Omkleeddrama dochter 3 jaar
Mijn dochter van 3 jaar is een vrolijke, slimme kletskous die ook nog eens motorisch heel handig is. Ze heeft ook een sterke eigen wil en een behoorlijk temperament. Dat kan in meerdere situaties lastig zijn. Maar vooral het aankleden/omkleden is al sinds hele kleine leeftijd een probleem. Als baby was het al altijd huilen als ze andere kleren aan moest. Zij bleek later verborgen reflux te hebben dus ik dacht dat het wellicht kwam doordat platliggen en aan haar sjorren eea erger maakte. Zo gauw ze kon rollen (5 maanden) probeerde ze weg te rollen als ik haar neerlegde om aan te kleden. Na een tijd kon ze natuurlijk zitten en hoefde ze niet meer liggend aangekleed te worden. Ook had ze medicatie die goed hielp bij de reflux. Maar het drama bleef. Wegkruipen en later wegrennen. Kleren weer uittrekken. Huilen, schreeuwen, schoppen. Inmiddels is ze 3,5 en lijkt het eerder moeilijker te worden dan beter.
Ieder omkleedmoment is een probleem. Ze rent weg, zoekt andere dingen die echt eerst moeten, verstopt zich, trekt kleren weer uit, kleed zichzelf niet om, maar wil ook niet geholpen worden enz. Iedere keer moet ik streng worden en eindigt het met huilen. En het maakt niet uit wat we gaan doen. Dat ze in de avond de pyjama niet aan wil omdat ze niet naar bed wil kan ik me bijvoorbeeld wel voorstellen. Maar als we naar de speeltuin of het zwembad gaan, wat zij fantastisch vindt, gaat aankleden voor we de deur uit kunnen nog steeds uiterst moeizaam. Ik wil dit graag anders. Iedere ochtend en iedere avond deze strijd is voor niemand leuk. Vooral ook voor dochter vind ik dit verdrietig. Ze lijkt zichzelf enorm in de weg te zitten. Hoewel zij het ook weer snel vergeten lijkt te zijn eens ze haar kleren aan heeft. Bij mij blijft het wat langer hangen. Ik merk ook dat ik moeite heb om rustig te blijven en ik heb wel eens teruggeschreeuwd. Iets dat ik absoluut niet wil. Ik voel me machteloos op het moment dat het weer begint. Weet niet hoe ik het doorbroken krijg en op een wat vreedzamere manier de dag kan beginnen voor ons allemaal.
Op het moment kleed ik haar beneden bij de televisie om. Dat is ooit zo gegroeid omdat dat nog enigszins ging. Zij keek een filmpje en werd afgeleid en liet zich dan omkleden. Zij mag zelf kiezen wat ze aan wil, meestal geef ik haar 2 opties en dan kiest zij. Soms heeft ze zelf een verzoekje en dat mag ook, mits het niet net in de was ligt oid. Ze kan zelf haar onderbroek en broek aantrekken. Onderhemdje en shirt heeft ze hulp bij nodig. Ik laat haar ook kiezen of ik me eerst aankleed, of zij eerst. Ik geef haar enige bewegingsruimte als ze eerst even iets moet pakken/drinken oid en zij bepaald de volgorde. Maar het wil niet. En ik weet niet goed wat te doen op het moment dat ze weer dwars wordt. Oppakken en gewoon aankleden lukt niet meer op deze leeftijd.
Hebben jullie tips?
Beetje extreme optie maar een van mijn nichtjes heeft een tijdje in legging en shirt geslapen die ook overdag aankonden naar de speeltuin - minder omkleedmomenten dus. Zij trok frisse kleren aan als ze gedoucht had.
Jeetje dit klinkt wel heftig. Een filmpje slaat hier al het verzet dood dus als er eens in de paar maanden een enorm drama is s ochtends en we hebben haast, wil ik dat ook nog wel eens inzetten. Ik begrijp uit jouw verhaal dat zelfs dat niet meer goed helpt.
Waarschijnlijk schieten mijn huis- tuin- en keukentips tekort bij zo'n heftige aversie als bij jouw dochter, maar misschien heb je ze nog nooit geprobeerd, dus ik geef ze toch. Bij omkleden helpt het bij mijn dochter om er een spelletjes van te maken. T-shirts willen nog wel eens roepen 'ik ga een buikje opeten! ik ga een buikje opeten!' en terwijl ik het t-shirt dan over haar hoofd trek 'bah! een hoofd! dat ga ik uitspugen! Pfft!'. T-shirts spugen uiteraard ook armpjes uit. Broeken spugen voeten uit maar die voeten worden dan weer door sokken opgegeten. Voorwerpen die gaan praten werkt redelijk voor omkleden en tandenpoetsen.
Een andere oplossing voor structurele problemen (rondom eten, gaan slapen / in je bed blijven, zindelijkheid) is het op een rustig moment bespreken en dan een stickerdiploma introduceren. Dit zou dan het 'blij meewerken met omkleden diploma' worden, je koopt mooie stickers, je maakt een a4-tje met vakjes en je tekent er een blij meisje op dat een broek aan krijgt met allerlei kleren om haar heen, en bij elke keer dat er geen drama is mag ze een sticker plakken. geen garanties, maar wil nog wel eens iets doorbreken.
Je kunt ook nog proberen op een rustig moment ('s middags) het probleem met haar te bespreken ('s ochtends moet je je kleren aan, jij vindt het niet leuk en wordt er boos van en loopt weg, dan duurt het lang en hebben we minder tijd voor dingen die wel leuk zijn') en haar te vragen wat zij denkt dat een goede oplossing is. Waarschijnlijk komt er niet veel uit maar misschien verrast ze je.
Vanmorgen was het ook weer zo ver. Zij had gekozen wat ze aan wilde en ik had haar shirtje nog even gestreken. Toen ik bij haar kwam om aan te kleden begon ze op de bank te springen. Dat mag niet, dus ik gaf aan dat ze niet moest springen en dat we nu de kleren gingen aantrekken. Ze plofte 2 meter van mij vandaan neer en eiste daar aangekleed te worden. Prima. Zij trok haar broek uit, ik haar trui en ik legde het stapeltje weg. Op dat moment huppelde zij weg met haar knuffel. Die moest even iets hebben. Prima, pak maar en kom dan naar mama. Ze ging op de grond zitten met haar knuffel. Kom schat, we gaan de kleren aantrekken. Hier is je onderbroekje, trek die maar al aan. "neeee!", rukt de onderbroek uit mijn hand en smijt hem weg. Ik spreek haar aan dat dit niet leuk is en dat ze nú de onderbroek moet aantrekken anders doe ik het. Ze negeert mij volledig dus ik pak de onderbroek en probeer haar die aan te trekken. Zij begint te schoppen, hard. Ik geef aan dat dat pijn doet en dat ze moet stoppen. Ze schopt nog harder. Ik geef aan dat als ze niet stopt ze op de gang moet. Ze schopt nog eens. Ik pak haar en zet haar op de gang. Zij schreeuwt en schreeuwt en schreeuwt. Als ik haar weer van de gang haal blijkt ze voor de deur geplast te hebben. Ik maak het schoon en pak de onderbroek weer. Kom, aankleden. Ze rent weg en gaat achter een stoel zitten. "Niet naar mij kijken!". Kom meid, we gaan aankleden. "niet praten!". Je komt nú. Ze komt aanlopen, uiterst langzaam. Bij mij aangekomen zeg ik "zo, kom maar dan". Zij "ik had gezegd niet praten!!!" en rent weg en verstopt zich onder tafel. Ik er achteraan. Probeer haar te pakken en zij begint weer te schoppen. Eindigt weer op de gang. Na van de gang halen lijkt er enige rust. Ze komt naar me toe, we knuffelen, ik vraag of het weer gaat. Ja, het gaat weer. Ze trekt haar onderbroekje aan en ik kom met het hemdje. Zij laat zich op de grond vallen en tijgert rond de tafel. "Nu kom meid". "neeeeeeeee, waaaaaaaaaaaa!". En trekt haar onderbroek weer uit. Op dat moment verloor ik mijn geduld en heb geschreeuwd dat ik er klaar mee was, waaaa. Ik schrok van mezelf en ben met baby op de gang gaan staan om af te koelen. Daarna heb ik baby de jas aangetrokken en klaargemaakt voor vertrek en heb ik dochter gezegd dat we gingen. Zij kon naakt mee. Toen heeft ze uiteindelijk met hangen en wurgen kleren aangetrokken met nog wel wat gesteggel over welke sokken en welke schoenen en geen jas, toch een jas, rits dicht, zelf doen, lukt niet, jas weer uit. Haren kammen ben ik niet eens aan begonnen. In de auto was ze weer haar vrolijke zelf. Vertelde over wat ze voor leuke dingen zou gaan doen bij de opvang en dat haar vriendinnetje ook kwam en kletste honderduit over wat ze buiten zag. Bij de opvang huppelend naar binnen. Zij was het al kwijt.
-Escondido- schreef op 28-05-2025 om 10:06:
Jeetje dit klinkt wel heftig. Een filmpje slaat hier al het verzet dood dus als er eens in de paar maanden een enorm drama is s ochtends en we hebben haast, wil ik dat ook nog wel eens inzetten. Ik begrijp uit jouw verhaal dat zelfs dat niet meer goed helpt.
Waarschijnlijk schieten mijn huis- tuin- en keukentips tekort bij zo'n heftige aversie als bij jouw dochter, maar misschien heb je ze nog nooit geprobeerd, dus ik geef ze toch. Bij omkleden helpt het bij mijn dochter om er een spelletjes van te maken. T-shirts willen nog wel eens roepen 'ik ga een buikje opeten! ik ga een buikje opeten!' en terwijl ik het t-shirt dan over haar hoofd trek 'bah! een hoofd! dat ga ik uitspugen! Pfft!'. T-shirts spugen uiteraard ook armpjes uit. Broeken spugen voeten uit maar die voeten worden dan weer door sokken opgegeten. Voorwerpen die gaan praten werkt redelijk voor omkleden en tandenpoetsen.
Een andere oplossing voor structurele problemen (rondom eten, gaan slapen / in je bed blijven, zindelijkheid) is het op een rustig moment bespreken en dan een stickerdiploma introduceren. Dit zou dan het 'blij meewerken met omkleden diploma' worden, je koopt mooie stickers, je maakt een a4-tje met vakjes en je tekent er een blij meisje op dat een broek aan krijgt met allerlei kleren om haar heen, en bij elke keer dat er geen drama is mag ze een sticker plakken. geen garanties, maar wil nog wel eens iets doorbreken.
Je kunt ook nog proberen op een rustig moment ('s middags) het probleem met haar te bespreken ('s ochtends moet je je kleren aan, jij vindt het niet leuk en wordt er boos van en loopt weg, dan duurt het lang en hebben we minder tijd voor dingen die wel leuk zijn') en haar te vragen wat zij denkt dat een goede oplossing is. Waarschijnlijk komt er niet veel uit maar misschien verrast ze je.
Bedankt, ik kan hier wel wat mee. Spullen die praten vindt zij ook leuk, dus mss dat dat het idd wat leuker maakt voor haar.
Dat laatste ga ik ook eens proberen. Kijken of zij een oplossing heeft. Het is een slim kind, dus inderdaad, wie weet. Op het moment zelf helpt vragen wat het probleem is niet. Maar wellicht later op de dag wel.
Het klinkt mij een beetje in de oren alsof ze heel veel autonomie nodig heeft. Je zegt dat ze motorisch handig is. Kan ze zichzelf aankleden zonder dat jij erbij bent? Mijn kinderen kwamen vaak in pyama naar beneden, waarna ik weer veel tijd nodig had om ze aan te kleden 's ochtends. Op een gegeven moment heb ik de regel gesteld dat ze aangekleed naar beneden moesten komen. Ze mochten ook zelf kiezen wat ze aantrokken. Misschien is jouw kind daar net iets te jong voor en kun je misschien 's avonds de kleren klaarliggen.
Verder heb ik losgelaten dat ze er leuk uit moesten zien. Mijn zoon heeft zijn hele basisschooltijd in joggingbroek doorgebracht. De school had een natuurtuin, dus het kwam goed uit. Hij kwam toch altijd weer vies thuis 's middags, dus mooie kleren hadden geen zin gehad. En natuurlijk dacht ik ook wel eens dat de kleding te warm of te koud was, maar ja, daar komen ze ook snel genoeg achter. De vraag 'trek ik het aan of doe jij het aan?' hielp ook.
Als we naar de speeltuin gingen (of iets anders waar ze graag heengingen), zei ik vaak dat alleen aangeklede kinderen mee konden. Maar het aankleden liet ik bij de kinderen zelf. Ik moet wel zeggen dat ik niet meer precies weet of ze dat al op hun derde konden, maar je zou kunnen proberen of iets meer autonomie bij haar zou helpen. Waar is je man trouwens in dit verhaal?
Oh als ik je verhaal lees klinkt dit eigenlijk toch als typisch peuterdrama dat ik ook van mijn dochter wel ken. Ik denk dat je met veel speelsheid er makkelijker doorheen komt, dan blijf je zelf ook wat vrolijker. Nog wat alternatieven: 'volgens mij zitten er heel veel vlinders in deze trui, trek eens aan om te kijken of ze allemaal uit de mouwen vliegen' (en dan soms vindt dochter dat er echt allemaal net alsof-vlinders uitvliegen) of zelf even ophouden met mama te zijn 'ik ben een monster! ik ga alle kindertjes die niet zijn aangekleed straks opeten! Ooooooh wat heb ik zin om al die blote kindertjes / kindertjes in pyjama strakjes op te peuzelen!'.
Ze gaat nog niet naar school toch? En ze heeft toch nog niet zo lang een brusje? Je verhalen doen me denken aan mijn nichtje die zich trouwens nu netjes omkleed voor van alles en nog wat hoor.
Ik zou haar iets aantrekken waar ze in kan slapen en naar de speeltuin kan. Dan heb je dat omkleedmoment niet op het moment dat jullie allemaal samen de deur uit moeten. Als ze richting school gaat kan je dat nog altijd weer oppakken. Nichtje deed het trouwens in groep 1 nog zo, nu ze bijna naar de middelbare gaat niet meer.
Mijn kind is jonger maar wat hier helpt is voelen. Als hij voelt dat het gras buiten nat en koud is wilt hij zijn sokken en schoenen wel aan , hetzelfde met een shirt/vest , even het raam open en hij voelt dat het te koud is zonder.
MelMel schreef op 28-05-2025 om 10:23:
Ze gaat nog niet naar school toch? En ze heeft toch nog niet zo lang een brusje? Je verhalen doen me denken aan mijn nichtje die zich trouwens nu netjes omkleed voor van alles en nog wat hoor.
Ik zou haar iets aantrekken waar ze in kan slapen en naar de speeltuin kan. Dan heb je dat omkleedmoment niet op het moment dat jullie allemaal samen de deur uit moeten. Als ze richting school gaat kan je dat nog altijd weer oppakken. Nichtje deed het trouwens in groep 1 nog zo, nu ze bijna naar de middelbare gaat niet meer.
Klopt. Maar ze gaat wel op 4 dagen naar de opvang. Dus dan moeten we wel 'op tijd' de deur uit. Ze heeft inderdaad ook een baby zusje. Maar dit gedrag speelde ook vorig jaar al, toen zusje nog niet eens op komst was. Alleen dacht ik toen; ach ja, ze is 2, het is een faaase. Daarna; ach ja, ze heeft net een zusje. Maar het wordt eerder erger. Volgens mijn moeder moet ik gewoon strenger zijn. Maar ja, heb niet het idee dat dat iets bijdraagt. De speelse aanpak van Escondido lijkt mij beter bij haar passen. Ik moet mezelf daar aan blijven herinneren. Ik ben ook geen ochtendmens. Dus heb dan het liefst dat ze 'gewoon meewerkt'. Maar die optie is niet op dochter geïnstalleerd geloof ik 
Anoniemvoornu schreef op 28-05-2025 om 10:28:
Mijn kind is jonger maar wat hier helpt is voelen. Als hij voelt dat het gras buiten nat en koud is wilt hij zijn sokken en schoenen wel aan , hetzelfde met een shirt/vest , even het raam open en hij voelt dat het te koud is zonder.
Ze wil sowieso niet zonder kleren de deur uit.
Nu ik mijn eigen verhaal zo terug lees en dit hier schrijf vraag ik me af of ik ook uit de strijd kan blijven door haar 'haar zin te geven'. Als in; dan kleed je je maar niet aan, maar we gaan wel nu. En dan mag ze in pyjama/naakt mee. Zie mezelf alleen nog niet met een naakt kind over het plein naar de opvang lopen 🙈
Bellebelle schreef op 28-05-2025 om 10:17:
Het klinkt mij een beetje in de oren alsof ze heel veel autonomie nodig heeft. Je zegt dat ze motorisch handig is. Kan ze zichzelf aankleden zonder dat jij erbij bent? Mijn kinderen kwamen vaak in pyama naar beneden, waarna ik weer veel tijd nodig had om ze aan te kleden 's ochtends. Op een gegeven moment heb ik de regel gesteld dat ze aangekleed naar beneden moesten komen. Ze mochten ook zelf kiezen wat ze aantrokken. Misschien is jouw kind daar net iets te jong voor en kun je misschien 's avonds de kleren klaarliggen.
Verder heb ik losgelaten dat ze er leuk uit moesten zien. Mijn zoon heeft zijn hele basisschooltijd in joggingbroek doorgebracht. De school had een natuurtuin, dus het kwam goed uit. Hij kwam toch altijd weer vies thuis 's middags, dus mooie kleren hadden geen zin gehad. En natuurlijk dacht ik ook wel eens dat de kleding te warm of te koud was, maar ja, daar komen ze ook snel genoeg achter. De vraag 'trek ik het aan of doe jij het aan?' hielp ook.Als we naar de speeltuin gingen (of iets anders waar ze graag heengingen), zei ik vaak dat alleen aangeklede kinderen mee konden. Maar het aankleden liet ik bij de kinderen zelf. Ik moet wel zeggen dat ik niet meer precies weet of ze dat al op hun derde konden, maar je zou kunnen proberen of iets meer autonomie bij haar zou helpen. Waar is je man trouwens in dit verhaal?
Mss inderdaad ook eens proberen de volgorde om te wisselen. Ik laat haar nu in pyjama beneden en zij ontbijt ook in pyjama. Misschien dat eerst aankleden boven beter werkt. Ik ben haar ooit beneden voor de televisie gaan aankleden omdat de afleiding werkte. Maar dat werkt niet meer.
Meesje schreef op 28-05-2025 om 10:33:
[..]
Ze wil sowieso niet zonder kleren de deur uit.
Nu ik mijn eigen verhaal zo terug lees en dit hier schrijf vraag ik me af of ik ook uit de strijd kan blijven door haar 'haar zin te geven'. Als in; dan kleed je je maar niet aan, maar we gaan wel nu. En dan mag ze in pyjama/naakt mee. Zie mezelf alleen nog niet met een naakt kind over het plein naar de opvang lopen 🙈
dan hang je er een fleecedeken overheen 
als ze eigenlijk niet zonder kleren naar buiten wil hoef je dat waarschijnlijk niet vaak te doen
Uit de strijd blijven is sowieso een goede. En dat is niet haar haar zin geven. In feite neem je juist macht bij haar weg, want nu is 'aangekleed zijn' geen ding meer. Kleren wel of niet aan? We gaan gewoon naar de opvang. Als zij doorkrijgt dat het aankleden geen ding meer is voor jou, kan ze er ook geen macht meer mee uitoefenen.
Het is maar n tip ik weet het ook niet echt’ Let goed op haar voeding en drinken.ze kan meer last krijgen van bepaalde voeding van de reflux.
Maar als ze het al zo lang heeft weet je dat denk ik zelf wel.
sterkte.
Een kind van 3 kan zich meestal prima zelf aankleden, als het geen ingewikkelde kledingstukken zijn.
Zeker vanaf volgende week weer korte broeken en jurkjestijd. Legging of joggingbroek.
Makkelijke shirtjes in de kast. Even op sorteren.
En dan de boodschap dat je haar aangekleed beneden wil zien voor het ontbijt.
En anders gaat ze gewoon in pyjama naar de opvang. Met een tasje met kleren. Die hebben vast wel vaker zoiets aan de hand gehad.
Dit gaat mi over autonomie en die kan je haar in deze prima geven lijkt mij. Als je maar duidelijk bent. En niet verwacht dat ze er keurig uitziet de komende tijd.
