moet ik mij inhouden, wat tot nu toe altijd gelukt is - tot dat hardhandige vastgrijpen gisteren dan. (ik heb wel even gecheckt vanmorgen maar hij heeft geen blauwe plekken, zo hard was het gelukkig niet - vooral in mijn beleving is het zo geweest waarschijnlijk)
Goed, als ik jullie zo lees ga ik maar weer terug naar 'nee' zeggen en in de ogen kijken, maar echt, dan ben ik 's avond dus UREN bezig en eindig ik met een babybroertje aan mijn borst... Ik doe hier echt iets niet goed, maar hoe het wel moet vind ik echt erg lastig! En dan heb ik dus maar 1 exemplaar.
[oja: middagslaapje overslaan maakt het erger en hij is echt heel moe, zeker als hij zo over zijn toeren is, dat bevordert het gaan slapen natuurlijk echt niet - dus je begrijpt dat de volgende dag alles nog een graadje erger is]

Sunja

Wat vervelend he, dat je je zo machteloos voelt. Ik herken dat. Er zijn weken bij dat het bij ons iedere dag raak is. Vooral mijn dochter van drie kan ontzettend rellen op het moment. Ze weet heel goed dat ze me daarmee te pakken heeft, lijkt het. Vooral als ze naar bed moet, krijgt ze het op haar heupen. Met als gevolg dat de jongste niet in slaap kan komen.
De tips die hierboven gegeven worden komen ook heel theoretisch correct en handig over, terwijl de praktijk anders kan zijn. Maar dan nog, onder een koude douche zetten zou ik nooit doen. Het is sowieso een zoektocht naar een juiste manier voor je kind en dan kan het ook nog eens per kind verschillen.
Je doet het wel degelijk goed. Het is menselijk dat je een keer uit je slof schiet en ik heb ook echt weleens een kind over mijn schouder mee naar boven genomen omdat ik het niet meer trok op dat moment.
Trouwens, bij al mijn kinderen is er net na de derde verjaardag een omslag in het gedrag geweest. Hoort echt bij de leeftijd volgens mij. Niet dat dat een tip is, maar het komt echt wel weer goed met het gedrag. Tot kort na de vierde verjaardag .
Misschien werkt het volgende bij je zoontje. Bij mijn oudste werkte het wel. Hij sliep altijd met de deur open en als hij het op zijn heupen kreeg en begon te huilen, schreeuwen of wat dan ook en ik hem met een keer nee-zeggen niet stil kreeg, dan gaf ik hem een keuze: blijven roepen dan gaat de deur dicht omdat zijn zusje anders niet kon slapen, als hij de deur open wilde hebben dan moest hij stil zijn. De keuze was aan hem. Niet voor straf, maar meer een gevolg van zijn keuze. Bij mijn derde begint deze methode soms ook te werken, alhoewel ze me heel triomfantelijk kan toeroepen dat ze nu echt stil is (met als gevolg dat de jongste alsnog wakker is).
Sterkte hoor, want jeetje, wat is het een heftige tijd. Zeker als je merkt dat je over je grenzen heen begint te gaan.

Machteloosheid

Ik herken de machteloosheid wel, ik heb net als Sacha2 vier kinderen en ze hebben alle vier een andere "gebruiksaanwijzing". Oudste van 9 heeft nog nooit een driftbui gehad, tweede van 6 heeft ze wel gehad en kwam er moeilijk weer uit, bij hem hielp het om hem stevig vast te houden, soms duurde het wel drie kwartier en na zo'n bui viel hij om van de slaap. Tweede van drie en een half heeft regelmatig een driftbui, zij gaat liggen spartelen en na een paar minuten ga ik op mijn hurken zitten met mijn armen wijd open, ze komt dan bij mij in mijn armen vallen en dan knuffelen we even en klaar. Jongste van 16 maanden is nog niet te troosten bij een driftbui, mijn trucjes zoals bij de anderen werken niet. Onder de koude douche zetten vind ik zeker niet kunnen en met 20 maanden op de gang werkt dus ook niet. Ik heb mijn dochter, toen 2 jaar en 3 maanden wel eens onder de warme douche gezet nadat ze zichzelf voor de zoveelste keer onder de poep had gesmeerd in bed, ze had echt een hekel aan de douche, maar voor een badje had ik geen tijd, want jongste was net een week en had honger, na de douchebeurt was het wel over met het poepsmeren. Momenteel is derde niet meer te straffen, althans als we boos worden of haar voor straf op de gang zetten, haalt ze haar schouders op en zegt: "geeft niks hoor" met een big smile op haar gezicht of ze doet haar handen voor haar ogen en zegt: "je ziet me toch niet". Voor haar moeten we nu weer een manier vinden om tot haar door te dringen dat het menes is.
Overigens zou ik ook nooit in discussie gaan met mijn kinderen, maar dat werkt dus niet hier. Vooral oudste is verbaal heel sterk en lult mij dus soms ook onder de tafel. Kortom een heel verhaal waar Astertje niets aan heeft, want ze heeft haar eigen methodes en wil die toch niet aanpassen. Ik wens haar veel succes de komende jaren, want opvoeden is niet altijd even gemakkelijk, zeker niet als ze wat ouder worden.

Yaron

Wat een boel overeenkomsten, grappig!

Sunja

"baby aan de borst"! Lijkt me jaloezie dan. Heb ik hier nu ook. Baby is 5 weken, en zoontje van 3 (sinds februari) begint jaloers te worden en daarmee weer onmogelijk. De hele dag op een negatieve manier om aandacht vragen.

Ik ga dus weer voor de "back to basics". Hij mag alles, ik slik al mijn negatieve kritiek in, negeer wat ik kan negeren, en straf enkel bij echt noodzakelijke dingen, zoals een ander pijn doen. Verder probeer ik weer heel veel positieve aandacht te geven. Samen lezen, veel vragen stellen, veel complimentjes geven, veel knuffelen en morgen ga ik alleen met hem wat doen. En ik merk nu al dat hij weer beter luistert. Veel effectiever dan straffen hoor!

Tik op het handje

laatst zei een vriendin dat ze dat ook wel doet en zo verbaasd was dat haar 3e kind daar niet op de gewenste manier op reageerd, hij moet er om lachen terwijl de andere kinderen dan schrokken.

tja, dat zie ik mezelf dus ook niet doen, ik heb de neiging ook nooit. Mandarijntje heeft nu een periode dat ze alles van tafel maait als ze even geen aandacht krijgt en geen publiek heeft, dan is ze boos en gooit dan haar bordje van tafel.

Inmiddels ben ik zo snel geworden dat ik het bordje in een fractie van een seconde weg trek en weg zet, zonder er een woord aan te besteden, dochter1 en man reageren er ook niet op en dan zit Mandarijntje met een boze verongelijkte blik naar beneden te brommen en geeft ze zichzelf als laatste frustatie een klap voor haar eigen hoofdje, weer mislukt. Dan zetten we haar van tafel af en dan gaat ze vaak wat druk spelen (dingen gooien), besteden we ook geen aandacht aan, na een minuut komt ze weer erbij aan tafel "abei hmmm" (aardbei) en eet dan vrolijk haar toetje op.

Ach en dan is er volgende maand wel weer wat anders, hoe minder ik mij er over op windt hoe minder het mij energie kost en inmiddels is ze al bijna 2 en ben ik nu al weer vergeten wat de vorige fase was.

ot, ze zegt zo grappig abei. abei ijs, hmmm, handje zwaaiend erbij. Als ze allebei op bed zijn dan haal ik een nat doekje over de tafel, haar stoel en de vloer. That's it, morgen weer een dag vol dreumesgrillen en dat vind ik dan nog leuk ook, zolang ze goed slaapt

Je hebt driftig en driftig

Mijn jongste is enorm driftig, zoals zoveel kinderen en dat is niets uitzonderlijk.

Dan heb ik ook nog een jonger broertje die toen hij kleiner was afschuwelijk driftig kon worden, dat duurde uren en hij was echt een risico voor zichzelf (en anderen) Mijn moeder heeft wat hem betreft met zijn handen in het haar gezeten.
Opgroeiend met zo'n extreem driftig broertje kan ik met zekerheid zeggen dat het grootste deel van de mensen (gelukkig) niet weet waar ze over praten als je het over driftig hebt. Ze hebben de normale peuterdriften in hun hoofd.
Mijn moeder heeft mijn broertje uit wanhoop wel eens onder de koude douche gezet en broertje weet dit nog overigens. (geen trauma) Ik vind het respectloos om dat af te doen als mishandeling, omdat je geen idee hebt waar bijvoorbeeld mijn moeder, maar in dit geval Astertje, al weken, maanden, jaren doorheen ging/gaat

Ik blijf zeggen (en mijn moeder trouwens ook) dat ik het geen manier vind, maar ik vind een beetje nuance wel op zijn plek hier.
Ik vind een tik op de vingers ook geen manier, maar ik heb de hand van mijn jongste wel eens weggeslagen bij een kaars als reflex, omdat hij er anders in had gezeten met zijn hand.

Ik vond dat geen slaan, ik vond dat zelfs geen mishandeling.

Verder ben ik het met Manda eens wel hoor. Beetje zen als het om peuters gaat. Toen Humpty en Dumpty bij mij ravage hadden veroorzaakt met luierdoekjes, stickers en stoepkrijt en we voor de zoveelste keer die dag konden gaan douchen ben ik maar gewoon buiten in de plassen gaan stampen in de stromende regen. Als we dan toch moeten douchen, laten we het dan goed doen.
Hier vliegt voortdurend alles door de kamer heen, ik kan er om gaan gillen, ik kan er om gaan straffen, maar ik kan het ook gewoon weer oprapen.

Die rommel opruimen komt wel een keer (of niet)

Zo kiki

Ik kan je met een gerust hart vertellen dat in elk geval zowel Fianna als ik donders goed weten wat normale peuterdriften zijn en wat extreme peuterdriften zijn. Over nuance gesproken.

Extreem

Dat heb ik hier ook weleens gehad. Dat je alles geprobeerd hebt. Volgens mijn moeder kon je een klein kind, 1 jaar, rustig een tik op de vingers geven en nee zeggen, want ze kunnen immers nog niet praten. Dat was mijn eerste ervaring met het eigen willetje van zoon. Hij liet zichzelf alle hoeken van de kamer zien en schoot in de paniek en angst. 1x was genoeg.
Ook de koude douche is hier een keer voorbij gekomen. Dochter kon letterlijk uren doorgaan met tieren en smijten en dat loste ik op door uit de bus te stappen en dan maar lopen tot ze erbij neerviel want je drong niet meer tot haar door. Dan tilde ik haar op mijn schouders en ging bij de volgende halte de bus weer in. De avond dat ook dat niet hielp en het thuis een drama werd hebben we haar onder de koude douche gezet. Dat maakte het alleen maar nog erger. Dus die archaische opvoedmethoden bekijk ik sindsdien met scepsis. Ook 'holding' geprobeerd. Jammer, bij een kind met autisme is dat echt niet de methode. Daarna leerde ik om het beter te voorkomen en om ze veilig uit te laten razen of kort buiten te zetten, want die van mij deden het ook nog op latere leeftijd. Je kunt er erg mee zitten als ouder. Maar je toch realiseren dat zen en kalmte en tijdig aandacht geven het moeten doen.

Guinevere,

maar jij weet niet of de kinderen van Astertje gewone peuterdriften hebben of extreme peuterdriften. Jij kent haar niet, jij kent haar kinderen niet.

En zoals Berber haar broer beschrijft, zo was het bij mijn broer ook. Alleen had ik geen voortanden die eruit geslagen waren, maar heeft hij mijn twee vingers gebroken in een bui.

Ik zeg niet dat dit Astertjes voorland is hoor, maar ik zeg dat WIJ dat niet kunnen weten en dus ook niet met heilig geheven vingertje foeifoeifoei hoeven te zeggen.
Ik blijf zeggen dat ik het hier nodeloos groot gemaakt wordt

Maar kiki

Natuurlijk kunnen we dat niet zien, maar heel erge driften is des te meer een reden om te kijken naar de oorzaak. Onder een koude douche zetten is misschien efficient voor het moment zelf, maar het is toch geen oplossing voor de lange termijn?

Als een van mijn kinderen zulke erge driften zou hebben als beschreven wordt, dan zou ik echt hulp inschakelen als ik er zelf niet uit zou komen. Het zou eventueel ook een reactie op iets kunnen zijn (mijn neefje had dit met fluor). Of een enorme frustratie, waar je met harde maatregelen alleen maar aan toevoegt.

Ik vind overigens niet dat 1 keer onder de douche gelijk mishandeling is, maar ik vind dat elke keer de mond snoeren door een geweldadige actie, dat toch wel is. Een keer een tik uitdelen is geen mishandeling, elke dag een tik uitdelen wel.

En er helemaal doorheen zitten is geen vrijbrief om regelmatig dit soort acties uit te voeren. Ik neem aan dat de meeste mishandeling voortkomt uit onmacht. Des te meer reden om andere methodes uit te proberen. Wat heb je te verliezen om eens een tijdje een methode te proberen die een moeder van 4 kinderen aandraagt?

Ik heb zoveel geleerd van andere moeders op dit forum, het is zo zonde om alle goede ideëen gewoon zo van tafel geveegd zien te worden.