Na de derde verjaardag

Ja, die extra crechedag moeten we sowieso maar doen dan, dat ik me dat überhaupt afvroeg...

Izar, heel herkenbaar wat je schrijft. Kijk, mijn man en ik waren ook best, ehm, aparte kinderen. Niet agressief, maar ook niet bijzonder sociaal vaardig en mijn man had zelfs weinig behoefte aan contact. Wat dat betreft heeft onze zoon het niet van een vreemde.

Mijn moedergevoel, tja, lastig om dat te duiden. Bij mijn dochters had ik van het begin af aan een soort gevoel van zekerheid dat het ze goed zou gaan in hun levens. Om mijn zoontje heb ik altijd zorg gehad, er was ook altijd wel wat. Maar goed, met mijn broertje was ook altijd wat en dat is uiteindelijk helemaal goed gekomen.

Nu eerst maar die operatie afwachten en misschien, als hij daarna wat beter in zijn vel komt te zitten, dat hij duidelijk aan de goede kant van de lijn tussen wel en niet zorgelijk komt. Met die hulpverleenster wil mijn man nu wel graag doorgaan, dus dat kijken we nog even aan, maar als ik er na 3 sessies geen beter gevoel over heb, ga ik er toch mee stoppen. Ik kan mijn energie wel beter gebruiken momenteel.

Rafelkap

Wat ellendig dat zelfs de kans op een diagnose nu zo klein wordt, dan gaan jullie er dus niet achter komen wat de prognose is en wat eraan te doen is. Wat moeilijk.

Biene en asa

Dank jullie wel. Dit draadje moet nu niet ineens over mij gaan hoor. En ja, die mogelijkheid is er nu, dat het nooit duidelijk wordt, maar er zijn nog wel allemaal onderzoeken gaande, het is nog een lange weg. Maar de hoop dat het allemaal goed komt is al wel een beetje weg. En dat te verwerken gaat met vallen en opstaan. Ik zit nu net wel weer in een 'up' hoor.

Biene, ik weet ook niet meer precies hoe oud je zoontje is. Of hij net 3 is of dat het nog even duurt voor hij 4 is. En als hij last heeft van z'n amandelen (ook met horen?) kan dat ook veel uitmaken als die dingen eruit zijn. Dat spectrum met prikkels aankunnen is zo breed, iedereen heeft wel in meer of mindere mate autisme of adhd, vandaar dat jullie jezelf ook wel in herkennen.
Sterkte- en vergeet niet te genieten van dat gekke mannetje van je.

En asa (o.t.)

ga jij niet bijna bevallen? In welke rubriek ga je posten? Ik ben heel benieuwd! Heel veel sterkte met de laatste lootjes en de a.s. bevalling!

Rafelkap (ot)

Ik hoop dat ik bijna ga bevallen inderdaad! Maar het kan ook nog 2 weken duren... ik weet nog niet waar ik tzt. het nieuws meld , na Massi's boekendraadje-bevalling kan alles wat dat betreft!

Biene

Biene, ik herken best veel in jouw beschrijving van je zoon, en vooral ook het ´niet pluis´-gevoel. Toen mijn zoon zo oud was als die van jou was zijn voornaamste manier van communiceren brullen en grommen, zeer bewust als een leeuw of dino. Daar wist hij ook obsessief veel van. Toen al termen als 'carnivoor' etc.
Zelf aan- en uitkleden deed hij nauwelijks, zindelijk werd hij toen hij 3,5 was, in één klap, met als enige aanleiding dat ik een onderbroek met een leeuw erop had gekocht. Zijn temperament was verder wel heel gelijkmatig. Eerder wat teruggetrokken dan sociaal. En ook zeker geen lachende baby.
Maar tja, hij functioneerde toch goed. Ietsje laat in sommige dingen, maar alles binnen de marges. Geen interesse in knutselen, erbarmelijk slechte tekentechniek, maar ach, dat hebben er wel meer. En vooral: hij was overduidelijk tevreden en gelukkig zoals hij was.
Nu is hij bijna 6 en wil alléén maar spelen met kinderen, is redelijk populair, vindt tekenen heerlijk (na half jaar kinderfysio), en gaat als jongste van de klas naar groep 3 met een prima (kleuter)rapport. En hij blijft wel een beetje apart: nog steeds vaak dierengeluiden en heel veel fantasiewoorden die hij eindeloos blijft herhalen. Ook als andere kinderen zich er zichtbaar aan irriteren.
Het gaat hem dus goed (ondanks een net vastgesteld groeihormoondefect, maar dat is natuurlijk ongerelateerd), en hij blijft zich heel tevreden en gelukkig met zichzelf voelen. Aan mij de uitdaging dat gevoel niet te verpesten, zelfs als ik hem soms zo raar zie doen...

Overigens is mijn dochter nu 3 jaar en 10 maanden en kan zich absoluut niet aan of uitkleden. Knippen doet ze nooit, en zindelijk is ze pas net. Veel driftiger. Maar als er iemand toe is aan school is zij het wel. En bij haar juist een enorm 'pluis'-gevoel. Heeft dus kennelijk niets met objectieve kenmerken/vaardigheden te maken...

Ik wil niets bagatelliseren natuurlijk. Wil alleen maar aangeven dat 'aparte' pleuters soms ook gwoon uitgroeien tot bijzondere kleuters die het lekker doen...

Biene

goh, zo opeens lees ik jou zorgen in dit draadje... Goed dat je het uit, dat lijkt me extra naar om binnen te houden. Maar... ik wilde nog wel even zeggen; je zoontje een paar keer ontmoet, en for what its worth, ik vond hem altijd goed uit zijn ogen kijken... heb geen een keer een vreemd gevoel bij hem gehad. Absoluut niet!
Ik hoop dat het dus allemaal gewoon lekkere eigenwijsheid is waar jullie tegenaan lopen(want dat heeft hij inmiddels in ieder geval wel bewezen).
Ik moest trouwens regelmatig aan S denken; remy is nu dik 1 jaar en toont geen enkele interesse in het zelf eten (ik weet nog dat Misha toen al lang en breed netjes met een lepeltje haar yoghurt uit haar bakje at en dat jij je daar zo over verbaasde, als je het met Sam vergeleek). Ik kan me bij Remy ook niet indenken dat hij het ooit gaat leren (eten is alleen om mee te gooien en smeren, t liefst in z'n haar).
Een dikke knuffel,
Lunamaya

Jeltje

"...en hij blijft zich heel tevreden en gelukkig met zichzelf voelen. Aan mij de uitdaging dat gevoel niet te verpesten, zelfs als ik hem soms zo raar zie doen..."

Die zin raakt me... er spreekt zoveel liefde uit voor je kind... Mooi...

Jeltje en lunamaya

Dank je wel Jeltje, wat fijn om jouw verhaal te lezen. Heeft jouw niet-pluis gevoel er destijds nog toe geleid dat je hulp gezocht hebt, of hebben jullie het gewoon aangekeken? Wat vervelend trouwens van dat groeihormoondefect, is dat te behandelen?

Wat contact met andere kinderen betreft: mijn zoontje zoekt dat wel op (al duurt het soms niet lang, als hij ter kennismaking pal voor een ander kind gaat staan brullen). En gek genoeg is hij ook populair bij de meisjes op de creche, hij wordt (soms als enige jongen) uitgenodigd op partijtjes en er hangt er geregeld één om zijn hals als ik hem kom ophalen. Bij meisjes gedraagt hij zich vaak ook liever dan bij jongens.

Nou, ik moet zeggen dat ik het nu allemaal weer wat minder somber zie dan een paar dagen geleden.

Lunamaya, fijn om te horen dat jij hem goed uit zijn ogen vindt kijken O en wat het eten met een lepeltje betreft: het komt echt hoor, zelfs onze zoon kan het inmiddels

Mariska

Lief van je om dat te zeggen. Ik hou ook erg veel van hem.

Maar twijfelde wel die zin op te schrijven, net alsof ik hem niet accepteer zoals hij is of zo. Het is vooral een confrontatie met mezelf. Ik ben/was zelf een enorme pleaser, en was als kind wat angstig en verlegen. Wil(de) juist niet opvallen, en ging daarom ook regelmatig ver over mijn grenzen heen. Alles om er maar 'bij' te horen. Gelukkig is dat allemaal in mijn volwassenheid wel bijgetrokken (behalve op het schoolplein, opeens voel ik me dan soms ook weer 6!), maar ik kijk dus regelmatig vol verwondering naar mijn zoon. Het doet hem echt helemaal niets wat anderen vinden, en hij snapt niet dat hij misschien soms wat raar doet. Misschien is dit ook heel leeftijds-eigen, want het wordt ook volkomen geaccepteerd door klasgenootjes. En wellicht gaat hij zich ook wel meer aanpassen op het moment dat dat ook meer een rol gaat spelen.

Het is ook niet zo dat hij als gekke henkie tekeergaat de hele dag, maar ik merkte deze zomer op vakantie toch wel weer gekke dingen. Bij het zwembad op de camping (prima plek om eens te observeren hoe hij omgaat met anderen) kon hij dan opeens een hele middag heel hard lopen roepen: 'Pies te poes pas' of iets dergelijks. Hij vond dat dan een beetje frans klinken, en zei/riep dat tegen iedereen. Had er zelf de grootste lol om. Ik denk dan van binnen 'doe effe normaal joh!', maar tegelijkertijd hen ik ook wel bewondering voor zijn autonomie, en vermogen om gewoon lekker te zijn wie die is. En ik gun hem van harte dat dat in stand blijft, zolang hij er geen last van heeft...

Jeltje

Behalve dat mijn zoon dus wel echt onhandelbaar kan zijn, zie ik ook wel veel overeenkomsten, grappig.

Wat vervelend, van dat groeihormoon. Gaan jullie die injecties dan zelf geven? En zal hij dan wel een normale lengte bereiken?

Jeltje

Ik lees in alles juist dat je je zoontje accepteert; ook als ie zo nu en dan iets van een gekke henkkie is. Dat je hem de ruimte geeft om te zijn wie hij is. Kinderen houden ons een spiegel voor en dat is best lastig ja Mooi eigenlijk dat je eigen kind "schijt" heeft aan wat een ander van hem vindt, terwijl je zelf als kind vooral bezig was met de ander. Dat kan wel knap lastig zijn. Hij confronteert je toch met 'iets'. Maar je hebt er je weg goed in gevonden. Heerlijk dat hij zo geaccepteerd wordt door klasgenootjes. Zijn gedrag is ook nooit storend in de klas? Of heeft hij een leerkracht die eea goed opvangt? Sukses met de behandeling straks vanwege het groeihormoondefect. Natuurlijk zie je daar niet naar uit! Voor hem en jullie geen pretje! Hij begrijpt wel dat het moet?

Leuke fase

Even in antwoord op de oorspronkelijke vraag: Mijn zoontje is nu net drie en inderdaad, ik bracht hem vanochtend naar de crèche in zijn nieuwe herfstjasje (passend bij het weer zeg maar) en ik vond hem zo groot en stoer geworden.

Hij is in de vakantie ook erg gegroeid, hij praat veel meer en voert echte gesprekken met ons, zo leuk is dat. Zindelijk is hij niet, maar hij kan steeds beter echt goed zelfstandig spelen. Net als hard schreeuwen als hij zijn zin niet krijgt. Ik vind dat we echt een leuke fase ingaan.

En Biene, ik wens je ook veel sterkte. Ik heb zelf vaak gedacht dat er bij eigenlijk alle peuters en kleuters wel iets aan de hand is, als ik ten minste zo om me heen keek bij de kinderen in mijn zoons kleuterklas. Ook bij zoon zelf. En vaak wordt dat in de loop der tijd vanzelf gladgestreken, c.q. kinderen leren naarmate ze ouder worden hun eigenaardigheden beter te verbloemen als ze merken dat het geen sociaal wenselijk gedrag is. Drie is eigenlijk nog zo jong en er kan nog zo veel veranderen. Moed houden hoor.

Chris

2 jarige

zie mijn 2-jarige (over 3 maanden wordt hij 3) al helemaal op school hoor, al maanden! Maar hij praat ook al heel lang heel duidelijk, herkent al een stuk of 8 - 10 letters en kan daar dan ook een naam bij benoemen (de o van oma, de e van eva, de t van thom) herkent bepaalde cijfers (3,5, 7 en 8 zijn populair) en heeft het al maanden erover dat hij, als hij 4 is, naar school mag (1 van zijn vriendjes van het kdv ging naar school een paar maanden terug). Hij speelt ook vnl met grotere kinderen, speelt goed samen en heeft hele verhalen over vanalles en nog wat. Inderdaad ook echte gesprekken met volwassenen. Alleen is hij nog niet zindelijk, maar ach, dat komt wel!

Mariska

Dank je Mariska. Ik kende het gedicht, maar lees hem nu met andere ogen.

Ik vind opvoeden heel vaak een confrontatie met jezelf. Soms is dat leuk, vaak ook best lastig!

Biene

Ik moest aan je denken. Jullie zijn bij de KNO arts geweest toch? Is er al wat meer duidelijk? En hoe gaat het nu met je manneke? Liefs lunamaya

Lunamaya

Ja, volgende maand gaan zijn amandelen eruit. Gelukkig maar; toevallig had hij er rond afgelopen weekend weer flink last van en het deed me gewoon pijn om te zien hoe grauw hij was, met grote donkere kringen onder zijn ogen. Het waren voor ons wel rustige dagen, hij was te futloos om de boel op stelten te zetten. Maar jeetje, vijf dagen aan het sukkelen en hij is meteen weer een stuk dunner, wat gaat dat hard. Ik zie hierdoor wel minder tegen de operatie op in elk geval.

Biene

jeetje zeg. Ik neem aan dat het nu zijn keelamandelen zijn of kijken ze ook of er weer wat bij de neus is aangegroeid? Kunnen jullie al snel terecht? gelukkig herstellen kinderen er snel van en hebben ze na een dag alweer aardig hun oude ritme te pakken. Ik hoop dat dat voor jullie ook geld. Misschien speelt er ook iets van mee bij zijn gedrag. Hebben jullie daar gevoelsmatig de juiste hulp voor? Wij hebben voor de oudste hulp via de opvoedpoli (schijnt ook in Amsterdam te zitten).

Sterkte

Hier is onze dochter (jongste kind van drie) nog geen drie, maar inderdaad: een groot meisjesbed, een echte fiets, geen luiers meer, onderbroekjes en het besef... over een jaar gaat ze naar de basisschool!

Ik vind deze ontwikkeling leuk maar alle voorgaande fasen ook prachtig.

Urslau

De keelamandelen inderdaad, en de neusamandel ook, want die is waarschijnlijk weer teruggegroeid inmiddels. 11 oktober gaat het gebeuren, ik zal blij zijn als het erop zit! Hoewel ik sceptisch was over de hulp die we hebben, schieten we er toch wel wat mee op. Maar zien hoe ver we met haar komen, anders zijn er altijd nog meer mogelijkheiden (zolang ze niet wegbezuinigd zijn).

Is jullie ervaring met de opvoedpoli goed?

Biene

pffff wat heeft jullie mannetje ook een hoop te verstouwen. Merken jullie aan zijn doen en laten dat hij alweer last heeft van de neusamandel? Vervelend dat die amandelen gewoon weer kunnen aangroeien. 11 Oktober. Klinkt zo ver weg en toch weer zo dichtbij. Ik hoop echt dat hij er dit keer zoveel baat bij heeft en dat het nu over is met het aangroeien ervan.

Wel goed dat jullie nu al hulp voor hem zoeken. Hoop dat jullie er baat bij hebben. Wij zijn aan de opvoedpoli gekomen door de medische psychologie. Wij wilden niet weer naar het Riagg (ervaring ermee was nou niet super). Door huisarts verwijzing gekregen en het wordt betaald vanuit de ziektekostenverzekering. Wij hebben een heel goed persoon. Er wordt tijdens de intake naar het hele gezin gekeken en aan de hand van de problematiek wordt er iemand bij gezocht die het traject goed gaat begeleiden. Is er geen "klik" dan moeten we dat aangeven en zoeken ze een ander. We gaan nu een traject in dat ze voor de oudste gaan kijken met wat voor therapie hij het beste is geholpen (dus naar kinderpsychiater). Ze denken dat hij ppd-nos heeft en niet onthechting. Heeft ook ander traject. Mocht je nog meer vragen hebben stel ze gerust hoor