Moeilijk gedrag
Ik heb een dreumes van 19 maanden en hij is op het moment echt met buien onhandelbaar. Hij schreeuwt veel, zegt de hele dag NEE,NEE en heeft af en toe een flinke driftbui. Ik word er heeel moe van en weet me soms geen raad. Zeker als het mooi weer is en de deur staat open schaam ik me dood voor de buren. Ik maak me veel zorgen of dat ventje van ons wel normaal is, of dat het toch wel extreem is. Hij eet nauwelijks, slaapt wel goed gelukkig. Tussen de buien door is ie lief en tot voor kort vond ik het wel goed te doen. Maar nu loop ik soms te janken van ellende. Ik weet ook niet zo goed waar en of ik hulp moet zoeken. Ik ga in oktober wel een peutercursus volgen bij het consultatiebureau.
Wie herkent dit, ook zijn eigen reactie op de situatie. Ik vind opvoeden zo echt niet leuk en ben soms radeloos.
Vandaag weer foute boel
Pfff, vandaag is het weer helemaal foute boel hier.
Mijn dochter deed zó moeilijk op het schoolplein dat zo'n beetje alle ouders stonden te kijken en meerderen een opmerking maakte zoals 'het is wel een dametje hé?'. Ook begrip van iemand die riep: ik ben blij dat ik niet de enige ben. Dus goedbedoeld allemaal, maar toch sta je te balen van je kind op dat moment. Thuisgekomen heb ik haar op haar kamer gezet en haar daar laten tieren. Met mijn oudste dochter ben ik gaan lunchen, gezellig kletsen met elkaar, dat komt er al zo weinig van. Ik ben twee keer boven gaan kijken als het stil was om te zien of het goed ging. De tweede keer lag ze in bed, had de dekens lekker of zich heengetrokken en zei dat ze ging slapen. Ik nog even geaaid, ze was duidelijk over haar driftbui heen. Nu ligt ze te slapen.
Ik ben benieuwd hoe de rest van de dag verloopt....
Klik
hey Luchtje,
Je vroeg me hoe ik die "klik" heb leren maken.
Da's een moeilijke...
Ergens wist ik wel hoe ik het moest aanpakken, maar ik deed het niet voluit, hoe moet ik het zeggen, het is zoals gas geven maar dan met de handrem op, zo geraak je ook nergens 
Mijn klik kwam echt door dat gesprek met onze kinderarts, hij zette mijn handrem af.
En hoe pak ik het nu aan? Tja, da's zo persoonlijk hè.
Wat me opvalt is dat ik op piek/drift momenten een afstand heb leren creëren, ik kijk naar haar en denk "ach, ukje toch" en hou mijn been stijf.
Om een voorbeeld te geven, ze stelt bij het naar bed gaan veel eisen, eerst boekje lezen, liedje zingen, in de slaapzak, kusjes geven aan de hondjes aan de muur (ja ze kust graag), kusje aan een muziekknuffel dan slaapliedje neuriën, dan nog 3 kusjes, kusje aan haar beertje, klambounetje rond haar bed toe, kusje, en dada (jezus, wat een lijst), oh meestal ook nog eens pipi en dan deur dicht.Wel vroeger krijste ze dan nog en zat ik met een bang hart naar de babyfoon te kijken, zo van hoe lang kan ik het nog aanhoren voor ik terugga... Wel, nu doen we het ritueel, vrij vlot, ik negeer extra eisen, ga naar beneden en zet de babyfoon NIET aan. Pas na 10 minuten een kwartier. En dan is ze dus stil. Een wereld van verschil qua gevoel.
Die klik is dus : Jij doet maar zo, ik (arrogante houding), wat denk je wel?
KLinkt allemaal misschien raar maar het helpt mega veel.
Ik las in enkele vorige berichten dat "vermoeidheid" werd aangehaald en daar zeg ik volmondig JAAAA op.
Te weinig slaap is sowieso gelijk aan een onhandelbaar kind. Maar nu ga ik ook iets positief zeggen.
Ik heb de tofste, grappigste, schattigste, liefste en slimste dochter van de wereld hihi.
