Hoe om te gaan met voorzichtige peuter
Mijn oudste (jongen, ruim 2,5 jaar) is natuurlijk een heerlijk kind. Dol op auto's, kan heel leuk zelf spelen en babbelt de hele dag door. Ik vind hem een echte 'beschouwer'. Hij merkt alles op, houdt alles in de gaten, maar doet niet echt mee. Veel dingen durft hij niet of wil hij niet. Ik vind het soms best moeilijk om hiermee om te gaan.
Als voorbeeld. Afgelopen zaterdag waren wij in een buitenzwembad. Het was 's morgens nog erg rustig en we zaten vlakbij het peuterbad. Zoon heeft op de tweede trede van de brede trap het zwembad in, lang zitten spelen. Man of ik moesten wel naast hem blijven zitten. Hij rijdt dan lekker met zijn auto, durft tot enkelhoogte een beetje te stampen in het water, maar dat is het wel. We vragen dan of hij van het glijbaantje wil (nee mama, hier zitten), even een rondje wil lopen (nee mama, hier zitten) of even zijn zwemvleugels aan wil (nee mama, niet swemmen). Ik zie dan de andere peuters (jonger en ouder) door het water rennen, van de glijbaan af, en denk dat hij dat ook heel leuk zou vinden, als hij het maar gewoon zou proberen. Maar dat doet hij dus niet.
Ander voorbeeld, zelfde weekend. In de tuin bij buren waren veel kindjes aan het spelen. Zoon kijkt en houdt het in de gaten en gaat steeds als de skelter niet bezet is naar de skelter toe. Probeert dan de rem, even sturen en gaan zitten. Ik zie aan hem dat hij de skelter heel interessant vindt. Zodra er een kindje aankomt gaat hij van de skelter af en gaat hij iets anders doen. Ik ga dan naar hem toe en zeg dat hij op de skelter mag blijven. Als de andere kindjes willen vragen ze het wel en kunnen ze ruilen. Nee hoor, hij gaat er gewoon af als er iemand aankomt. Hij gaat dus bij voorbaat al weg. Hetzelfde als er een rij is bij bijvoorbeeld de miniglijbaan op het kinderdagverblijf. Hij gaat steeds weer achteraan staan en komt dus niet aan de buurt. De leidsters op het kinderdagverblijf letten overigens wel goed op en helpen hem hierbij.
Op het kinderdagverblijf beschrijven ze zoon als lief, trekt zijn eigen plan en soms wat onzeker. Hij kan heel leuk kletsen met de juffen en veel vertellen. Dingen doen durft hij niet goed. Als voorbeeld geeft zijn juf dat alle kindjes al van tafel zijn gegaan en zoon braaf blijft zitten totdat de juffen zeggen dat hij mag opstaan. En bij het buitenspelen komt hij vragen of hij in de loopauto mag, terwijl de loopauto buiten staat en er altijd mee gespeeld mag worden.
Enerzijds vind ik hem goed zoals hij is. Gewoon niet zo'n durfal en wat afwachtend. Aan de andere kant vind ik het sneu voor hem dat hij aan zo veel dingen niet mee doet terwijl hij er misschien wel plezier aan zou beleven. Hoe gaan jullie hiermee om? Herkenbaar van jullie eigen kinderen? Ik maak me soms best zorgen over zijn assertiviteit en voor zichzelf opkomen (ok, dat gaat misschien een beetje te ver, laat ik het in het hier en nu houden 
).
Overigens zijn er ook positieve kanten: Zoon loopt nooit weg, blijft in winkels altijd in de buurt. Heeft nog nooit een pleister gehad omdat hij dus nooit valt. Het is ook best makkelijk een voorzichtig kind!
Hier ook
Het lijkt wel of je mijn zoon beschrijft op die leeftijd. Die was precies hetzelfde. Ook heel voorzichtig, ging bij het zwembad alleen in het peuterbadje. In het diepere water moest je hem vasthouden. Op glijbanen e.d. liet hij altijd iedereen voorgaan etc. etc.
Deels was het karakter, hij is nu 8 maar nog steeds heel bescheiden en makkelijk. Hij geniet van kleine dingen. In pretparken durft hij nog steeds niet in de engste attracties die zijn zus allang deed op zijn leeftijd. Glijbanen in onbekende zwembaden wil hij alleen samen met ons af. Maar dingen die hij echt belangrijk vindt doet hij mee, zoals voetballen op het schoolplein. Dan is het ook echt een ander kind.
Deels was het iets lichamelijks. Op de kleuterschool bij gym durfde hij aanvankelijk bijna niets. De juffen adviseerden kinderfysio en dit heeft heel veel vooruitgang gebracht. Het had met sensorische integratie te maken.
Maat tot de kleuterschool hebben wij eigenlijk niet echt iets gedaan. We lieten hem gaan, soms gingen we net even een stapje verder. Dus bijv. wel samen met hem van die hoge glijbaan. Soms vond hij het geweldig en wilde hij daarna nog 10 keer. Soms was het echt eng en ging hij niet meer.
Inderdaad makkelijker
Als moeder van éen voorzichtig en éen veel onbesuisder exemplaar kan ik bevestigen dat de voorzichtige variant wel een stuk makkelijker is. Mijn zoon was/is overigens wel minder terughoudend dan de jouwe, hij durfde lichamelijk iets meer en bijt ook iets meer van zich af. Maar een held is-ie niet. Voordeel is dat ik hem ook nooit uit benarde situaties hoef te redden. En een heel groot voordeel is inderdaad dat je gewoon zeker weet dat-ie niet wegloopt.
Hij is motorisch niet zo heel sterk (heeft-ie van mij, helaas); zusje wel, maar die is veel roekelozer. Zo komen ze toch op een vergelijkbaar aantal blauwe plekken en kapotte knieën uit
Groeten,
Temet
Precies mijn zoon
Het is net of je mijn zoon beschrijft 
Die stond regelmatig bovenaan de glijbaan te wachten tot er niemand meer aankwam, want hij liet iedereen voorgaan. Heel irritant vond ik dat, want ondertussen stond ik onderaan te wachten tot hij een keer kwam, want hij durfde alleen maar te glijden als hij beneden werd opgevangen.
Was een heel braaf kind, toevallig hadden we het er gisteren nog over, we waren op vakantie, hij was net 2 en we hadden een huisje aan het water, je had gras aan de zijkant, een terras aan de achterkant, dan gras en dan water. We hebben de eerste dag gezegd dat hij niet op het gras bij het water mocht komen en dat deed hij dus niet.
In de speeltuin hier staat een hoog klimding, ik heb daar veel moeders dingen naar hun kind horen roepen als "je weet dat je daar niet in mag, kom er nu uit of we gaan meteen naar huis" Mijn zoon durfde het zelf niet.
Fietsen durfde hij niet, pas een week voor zijn 6e verjaardag durfde hij zonder zijwieltjes. Met zijwieltjes durfde hij trouwens ook pas tegen zijn 4e verjaardag.
Zwemles is hij pas op zijn 8e mee begonnen omdat hij niet durfde. Inmiddels heeft hij zijn A en B en vorige week heeft hij op vakantie gedoken, lag hij 5 meter diep in de zee.
Over anderhalve week wordt hij 12, hij is nog steeds erg voorzichtig. Hij gaat niet in achtbanen, hij is nog steeds afwachtend en verlegen, maar aan de andere kant vindt hij het geen probleem om iets te gaan doen waar hij niemand kent. Hij houdt van andere dingen dan leeftijdsgenoten, hij heeft lang haar, luistert naar metal en (power)folk en het kan hem helemaal niks schelen wat anderen daar van vinden (dat klinkt rebelser dan ik het bedoel, het maakt hem gewoon niet uit, hij haalt zijn schouders op en schudt het zo van zich af).
Hij zou wat meer voor zichzelf op mogen komen en zijn mening wat meer mogen geven (op andere plaatsen dan thuis, want thuis zou hij zijn mening wel eens wat vaker voor zich mogen houden 
), dat is wel een aandachtspunt.
Dat afwachtende van vroeger op de glijbaan zie ik nu in het verkeer. Soms staat hij heel lang te wachten voor hij een keer oversteekt en hij zal ook nooit voorrang nemen als hij niet 100% zeker weet dat de ander zal stoppen. Daardoor duurt het wel wat langer om van A naar B te komen, maar als moeder vind ik het wel prettig te weten dat hij niet roekeloos door het verkeer heen crost. Ik weet natuurlijk niet wat er gaat gebeuren als er puberhormonen in het spel komen, maar nu ben ik helemaal niet bezorgd als hij ergens heen gaat.
Ik heb ook wel gedacht dat zoon een leuker leven zou hebben als hij meer zou durven, maar zoon is eigenlijk altijd heel tevreden geweest, hij was heel gelukkig als hij met zijn emmertje en schepje of een auto in het zand zat, hij hoefde helemaal niet zo nodig op die hoge glijbaan.
Fijn
Fijn die andere verhalen van al oudere ook wat voorzichtige en terughoudende kinderen. Zoon voelt vaak wel als een vreemde eend in de bijt tussen al die rondbuitelende en drukke jongens. Ik reageer later verder nog, want veel type in de app is niet zo heel handig...
Verstuurd met de Ouders Online iPhone app.
Hier nog eentje
Zoon is intussen 11, maar op die leeftijd precies zoals jij schrijft over jouw zoon. Nu durft hij nog steeds niet in 'enge' dingen, naar een pretpark wil hij liever niet, maar verder is hij sociaal, gedreven, vasthoudend, slim, wil voortdurend de beste zijn, zonder gemeen tegen anderen te zijn, houdt vast aan zijn eigen standpunt, dus als iedereen ineens voor psv is, blijft hij trouw aan zijn favoriete club. Als iemand iets vervelends tegen hem zegt, haalt hij zijn schouders op en gaat verder waar hij mee bezig was. Kortom een jongen die niet in zeven sloten tegelijk loopt en stevig in zijn schoenen staat, terwijl ik me daar vreselijk veel zorgen over heb gemaakt tot hij een jaar of 7 was. Help hem af en toe ergens mee, maar als hij echt niet durft doe het dan niet, behalve zwemles, het komt waarschijnlijk wel goed.
Nog een reactie
Ik heb de reacties een aantal keren herlezen, vind ze mooi en het stelt me ook erg gerust. Heel veel dingen die jullie schrijven herken ik. Als ik met zoon in de zandbak in de speeltuin zit, ga ik rustig de krant lezen. Ik weet dat hij niet de zandbak uitgaat zonder het te vragen .
Ik vind hem op zich motorisch niet onhandig. Hij kan best ergens opklimmen, springen en andere dingen doen, alleen niet te hoog, niet op onbekende plekken en niet als hij denkt dat hij kan vallen. Gewoon alleen als hij het zelf wil.
Het is vooral zijn weerbaarheid die ik in de gaten wil houden. Hij is natuurlijk nog maar klein, maar ik zie bij andere peuters dat die flink van zich af kunnen bijten. Dat vind ik vaak wat overassertief en ook niet zo prettig, maar zoon laat werkelijk altijd over zich heen lopen. En daar bij lijkt hij niet verdrietig, maar hij laat het gewoon over zich heen komen.
Dank jullie wel.
